Είναι φαίνεται σημείο των καιρών η προτίμηση που επιδεικνύουν οι Έλληνες σκηνοθέτες να ανεβάσουν έργα του διεθνούς ρεπερτορίου, κλασικά τα περισσότερα, όμως όχι από την αποθήκη της δραματουργίας αλλά έργα πρόζας και που κατά βάση γράφτηκαν για να διαβαστούν.
l
Ομολογώ ότι προσωπικά δεν κατανοώ απόλυτα την ανάγκη που έχει γίνει νέο trend ακόμη και στο mainstream θέατρο και οφείλω να πω ότι την βρίσκω καμωμένη εκ του ασφαλούς. Ονόματα όπως η Bronte, η Woolf, ο Dante Alighieri και ο Hugo έχουν την δύναμη να πουλήσουν αρκετά μεγάλους αριθμούς εισιτηρίων καθώς παρότι δεν γράφουν δράμα, είναι γνωστοί στο κοινό και συνεπώς ευπώλητοι. Παρουσιάζει σίγουρα μεγάλο ενδιαφέρον να δραματοποιείται ένα πεζό κείμενο αλλά οι κίνδυνοι που ελλοχεύουν είναι αυξημένοι και οποιοδήποτε καλλιτεχνικό εγχείρημα μπορεί να καταλήξει σε μεγάλο βατερλώ, αν ο σκηνοθέτης χαθεί στη μετάφραση.
Για τον/την Ορλάντο :
Ένα ακόμη χτύπημα του ιού της δραματοποίησης πεζών ήταν και η επιλογή της σκηνοθέτιδας, Ιούς Βουλγαράκη να διασκευάσει και να σκηνοθετήσει το έργο “Ορλάντο” της Βιρτζίνια Γουλφ. Ένα πολύ ιδιαίτερο μυθιστόρημα, το οποίο η Γουλφ χαρακτηρίζει ως “φανταστική βιογραφία”, ένα έργο το οποίο λέγεται πως έγραψε λόγω του έρωτά της προς την Βίτα Σάκβιλ- Γουεστ.
Για την παράσταση :
(+) Στα θετικά της παράστασης προσμετρείται το αφοπλιστικό κείμενο της Γουλφ. Το έργο που μας παρουσιάστηκε είναι ένα κράμα συμβολισμών, σχεδόν αλληγορικό και φιλοσοφικό που ο πυρήνας του θέτει την ανθρώπινη ταυτότητα αλλά και το διαχωρισμό του φύλου σε αμφισβήτηση. Θέτει ερωτήματα πάσης φύσεως δίχως να δίνει την απάντηση και φλερτάρει με έναν έντονο πεσιμισμό που εν τέλει μετουσιώνεται σε υπαρξιακή αγωνία. Ο/Η Ορλάντο, ένα άτομο που ζει αιώνες, βιώνει την αλλαγή του ίδιου του φύλου του, βλέπει τις εποχές να περνούν και κρίνει την νέα τάξη πραγμάτων, κοιμάται μέρες ολόκληρες μόνο για να ξυπνήσει και να αναρωτηθεί αν πέθανε. Είναι ο άνθρωπος που αναζητά ες αεί την ολοκλήρωσή του. Είναι ο καθένας από εμάς που ψάχνει να βρει αυτό το κομμάτι που του λείπει και ποτέ δεν είναι αρκετός, ποτέ δεν είναι ολόκληρος, ποτέ δεν έχει όλα τα κομμάτια από το παζλ. Η Γουλφ αναμετριέται σε αυτό το έργο με τον διαχωρισμό της ανθρώπινης διάστασης σε άντρα και γυναίκα και αναρωτιέται μέσα στο έργο ποια έκσταση είναι μεγαλύτερη, του άντρα ή της γυναίκας.
Την εξαιρετικά απαιτητική ενσάρκωση του άφυλου χαρακτήρα ανέλαβε η Αμαλία Καβάλη και σε γενικές γραμμές η προσπάθειά της ευτύχησε. Παρέδωσε έναν/μία Ορλάντο χωρίς μεγάλες ερμηνευτικές υπερβολές, παρά τη μεγάλη και πολυπρισματική δυσκολία του ρόλου. Μέσα σε ένα κομψό και στοχευμένο κοστούμι της Μαγδαληνής Αυγερινού, δύσκολο στη διαχείριση θα έλεγε κανείς, που παρέπεμπε στην Βικτωριανή Αγγλία στην οποία ξεκινάει και η ιστορία του έργου, έπεισε τον θεατή και κατάφερε να μεταφέρει τόσο τον σαρκαστικό και ιλαρό τόνο του κειμένου όσο και τον καθαρά δραματικό. Όσον αφορά τον πρώτο, μπορούμε να πούμε ότι η Καβάλη φλέρταρε ισομερώς με την ειρωνεία και το δράμα, πράγμα που προσέδωσε στην ερμηνεία της ενδιαφέρον αλλά και χάρισε στο θεατή αρκετές στιγμές πικρού γέλωτα.
(-) Στα αρνητικά της παράστασης συγκαταλέγεται η διασκευή και η σκηνοθεσία του έργου της Γουλφ από την Ιώ Βουλγαράκη, το οποίο έμεινε εκτεθειμένο σε σκηνοθετική ένδεια αλλά και χαώδη διασκευή. Η σκηνοθεσία άφησε την Αμαλία Καβάλη σχεδόν καθηλωμένη είτε σε μια καρέκλα είτε σε μια πλευρά του σκηνικού χώρου. Μολονότι οι σκηνοθετικές οδηγίες της Βουλγαράκη στόχευαν κατά βάση στην σωματοκεντρική προσέγγιση από την Καβάλη και παρότι δόθηκε βάση στον λόγο, το γεγονός ότι το κείμενο αποτελεί δραματοποιημένο πεζό δεν βοήθησε την σκηνοθετική προσέγγιση. Κείμενα που υπερβαίνουν τους ίδιους τους συγγραφείς τους, στο είδος του πεζού λόγου, έχουν γραφτεί για να διαβαστούν. Η μονολογική αντιμετώπισή τους και η ένταξή τους σε ένα λιτό, έως και φτωχό σκηνικό περιβάλλον, με μόνα σκηνικά αντικείμενα κάποιους βικτωριανούς καθρέφτες, καθιστά την παράσταση μονότονη σε σημεία. Η σκηνοθεσία έδινε στον θεατή την εντύπωση ότι δεν τοποθετείται επί του κειμένου και οι προβληματισμοί τους οποίους θέτει η Γουλφ δεν έφτασαν στην πλατεία. Ο έντονα αφηγηματικός και εξομολογητικός χαρακτήρας της προσέγγισης έδωσε ομολογουμένως ερμηνευτικά bonus στην Καβάλη αλλά το περιορισμένο σκηνοθετικό όραμα δεν επέδειξε στο θεατή το μέγεθος του κειμένου.
(=) Καταλήγοντας, είναι αδιαμφισβήτητο ότι η προσπάθεια δεν ήταν άνευ ουσίας. Σίγουρα υπήρξαν στιγμές διαύγειας, κυρίως ερμηνευτικά, με μια Καβάλη – Ορλάντο να καταθέτει την ψυχή της. Ωστόσο, η ανάγνωση της Βουλγαράκη στάθηκε θολή και η επιφανειακή απόδοση του κειμένου δεν φώτισε την σκέψη της Γουλφ.
Βαθμολογία:
5 /10
.
#Κουλτουρόσουπα #Kulturosupa #Θεατρομανία #Είδαμεκαισχολιάζουμε #Μικρό ΘέατροΜονήςΛαζαριστών
Πληροφορίες για τη παράσταση θα βρείτε ΕΔΩ
===========================================
Τι παίζουν τα θέατρα στη Θεσσαλονίκη τώρα με μια ματιά.
Πρόγραμμα παραστάσεων σεζόν 2017/2018
===========================================
Φωτογραφικό υλικό
