Πολυσήμαντη παράσταση «ΟΙ ΚΑΙΟΜΕΝΟΙ» και… καυτή η 10η Κουλτουροβραδιά! [video- ρεπορτάζ].
Πάνω που το… στερητικό σύνδρομο χτυπούσε καμπανάκι, ήρθε ευεργετική σαν την άνοιξη η 10η θεατρική Κουλτουροβραδιά! Ως συνέχεια των 9 περσινών που άφησαν άριστες εντυπώσεις και αγαπήθηκαν θερμά, φέρνοντας σε άμεση επαφή τους θεατρόφιλους με ενδιαφέρουσες παραστάσεις και συντελεστές, σε κλίμα ζεστό και παρείστικο, με ωραία κουβέντα και κρασάκι. Μια ουσιαστική θεατρική δράση με πολλαπλά οφέλη, ενταγμένη επιπλέον στην ενίσχυση του θεσμού των 6ων Θεατρικών Κουλτουροβραβείων. Μετά από ολιγόμηνη παύση λοιπόν, ήρθε το «πλήρωμα του χρόνου» για την 10η στη σειρά παρόμοια βραδιά, που φιλοξενήθησε στο θέατρο Σοφούλη για την παράσταση «ΟΙ ΚΑΙΟΜΕΝΟΙ», σε κείμενο και σκηνοθεσία Δέσποινας Καλαϊτζίδου με συν-σκηνοθέτιδα την Χαρά Τόπα, από την ομάδα No Land Theatre Group. Με εντυπωσιακή προσέλευση που γέμισε ασφυκτικά τον θεατρικό χώρο και χρειάστηκαν πρόσθετες καρέκλες!
Το έργο εξελίσσεται σε μια χώρα σαν την Ελλάδα (ή στην Ελλάδα), σε ένα τοπίο απόλυτης παρακμής μετά από μαζική καταστροφή. Μια ρημαγμένη χώρα στην οποία βρίσκει πρόσφορο έδαφος να εγκατασταθεί ένα απολυταρχικό «στρατηγείο», εξουσιάζοντας τους εναπομείναντες εξαθλιωμένους, στα συμβολικά πρόσωπα μιας Γριάς, ενός Παπά, ενός Αγοριού, ενός Κοριτσιού, ενός Στρατιώτη, ενώ στην «αντίπερα όχθη», ένας Λοχαγός- εκπρόσωπος του καθεστώτος και μια ιδιόρυθμη Μαντάμ – θύμα και θύτης μαζί, εξυφαίνουν το δικό τους παιχνίδι. Πρόσωπα τραγικά που βιώνουν σε ακραία μορφή λογής στερήσεις- υλικές και συναισθηματικές- κουβαλώντας ο καθένας τα δικά του τραύματα, σε μια απελπισμένη προσπάθεια φυγής από το τέλμα της καταπίεσης ή της συνήθειας. «Δεν λέω ότι φοβάσαι να φύγεις, απλά συνήθισες…» θα πει μια από τις ηρωίδες και επί σκηνής θα εκδηλωθούν σκληρές ακρότητες, εξευτελισμοί, τραυματικά απωθημένα, απίθανες ανατροπές και κάπου στην πορεία ένας «καιόμενος» θα επιχειρήσει με τη μάταιη θυσία του να αφυπνίσει, αλλά το μισητό «στρατηγείο» θα καταρρεύσει εντελώς απρόσμενα…
Στη μιάμιση ώρα της παράστασης, απολαύσαμε αρκετά δυνατά σημεία της και κυρίως την κορύφωση του φινάλε, που κατάφεραν να απαλύνουν κάποιες αδυναμίες, σε σχέση με τον ρυθμό της και σε σχέση με την πλοκή του έργου, που αποτυπώθηκαν εύστοχα στη μετέπειτα συζήτηση. Το ίδιο το κείμενο βασίστηκε σε έντονους υπαρξιακούς προβληματισμούς στα όρια του σουρεαλισμού, αγγίζοντας ακραία συναισθήματα και καταστάσεις, με μια αγωνιώδη αναζήτηση διεξόδου. Κινήθηκε σε πολλές παράλληλες θεματικές, συνδέοντας ατομικό και συλλογικό επίπεδο, όπου κυριάρχησαν το σκληρό πρόσωπο της εξουσίας, η απόλυτη υπαταγή, η αναγκαιότητα της εξέγερσης, προσωπικά σύνδρομα, παιδικά τραύματα κακοποίησης, οι φωτεινές και σκοτεινές πλευρές ενός ανθρώπου. Με σκόπιμα «τραβηγμένους» κάποιους χαρακτήρες- σαν την γκροτέσκο φιγούρα της Μαντάμ ή τον Στρατιώτη/ σκυλάκι- στα όρια μεταξύ πραγματικού και φανταστικού, με έξυπνα ευρήματα σαν αυτό της κούκλας- παιδιού, με πικρό χιούμορ, κάποιες «υπόγεια» φορτισμένες ατάκες/ στιγμές και κάποιες απρόβλεπτες ανατροπές που τόνωσαν το θεατρικό ενδιαφέρον, χωρίς περιττές φλυαρίες ή λυρισμούς, με αίσθηση ισορροπίας στο λόγο.
Η σκηνοθεσία απέδωσε εύστοχα την ιδιαίτερη, παρακμιακή ατμόσφαιρα του έργου, βοηθούμενη από κατάλληλους φωτισμούς και μουσική , πολύ επιτυχημένα κοστούμια και ένα λιτό σκηνικό, αποτελούμενο από ένα ξύλινο δεύτερο επίπεδο, ένα ημιφωτισμένο παραβάν με αχνό φόντο την ελληνική σημαία και πολλά τσαλακωμένα χαρτιά στο δάπεδο με πολλαπλούς συμβολισμούς. Μια σκηνοθεσία ατμοσφαιρική, ισορροπημένη, αφαιρετική, που ακολούθησε τις διακυμάνσεις του κειμένου, εναλλάσσοντας τον ρεαλισμό και το συναίσθημα με τις ακρότητες και τον κυνισμό, ακροβατώντας παράλληλα ανάμεσα στον παρόντα και παρελθόντα χρόνο. Μια ακροβασία ωστόσο δύσκολη, που εξαιτίας της προκλήθηκαν κάποια «κενά» στην πλοκή, μπλοκάροντας την ομαλή/λογική ροή των γεγονότων και το αληθοφανές δέσιμο των σκηνών, ενώ εντοπίστηκαν και μικρά χάσματα στο ρυθμό της παράστασης, ειδικά στο πρώτο μέρος της, με τραβηγμένες παύσεις και συνεχή «κοψίματα».
Σε επίπεδο υποκριτικής, τις εντυπώσεις έκλεψε ο Στρατιώτης- σκυλάκι σε έναν πολύ ιδιαίτερο ρόλο που ανταποκρίθηκε άψογα και στη συνέχεια η Μαντάμ (αφού ζεστάθηκε και λύθηκε), αποδίδοντας πειστικά τη διπλή φύση του ρόλου της σε τραγικό και συνάμα κυνικό ή κωμικό επίπεδο. Πολύ εύστοχη επίσης και καλοδουλεμένη η Γριά με υποκριτική ωριμότητα και αυθεντικό συναισθηματισμό, λιτός και εκφραστικός ο Παπάς, επαρκέστατοι οι υπόλοιποι, με πιο αδύναμο υποκριτικά τον Λοχαγό, μάλλον άνευρο για παρόμοιο σκληρό ρόλο εξουσίας και αμήχανο σκηνικά. Φυσικά όλοι στο φινάλε καταχειροκροτήθηκαν από το πολυπληθές κοινό της πρεμιέρας, ενώ η συγγραφέας και συν-σκηνοθέτιδα Δέσποινα Καλαϊτζίδου ενημέρωσε για τη συνέχεια της Κουλτουροβραδιάς… Αυτήν που περιμένουμε με λαχτάρα σε παρόμοιες βραδιές!Την ώρα που χαλαροί όλοι με το κρασάκι στο χέρι, ξεκινούμε συζήτηση με τους συντελεστές…
Όπου στην παρούσα συζήτηση, παρέμεινε μεγάλο μέρος των θεατών, δίνοντας τον απαραίτητο παλμό και ζωντάνια που έφθασε στα όρια μιας… καυτής βραδιάς- μάλλον φυσικής κατάληξης μετά από… «Καιόμενους» επί σκηνής! Την κουβέντα άνοιξε παραδοσιακά ο Γ. Τσιρόγλου, ενημερώνοντας για το πνεύμα και τον στόχο της διοργάνωσης, θέτοντας παράλληλα την πρώτη ερώτηση στην ομάδα για το πώς εισέπραξε την πρεμιέρα της παράστασης. Η λαλίστατη, επικοινωνιακή και συμπαθέστατη συγγραφέας – ψυχή της ομάδας, αλλά και ο υπόλοιπος θίασος, μίλησαν με θερμά λόγια για τον τρόπο που βίωσαν την υποδοχή του έργου που «δεν είχε καμιά σχέση με τις πρόβες», καθώς απόλαυσαν τις ζωντανές αντιδράσεις των θεατών, όπως π.χ. το γέλιο τους, έστω κι αν αυτό εκδηλώνεται σε στιγμές πικρού χιούμορ, που πάντως είναι προτιμότερο από την απάθεια.
Πολλές ερωτήσεις απευθύνθηκαν στη συγγραφέα, ζητώντας να φωτίσει πτυχές και συμβολισμούς του κειμένου,που κάποια είχαν προσωπικές δικές της αναφορές, ενώ βασική πηγή έμπνευσης υπήρξε το έργο «Έρημη χώρα» του Τ. Έλλιοτ. «Οι Καιόμενοι» γράφηκαν το 2009 με… άλλο τίτλο και η συν-σκηνοθέτιδα και φίλη Χαρά Τόπα συνέβαλε να τον αλλάξει, με αφορμή ένα πραγματικό περιστατικό αυτοπυρπολισμού. Πρόθεση της συγγραφέως ήταν να δώσει την επιτακτική ανάγκη μιας «επανάστασης» σε ένα σκηνικό ασφυκτικό, που μπορεί να προκληθεί όχι απαραίτητα από μεγαλεπήβολα σχέδια, αλλά από μικρά ή απρόβλεπτα πράγματα. Και εδώ διατυπώθηκε η ένστασή μας σχετικά με τις πολλές/ ετερόκλητες θεματικές του έργου, γεγονός που καθιστά θολό το κυρίαρχο ζητούμενο, δυσκολεύοντας την εστίαση σε έναν βασικό, σαφή στόχο, όπως τον περιέγραψε η συγγραφέας. Έγινε επίσης λόγος για τη συνειδητή επιλογή των ακροτήτων που εναλλάσσονται ως «κυματισμοί» με ήρεμες, συναισθηματικές στιγμές… καθώς όλα αυτά εκπροσωπούν το συγγραφικό όραμα.
Μίλησαν επίσης για τους ρόλους τους οι ηθοποιοί και κυρίως η Χαρά Τόπα που μοιράστηκε τη σκηνοθεσία, σε αρμονική συνεργασία και… δημιουργική διαφωνία με τη φίλη συγγραφέα, εκδηλώνοντας το θαυμασμό της για το συγκεκριμένο έργο και διευκρινίζοντας σημεία της παράστασης. Η οποία δεν στηρίχτηκε επακριβώς στο πρωτότυπο κείμενο, αλλά περιέλαβε προσθήκες ή διαφοροποιήσεις με συλλογική επεξεργασία. Το δε «σκυλάκι» εξέφρασε τον… πόνο του (κυριολεκτικά) από τα πληγωμένα γόνατα, ενώ μάθαμε ότι οι περισσότεροι ηθοποιοί είναι ταυτόχρονα συμφοιτητές – άλλοι σταθερά μέλη της ομάδας, άλλοι φιλοξενούμενοι- και μία εκ των βοηθών σκηνοθέτη, κέρδισε τις εντυπώσεις με το μπρίο και την αυθεντική κωμικότητά της.
Όταν το θέμα ήρθε στο σκηνικό και συγκεκριμένα στο παραβάν με απεικόνιση της ελληνικής σημαίας, το κλίμα άρχισε να ζεσταίνεται… επικίνδυνα! Με πιο «καυτό» ή «καυστικό» τον σκηνογράφο που εκφράστηκε έντονα για να πυροδοτήσει ανάλογους διαλόγους σε σχέση με τους συμβολισμούς και τις προθέσεις ενός καλλιτέχνη, ανεξάρτητες από αυτό που εκλαμβάνει υποκειμενικά κάθε θεατής…. Ωστόσο διάλογοι με ζουμί και ουσία που τράβηξαν… μεταμεσονύκτια και αν τους παραθέσουμε εδώ, θα χρειαστούμε άλλο τόσο κείμενο! Οπότε θεωρούμε λογικό, κάπου εδώ να βάλουμε επίλογο για μια ξεχωριστή Κουλτουροβραδιά, που μας έδωσε την ευκαιρία μιας ενδιαφέρουσας παράστασης με δυνατά στοιχεία και μιας ακόμα πιο ενδιαφέρουσας και καυτής κουβέντας!
Εν αναμονή της επόμενης Κουλτουροβραδιάς οσονούπω, ευχαριστούμε θερμά όλους για την φιλοξενία και ευχόμαστε κάθε επιτυχία για τη συνέχεια!
.
Βίντεο αυλαία – χειροκρότημα:
-Βιντεο- αποσπάσματα απο τη συζήτηση [ερασιτεχνική λήψη]:
-ΑΝΑΛΥΤΙΚΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΕΔΩ
.
– Φωτογραφικό υλικό από την Κουλτουροβραδιά, Παρασκευή 18 Μαρτίου 2016, εδώ
.
-Ευχαριστούμε όλους τους συντελεστές της παράστασης και το θέατρο Σοφούλη για την φιλοξενία.
.
-Ευχαριστούμε θερμά το εστιατόριο Ζύθο – Ντορέ -Τσιρογιάννη 7 (Λευκός Πύργος) για τα κρασιά και τα τραγανά τους κριτσίνια.
.
Τέλος, ευχαριστούμε και όλους τους φίλους της “Κ” για την παρουσία τους, οσονούπω νέα Κουλτουροβραδιά σας περιμένει.
.
Μη ξεχνάτε, ΨΗΦΙΣΤΕ ΤΙΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ ΠΟΥ ΒΛΕΠΕΤΕ καθόλη τη διάρκεια της σεζον.
.
.
–ΘΕΑΤΡΙΚΑ KULTUROβραβεία ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ, κάντε like στη σελίδα, εδώ
Φωτογραφικό υλικό
