«Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας_dreamers» με ευφάνταστη, σύγχρονη, νεανική ματιά… Είδαμε & Σχολιάζουμε…
Με χαρά διαπιστώνουμε- έχοντας δει τρεις δουλειές του- ότι το ΔΗΠΕΘΕ Κοζάνης… δεν «αστειεύεται»! Και εννοούμε ότι παράγει υψηλού επιπέδου θεατρικό έργο, με προσεγμένες επιλογές και παραγωγές, ευφάνταστες σκηνοθετικές προτάσεις, άξιο καλλιτεχνικό δυναμικό κι όλα αυτά εν μέσω απόλυτης οικονομικής – και όχι μόνο- «ξηρασίας»… Που σημαίνει ότι όταν ταλέντο και μεράκι ευτυχήσουν να συναντηθούν, οι όποιοι σκόπελοι αδυνατούν να εμποδίσουν τα μικρά «θαύματα»… Αφορμή για τον πρόλογο η παράσταση «Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας_dreamers», σε μια διασκευή του σαιξπηρικού έργου και σε σκηνοθεσία Στέλιου Χατζηαδαμίδη, που παρακολουθήσαμε στο θέατρο Αυλαία από το ΔΗΠΕΘΕ Κοζάνης. Και είχαμε ακόμα μια ευκαιρία να επιβεβαιώσουμε τα προλεχθέντα…
Ο διάσημος σαιξπηρικός μύθος αναπτύσσεται γύρω από ένα όνειρο στην καρδιά του καλοκαιριού, που «επιλέγει» ως χώρο δράσης ένα μαγεμένο δάσος. Στο οποίο θα καταφύγουν δυο νεαρά ζευγάρια, ο Λύσανδρος με την Ερμία και ο Δημήτριος με την Ελένη, για να ζήσουν τον έρωτα απελευθερωμένοι, όπως τον ονειρεύονται με τη νεανική τους ορμή… και με όλα τα τρελά τερτίπια του, από το πάθος μέχρι την απόρριψη, ώσπου κάποια αδιόρατη στιγμή, ο ύπνος θα σημαδευτεί από ένα παραμυθένιο όνειρο. Στο οποίο θα εμπλακούν με τον υπερβατικό τρόπο του παραμυθιού, ο σκοτεινός βασιλιάς και η βασίλισσα των ξωτικών, ένα περίεργο ξωτικό, απλοϊκοί τεχνίτες που «μαστορεύουν» μια ερασιτεχνική παράσταση, μαγικά φίλτρα, ένας αλλόκοτος ψαράς… συνθέτοντας έναν σουρεαλιστικό ονειρικό κόσμο που κινείται γύρω από τη διεκδίκηση της αγάπης και του έρωτα «με ξένα μάτια». Μόνο που η πάσχουσα ηρωίδα Ελένη- βιώνοντας στην πραγματικότητα την απόρριψη του αγαπημένου, στην αφύπνισή της επιζητά να αγαπήσει «με τα δικά της μάτια» και να αγαπηθεί γι αυτό που είναι…
Ένα από τα δυνατότερα έργα του Ουίλιαμ Σαίξπηρ με άπειρα ανεβάσματα παγκόσμια, αποτέλεσε τη στέρεα κλασική βάση για το στήσιμο μιας ελκυστικής, σύγχρονης (+) παράστασης.
– Μια «ρομαντική κωμωδία» του μεγάλου ποιητή, που υμνεί τον νεανικό έρωτα με έξοχα ευρηματικό τρόπο και τον χαρακτηριστικό ποιητικό του λόγο, συνενώνοντας σε μια συμπαγή δομή, εντελώς ετερόκλητους κόσμους. Σαν αυτόν της αρχαίας ελληνικής μυθολογίας με ήρωες Αθηναίους και μύθους Ελλήνων βασιλιάδων, με αυτόν των ξωτικών της ελισαβετιανής λαϊκής παράδοσης ή τον κόσμο των ερασιτεχνών ηθοποιών της «κατώτερης κοινωνικής τάξης»… Μια απρόβλεπτη σύνθεση- απόλυτα αιτιολογημένη ως «συνθήκη ονείρου» και ταυτόχρονα πηγή ποίησης, κωμικότητας και προβληματισμού για τις δαιδαλώδεις, σκοτεινές διαδρομές του έρωτα… Και βέβαια μια μοναδική θεατρική πρόκληση, προσφέροντας απεριόριστο πεδίο σκηνοθετικά για δημιουργική φαντασία. Εν προκειμένω, η διασκευή των Σοφίας Ευτυχιάδου και Στέλιου Χατζηαδαμίδη, κατάφερε μέσα σε διάρκεια μιάμισυ μόνο ώρας για ένα έργο-ποταμό, να δώσει με σοφή οικονομία ένα μεστό, πυκνό κείμενο στα καίρια σημεία του και με λόγο απόλυτα σύγχρονο, ολοζώντανο, με γλώσσα και διαλόγους καθημερινούς, χωρίς ούτε στιγμή να «προδώσει» την ποιητικότητα του αυθεντικού κειμένου.
– Μιλώντας για τη σκηνοθεσία του Στέλιου Χατζηαδαμίδη, θα πούμε ότι ανταποκρίθηκε στη θεατρική πρόκληση με τρόπο εξαιρετικό και κυρίως με καθαρή προσωπική σφραγίδα στο εγχείρημα. Η οποία χαρακτηρίστηκε από φαντασία με εμπνευσμένα ευρήματα, από σύγχρονη και νεανική οπτική στη συνολική απόδοση, από ιδανικές ισορροπίες ανάμεσα στο χιούμορ, το ρομαντισμό, την υπέρβαση, το συναίσθημα…Με τη βοήθεια ενός ευφυέστατου «εναλλακτικού» σκηνικού και αξιοποιώντας όλη την πλατεία, ανέπτυξε τη δράση πολυεπίπεδα, προσφέροντας ενέργεια καθολικά στο χώρο και γεμάτο θέαμα, εμπλουτισμένο επιπλέον με στοιχεία «μιούζικαλ» και ερμηνείες τραγουδιών ενώπιον μικροφώνων. Τα απρόβλεπτα ευρήματά του με μοντέρνα αισθητική, η μελετημένη κινησιολογία, ο ταχύς ρυθμός, οι εύστοχες ατάκες, ανέδειξαν με επιτυχία το κωμικό στοιχείο, ωστόσο σε πλήρη ισορροπία με μια ιδιαίτερη, σκοτεινή, ποιητική ατμόσφαιρα. Στην οποία συνυπήρχαν έντεχνα ο ρεαλισμός και «καθημερινότητα» των τεσσάρων νεαρών, με τον σουρεαλισμό των χαρακτήρων του ονείρου, και το ξωτικό Πουκ ως «πνεύμα» να διατρέχει/ επηρεάζει όλη την πλοκή. Αναμφίβολα μια εμπνευσμένη, μοντέρνα σκηνοθεσία, με νεανικό στίγμα, ενέργεια και αισθητική, που κράτησε το ενδιαφέρον αμείωτο. Κάποιες μικρές παρατηρήσεις θα αναφερθούν παρακάτω…
– Σε επίπεδο υποκριτικής, πρόκειται για μια ομάδα άψογα συγχρονισμένη, από 8 αξιόλογους στο σύνολό τους ηθοποιούς, που διακρίθηκαν για την περίσσεια ενέργεια που κατέθεσαν, την προσήλωσή τους στη σκηνή, την επιτυχημένη κινησιολογία, την ακριβή απόδοση των ιδιαίτερων χαρακτήρων. Ωστόσο οφείλουμε να πούμε ότι μεταξύ τους ξεχώρισαν η ταλαντούχα, πληθωρική Ελένη με διπλό και εντελώς αντιφατικό ρόλο, κερδίζοντας με την αμεσότητα, την άνεση, το χιούμορ, την εκφραστικότητα, την εξαιρετική εκφορά του λόγου… ο ψαράς και τεχνίτης με αντίστοιχα προσόντα συν θαυμάσια κινησιολογία και εμφανή επαγγελματισμό… το ξωτικό Πουκ με πειστική γκροτέσκο απόδοση του ρόλου και άριστα χορογραφημένη κίνηση… Πολύ καλή όμως και η Ερμία συνδυάζοντας αθωότητα και ξεσπάσματα, καθώς και το βασιλικό ζεύγος Όμπερον και Τιτάνια με απολαυστικά σκοτεινή ερμηνεία, ενώ ελαφρά πιο αδύναμους υποκριτικά/ εκφραστικά βρήκαμε τους δύο νεαρούς ερωτευμένους Λύσανδρο και Δημήτριο, Τονίζοντας παράλληλα τις καλλιεργημένες φωνές όσων κλήθηκαν επίσης να τραγουδήσουν.
– Στην παράσταση αυτή είναι αλήθεια ότι το σκηνικό διαδραματίζει καθοριστικό ρόλο και το συγκεκριμένο ευρηματικό αξίζει πολλά εύσημα, παρότι αρχικά μας… παραπλάνησε, αντικρίζοντας μια άδεια σκηνή. Μέχρι που αποκάλυψε πίσω από συρόμενα ταμπλώ τις κρυμμένες του «χάρες», τα διαφορετικά επίπεδα δράσης, τα εύστοχα συμβολικά αντικείμενα που κατέλαβαν τη σκηνή, δίνοντας εντελώς εναλλακτικά και διαφοροποιημένα την αίσθηση «δάσους». Ευφυείς και πολυδιάστατους θα χαρακτηρίζαμε τους φωτισμούς, που επίσης στο συγκεκριμένο έργο συν-σκηνοθετούν για την ονειρική ατμόσφαιρα, και άψογα τα κοστούμια– απλά νεανικά για τους 4 ρεαλιστικούς ήρωες και ευφάνταστα με έντονη θεατρικότητα για τους 4 «παραμυθένιους», ιδιαίτερα το εξαιρετικό του Πουκ με τις προσεγμένες λεπτομέρειες. Οι μουσικές επιλογές, ακολουθώντας το πνεύμα της σκηνοθεσίας κινήθηκαν σε δυναμικούς ροκ ρυθμούς, ενώ η θαυμάσια πρωτότυπη μουσική της παράστασης, συνδύασε ρυθμό και λυρικότητα σε τραγούδια εντελώς μέσα στο κλίμα.
Οι μικρές (και δευτερεύουσες) παρατηρήσεις (–) σε σκηνοθετικό επίπεδο, αφορούν καταρχάς σε μια παραπανίσια «κατανάλωση ενέργειας», θεωρώντας ότι τα τρεχάματα και κυνηγητά των νεαρών ηρώων ξέφυγαν ελαφρώς από το μέτρο, χωρίς να είναι αναγκαία η υπερβολή. Κατά δεύτερον, εντοπίσαμε 2-3 χάσματα στις αλλαγές σκηνών- στιγμιαία αλλά εμφανή, και επιπλέον ένα είδος «ασάφειας» ή «σύγχυσης» περιστασιακά στις αλλαγές συνθηκών μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας, ίσως όμως και ως άποψη… Τέλος, βρήκαμε αδύναμο σκηνοθετικά το φινάλε- σε βαθμό να μην το αντιληφθούμε- μετά από όσα έντονα προηγήθηκαν…
Καταλήγοντας (=) και παραβλέποντας τις λεπτομέρειες. θεωρούμε ότι η παράσταση με την ευφάνταστη, εναλλακτική και σύγχρονη προσέγγισή της, έφερε ένα κλασικό σαιξπηρικό έργο πολύ κοντά στο σήμερα, χωρίς ποιοτική ή… ποιητική έκπτωση και αυτό αξίζει σίγουρα έπαινο!
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ:
6,5 ΣΤΑ 10
Αναλυτικές πληροφορίες ΕΔΩ
——————————————
#Κουλτουρόσουπα #kulturosupa #Θεατρομανία #ΕίδαμεΚαιΣχολιάζουμε #ΠίτσαΣτασινοπούλου #ΘέατροΑυλαία #ΟνειροΚαλοκαιρινήςΝύχταςDreamers #ΟυίλιαμΣαίξπηρ #ΔΗΠΕΘΕΚοζάνης #ΣτέλιοςΧατζηαδαμίδης
Φωτογραφικό υλικό
