Από τη στήλη Η Ιδέα μου είναι;
Γράφει για την Κουλτουρόσουπα.
Χαίρετε χαίρετε χαίρετε!
Πως μου είστε; πως τα καλοπερνάτε; Καλή σχολική αλλά και θεατρική σαιζόν σε όλους μας .
Κάθε χρόνο με το που ξεκινούν τα σχολεία αρχίζουν και οι δραστηριότητες των παιδιών αλλά και των ενηλίκων με ό,τι και αν ενδιαφέρονται να καταπιαστούν είτε ως χόμπι, είτε ως συμπληρωματική σπουδή είτε ως βασική εκπαίδευση η οποία θα θέσει τα θεμέλια για μια νέα επαγγελματική καριέρα.
Ξένες γλώσσες, αθλητισμός, ρομποτική, εκμάθηση μουσικών οργάνων, φωτογραφία, πηλό και αγγειοπλαστική, πλεκτική, εξορμήσεις, αναρρίχηση, τραγούδι, παραδοσιακούς μοντέρνους και σύγχρονους χορούς αλλά και θέατρο.
Και ενώ σε όλες τις παραπάνω καλλιτεχνικές δραστηριότητες αποφασίζεις, επιλέγεις και πας, στο θέατρο έχουμε κάποιες διαβαθμίσεις στις επιλογές μας.
Μπορείς να επιλέξεις:
– ένα θεατρικό εργαστήριο, που ευτυχώς σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη υπάρχει πλουραλισμός επιλογών
– ένα δημόσιο ΙΕΚ υποκριτικής
– ένα ιδιωτικό ΙΕΚ υποκριτικής
– μια ιδιωτική ανωτέρα σχολή υποκριτικής
– Α.Ε.Ι ( προϋποθέτει να έχεις γράψει καλά στις πανελλαδικές και να περάσεις στη Θεάτρου Θεσσαλονίκης αν θελεις να έχεις σπουδάσει υποκριτική για να γινεις ηθοποιός)
– το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος
– το Εθνικό θέατρο
Η επιλογή σου θα εξαρτηθεί από το τι γνώσεις θέλεις, γιατί θέλεις να ασχοληθείς με το θέατρο (επαγγελματικά, ερασιτεχνικά κ.ά), τι πτυχίο θέλεις, πόσο χρόνο διαθέτεις, αν μπορείς να καταβάλεις χρήματα, πόσα και ποιες είναι οι προσδοκίες σου στην ποιότητα σπουδών σου.
Υπάρχει η άποψη που λέει: όπου και αν πας…. αν διαβάζεις παρακολουθείς και το αγαπάς, μαθαίνεις. Αλλά το θέατρο είναι και ατομικό και ομαδικό “άθλημα” οπότε εξαρτάσαι και από τους άλλους. Ισχύει το: “Δούνε και λαβείν” ….
Στα πιο πολλά ιδιωτικά θεατρικά εργαστήρια, μετά από έρευνα που πρέπει να κάνεις για το ποιοί σε διδάσκουν και ποια μαθήματα παρακολουθείς, πληρώνεις και πηγαίνεις.
Το ίδιο και στις πιο πολλές ιδιωτικές σχολές και ΙΙΕΚ. Πληρώνεις και ξεκινάς. Τώρα αν σας πούνε για εξετάσεις, προσωπική μου άποψη, όλοι περνάν (εκτός από μια δύο κραυγαλέες περιπτώσεις) μιας και υπάρχει στη μέση η οικονομική συνδιαλλαγή.
Τα δημόσια ΙΕΚ είναι το πιο εύκολο για να μπεις. Ειναι δωρεάν, καταθέτεις τα χαρτιά σου και αυτός με τον καλύτερο βαθμό λυκείου περνά πιο εύκολα. Μόρια παίρνεις αν είσαι πολύτεκνος, αν έχεις χαμηλό φορολογικό εισόδημα, αν είσαι παντρεμένος, αν έχεις κάποια μεγαλύτερη ηλικία κλπ. Βέβαια δε γνωρίζεις τους καθηγητές που θα έχεις.
Τα μαθήματα και τις ώρες που δικαιούσαστε βάση νόμου, μπορείτε να κάνετε μια γρήγορη αναζήτηση στο διαδίκτυο στις σελίδες του Υπουργείου Παιδείας και θα τα βρείτε…..
Τέλος, έχουμε τις επιλογές του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος και του Εθνικού Θεάτρου και εδώ ανοίγουμε ένα τεράστιο κεφάλαιο. Αδιαμφισβήτητα, άπαξ και περάσεις θα μάθεις. Δε θα μάθουν, μόνοι όσοι τα παρατήσουν. Καθηγητές με γνώση και εμπειρία σε όλα τα μαθήματα, θέλοντας και μη, εφόσον είσαι από το πρωί μέχρι το βράδυ στη σχολή τόσα χρόνια, η γνώση είναι μονόδρομος. Το θέμα είναι όμως πως μπαίνεις…
Και εδώ ήταν που ήθελα να εστιάσω…. Συνήθως δίνεις έναν μονόλογο από νέο και έναν από αρχαίο θέατρο. Αν περάσεις μετά στις επόμενες φάσεις, απαγγέλεις ποίημα και σε εξετάζουν σε τραγούδι, χορό και αυτοσχεδιασμό, ανάλογα.
Αυτό που λένε οι περισσότεροι πως χρειάζεται ΜΕΣΟ για να περάσεις και άλλα τέτοια…. ΙΣΧΥΕΙ! Τί;;; Θίχτηκες ή έπεσες από τα σύννεφα; Η μήπως είμαι ψεύτης και ονειροπόλος;
Είναι η πιο ψυχοφθόρα διαδικασία στην οποία μπορεί ένας εν δυνάμει σπουδαστής να υποβάλει τον εαυτό του, θέλοντας να αποκτήσει γεύση ονείρου, κυνηγώντας ό,τι αγαπά, ό,τι φαντάζεται πως θα του εξασφαλίσει τα εχέγγυα (που εισαι Light;;; ) για να διεκδικήσει τη γνώση, το μέλλον και τη ματαιοδοξία του.
Βλέπεις λοιπόν εκατοντάδες παιδιά να περιμένουν τη σειρά τους, από μία ώρα στην καλύτερη ως και τέσσερις με πέντε ώρες ώστε να περάσουν και να τους ξεπετάξουν σε πέντε λεπτά βλέποντας και τα δύο κείμενα.
Μια ντουζίνα αξιόλογων καλλιτεχνών, κοιτάζουν το ρολόι ή το κινητό για να φύγουν, μιας και πιάστηκαν από το πρωί να βλέπουνε Το πανηγύρι ή το Γελώντας Άγρια…
Και τα παιδιά να είναι έξω.
Να ιδρώνουν, να προσπαθούν να θυμηθούν τα λόγια τους από την παρατεταμένη αγωνία, από τη ζέστη και την καθυστέρηση… Και να παρακολουθούν ποιοί μπαίνουν, ποιοί βγαίνουν, τι ρωτάνε, αν είναι αυστηροί, αν είναι ευγενικοί, αν είναι μάρμαρα και “αγέλαστες πέτρες”, αν σε σταματάνε ή αν σε άφησαν να ολοκληρώσεις τα κείμενα που πάσχιζες για ένα μήνα, έξι μήνες, ένα χρόνο για να μάθεις
ανάλογα πότε αποφάσισες να δώσεις.
Μέσα σε όλα αυτά βλέπεις την αγωνία στα μάτια τους για το μετά. Να φαντάζονται τον εαυτό τους κατευθείαν πάνω στη σκηνή δίχως να τους νοιάζει για αρχή αν θα κρατούν κοντάρι…. Ο χρόνος να περνά, και μέσα στο μυαλό τους να βολτάρει η όποια ερώτηση μπορεί να τους γίνει πιστεύοντας ότι νοιάζονται για αυτά….. Και να τα βλέπεις αγχωμένα να απαντούν μόνα τους στις ερωτήσεις που εικάζουν πως μπορεί να τους γίνουν…. άλλα, να έχουν γράψει και τις απαντήσεις στις υποθετικές ερωτήσεις προσπαθώντας να κερδίσουν συμπάθεια και εύνοια δείχνοντας ότι δεν είναι αμήχανα αλλά πρωτότυπα και άνετα !
Τη συγκέντρωση πάντα τη σπάει όταν ανοίγει η πόρτα και βγαίνει ο προηγούμενος… Όλοι που δεν νοιώθουν άβολα ή δεν ντρέπονται θα τρέξουν να ρωτήσουν, όχι πως τα πήγες, πέραν του φίλου, αλλά τι ρώτησαν, αν γέλασαν, με τι εκνευρίστηκαν αν απαίτησαν κάτι. Αν ο άλλος είναι από τους πρώτους που θα βγει τότε παίζουν και οι ερωτήσεις: ποιοι ήταν μέσα και αν είπαν στο τέλος πέραν από το ευχαριστούμε, κάποια πρόταση που να άφηνε κάποιο υπονοούμενο ότι πέρασες ή θα σε περάσουμε ή ότι ήσουν καλός ή καλή. Και μετά παύση, σιωπή γιατί θα ακουστεί το επόμενο όνομα που είναι να μπει στην αίθουσα για να εξεταστεί. Μέσα σε αυτό το κλίμα καλούνται όλα τα παιδιά μας που θέλουν να δώσουν, να ισορροπήσουν ανάμεσα σε μια επίπλαστη πραγματικότητα για ψεύτικες ελπίδες και στις αποτιθέμενες γνώσεις που είχαν από το σχολείο από κανέναν καλό καθηγητή που ασχολήθηκε με το θέατρο, από κανένα θεατρικό εργαστήριο ή από κάποια ιδιαίτερα προετοιμασίας που μπορεί να έκαναν με κάποιον καθηγητή.
Και όταν βγαίνουν τα αποτελέσματα και βλέπεις να περνάν τα παιδιά που όλοι ήξεραν εξ’ αρχής πως θα περάσουν, τότε στα υπόλοιπα 300 τι απαντάς στην ερώτησή τους…: Τότε γιατί δίνουμε;
(Σαφώς και όλα δεν είναι στο ίδιο επίπεδο και συγκριτικά κάποια είναι καλύτερα από κάποια άλλα……. )
Αν θες να είσαι καλός και να μην αφήσεις τραύμα, ίσως απαντάς: για την εμπειρία… γιατί δεν ξέρεις ποτέ τι θα συμβεί…. ασχέτως αν θες να τους βροντοφωνάξεις μέσα σε αυτιά: Και ας μην μπήκες, καλωσόρισες στον κόσμο του θεάτρου... Τι;; ήθελες γεύση ονείρου;; τα μαθήματα Θεάτρου ξεκίνησαν. Πριν μπεις.
Σαφώς και στον κανόνα υπάρχουν πάντα εξαιρέσεις και υπέροχοι άνθρωποι μέσα σε αυτή την ερμητικά κλειστή τεκτονική μάζα.
Λαμπρό παράδειγμα ο παρακάτω καλλιτέχνης. Διάβασα τις προάλλες ένα post στο Instagram από έναν πραγματικά αγαπημένο μου ηθοποιό με πολύ ταλέντο, αγάπη για το επάγγελμα μας, και τον συνάνθρωπο συνάδερφο. Βασικό του προτέρημα… Η ενσυναίσθηση…
Έγραφε:
“Όλοι εμείς που βρισκόμαστε σε επιτροπές σχολών για τις εισαγωγικές εξετάσεις πρέπει να συνειδητοποιήσουμε (αλλιώς ας μην είμαστε) ότι απέναντί μας έχουμε παιδιά (στην πλειοψηφία τους πολύ μικρά ηλικιακά) που μπαίνουν σε ένα δωμάτιο αγχωμένα, φοβισμένα και που καλούνται σε 10 λεπτά(;;!!!!!) να μας πείσουν ότι αξίζουν να γίνουν ηθοποιοί. Ποιός ο λόγος να τους συμπεριφερόμαστε με μαγκιά, ποιός ο λόγος να θέλουμε να τους ταπεινώσουμε, ποιός ο λόγος ρε φίλε να προβάλλουμε πάνω τους τις δικές μας ανεπάρκειες δίνοντας γελοίους αυτοσχεδιασμούς, ποιός ο λόγος να συμπεριφερόμαστε ως τοτέμ ή γκουρού της υποκριτικής ; Γιατί ξεχνάμε ότι δεν είναι ηθοποιοί αλλά παιδιά που θέλουν να γίνουν ηθοποιοί; Στα 5 χρόνια που είμαι επιτροπή σε τέτοιες εξετάσεις, κάθε πρωί που φεύγω από το σπίτι μου τρέμω μην αδικήσω κάποιον και εν τέλει σκέφτομαι ότι εμείς οι από κάτω έχουμε περισσότερους λόγους να είμαστε φοβισμένοι και ταπεινοί, γιατί σε 10 λεπτά μέσα από μια τέτοια διαδικασία έχουμε πολλές πιθανότητες να αδικήσουμε ή να μην καταφέρουμε να διακρίνουμε. Ας έχουμε τουλάχιστον αυτή την συνειδητότητα και ας προσερχόμαστε στη διαδικασία με μεγαλύτερη ταπεινότητα! Και αθωότητα.”
Γιώργος Παπαπαύλου
Αυτά….
Σας εύχομαι μια γεμάτη θέατρο και δράση χρόνια! Μέχρι την επόμενη φορά…
Σας φιλώ, σας χαιρετώ, σας αγαπώ!
