Προσπάθησε «To Θηρίο»…αλλά τελικά δεν τα κατάφερε…
Πήγαμε, είδαμε, σχολιάζουμε…
Βρεθήκαμε στο Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης και παρακολουθήσαμε “Το Θηρίο” από τη θεατρική ομάδα Eclipses Group Theater. Παρακάτω η γνώμη μας για την παράσταση.
Το Θηρίο από το ομώνυμο θεατρικό έργο του Νίκου Ορτετζάτου, πρόκειται για έναν ποιητικό μονόλογο που ανεβαίνει για πρώτη φορά. Ο ήρωας, ένας ζωγράφος, συγκρούεται με το παρελθόν του, την μοναξιά του, τους φόβους και τα ένστικτά του και έρχεται αντιμέτωπος με τον ίδιο του τον εαυτό σε ένα «ταξίδι» που θα τον οδηγήσει στη λύτρωση.
Το κείμενο διαπραγματεύεται την ερωτική απογοήτευση ενός ζωγράφου φέρνοντας σε πρώτο πλάνο σκέψεις και εικόνες που δημιουργούνται μέσω αυτής της συναισθηματικής απώλειας. Σαν μια ακτινογραφία του ψυχισμού του συγκεκριμένου χαρακτήρα. Με δραματικό κυρίως κορμό, ο Νίκος Ορτετζάτος, κατόρθωσε να το εξισορροπήσει με λίγα κωμικά στοιχεία διευκολύνοντας με αυτό τον τρόπο τη ροή του έργου. Το πρόβλημα όμως του κειμένου ήταν ότι δεν κατάφερε να σε κερδίσει ολοκληρωτικά. Σε έβρισκε σε λιγοστά σημεία του και σε έχανε στα περισσότερα. Ίσως ο πιο δύσκολος και ποιητικός του λόγος δεν κατάφερε να έχει την ίδια ισχύ ως θεατρικό κείμενο. Παρ΄ όλα αυτά επρόκειτο για έναν ύμνο στον έρωτα και όλα τα καταστροφικά μα και ηδονικά συναισθήματα που σου γεννά κάνοντας τον πρωταγωνιστή αλλά και εμάς να αναρωτηθούμε …Να δημιουργεί κανείς τέχνη ή να ερωτεύεται;
Στον πρωταγωνιστικό ρόλο ο ίδιος o συγγραφέας του έργου, που σίγουρα θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι όση ώρα ήταν πάνω στην σκηνή έδωσε τη ψυχή του σε κάτι που φαινόταν ότι αγαπάει πραγματικά. Σαφέστατα ένα κείμενο που έχει γράψει ο ίδιος και είναι κατά κάποιο τρόπο βιωματικό είναι πιο εύκολο να ερμηνευτεί μέσα από συγκεκριμένες προσωπικές εικόνες που έχει καλλιεργήσει. Το σημαντικότερο εργαλείο στην συγκεκριμένη ερμηνεία ήταν το σώμα του και σε δεύτερο ρόλο ο λόγος του, που ήταν δυνατός και έντονος. Η δουλεμένη σωματικότητα του ηθοποιού έδωσε περισσότερη αλήθεια στη παράσταση αποφεύγοντας ακόμα μια επιδερμική εξιστόρηση των γεγονότων, κάτι που σίγουρα θα κούραζε ακόμα περισσότερο. Αυτό που εκφράζουμε ως παρατήρηση είναι ότι σε στιγμές της παράστασης ο ηθοποιός ήταν υπερβολικός κάνοντας μας με την ταχύτητα του λόγου του να μην καταλαβαίνουμε τι ακριβώς λέει. Η ερμηνεία του σε σημεία της σε παρέσερνε και σε άλλα σου προκαλούσε παντελή αδιαφορία. Μοναδικός του σύμμαχος πάνω στην σκηνή, ένα μαύρο σεντόνι και στο τέλος μόνο η αλήθεια του, το γυμνό του σώμα… Χωρίς να επαναλαμβάνει το αναμενόμενο πλέον ξεγύμνωμα του κορμιού ως πρόκληση (και περισσότερα εισιτήρια) αλλά ντύνοντας όσο πρέπει το σώμα του καταλήγοντας σε ένα καλαίσθητο αποτέλεσμα χωρίς να αφαιρείται η ουσία. Η ερμηνεία της παράστασης μας προκάλεσε ανάμεικτα συναισθήματα….Ήταν ένα δύσκολο εγχείρημα που η γεύση που μας άφησε ήταν μέτρια χωρίς να ενοχληθούμε όμως από αυτό που παρακολουθήσαμε.
Καταλήγοντας[=] στη σκηνοθεσία της παράστασης, από τον Γρηγόρη Παπαδόπουλο, θα λέγαμε ότι ήταν πραγματικά ενδιαφέρουσα χωρίς βέβαια να μας μαγέψει. Πολύ μοντέρνα ματιά σε ένα είδος φωτογραφικής σκηνοθεσίας. Οι άσπροι καμβάδες που αποτελούσαν το σκηνικό μετατρέπονταν μέσω video art σε κινούμενες εικόνες είτε ως σταγόνες νερού, είτε ως πουλιά, είτε ως θάλασσα. Κάτι πολύ όμορφο που σε ταξίδευε και δημιουργούσε ένα εντυπωσιακό πλαίσιο φωτογραφίας. Εντολή της σκηνοθετικής αυτής επιμέλειας, ο ηθοποιός πλησιάζοντας ενδιάμεσα από τους θεατές να συνεχίσει τον ρόλο του δημιουργώντας μια αμεσότητα που σε κέρδιζε. Μια αφαιρετική, μινιμαλιστική σκηνοθεσία που θα μπορούσε να θεωρηθεί το ατού της παράστασης λόγω της ιδιαιτερότητας της μαζί με τις αριστουργηματικές μουσικές που ακούστηκαν, από τον Γιάννη Μόμτσιο.
Εν ολίγοις [=]
Μια ελπιδοφόρα καλλιτεχνική προσπάθεια που δυστυχώς δεν κατάφερε να παρουσιάσει ένα πραγματικά καλό αποτέλεσμα. Η παράσταση βρέθηκε προβληματική στα περισσότερα σημεία της με μεγαλύτερη έμφαση στο κείμενο και στην ερμηνεία της. Παρ΄όλα αυτά οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι ήταν μια εικαστική performance που με κάποιες αλλαγές θα μπορούσε να μετατραπεί σε κάτι το αξιοπρόσεχτο. Έχουμε την υποχρέωση οποιαδήποτε πρωτότυπη καλλιτεχνική άποψη με προοπτικές να την ενθαρρύνουμε. Και αυτή η παράσταση ήταν μία από αυτές…
Βαθμολογία
5,5 στα 10
Ταυτότητα παράστασης
Σκηνοθεσία: Γρηγόρης Παπαδόπουλος
Μουσική: Γιάννης Μόμτσιος
Σκηνικό-κοστούμι: Μαρίνα Γκούμλα
Video mapping: Στάθης Μήτσιος
Φωτογραφίες: Ελευθερία Καλπενίδου
Βοηθός σκηνοθέτη: Αίγλη Κατσίκη
Οργάνωση παραγωγής: Κική Στρατάκη
Προβολή – Επικοινωνία: Push Your Art Company – Κική Στρατάκη, Μαρία Τότσκα
Παραγωγή: Eclipses Group Theater
Ερμηνεύει ο Νίκος Ορτετζάτος
Φωτογραφικό υλικό
