«Το σόι σου»: Το ποσοστό της ανοχής στη σαχλαμάρα μεταφράζεται σε 40% τηλεθέαση 

Γράφει η Πίτσα Στασινοπούλου για την Κουλτουρόσουπα

Ούτε οι συντελεστές, ούτε το κανάλι, ούτε οι εκπομπάρχες και λοιποί παρατρεχάμενοι μπορούν να πιστέψουν ότι η πρεμιέρα των καινούργιων επεισοδίων του σήριαλ «Το σόι σου», που μετά διακοπή  χρόνων επανέκαμψε ως συνέχεια, κατάφερε να σημειώσει τηλεθέαση με το εξωπραγματικό για σήμερα ποσοστό του 40%!!!

Τσιμπιούνται μεταξύ τους, τρίβουν τα μάτια, ψάχνουν μήπως λάθεψε η AGB, σταυροκοπιούνται, ανάβουν λαμπάδες, γιατί τέτοιο ουρανοκατέβατο θαύμα στις μέρες μας, όταν άλλοι με 15άρια ανοίγουν σαμπάνιες για την τρελή επιτυχία, αδυνατεί να το επεξεργαστεί το μυαλό με κίνδυνο να σαλέψει… Διότι, σου λέει, εντάξει, βλέπαμε από τις επαναλήψεις και μάλιστα υστερικές τύπου… αντιβίωσης «πρωί- μεσημέρι- βράδυ»με το «Σόι» κατσικωμένο ολημερίς στονAlphaσαν τάμα ένα πράμα, ότι τα νούμερα ήταν μονίμως «χορταστικά»… που σημαίνει ότι το κοινό παραδόξως όχι μόνο δεν μπούχτισε μέχρι αηδίας, αλλά αντιθέτως επιβράβευσε γενναιόδωρα το παλιό σήριαλ, που στην πρώτη προβολή του υπήρξε μετριότατης αποδοχής…

Πολύ λογικά λοιπόν και κυρίως εμπορικά σκεπτόμενοι συντελεστές και κανάλι, βλέποντας αίφνης την όψιμη απρόβλεπτη απήχηση από το πουθενά, αποφάσισαν να το ξαναπιάσουν από εκεί που το είχαν αφήσει γυρίζοντας νέο κύκλο επεισοδίων, με το προφανές επιχείρημα της «λαϊκής απαίτησης» και βέβαια το μέγιστο κίνητρο του εγγυημένου κέρδους… Δεδομένου δε ότι οι επαναλήψεις κινούνταν σε τηλεθέαση μεταξύ 17 με 20%, λογικά υπολόγιζαν «κάτι τις» παραπάνω για την καινούργια φουρνιά, ας πούμε γύρω στο 25% +, που ήδη θα προκαλούσε τρελούς πανηγυρισμούς κατατροπώνοντας τον ανταγωνισμό…Φανταστείτε τώρα το ταράκουλο όταν  έλαβαν το «μπιλιετάκι» με το κοντά 40άρι,που μόνο κρίσιμος αγώνας της Εθνικής σε μεγάλη διοργάνωση ή ο τελικός Γιουροβίζιον με συμμετοχή της Ελλάδας έχει φέρει τα τελευταία χρόνια, καθότι παρήλθον ανεπιστρεπτί οι εποχές του «Παρά πέντε» ή των «Άγριων μελισσών» ή των «Απαράδεκτων» ή των… αρχαίων μονοπωλίων τύπου «Λάμψης» και «Άγνωστου πολέμου»… Ελπίζω μόνο να  τους έφεραν με το μαλακό το χαρμόσυνο μαντάτο κι αφού είχαν τσεκάρει τις αντοχές της καρδιάς σε απότομες συγκινήσεις, έτσι;; Το μυαλό βέβαια θα αργήσει κάμποσο να χωνέψει το ακατανόητο, όσα βεγγαλικά κι αν πέσουν στο πανηγύρι…

Γιατί μόνο ακατανόητο μπορεί να χαρακτηριστεί το γεγονός ότι ένα σήριαλ εντελώς ανούσιο, με παλιακό χιούμορ, με υπερβολές τραβηγμένες από τα μαλλιά,  χαρακτήρες- καρικατούρες,   ανύπαρκτη έμπνευση που αναμασά  τετριμμένα  στερεότυπα,  εξαντλημένη δυναμική που καταφεύγει σε γελοιότητες για να εκβιάσει «γέλιο», χιλιοπαιγμένες ντεμέκ παρεξηγήσεις και γενικώς βασισμένο στην ξεπερασμένη από χρόνια «οικογενειακή» συνταγή, είναι δυνατόν σήμερα να «σπάει ταμεία»! Ότι ας πούμε δυο ετερόκλητα σόγια με τα πολυφορεμένα κλισέ των «λαϊκών» και  «αριστοκρατών», ένας συμπέθερος αγροίκος χασάπης κι ένας εκλεπτυσμένος μεγαλογιατρός, μια συμπεθέρα καταδεχτικιά νοικοκυρά και μια ψωνάρα γλύπτισα κι από κοντά ένα τσούρμο από κόρες, γιους, γαμπρούς και νύφες με τη δική του καρτουνίστικη «πετριά» ο καθένας– σαν τον γελοίο μαμάκια, την χαζοχαρούμενη γεροντοκόρη,  την υστερική αδελφή της, τον πεινάλα γαμπρό κλπ.- μπορούν με αφύσικες  ιστορίες, κατινιές ή κλισαδούρες και μετά από άπειρες επαναλήψεις των ίδιων νερόβραστων μοτίβων να βγάλουν γέλιο! Κι ενώ η «οικογενειακή» συνταγή από την πολυχρησία (βλ. «Άκρως οικογενειακόν», «Ευτυχισμένοι μαζί» και πόσα άλλα) έχει ξεφτίσει από χρόνια εξαντλώντας μέχρι αηδίας το θέμα με όλους τους πιθανούς ή απίθανους συνδυασμούς! Πολύ δε περισσότερο που εν προκειμένω η αφέλεια, συμβατικότητα, προχειρότητα του σεναρίου σπάει κόκκαλα μπλέκοντας τον ρεαλισμό της οικείας διπλανής πόρτας με ανόητες εξωπραγματικές υπερβάσεις στα όρια του γελοίου…

Κατόπιν τούτων πασχίζεις να εξηγήσεις την θεαματική επιτυχία μιας κοινότυπης, φτηνής σαχλαμάρας… Ναι, είναι δεδομένο ότι ο κόσμος στις μέρες μας αποζητά το γέλιο με λαχτάρα μεγαλύτερη από ποτέ, ως ζωτική ανάγκη…Ναι, είναι δεδομένο ότι έχει μπουχτίσει το δράμα στους δέκτες και μόλις εντοπίσει έστω  «χαραμάδα» χαμόγελου τη ρουφά αχόρταγα… Ναι, είναι δεδομένο επίσης ότι παρά την έντονη ανάγκη, οι κωμικές σειρές εδώ και καιρό λάμπουν δια της απουσίας τους και μόνο τα τελευταία δυο χρόνια ξεμύτισαν με αντιστοιχία δυο- τρείς σε πληθώρα δραματικών… Ωστόσο το θέμα δεν αφορά μόνο στην ελάχιστη ποσότητα, αλλά κυρίως στην απαράδεκτη ποιότητα που πλέον αδυνατεί να προκαλέσει αυθεντικό γέλιο ευφορίας, αυτό που  βγαίνει πηγαία κι ελαφρώνει την ψυχή… αυτό που κρύβει πίσω του ευφυία, έμπνευση, ψάξιμο, πνεύμα κι όχι φαιδρά καραγκιοζιλίκια, αγριοφωνάρες, γελοία κλισέ, ανόητες ατάκες του ποδαριού ως πάγια σημερινή τακτική ατάλαντων και βολεμένων σεναριογράφων της συμφοράς…

Τώρα θα μου πεις, πώς γίνεται μια καινούργια «κωμική» σαχλαμάρα να πηγαίνει άπατη και μια παλιά χιλιοπαιγμένη να εκτοξεύεται στο 40%;; Εδώ φίλε μου λογικά η επιστήμη θα έπρεπε να σηκώσει τα χέρια ψηλά, όμως μπαίνουν στη μέση κάποιοι  παράγοντες που ουδεμία σχέση έχουν με την ποιότητα, όπως πχ, το γεγονός ότι ένα παλιό, έστω και σαχλό σήριαλ, έχει «χτίσει» με τον καιρό και βέβαια τις άπειρες επαναλήψεις το δικό του κοινό, που πλέον υποδέχεται την επαναφορά με  οικειότητα, κάπως σαν «επιστροφή στο πατρικό», αντί του εξ αρχής άβολου εγκλιματισμού σε κάτι άγνωστο… Επίσης η λυσσαλέα προώθηση του νέου κύκλου με συνεχή δημοσιεύματα, φημολογίες, συνεντεύξεις, τυμπανοκρουσίες για το… «γεγονός της χρονιάς» (ήμαρτον!), λειτουργώντας ως πλύση εγκεφάλου, ασφαλώς έκανε  άριστα τη δουλειά της… Επιπλέον οι καινούργιες κωμωδίες(τρομάρα τους), γραμμένες από νεότερους κι απευθυνόμενες μοιραία σε νεότερο  κοινό, πλασάρουνένα περίεργο, μοντέρνο, «κωδικοποιημένο» χιούμορ που ουδόλως αγγίζει τους παλιότερους ως κατεξοχήν τηλεθεατές σε αντίθεση με τους νεαρούς χρήστες του διαδικτύου, οπότε ο βασικός κορμός των τηλεθεατών καταφεύγει αναγκαστικά στα γνώριμα παλιά λημέρια, μη βρίσκοντας άλλη απολαυστική επιλογή στα γούστα του…

Και τέλος μη ξεχνάμε το μεγάλο ποσοστό αυτών που τα καλλιτεχνικά τους (και όχι μόνο) κριτήρια βρίσκονται στον πάτο, γιατί κανείς όχι μόνο δεν φρόντισε να τα αναβαθμίσει, αλλά έκανε ότι μπορούσε για να τα υποβαθμίσει  περαιτέρω, προσφέροντας  μεθοδικά ευτελείς επιλογές τύπου «Το σόι σου», σε ένα μέσο καθημερινής μαζικής επιρροής που διαμορφώνει ισχυρότερα από οτιδήποτε άλλο,  κριτήρια, αισθητική, απόψεις, πρότυπα… Όταν λοιπόν εκλείπουν τραγικά τα αξιόλογα σημεία αναφοράς για σύγκριση, όταν η κριτική σκέψη έχει ευνουχιστεί,  όταν οι απαιτήσεις για ποιότητα βρίσκονται στο ναδίρ, πώς να μην βρίσκει τρελή απήχηση μια κοινή σαχλαμάρα από τη ναφθαλίνη;;

Αυτό βέβαια που σοκάρει είναι το απογοητευτικά μεγάλο ποσοστό του 40%, αντίστοιχο με το κυβερνητικό ποσοστό στις εκλογές ένα πράμα, όλως τυχαίως… ή μήπως όχι;;;