Είδε ο Ανδρέας Ελματζόγλου και σχολιάζει για την Κουλτουρόσουπα.
Όταν ακούω «Παπαδιαμάντης», το μυαλό μου πηγαίνει στην ιδιαίτερη και δύσκολη γλώσσα των κειμένων του. Με αυτή την σκέψη βρέθηκα στο μικρό θέατρο ΚΕ.ΜΕ.ΘΕ.Τ στα Άνω Πετράλωνα και παρακολούθησα την παράσταση «Ξεπεσμένος Δερβίσης». Το συγκεκριμένο κείμενο του Παπαδιαμάντη δημοσιεύτηκε το 1896 λίγο πριν τους πρώτους σύγχρονους Ολυμπιακούς Αγώνες στην Αθήνα.
Αφηγείται την ιστορία ενός περιπλανώμενου Δερβίση, στην Αθήνα, στο τέλος του 19ου αιώνα. Η Ελλάδα εκείνης της εποχής παλεύει μεταξύ Αρχαίου και Οθωμανικού παρελθόντος και Ευρωπαϊκού «μέλλοντος».
Όσο αφορά την παράσταση, η μουσική από το Νει (Ελένη Μπαίλη), η συνοδεία κρουστών (Ευαγγελία Σταύρου), ο φωτισμός (Δέσποινα Ζαχαροπούλου) και η σκηνική παρουσία του Γιάννη Καρούνη σε μεταφέρουν από το πρώτο λεπτό σε εκείνη την εποχή. Μια τελείως διαφορετική Αθήνα όπως την ξέρουμε σήμερα. Ο Γιάννης Καρούνης μένει πιστός στο κείμενο και υποδύεται τον Περιπλανώμενο Δερβίση και τους άλλους χαρακτήρες του κειμένου.
Όσο αφορά τον δύσκολο λόγο του Παπαδιαμάντη που ανέφερα παραπάνω, παραμένει το ίδιο δύσκολος και ιδιαίτερος αλλά κατά την διάρκεια της παράστασης γίνεται πιο οικείος. Η καθαρότητα του λόγου (μην ξεχνάτε ότι το κείμενο είναι του Παπαδιαμάντη) η αμεσότητα του ηθοποιού, ο φωτισμός και η μουσική μου έκαναν τον Παπαδιαμάντη πιο οικείο και κατανοητό.
Σαν θετικά της παράστασης (+) ότι ένας ηθοποιός παίζει όλους τους ρόλους με ξεκάθαρα όρια μεταξύ των χαρακτήρων σε συνδυασμό με την εναλλαγή μεταξύ καθαρεύουσας και δημοτικής γλώσσας. Ο ηθοποιός πετυχαίνει ένα πολύ δύσκολο εγχείρημα, να χειριστεί και να μεταφέρει την γλώσσα του Παπαδιαμάντη για 45 λεπτά χωρίς να κουράσει τους θεατές.
Η παράσταση έχει ρυθμό και σφυγμό. Εγώ θα την παρομοίαζαν εικόνες, όχι άψυχες, αλλά έμψυχες συνεχόμενες εικόνες γεμάτες συναισθήματα και από τους τρεις ηθοποιούς. Τρεις; ναι γιατί και οι δυο μουσικοί παρόλο που δεν έχουν «λόγο» έχουν και αυτοί ισότιμο ρόλο πάνω στην σκηνή. Δεν γεμίζουν απλά την σκηνή αλλά την συμπληρώνουν.
Μια σκηνή απογυμνωμένη από κάθε τι περιττό που την γεμίζουν οι ηθοποιοί με την παρουσία τους όλα αυτά σε συνδυασμό με ένα υπέροχο φωτισμό. Τίποτα περιττό, τίποτα υπερβολικό.
Στα αρνητικά της παράστασης (-) ότι ίσως ο μονόλογος είναι κουραστικός για κάποιους θεατές αλλά πιστεύω ότι αξίζει να δώσετε μια ευκαιρία στην συγκεκριμένη παράσταση. Ένα δεύτερο αρνητικό, είναι κάτι που συναντάω πολύ συχνά στο θέατρο και θα ήθελα να σχολιάσω.
Η επιλογή του μαύρου χρώματος σε ρούχα και σκηνικά.
Η Δέσποινα Ζαχαροπούλου (φωτισμός-συν-σκηνοθεσία) σε σχετική ερώτηση μετά το τέλος της παράστασης απάντησε ότι η παρουσία χρώματος θα έπρεπε να δικαιολογηθεί και θα ήταν παρέμβαση. Στην συνέχεια ρώτησε «Εσείς τι χρώματα πιστεύετε ότι θα ταίριαζαν στους ηθοποιούς;» δύσκολη ερώτηση. Το σκηνικό και τα ρούχα δεν μου δημιουργήσαν αρνητική εντύπωση για την παράσταση. Δεν μου κέντρισαν το ενδιαφέρον και δεν μου απέσπασαν την προσοχή από αυτό που συμβαίνει πάνω στην σκηνή. Με βοήθησαν να κατευθύνω το βλέμμα μου. Ίσως αυτός να ήταν ο σκοπός τους. Αλλά η επιλογή του μαύρου χρώματος σε πολλές παραστάσεις που έχω δει ίσως να με έχει προσωπικά κουράσει.
Εν κατακλείδι, (=) Ο «Ξεπεσμένος Δερβίσης» είναι μια παράσταση που αξίζει να παρακολουθήσεις και θα σου κάνει τον Παπαδιαμάντη πιο οικείο.
Αν πάτε στην παράσταση θα γνωρίσετε και τους φιλόξενους -ζεστούς-χαμογελαστούς ανθρώπους του συγκεκριμένου θέατρου. Δεν ξέρω αν μετράει αυτό για εσάς.
ΥΓ1 Πόσο υπέροχο μουσικό όργανο είναι το Νει. Ειδικά αν το ακούς ζωντανά
Σκηνοθεσία : Γιάννης Καρούνης- Δέσποινα Ζαχαρόπουλου.Επιμέλεια φωτισμού: Δέσποινα Ζαχαροπούλου Ερμηνεία: Γιάννης Καρούνης. Νέι: Ελένη Μπαΐλη. Κρουστά: Ευαγγελία Σταύρου.
Τόπος ΚΕ.ΜΕ.ΘΕ.Τ (Κοίλης 23 Α. Πετράλωνα)
Φωτογραφικό υλικό
