ΘΕΑΤΡΙΚΟΥ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ 2021 ΤΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ…
Γράφουν: Πίτσα Στασινοπούλου, Γιώργος Μπαστουνάς, Αννιά Κανακάρη.
Οι παραστάσεις με συνοπτική κριτική ματιά…
Η φετινή καλοκαιρινή σεζόν ίσως αποτέλεσε την δυσκολότερη σεζόν των τελευταίων χρόνων, καθώς οι θεατές κλήθηκαν σε πρωτόγνωρες συνθήκες μέτρων και περιορισμών να πάρουν μία πολιτιστική ανάσα. Παρόλα αυτά το κοινό της Θεσσαλονίκης απέδειξε, πως στηρίζει το θέατρο με τις περισσότερες από τις παραστάσεις να συγκεντρώνουν αναρίθμητο κόσμο.
Η «Κ» για ακόμα μία φορά ήταν στις επάλξεις, καλύπτοντας με τις κριτικές της την πλειοψηφία αυτών.

Η αυλαία σηκώθηκε με την Ελένη του Ευριπίδη (δες εδώ) από το ΚΘΒΕ, η οποία ξέφυγε από τα πλαίσια της τραγωδίας, παραπέμποντας περισσότερο σε μιούζικαλ με σημεία φαρσοκωμωδίας, που οδήγησαν το διαχρονικό αυτό έργο σε μία παρωδία. Αντίθετα, με σεβασμό αντιμετώπισαν το έτερο έργο του Ευριπίδη τις «Βάκχες» (δες εδώ) με εξαιρετικές ερμηνείες και μία πολύπλευρη σκηνοθεσία, που κατάφερε να αναδείξει τις λεπτές πτυχές του κειμένου. Ο «Ορέστης» (δες εδώ) του ίδιου συγγραφέα είχε καλές ερμηνείες, που ανέδειξαν την τραγικότητα του αρχαίου κειμένου, με το σκηνικό, την ενδυματολογία και τον Χορό να μειώνουν το αποτέλεσμα. Ο «Προμηθέας Δεσμώτης» του Αισχύλου (δες εδώ) αποτέλεσε μία γεμάτη παράσταση, η οποία με έντονο μουσικό ρυθμό και ερμηνείες πέτυχε να δημιουργήσει ένα εντυπωσιακό σύνολο στοιχείων με ορισμένα αγχωτικά σημεία. Η «Αντιγόνη» του Σοφοκλή (δες εδώ) παρά το συνολικά αξιοπρεπές αποτέλεσμα, εντούτοις στερούνταν έμπνευσης, ενέργειας και πάθους με έντονες ακουστικές παραφωνίες. Από τις αριστοφανικές κωμωδίες εμφανίστηκαν οι «Ιππείς» (δες εδώ), οι οποίοι παρά την σημαντική προσπάθεια δημιούργησαν μία παράσταση αποκομμένη από την σύγχρονη πραγματικότητα.Οι «Φόνισσες» (δες εδώ) του Ευριπίδη αποτέλεσαν μία φιλόδοξη και συνολικά δουλεμένη παράσταση, που όμως δεν κατάφερε να συγκινήσει με τις ερμηνείες της. Η «Ιφιγένεια η εν Ταύροις» (δες εδώ) αποτέλεσε μία από τις πιο πολυσυζητημένες παραστάσεις, που κέρδισε τις (θετικές) εντυπώσεις για τη συνολικά επιτυχημένη απόδοση και την πρώτη θεατρική εμφάνιση της Αλεξίου και τις (αρνητικές) εντυπώσεις για την περιβόητη υπόκλιση.

Από την άλλη το διαχρονικό έργο του Σαίξπηρ ο «Οθέλλος» (δες εδώ) διατήρησε τον χαρακτήρα του σε μία καλοδουλεμένη και ιδιαίτερα σκηνοθετικά προσεγμένη παράσταση, που σεβάστηκε το πρωτότυπο κείμενο. Από την λίστα δεν λείπει και το αστυνομικό έργο του Ρομπέρ Τομά η «Παγίδα» (δες εδώ), η οποία παρά την διακρίνουσα απόδοση τον Γιώργο Κωνσταντίνου, εντούτοις δεν κατάφερε να εντυπωσιάσει με τον πρωταγωνιστή Βλαδίμηρο Κυριακίδη να είναι κάτω των απαιτήσεων. Η δεύτερη μετά την Ελένη παραγωγή του ΚΘΒΕ το «Ταξίδι μιας μεγάλης μέρας μέσα στη νύχτα» (δες εδώ) παρά τις μεγάλες προσδοκίες, που εξαρχής δημιούργησε, εντούτοις υποβιβάστηκε από την τεράστια διάρκεια της παράστασης (150’ χωρίς διάλειμμα!!!) και την μονότονη ερμηνεία του Πέρρη Μιχαηλίδη. Η «Αμαλία» (δες εδώ) αποτέλεσε μία αξιοπρεπή προσπάθεια με πολύ καλές ερμηνείες, που όμως έχρηζε βελτίωσης, ενώ ο «Ξεναγός» (δες εδώ) παρά την δουλεμένη περφόρμανς, δεν επένδυσε σε ένα πιο ουσιαστικό επίπεδο.

Οι ισπανικοί «Μπαμπούλες» (δες εδώ) σε σκηνοθεσία του Νικορέστη Χανιωτάκη παρά το ελαφρύ του κειμένου του και το απότομο κλείσιμο, αποτέλεσε μία παράσταση με κέφι, μπρίο, ρυθμό, που προσέφερε απλόχερα γέλιο! Ανάλογα και οι «Ειδικές περιστάσεις» (δες εδώ) προσέφεραν μία καλοστημένη παράσταση με έντιμα και ρεαλιστικά στοιχεία, η οποία ωστόσο δεν μπόρεσε εξαιτίας της επιλογής αυτού του κειμένου να αφήσει στον θεατή μία βαθύτερη ουσία. Ένα ενδιαφέρον κείμενο με τρυφερά στοιχεία πήρε σάρκα και οστά με την παράσταση «Οι πεταλούδες είναι ελεύθερες» (δες εδώ), που εντυπωσίασε ως προς το καλαίσθητο οπτικά αποτέλεσμα και απογοήτευσε ως προς μία άχρωμη και άνευρη σκηνοθεσία. Αντίθετα, η κωμωδία του καλοκαιριού φάνηκε να είναι το διαχρονικό «Νυφικό κρεβάτι» (δες εδώ), το οποίο κέρδισε τις εντυπώσεις για το ατακαδόρικο και ουσιώδες κείμενο, αλλά και την μετρημένη σκηνοθετική γραμμή του Αλέξανδρου Ρήγα.

Στις χειρότερες παραστάσεις του καλοκαιριού κατατάσσουμε το «Μια χώρα δυο αιώνες μετά» (δες εδώ), η οποία προσέβαλε οικτρά τους λιγοστούς θεατές, που το παρακολούθησαν, τη θεματική της Επανάστασης του 1821, αλλά και ευρύτερα τη θεατρική τέχνη. Σε χαμηλά επίπεδα το «Κάποτε στον Βόσπορο» (δες εδώ), το οποίο εξελίχθηκε σε μία μίνι σαπουνόπερα χωρίς σαφή κατεύθυνση και περιεχόμενο, που έριξε ακόμα και έμπειρους πρωταγωνιστές σε ένα κατώτερο των περιστάσεων θέαμα.
Γιώργος Μπαστουνάς
Τα αξέχαστα θεατρικά γεγονότα καλοκαιριάτικα…
Σταχυολογούμε συνοπτικά- σχεδόν επιγραμματικά- όσα άξια λόγου άφησαν το στίγμα τους στο φετινό θεατρικό καλοκαίρι, κάνοντάς το… αξέχαστο!
Ήταν 28 Μαίου που «σφύριξε» η λήξη του πολύμηνου λοκντάουν ΚΑΙ στο θέατρο βεβαίως (κοντεύαμε ηθοποιοί και κοινό να ξεχάσουμε πώς είναι!), έναν από τους επαγγελματικούς τομείς που επλήγησαν βαρύτατα από τα περιοριστικά μέτρα λόγω πανδημίας, επιτρέποντας το άνοιγμά τους σε υπαίθριους χώρους αρχικά με 50% πληρότητα- κάτι που επέφερε έντονες και εύλογες αντιδράσεις- με υγειονομικά πρωτόκολλα, τήρηση αποστάσεων, χρήση μάσκας…

Λόγω των επετειακών εκδηλώσεων για τα 200 χρόνια της Ελληνικής Επανάστασης που τιμώνται φέτος, μεταξύ των ποικίλων δράσεων περιλήφθηκαν αυτονόητα και πολλές παραστάσεις με σχετική θεματολογία- αφιέρωμα στο 1821 χαρακτηρίζοντας με ιδιαίτερο τρόπο τη θερινή θεατρική σεζόν, εκ των οποίων κάποιες αξιόλογες ή έστω ανεκτές και κάποιες σχολικού επιπέδου ή κοινώς για… τα μπάζα, του τύπου «να βγάλουμε την αγγαρεία της επετείου όπως- όπως και να ξεμπερδεύουμε»…
Η 27η Ιουλίου σημαδεύτηκε από μια «βόμβα» για τον θεατρικό χώρο με την προφυλάκιση του Πέτρου Φιλιππίδη– η δεύτερη μετά την προφυλάκιση του Λιγνάδη που προηγήθηκε, κατηγορούμενοι αμφότεροι για κακοποιήσεις και βιασμούς μετά από βαρύτατες επώνυμες καταγγελίες που συγκλόνισαν το πανελλήνιο και μοιραία προκάλεσαν φοβερούς «τριγμούς» στον χώρο των καλλιτεχνών με απίθανες αποκαλύψεις, δηλώσεις, αντιδηλώσεις, ξεκατινιάσματα και λοιπά θεάρεστα, όπου όλοι «κάτι» ήξεραν αλλά ουδείς άνοιγε το στόμα, περιμένοντας το… metoo!

Η σχεδόν ενός χρόνου αναγκαστική αποχή των συντελεστών από τα σκηνικά δρώμενα, είχε ως αποτέλεσμα να μη διαθέτουν εκ των πραγμάτων τον απαιτούμενο χρόνο προετοιμασίας για νέες δουλειές, με συνέπεια να καταφύγουν σε επαναλήψεις ήδη παιγμένων παραστάσεων που το φετινό καλοκαίρι πλεόνασαν– ενίοτε ξεπερνώντας και τις καινούργιες πρεμιέρες… άλλωστε για κάποιες εξ αυτών κι ανεξαρτήτως ποιότητας ήταν δίκαιο, καθώς πριν προλάβουν να ολοκληρώσουν τον κύκλο τους τους βρήκε αίφνης ως κεραυνός εν αιθρία το καταστροφικό λοκντάουν με το λουκέτο…

Δεν μπορούμε να μην αναφέρουμε στα θλιβερά γεγονότα και τις απώλειες καλλιτεχνών το φετινό καλοκαίρι που μας αποχαιρέτησαν οριστικά αλλά άφησαν πίσω τους «ζωντανό» στίγμα να τους θυμόμαστε με αγάπη, ξεκινώντας από την Χριστίνα Βαρζοπούλου (13/6), τον Γιώργο Μαυροειδή (16/6), την Ελπίδα Μπραουδάκη (7/7), την Γκέλυ Μαυροπούλου (19/7) αποβιώσασα την ίδια μέρα με τον μεγάλο Τόλη Βοσκόπουλο, που αν και τραγουδιστής- είδωλο, διατηρούσε από την αρχή της καριέρας του στενή «συνάφεια» με το θέατρο, σημειώνοντας επί σκηνής με τη Ζωή Λάσκαρη μία από τις μεγαλύτερες εμπορικές επιτυχίες που άφησε εποχή….
Δεν θα μπορούσαμε επίσης να παραλείψουμε από τη λίστα μια εντελώς απρόβλεπτη συμμετοχή σε παράσταση αρχαίας τραγωδίας, έστω με μικρό ρόλο: αυτήν της Χαρούλας Αλεξίου ως επιλογή του σκηνοθέτη Γιώργου Νανούρη για την παράσταση «Ιφιγένεια εν Ταύροις»… Μια συμμετοχή που συζητήθηκε έντονα όχι για την ολιγόλεπτη υποκριτική απόδοση της Αλεξίου στη θεατρική σκηνή, αλλά για το σοβαρό ατόπημα με τις ευλογίες του σκηνοθέτη και την αποδοχή της ίδιας, να υποκλιθεί τελευταία στην παράσταση μετά την πρωταγωνίστρια Λένα Παπαληγούρα, δείχνοντας ασέβεια στον συμβολισμό της στιγμής και οικειοποιούμενη λόγω «ονόματος» μια θεατρική δόξα που δεν της αναλογεί…
Τέλος θα κλείσουμε με ένα «δικό» μας… κουλτουροσουπέϊκο γεγονός του φετινού καλοκαιριού, που αφορά στην δια ζώσης βράβευση στο θέατρο Δάσους των συντελεστών της εξαιρετικής παράστασης «Lemon», η οποία διακρίθηκε στα περσινά Θεατρικά Βραβεία της «Κ» και οι συνθήκες λόγω κορωνοϊού δεν επέτρεψαν τη ζωντανή διοργάνωση, περιμένοντας τη φετινή τους εμφάνιση για να παραδοθεί το έπαθλο στα άξια χέρια τους… (δες εδώ)
.

Πίτσα Στασινοπούλου
Και βέβαια τα ιδιαίτερα «παραλειπόμενα»….
Αν μη τι άλλο, ήταν ένα γεμάτο καλοκαίρι. Και τι δεν είχαμε… άνοιγμα του τουρισμού, αύξηση των κρουσμάτων – αλλά δεν πειράζει γιατί χρειαζόμασταν τα λεφτά που αφήνουν οι τουρίστες, μάχες εντυπώσεων στα κανάλια ανάμεσα στους εμβολιο-μάχους και τους εμβολιο-λάτρες, ανούσιες πολιτικές λογομαχίες για την επικράτηση αυτού που υποτιμά λιγότερο την νοημοσύνη μας, πυρκαγιές που κατέστρεψαν ό,τι πολυτιμότερο έχουμε, την ελληνική φύση – αλλά δεν πειράζει αφού δεν είχαμε θύματα, mini lockdown αφού το medium και το maxi φοριούνται μόνο το χειμώνα και άλλα πολλά που δεν τα ξεχνώ αλλά τελειωμό δεν έχουν.
Και μέσα σε όλη αυτή την ανακατωσούρα το θέατρο έβαλε τα καλά του και σήκωσε αυλαία. Αφού βέβαια πρώτα απολυμάνθηκε από τις σκόνες και τις αράχνες ενός νεκρού χειμώνα και αφού κατάφερε να περισώσει την αξιοπρέπεια του μετά τα βαριά πλήγματα διάσημων εκπροσώπων του (ονόματα δεν λέμε) που κατάφεραν να διαπρέψουν χρεώνοντας στον εαυτό τους μερικά από τα πιο ειδεχθή εγκλήματα του Ποινικού μας Κώδικα.

Κι όχι μόνο έβαλε τα καλά του αλλά βάλθηκε να μας αποτελειώσει. Πόσες παραστάσεις πχια (όπως λέει και η συμπαθέστατη κυρία γνωστής διαφήμισης) να δει ένας θεατρόφιλος; Όρεξη και … λεφτά να είχες και άμα ήθελες πήγαινες θέατρο σχεδόν καθημερινά. Ως γνωστόν, ουκ ολίγοι οι θεατρόφιλοι της πόλης μας και το απέδειξαν περίτρανα εικόνες των καλοκαιρινών μας θεάτρων που θύμιζαν άλλες «χρυσές» εποχές, με τους περιορισμούς βέβαια σε «μερική αναστολή» (θα εξηγήσω παρακάτω).

Στις παραστάσεις που ξεχώρισαν από πλευρά προσέλευσης κόσμου αναμφίβολα οι τραγωδίες, που φέτος είχαν την τιμητική τους. Όλο το δράμα του οίκου των Λαβδακιδών εκτυλίχθηκε μπροστά μας και σχεδόν με «χρονολογική σειρά». Και τι δεν είδαμε… Ορέστη, Αντιγόνη, Ιφιγένεια εν Ταύροις, Φοίνισσες, με πλήθος κόσμου να χειροκροτεί και να «συμπάσχει», αφού κι εμείς οι ταλαίπωροι ζούμε τα δράματά μας. Μεγάλη κοσμοσυρροή και στον Προμηθέα Δεσμώτη με τον Γιάννη Στάνκογλου, αν και νομίζω ότι τα πρωτεία κατείχε η Ιφιγένεια εν Ταύροις του Νανούρη. Αναμενόμενο βέβαια, δεν είναι και λίγο να έχεις μια Αλεξίου να κλείνει την παράσταση (κι ας μη μας άρεσε η εμφάνιση της στο τελικό χειροκρότημα). Και ενώ συμπάσχαμε με τα πάθη των τραγικών ηρώων, η Ελένη του Κρατικού και οι Ιππείς του Εθνικού, ως ευχάριστα διαλλείματα, προσπάθησαν αξιοπρεπώς να μας κάνουν να γελάσουμε, με πλήθος θεατών να τις αποθεώνουν. Soldout τουλάχιστον στις πρώτες εμφανίσεις και ο Οθέλλος του Μπέζου ενώ αξιοπρεπέστατες και οι λοιπές παραστάσεις που φιλοξένησε το θέατρο Κήπου, όπως το Νυφικό Κρεβάτι, οι Ειδικές Περιστάσεις, οι Μπαμπούλες και άλλες πολλές.

Και ενώ η προσέλευση θεατών ήταν εντυπωσιακά μεγάλη, σε μια εποχή που υποτίθεται πως ο κορονοϊός ακόμα καλά κρατεί, η τήρηση των μέτρων είναι άλλο θέμα. Τι κι αν ανακοινώνονταν συνεχώς ότι πρέπει να κρατούνται αποστάσεις και ότι η χρήση της μάσκας είναι υποχρεωτική «καθ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης». Μαζί με τα πατατάκια, τα σπόρια και τα ποπ-κορν που κάποιοι εξακολουθούν να θεωρούν ότι «επιβάλλεται» να φέρεις ακόμα και στο θέατρο (κάτι σαν το σινεμά, ένα πράμα), το «προφυλακτικό πηγουνίου» ήταν ένα από τα απαραίτητα αξεσουάρ που οι «λάτρεις του πολιτισμού» δεν αποχωρίζονταν με τίποτα. Βέβαια υπήρχαν και αυτοί οι ατρόμητοι και γενναίοι θεατές που είχαν τη μάσκα στην τσέπη: μόνο για την είσοδο και την έξοδο δηλαδή! Ανακοινώθηκε ότι στο θέατρο «δεν κολλάει» και το έχασα; Και να ανακοινώθηκε δηλαδή, είναι αλήθεια; Ποιόν να πιστέψεις πχιά (κατά τη συμπαθεστάτη κυρία της διαφήμισης);
Το θέμα είναι ότι το καλοκαίρι του 2021 καταφέραμε να απολαύσουμε τις παραστάσεις μας και να νιώσουμε άνθρωποι μετά από πολύ καιρό. Ένα ερώτημα μόνο έμεινε να πλανάται στον αέρα.
.
Τελικά η Διδασκάλου κόλλησε ή όχι κορονοϊό; Φοβάμαι ότι δεν θα το μάθουμε ποτέ…

Αννιά Κανακάρη.
.
ΚΑΛΟ ΘΕΑΤΡΙΚΟ ΧΕΙΜΩΝΑ!
.
ΔΕΙΤΕ ΚΑΙ ΑΥΤΟ:
.

-Κ-
Όλες οι νέες παραστάσεις (πρεμιέρες) που θα δοθούν έως 14/05/2022 στην πόλη της Θεσσαλονίκης, αυτόματα συμμετέχουν για τα 3 Βραβεία Κοινού καθώς και για τα Βραβεία Κριτικής Επιτροπής στα 11α Θεατρικά Βραβεία Θεσσαλονίκης 2022 – Πληροφορίες ΕΔΩ