«Παραλληλίες… στο ασανσέρ» και «Έχω Θέμα» στο Θέατρο Άρατος. Από τη θεατρική στήλη «Σωφέρ» της Ζωής Ταυλαρίδου.
Παραλληλίες το αμάρτημα. Παράλληλες γραμμές είμαστε οι άνθρωποι, που δεν εφάπτονται πουθενά. Μία γραμμή επάνω, μία γραμμή κάτω, αδιάφορο πόσες γραμμές ακόμα συνθέτουν το είναι μιας πολυκατοικίας. Ελάχιστη στοιχειώδης επικοινωνία τίθεται στη βάση της πληρωμής των κοινοχρήστων. Γιατί οι πόρτες, σε αυτό που θεωρούμε φωλιά, παραμένουν ερμητικά κλειστές.
Δε σε ξέρω.
Και δε με ξέρεις.
Ποιος είσαι;
Και ποιος είμαι εγώ;
Ρητορικά ερωτήματα αποτελούν αυτά στην εποχή μας. Η μοναξιά και η θλίψη μας δεν εκφράζονται παρά μόνο μέσα από τα έπιπλα του σπιτιού, τις καρέκλες, το τραπέζι, την τηλεόραση, την κρεμάστρα των ρούχων, το τηλέφωνο. Αισθανόμαστε πλήρεις κι εκτονωνόμαστε με τη συνεχή οριζόντια μετακίνησή μας στα δωμάτια του οίκου ενοχής μας και την κάθετη μεταφορά μας στον χώρο της πολυκατοικίας. Έτσι ο χώρος του σπιτιού μας, τόσο σε μικρο- όσο και σε μακρο-επίπεδο, αποκτά μιαν υπόσταση, καθορισμένη σε επίπεδο χ και ψ γραμμών. Κι αυτό θεωρείται ζωή. Για εμένα, για εσένα, για τον άλλον. Γιατί το χ και το ψ προσπαθούν να σπάσουν τα δεσμά της παραλληλίας. Οι παράλληλες γραμμές μάς τη δίνουν.
Θέλω να σου πιω το αίμα + Θέλω να μου πιεις το αίμα =
Θέλω να σχετιστώ μαζί σου με οποιονδήποτε τρόπο και σε οποιονδήποτε βαθμό.
Ελπιδοφόρα προοπτική είναι η επαφή των παράλληλων γραμμών. Και στα μαθηματικά, την πιο λογική επιστήμη, όπως και στη ζωή την ίδια, οι παράλληλες γραμμές κάποτε εφάπτονται, έστω και στο άπειρο. Το άπειρο ίσως και να υφίσταται ως η πραγματική ζωή, η μετουσίωση της ελπίδας μας για ανθρώπινη επαφή κι αγάπη, το τέρμα μιας διαδρομής, η ολοκλήρωσή μας.
Στο Έχω Θέμα των Χριστίνας Λιόλιου και Βασίλη Τσικάρα σε σκηνοθεσία Βασίλη Τσικάρα στο Θέατρο Άρατος:
Γίνεται το έλα να δεις. Σε μία επταώροφη πολυκατοικία, κάθε ένοικος, από το ισόγειο μέχρι και τον 6ο, χρειάζεται να ανακαλύψει το είναι του. Ο 7ος όροφος βρίσκεται στο ζενίθ της απομόνωσης. Ως μαγικός αριθμός, το 7 συμβολίζει την ολοκλήρωση και το τέρμα ενός δρόμου. Στο πλαίσιο αυτής της πολυκατοικίας, οι ένοικοι επιχειρούν να γνωριστούν μεταξύ τους και να σχετιστούν. Ζευγάρια, φίλοι και άνθρωποι μονάχοι περιφέρονται στο σπίτι τους σαν κομμάτια σπασμένα ψάχνοντας την επικοινωνιακή μαγιά. Ευσεβείς πόθοι, φρούδες ελπίδες, ψέματα και μυστικά, οι ειδήσεις στην τηλεόραση, ταπεινά πλην τίμια ένστικτα, μαλλιά λυμένα και σε ρολά, ρόμπες κουμπωμένες και ξεκούμπωτες, όλα βρίσκουν διέξοδο στο ασανσέρ. Η συνταγή για αγάπη μετατίθεται στον από πάνω και στον από κάτω, λησμονώντας το μέσα, το εδώ, το τώρα. Υπάρχω και υπάρχεις. Αλλά δεν το κατανοούμε. Μας αποσπά την προσοχή το ασανσέρ, το ανεβοκατέβασμα, το πήγαινε-έλα, το ξόδεμα, η εκτόνωση, η κούραση του σώματος και της ψυχής.
Υπάρχει ωστόσο η δύναμη του απείρου, που θα μας ενώσει και θα μας απογειώσει, ένα πραγματικό 7άρι.
Αντί Επιλόγου: Σας παραθέτω: α) το τρέιλερ της παράστασης και β)το τραγούδι “Άνθρωποι Μονάχοι” της Βίκυς Μοσχολιού και γ) το τραγούδι “Στο ασανσέρ” του Βαλάντη σε εκτέλεση Valantis Feat Droulias Brothers – Asanser – Official Remix 2016. Και τα σχόλια δικά σας. [φωτογραφία: ΕΥΤΥΧΙΑ ΠΛΑΖΟΥΜΙΤΗ]
Τρέιλερ: “Έχω Θέμα” των Χριστίνας Λιόλιου και Βασίλη Τσικάρα σε σκηνοθεσία Βασίλη Τσικάρα στο Θέατρο Άρατος
Βίκυ Μοσχολιού, “Άνθρωποι Μονάχοι”
Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν μονάχοι
σαν το ξεχασμένο στάχυ
ο κόσμος γύρω άδειος κάμπος
κι αυτοί στης μοναξιάς το θάμπος
σαν το ξεχασμένο στάχυ
άνθρωποι μονάχοι
Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν μονάχοι
όπως του πελάγου οι βράχοι
ο κόσμος θάλασσα που απλώνει
κι αυτοί βουβοί σκυφτοί και μόνοι
ανεμοδαρμένοι βράχοι
άνθρωποι μονάχοι
Άνθρωποι μονάχοι σαν ξερόκλαδα σπασμένα
σαν ξωκλήσια ερημωμένα, ξεχασμένα
άνθρωποι μονάχοι σαν ξερόκλαδα σπασμένα
σαν ξωκλήσια ερημωμένα, σαν εσένα, σαν εμένα…
Valantis Feat Droulias Brothers – Asanser – Official Remix 2016
Μουσική: Βαλάντης Αυγενικός
Στίχοι: Βαγγέλης Κωνσταντινίδης
Arrangement/Programing : Chris Sandy
Λύρα : Κωνσταντίνος Δρούλιας
Κρουστά : Ηλίας Δρούλιας
Μπάσο : Τέλης Καυκάς
Κιθάρες : Chris Sandy
Φωτογραφικό υλικό