Από την Π. Στασινοπούλου
Θα σκάσω αν δεν γράψω, παρότι θεωρώ άδικη σπατάλη φαιάς ουσίας – από το υστέρημα που μου απέμεινε, το να αναφερθώ εκτενώς στη φετινή τιμώμενη χώρα από τη ΔΕΘ, δεδομένου ότι η εκτίμηση που τρέφω για τις ΗΠΑ, συναγωνίζεται ευθέως αυτήν που τρέφω για το κυβερνητικό συριζο-τσίρκο, για να μη πω λίγο πιο… προς τον (άπατο) πάτο! Τα γιατί και τα πώς χάνονται βαθιά στην ιστορία και συγκεκριμένα από καταβολής αμερικανικού κράτους, όταν αχόρταγοι αποικιοκράτες Ευρωπαίοι άρπαξαν βίαια και ληστρικά με την ισχύ των όπλων, την παρθένα γη των ιθαγενών… Έκτοτε η ληστρική τακτική του άρπαγα ως νομιμοποιημένη επίσημη πολιτική, σφράγισε σαν σήμα κατατεθέν την πορεία μιας ετερόκλητης μάζας που πάσχιζε να βρει «εθνική ταυτότητα», εν μέσω ιθαγενών Ινδιάνων, λογής Ευρωπαίων, Αφρικανών δούλων, τυχοδιωκτών και χρυσοθήρων, καουμπόηδων και πιστολέρο κι… ανάθεμα σ’ αυτόν που ανακάλυψε τη «νέα γη» για να αναλάβει από το πουθενά ρόλο νταβατζή του πλανήτη!
Αφού προηγουμένως αποθέωσε το δουλεμπόριο με συνθήκες και μάλιστα μακροχρόνιες, που κάνουν το ολοκαύτωμα των Εβραίων από τους Ναζί να ωχριά και είναι απορίας άξιο γιατί δεν καταγράφεται από την ιστορία τουλάχιστον ισότιμα η ντροπή της Αμερικής δίπλα στην ντροπή της Ευρώπης. Φυσικά το «απορίας άξιο» είναι σχήμα λόγου για το προφανές, καθότι η ιστορία γράφεται καθ’ υπαγόρευσιν του πλέον ισχυρού και σύμφωνα με το δικό του «δίκαιο». Κι εδώ ο ισχυρός- χάρη στην πλούσια κλεμμένη γη και την απάνθρωπη εκμετάλλευση, εδραίωσε για τα καλά το ρόλο του σκληρού αφέντη περνώντας τον από γενιά σε γενιά, σε σημείο να γίνει ένα με το πετσί του και να λογαριάζει τον περίγυρο παγκόσμια, σαν υποτακτικούς. Μόνο που σήμερα θεωρεί ξεπερασμένο το πάλαι ποτέ μαστίγωμα των σκλάβων και η Κου Κλουξ Κλαν ως κορωνίδα του ρατσισμού στη «γη της επαγγελίας», δεν έχει την παλιά δυναμική στην εξόντωση των νέγρων. Σήμερα ο αφέντης διαθέτει ένα σύγχρονο πολεμικό οπλοστάσιο για να συνετίσει τους ανυπάκουους υποτακτικούς ανά τον κόσμο, και λίγες βόμβες αρκούν για τη δουλειά του άρπαγα… αν πάλι τσιγκουνεύεται να τις χαραμίσει ή βαριέται να πλένει τα ματωμένα χέρια, επιστρατεύσει τους «χρηματοοικονομικούς οίκους» και η βρώμικη δουλειά γίνεται ανώδυνα, καθαρά και νοικοκυρεμένα. Με σιγαστήρα, χωρίς ίχνη.
Άλλωστε κάπως πρέπει να δικαιώνεται το «αμερικάνικο όνειρο»… αυτό που έθρεψε γενιές ματαιόδοξων, κυνικών τυχοδιωκτών, που δίπλα στο λήμμα «αριβίστας» θα βρεις τη φωτογραφία τους, κυνηγώντας λυσσασμένα και με οποιοδήποτε τίμημα, την οικονομική/ κοινωνική καταξίωση, στη χώρα που αυτό θεωρείται ύψιστο εθνικό όραμα και ο άκριτος καταναλωτισμός κορυφαία ιδεολογία! Και πώς αλλιώς, όταν αυτή η χώρα στερείται ιστορίας και προτύπων, στερείται πολιτισμού και πνευματικότητας, στερείται όλα εκείνα τα πολύτιμα «άυλα» που διαμορφώνουν στους αιώνες αξίες και ιδανικά. Αυτή η χώρα έχει να επιδείξει κάποιες μελανές, ντροπιαστικές σελίδες ιστορίας, μια κατάπτυστη ιμπεριαλιστική πολιτική αποικιοκράτη, μια πολεμοχαρή αιματοβαμμένη πορεία στα σύγχρονα χρόνια, ένα κοινωνικό πρόσωπο βίας, ρατσισμού, αλαζονείας και ψυχοπάθειας, μια παροιμιώδη γραφική αφέλεια, χαρακτηριστική των ανεγκέφαλων με ευνουχισμένη κρίση και το «με περνάς για αμερικανάκι» μόνο τυχαία δεν προέκυψε… άλλωστε όλη τούτη η τραγική ρηχότητα, η έλλειψη ουσιαστικής καλλιέργειας και πνευματικότητας, αποτυπώνεται γλαφυρά σε όλες τις μορφές αμερικάνικης τέχνης, που μετά βίας αντέχει ένας αυθεντικός φιλότεχνος…
Στον αντίποδα βέβαια όλων αυτών των σημαντικών και ουσιαστικών ελλείψεων, έχει να επιδείξει δύο βαρβάτους για τους παρόντες καιρούς «κράχτες»: Επιχειρηματικότητα και τεχνολογία. Το αμερικάνικο όνειρο στη σύγχρονη εκδοχή του. Πάνω από 60, λέει, επιχειρηματικοί κολοσσοί και προχωρημένες τεχνολογίες θα εκτεθούν από την τιμώμενη στη ΔΕΘ, κι εμένα αυτό, να δεις που κάτι μου θυμίζει… εκείνες τις γυαλιστερές χάντρες με τις ψεύτικες, παραπλανητικές λάμψεις που θάμπωσαν τους ιθαγενείς ή το θαυματουργό «νερό που καίει» και τους ζάλισε, ώστε τα λαμόγια με την περίσσια απληστία να τους ξεγυμνώσουν από τα πάντα… να κλέψουν τον φυσικό τους πλούτο, να μαγαρίσουν τη γη τους, να αφανίσουν ό,τι υγιές, πολύτιμο κι αυθεντικό, για να παραδώσουν σήμερα «προχωρημένες τεχνολογίες» και «μαθήματα επιχειρηματικότητας» από επιτήδειους δασκάλους- κολοσσούς… που ξέρουν άριστα το μάθημα και πώς να κρύβεις τη μπόχα και δυσωδία πίσω από την γυαλιστερή βιτρίνα των δις- ακριβώς κατά τα πρότυπα των προγόνων τους, καθότι κάπως πρέπει να ξεπλυθεί και το μαύρο χρήμα. (Άραγε η Monsado θα παρευρίσκεται να μας διαφωτίσει για τις προχώ τεχνολογίες του μέλλοντος;;; Έχω αγωνία…).
Προφανώς η ΔΕΘ έχει δικαίωμα να επιλέγει όποια χώρα γουστάρει ή όποια «εξυπηρετεί» τις τρέχουσες πολιτικές/ οικονομικές συγκυρίες, ακόμα κι αν αυτή είναι οι ανυπόληπτες έως μισητές ΗΠΑ, κατά το «ΗΠΑ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο» ή «Φονιάδες των λαών αμερικάνοι» κλπ… (Εντάξει, μη δίνετε σημασία, κάτι παμπάλαια ξεχασμένα συνθήματα των πρώην αριστερών και νυν κυβερνώντων, που ως περήφανοι οικοδεσπότες θα δεξιωθούν μετά μέγιστης τιμής και χαράς τους «φονιάδες». Κλείνει η παρένθεση) Επίσης η ΔΕΘ και λοιποί επίσημοι φορείς, είναι λογικό να προωθούν με κάθε πρόσφορο τρόπο τον θεσμό και τα «event» του, καθώς και την όποια τιμώμενη χώρα κάθε χρονιά. Θεωρώ όμως ότι φέτος το προμόσιον των τιμώμενων ΗΠΑ, ξεπέρασε κάθε προηγούμενο και κοντεύει να αγγίξει τη γραφική υστερία! Υποθέτω, λόγω του ότι ένα όνομα «βαρύ σαν ιστορία» και μια χώρα- παγκόσμιο αφεντικό, καταδέχτηκε μετά από 10 χρόνια να παρευρεθεί στο πανηγύρι ενός φτυσμένου υποτακτικού- άσχετα αν ο αφέντης «λιγουρεύεται» τα γεωπολιτικά και όχι μόνο «καλούδια» του υποτακτικού από αιώνες, κι έτσι η βαλίτσα της «παραδοσιακής φιλίας» με τάσεις… πνιγμού, θα πορεύεται στο διηνεκές.
Μιλώντας για τη υστερική γραφικότητα των ημερών, θαρρώ ότι ενόψει ΔΕΘ, η Θεσσαλονίκη θυμίζει ένα τεράστιο «Αμέρικαν μπαρ», αναβιώνοντας ως κακόγουστη φάρσα την ταινία «Καλωσήρθε το δολάριο», με όλο το παρακμιακό κλίμα της Τρούμπας και η περίφημη ατάκα «Καλώς τα ναυτάκια τα ζουμπουρλούδικα» μοιάζει πιο επίκαιρη από ποτέ, κοντά μισόν αιώνα μετά! Έχω την αίσθηση ότι οσονούπω θα δέσει ο αμερικάνικος στόλος στο Λευκό Πύργο, θα ξεχυθούν τα αμερικανάκια- γιάπις στη στεριά με αλαζονικό ύφος αυθεντίας απέναντι στους αδαείς, φτωχομπινέδες ιθαγενείς, οι μαγαζάτορες απανταχού- και στη ΔΕΘ βεβαίως, θα υποκλιθούν σεβαστικά και θα πανηγυρίσουν δεόντως τρίβοντας τα χέρια για τις χρυσές δουλειές, ενώ κάπου στο σκηνικό η «μαντάμ» Καλουτά θα εκπαιδεύει το ντόπιο προσωπικό στο αν «ο κήπος είναι ανθηρός» ή όχι… τη στιγμή που τα Μέσα (ως φρούτο της εποχής που κάνει τη διαφορά από την ταινία), θα αλαλάζουν επί 10ήμερο τουλάχιστον για τα «έργα και ημέρες» του μαγαζιού των ΗΠΑ με πάσα λεπτομέρεια και ανυπόκριτο θαυμασμό για τα τεχνολογικά επιτεύγματα των υπερατλαντικών κολοσσών, ενώ δεν αποκλείεται να μοιραστούν στους Θεσσαλονικείς σημαιάκια της χώρας για πιο θερμή και θεαματική υποδοχή…
Ήδη η Αστερόεσσα, όπως αντίστοιχα πέρσι τα κινέζικα φαναράκια, απλώθηκε αυθαίρετα πάνω από τα κεφάλια μας, χωρίς κανείς να μας ρωτήσει αν θέλουμε εν προκειμένω να περπατάμε κάτω από τα ντροπιασμένα αστέρια των «φονιάδων των λαών» (τα εισαγωγικά καταχρηστικά). Αν θέλουμε, σηκώνοντας τα μάτια στον ουρανό, αντί των αυθεντικών αστεριών, το βλέμμα να σκοντάφτει σε ένα σύμβολο ιστορικά απαξιωμένο για να μη πω μισητό. Και ερωτώ: Με ποιο δικαίωμα με υποχρεώνετε- μεταξύ όλων των άλλων- να υφίσταμαι ΚΑΙ αυτό καθημερινά στην πόλη μου;;; Γιατί να με πλακώνει η σημαία μιας ξένης χώρας και δη του άθλιου «φυράματος» των ΗΠΑ;;; Πάρτε την από πάνω μου, να χαρείτε, θέλω να ανασάνω!
Φωτογραφικό υλικό
