Είδε και σχολιάζει η Πίτσα Στασινοπούλου για την Κουλτουρόσουπα
Διάσημο, πολυανεβασμένο κι αγαπημένο έργο στους θεατρόφιλους, τόσο για το θέμα του καθαυτό που αποδομεί έξυπνα τη βιτρίνα του «αμερικάνικου ονείρου», όσο και για τον ευφάνταστο τρόπο προσέγγισης που απαιτεί από δύο ηθοποιούς σε επίπεδο υποκριτικής ικανότητες… «ζογκλέρ» και φυσικά ανάλογη σκηνοθετική δεινότητα… Μια πολύ ιδιαίτερη, απαιτητική και συνάμα απολαυστική παράσταση όταν πετύχει στο μέγιστο…
Πρόκειται για το έργο «Πέτρες στις τσέπες του» της Μαρί Τζόουνς που εν προκειμένω σκηνοθέτησε η Ιωάννα Μήτσικα και παρακολουθήσαμε στο κατάμεστο Metropolitan The Urban Theater…
Στην υπόθεση εμπλέκονται δύο κομπάρσοι οι οποίοι έναντι πενιχρής αμοιβής μετέχουν στο γύρισμα μιας χολιγουντιανής ταινίας που πραγματοποιείται στην περιοχή τους με διάσημη πρωταγωνίστρια… Ανάμεσα σε σκηνοθετικές οδηγίες, σκηνές γυρισμάτων, απρόοπτα, διαλείμματα, καπρίτσια της σταρ κλπ. εξελίσσονται παράλληλα και οι αυθεντικές ζωές των χωρικών- κομπάρσων, μεταξύ των οποίων οι δύο ήρωες αναπτύσσουν φιλική σχέση και ανταλλάσσουν όνειρα για μεγάλη κινηματογραφική καριέρα, καθώς ο ένας που έχει γράψει σενάριο, προσπαθεί μάταια να το προωθήσει στους «παράγοντες» της ταινίας… Ωστόσο το τραγικό γεγονός της αυτοκτονίας ενός συγχωριανού έμμεσα εμπλεκόμενου με τα συμβάντα, θα αποκαλύψει στους δύο κομπάρσους με πικρό τρόπο, έναν «άλλο» μοναχικό δρόμο για την πραγμάτωση των ονείρων τους…
Μια γλυκόπικρη, ευρηματική κωμωδία (+) με έντονη θεατρικότητα και ιδιαίτερες απαιτήσεις, που συνδυάζει απολαυστικό χιούμορ, στιγμές συγκίνησης, συναίσθημα, προβληματισμό, λεπτές ψυχολογικές προσεγγίσεις, κοινωνική ευαισθησία, χρησιμοποιώντας ως αφορμή- όχημα τον κόσμο του κινηματογράφου με τα δύο του αντιφατικά πρόσωπα, το λαμπερό των προβολέων και το σκοτεινό των παρασκηνίων… το αψεγάδιαστα σκηνοθετημένο παραμύθι των ψευδαισθήσεων μπροστά στα φώτα και τα μικρά ή μεγάλα δράματα των ανθρώπων όταν σβήνουν κι αποκαλύπτονται ανεκπλήρωτα όνειρα, ψυχικά αδιέξοδα, απορρίψεις, εξαρτήσεις, συμβιβασμοί, το κυνήγι της χίμαιρας σε μια κοινωνία «επιτυχημένων» ως κυρίαρχο στόχο… Με βασικότερο προσόν του έργου το ευφυές συγγραφικό εύρημα να υποδύονται τους πολυπληθείς ήρωες δύο μόνο πρόσωπα, αλλάζοντας αστραπιαία χαρακτήρα… ενώ η απρόβλεπτη κατάληξη μέσα από διαρκή εναλλαγή γέλιου και συγκίνησης με συναισθηματική κορύφωση, δικαιώνει ηθικά τον στόχο, αφήνονταςπεριθώρια για γόνιμο προβληματισμό, σχετικά με τη σαθρότητα ενός «τεχνητού» λαμπερού ονείρου και τη δύναμη ενός πραγματικού, βασισμένου σε αξίες όπως η πίστη στον άνθρωπο, η αλληλεγγύη, η αυθεντικότητα…
Από σκηνοθετική άποψη η Ιωάννα Μήτσικα στο ομολογουμένως δύσκολο έργο της, έδωσε ένα καθαρό, ολοκληρωμένο αποτέλεσμα σε επίπεδο περιεχομένου, εντάσσοντας ομαλά στη ροή και το απαραίτητο κινηματογραφικό κομμάτι που απαιτεί η παράσταση, δοσμένο με στοιχεία χιούμορ, κάποιες ατμοσφαιρικές στιγμές, τον «ερασιτεχνισμό» των πρωτόπειρων και βέβαια αρκετά βουκολικά πλάνα βάσει της συγγραφικής συνθήκης… Επίσης ανέδειξε ισορροπημένα τις συναισθηματικές αντιθέσεις στην ψυχολογία των ηρώων, διατήρησε έναν ζωντανό γρήγορο ρυθμό, ενώ αξιοποίησε εύστοχα τους φωτισμούς στις αλλαγές σκηνών, αποδίδοντας πετυχημένα την παράσταση ως ένα μεγάλο «φλας μπακ» που άνοιξε και έκλεισε «κυκλικά» με τον ίδιο ευρηματικό τρόπο, ήτοι την παρουσίαση της ταινίας των δύο φίλων, έχοντας στο μεταξύ αφηγηθεί παραστατικά όσα έζησαν ως κομπάρσοι και τους οδήγησαν στο δικό τους εγχείρημα… Καθοριστική υπήρξε η συμβολή του μουσικού Θανάση Παναγιωτόπουλου παίζοντας κιθάρα επί σκηνής με δικές του συνθέσεις απόλυτα ταιριαστές στο εκάστοτε κλίμα και προσθέτοντας επιπλέον ζωντάνια στα δρώμενα ως τρίτο μέλος της παρέας…
Όσον αφορά στις ερμηνείες του συγκεκριμένου έργου, αξίζουν εκ προοιμίου εύσημα σε όποιους ηθοποιούς καταπιάνονται με αυτό, καταρχάς για το τόλμημα να αναμετρηθούν με ένα υποκριτικό άθλο… ο οποίος απαιτεί από τον καθένα να ενσαρκώσει μια πλειάδα ετερόκλητων χαρακτήρων εν ριπή οφθαλμού, περνώντας αστραπιαία από τον δικό του ρόλο σε ρόλο γέρου ή γκέι ή γυναίκας ή ναρκομανούς ή μεθυσμένου κλπ. αλλάζοντας αστραπιαία φωνή, κινησιολογία, προφορά, στάση σώματος κι αυτό επαναλαμβάνεται αδιάκοπα όχι μόνο με ταχύτητα, αλλά και με στιχομυθίες μεταξύ των φανταστικών ηρώων… Κάτι που μοιάζει σχεδόν εξωπραγματικό και προορίζεται εκ των πραγμάτων για πολύπειρους, άρτια εκπαιδευμένους και υπερταλαντούχους ηθοποιούς… Εν προκειμένω οι Εμμανουήλ Δραμηλαράκης και Στέλιος Ράμμος ανταποκρίθηκαν με στοιχειώδη επάρκεια στον άθλο, αναγνωρίζοντας το αυθεντικό ταλέντο καθενός, την υπερπροσπάθεια, την σκηνική άνεση, την εκφραστικότητα, το πηγαίο χιούμορ ή το συγκινητικό συναίσθημα ειδικά στην έντονη σκηνή του ξεσπάσματος…
Εκεί που υστερούσαν οι δυο τους (-) ήταν η ευελιξία στις μεταμορφώσεις (σημείο- κλειδί της παράστασης), αποδίδοντας τις πολυπληθείς αλλαγές σχεδόν «επίπεδα» με ελάχιστη έως ανεπαίσθητη διαφοροποίηση φωνής, που αν δεν συνοδευόταν από υποτυπώδη αλλαγή κινησιολογίας στις χαρακτηριστικές περιπτώσεις γέρου/ γκέι/ γυναίκας/ μαστουρωμένου, δεν θα αντιλαμβανόμασταν από την εκφορά του λόγου ότι πρόκειται για άλλο πρόσωπο… Δεδομένου ότι πρόκειται για δομικό- κομβικό στοιχείο του έργου, παρά την αδιαμφισβήτητη δυσκολία του, θεωρούμε ότι αυτό το έλλειμμα στέρησε κάτι ουσιαστικό από την σπιρτάδα της παράστασης… Όπως επίσης σε σκηνοθετικό επίπεδο στερήθηκε την ανάλογη ατμόσφαιρα, κυρίως εξαιτίας ενός εντελώς πρόχειρου, αταίριαστου, ακατάλληλου «σκηνικού» με δύο πολυθρόνες και δυο αχρείαστα τραπεζάκια, τόσο «ξένα» όλα στο κλίμα που καλύτερα να έλειπαν, καθώς η άστοχη παρουσία τους έδειχνε ακόμα πιο γυμνή την άδεια σκηνή… Τέλος εκτιμούμε ότι η προβολή από την «ταινία» στο φινάλε, τράβηξε δυσανάλογα σε μάκρος χωρίς λόγο κι επιπλέον θα περιμέναμε λίγη περισσότερη σκηνοθετική φροντίδα/ έμπνευση στις αλλαγές γενικώς …
Καταλήγοντας (=) είναι γεγονός ότι απολαύσαμε κατά μεγάλο μέρος μια παράσταση ευρηματική στη συγγραφή και το περιεχόμενό της, με αξιοπρεπή σκηνοθετική και ερμηνευτική απόδοση, που αν είχε προσεχθεί λίγο παραπάνω, δεν θα μας έλειπε αυτό το «κάτι» που κάνει τη διαφορά….
Βαθμολογία: 6/10
ΜΕΤΡΟΠΟΛΙΤΑΝ
«Πέτρες στις τσέπες του» της Marie Jones.
Μια γλυκόπικρη κωμωδία με πρωταγωνιστές δύο απλούς ανθρώπους που δεν ελέγχουν τη μοίρα τους, μέχρι τη στιγμή που αποφασίζουν να γυρίσουν μια ταινία όπου οι πρωταγωνιστές γίνονται κομπάρσοι και οι κομπάρσοι πρωταγωνιστές.
Σκηνοθεσία: Ιωάννα Μήτσικα. Ερμηνεύουν: Εμμανουήλ Δραμηλαράκης, Στέλιος Ράμμος, Θανάσης Παναγιωτόπουλος.
Ημέρες και ώρες παραστάσεων: 23, 24, 30 Νοεμβρίου και 1 Δεκεμβρίου 2024, Σάββατο στις 21:00 και Κυριακή στις 20:00-Αναλυτικές πληροφορίες για τη παράσταση θα βρείτε εδώ
-Αναλυτικές πληροφορίες για τη παράσταση θα βρείτε εδώ
