Είδε και σχολιάζει για την Κουλτουρόσουπα
Τα παιδιά θεωρούνται το πιο δύσκολο κοινό κι όχι άδικα. Πέρα από το γεγονός πως διαθέτουν απίστευτο ένστικτο και είναι αυστηροί κριτές , βαριούνται πάρα πολύ εύκολα. Είναι στοίχημα για κάθε δημιουργό να καταφέρει να κρατήσει το ενδιαφέρον των μικρών θεατών αμείωτο. Ένα στοίχημα που η Κάρμεν Ρουγγέρη κι η ομάδα της έχουν μάθει να κερδίζουν εδώ και χρόνια. Γεγονός που φάνηκε και στο «Παραμύθι χωρίς όνομα» που είδαμε στο κατάμεστο από πιτσιρίκια Θέατρο Κήπου.
Η Κάρμεν Ρουγγέρη επέλεξε να διασκευάσει το λογοτεχνικό κείμενο της Πηνελόπης Δέλτα πάνω στο οποίο βασίζεται και το θεατρικό έργο του Ιάκωβου Καμπανέλλη. Το έργο που είναι ένα παραμύθι με φιλοσοφικα στοιχεία, αλληγορικό περιεχόμενο κι είναι γεμάτο διδάγματα, δημοσιεύτηκε το 1910. Εκατόν δεκατρία χρόνια μετά μοιάζει πιο επίκαιρο από ποτέ.
Τα γεγονότα της ιστορίας συμβαίνουν σε μια φανταστική χώρα, που ονομάζεται «Χώρα των Μοιρολάτρων». Βασιλιάς της χώρας αυτής είναι ο Αστόχαστος και βασίλισσα η Παλάβω. Έχουν έναν γιο και τρεις κόρες , τον Συνετό, τη Ζήλιω, την Πικρόχολη και την Ειρηνούλα. Ο βασιλιάς Αστόχαστος έχει οδηγήσει τη χώρα του στην απόλυτη κατάρρευση, στην οικονομική χρεοκοπία και στην αδυναμία επιβιώσεως, ενώ οι άνθρωποι έχουν αρχίσει να εγκαταλείπουν τον τόπο τους. Σε τέτοιο σημείο έχει φθάσει η κατάπτωση του κράτους, ώστε το εγκαταλείπει και ο ίδιος ο πρωθυπουργός παίρνοντας μαζί του ό, τι είχε απομείνει στο δημόσιο ταμείο. Το κράτος επιβιώνει μόνο χάρη στην οικονομική βοήθεια από το γειτονικό κράτος, όπου βασιλεύει ο «Εξάδελφος Βασιλιάς». Μέχρι που μία ημέρα, αντί για την επόμενη «δόση» της οικονομικής βοήθειας φθάνει ένα καλάθι που περιέχει μία γαϊδουροκεφαλή…
Αυτά όλα προκαλούν τη θλίψη αλλά και την αγανάκτηση του Βασιλόπουλου, του Συνετού, που αποφασίζει μαζί με την αδερφή του την Ειρηνούλα να ξενιτευτεί. Το αποτρέπει όμως η κυρα- Φρόνηση , την οποία συναντά τυχαία, και η οποία τον πείθει να μείνει, να γνωρίσει από κοντά τον λαό του και να αγωνισθεί για την αναδιοργάνωση του κράτους. Αυτό και γίνεται, η προσπάθεια όμως για αναδιοργάνωση φέρνει τον Συνετό σε σύγκρουση με τους αξιωματούχους και όσους άλλους εκμεταλλεύονταν το «μπάχαλο» που είχε προκαλέσει η διοίκηση του πατέρα του για το προσωπικό τους συμφέρον. Ο Δικαστής, που ανήκει σε αυτή την κατηγορία, φεύγει από τη χώρα και πείθει τον Εξάδελφο Βασιλιά να εκστρατεύσει εναντίον της χώρας του Αστόχαστου με τη βεβαιότητα ότι θα την κατακτήσει μέσα σε ελάχιστο χρόνο. Ο Συνετός ωστόσο κατορθώνει να εμπνεύσει πίστη και εμπιστοσύνη στον λαό του, ο οποίος εξεγείρεται σαν ένας άνθρωπος και, πολεμώντας με θάρρος και ενθουσιασμό, κατατροπώνει τον εισβολέα. Αμέσως μετά αρχίζει η αναδιοργάνωση του κράτους με την επιμέλεια της κυρά-Φρόνησης.
Αναγνωρίζοντας ο Αστόχαστος τα όσα πέτυχε ο γιος του, υποχρεώνεται να τον ανακηρύξει βασιλιά της Χώρας των Μοιρολάτρων.
Πάμε τώρα σ’ αυτό που είδαμε ξεκινώντας από πολλά τα θετικά (+):
Η Κάρμεν Ρουγγέρη κατάφερε να μετατρέψει ένα λογοτεχνικό κείμενο σε ένα σφιχτοδεμένο θεατρικό έργο κρατώντας κυριολεκτικά το «ζουμί». Προσέφερε έτσι στα παιδιά μια παράσταση με ενδιαφέρουσα πλοκή που τα διασκέδασε , τα ψυχαγώγησε και ταυτόχρονα τα δίδαξε με έμμεσο τρόπο από τη μία τις ολέθριες συνέπειες της τεμπελιάς, την αδικίας , της παραίτησης, της δειλίας, του ατομισμού και της αλαζονείας κι από την άλλη τα θαύματα που μπορούν να πετύχουν οι άνθρωποι με την ατομική και τη συλλογική προσπάθεια, την εργατικότητα, το μέτρο, τη δικαιοσύνη, το θάρρος, την τόλμη και την αποφασιστικότητα. Με λόγο απλό, κατανοητό αλλά όχι απλοϊκό γεμάτο χιούμορ και με έξυπνη σκηνοθεσία, που είχε και στιγμές διάδρασης με τα παιδιά, της ίδιας και της Χριστίνας Κουλουμπή έστησαν μια παράσταση με ζωηρό ρυθμό που δεν έκανε καμία κοιλιά, γρήγορες εναλλαγές σκηνών, διασκεδαστικά και χαρούμενα τραγούδια, πολύχρωμα κοστούμια, απλά αλλά λειτουργικά σκηνικά. (Σκηνικά και κοστούμια της Χριστίνας Κουλουμπή) και φωτισμού (Πέτρος Γάλλιας) που απέδωσαν την ατμόσφαιρα παραμυθιού. Όλα αυτά τα στοιχεία «κράτησαν» τους μικρούς θεατές. Ήταν εντυπωσιακό να βλέπεις ένα ολόκληρο θέατρο με παιδιά να παρακολουθεί χωρίς να φωνάζει, χωρίς να σηκώνεται και να συμμετέχει σε όσα ο θίασος ζητούσε.
Ιδιαίτερα θα σταθούμε στη μουσική της παράστασης σε σύνθεση και ενορχήστρωση του Αντώνη Δελαπόρτα. Επιλέχτηκαν πασίγνωστα παιδικά τραγούδια όπως το « Ήταν ένας γάιδαρος»( όσοι είστε γονείς θα ξέρετε το γνωστό αυτό σουξέ) για τα οποία έγραψε σχετικούς με το έργο στίχους ο Ανδρέας Κουλουμπής. Πανέξυπνη σκέψη. Οι μελωδίες ήταν οικείες στα αυτάκια των παιδιών και σίγουρα συνέβαλαν στην προσήλωση με την οποία παρακολουθούσαν την παράσταση.
Όσον αφορά τους ταλαντούχους ηθοποιούς οι: Ελένη Ζιώγα, Αυγουστίνος Ρεμούνδος, Γιάννης Νικολάου, Ξένια Παυλοπούλου, Μελίνα Σπετσιέρη, Νεκτάριος Φαρμάκης, Κατερίνα Γεωργάκη ανέλαβαν από δυο, τρεις ρόλους ο καθένας κι έπαιξαν με κέφι, χαρά και σοβαρότητα τον κάθε ήρωα. Η Κάρμεν Ρουγγέρη έκανε την αφήγηση του έργου κι ένα μικρό πέρασμα από τη σκηνή. Με όμορφες, μελωδικές φωνές και ωραία κίνηση του Πέτρου Γάλλια αποτέλεσαν ένα δεμένο σύνολο που αντιμετώπισε τα παιδιά με σεβασμό χωρίς να κάνουν καμία έκπτωση στην απόδοσή τους. Δίκαια λοιπόν ανταμείφτηκαν με το θερμότερο χειροκρότημα.
Πολύ συγκινητική η στιγμή όπου η πλατεία έγινε μια τάξη και οι θεατές/μαθητές επαναλάμβαναν όλοι μαζί τα λόγια του «δασκάλου». Τα παιδιά έφυγαν από το θέατρο έχοντας επαναλάβει φράσεις όπως «Η γνώση είναι δύναμη», «Όλοι μαζί μπορούμε». Το θέατρο είναι και σχολείο, αυτό άλλωστε πίστευαν οι αρχαίοι μας πρόγονοι. Η Κάρμεν Ρουγγέρη το αποδεικνύει με κάθε της παράσταση.
Τα αρνητικά (-) στοιχεία της παράστασης ίσως το κάπως λιτό σκηνικό είναι αμελητέες ποσότητες μπροστά στο τεράστιο κέρδος που αποκόμισαν τα παιδιά από τη θέαση του καλοδουλεμένου, άρτιου πονήματος.
Συνοψίζοντας (=): Είδαμε μια παράσταση με ωραίο κείμενο , ζωηρό ρυθμό, έξυπνη σκηνοθεσία, κεφάτες ερμηνείες που όχι μόνο ψυχαγώγησε μικρούς και μεγάλους θεατρόφιλους αλλά τους δίδαξε αξίες σπουδαίες απαραίτητες για τους αυριανούς πολίτες. Όπου την πετύχετε πάρτε τα παιδάκια σας και σπεύστε.
Να πούμε τέλος πως το έργο κι η προσφορά της Κάρμεν Ρουγγέρη στο παιδικό θέατρο είναι σπουδαίο και τεράστιο. Είμαστε τυχεροί που υπάρχουν κι αυτοί οι άνθρωποι, που «έχουν το νου τους στο παιδί. Γιατί αν γλυτώσει το παιδί, υπάρχει ΕΛΠΙΔΑ»
Βαθμολογία:
7,6/10
.
Δείτε & αυτά:
Φωτογραφικό υλικό
