Είδε και σχολιάζει για την Κουλτουρόσουπα.
Ποιος είπε ότι τα παραμύθια ταιριάζουν μόνο στα μικρά παιδιά; Ότι οι παράξενες ιστορίες με δράκους, ξωτικά, μάγισσες, μυστήρια και πνεύματα ελκύουν αποκλειστικά τη φαντασία των πιτσιρίκων; Μεγάλη πλάνη… καθώς και τα ενήλικα «παιδιά» νιώθουν την ίδια ανάγκη να αποδράσουν από την πεζή, συμβατική πραγματικότητα, για ένα νοερό ταξίδι σε κόσμο άγνωστο, εξωπραγματικό, μυστηριακό, που εξιτάρει το μυαλό και τις αισθήσεις… όταν μάλιστα αυτό το ταξίδι είναι εμπνευσμένο από αληθινές ιστορίες, η ποθούμενη εμπειρία αποκτά ιδιαίτερη βαρύτητα εντείνοντας το ενδιαφέρον… κάτι που ήταν αναμενόμενο να νιώσουμε για την παράσταση «Οι μάγισσες του Βάρντε» από το «Θέατρο του Άλλοτε», σε κείμενο Μαρίας Ράπτη και σκηνοθεσία Βαρβάρας Δουμανίδου, που παρακολουθήσαμε στο κατάμεστο Θέατρο Αυλαία…
Η υπόθεση, βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα κάπου στον βαθύ Μεσαίωνα, διαδραματίζεται σε ένα νορβηγικό χωριό ονόματιΒάρντε, όπου μια άγρια καταιγίδα με τρομερή θαλασσοταραχή, οδηγεί σε πνιγμό όλους τους άντρες- ψαράδες του χωριού… για την συμφορά θα κατηγορηθούν οι γυναίκες ως σατανικές μάγισσεςμε υπερφυσικές ικανότητες που αντλούν από τον διάβολο, θα συλληφθούν διαδοχικά, θα φυλακιστούν και μετά από σκληρό βασανισμό μη αντέχοντας, θα αναγκαστούν να ομολογήσουν όσα παράλογα απαιτούν να ακούσουν οι βασανιστές της εξουσίας… Κλεισμένες στο μπουντρούμι, διαλυμένες σωματικά και ψυχικά ενόσω περιμένουν την θανατική καταδίκη στην πυρά, θα βρουν ωστόσο το κουράγιο της «επιλογής» που θα επιφέρει πλήρη ανατροπή και αντιστροφή των θέσεων θύτη- θύματος, μεταφέροντας βαθύτερο μήνυμα…
Ένα σκοτεινό, καλογραμμένο έργο (+) από την Μαρία Ράπτη, ελκυστικό σαν παραμύθι για μεγάλους,με εξαιρετικά δομημένη πλοκή, αυτό που λέμε «αρχή- μέση- τέλος», με στοιχεία σασπένς, με εύληπτο περιεχόμενο, ρεαλιστική σαφήνεια στις εξελίξεις, λιτή γλώσσα, καθαρό στόχο… Παρά τις όποιες παρατηρήσεις μας παρακάτω, είναι γεγονός ότι η θεματολογία του- που θυμίζει αρκετά τις «Μάγισσες του Σάλεμ»- κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον, καθώς οι τρομερές δεισιδαιμονίες της εποχής με αμέτρητα αθώα θύματα και κυρίως γυναίκες, θα αποτελούν πάντα ένα εντυπωσιακό πεδίο διαρκούς εξερεύνησης και προβληματισμού για την ανθρώπινη φύση… Κι εδώ η σύνδεση με τα γυναικεία πάθη διαχρονικά μέχρι και σήμερα ήταν εμφανής πρόθεση, βρίσκοντας εξαιρετική την ατάκα- σημείο αναφοράς «είναι σπουδαίο να έχει μια γυναίκα επιλογή», κάτι που δικαιώθηκε έμπρακτα με την απρόβλεπτη κατάληξη…
Ωστόσο οφείλουμε να πούμε ότι την αυστηρή προσήλωσή μας στη σκηνή, τη χρωστάμε κατά βάση στην σκηνοθετική προσέγγιση της Βαρβάρας Δουμανίδου, καθότι στο… «στοιχείο» της, με την έννοια ότι κατέχει άριστα τη διαχείριση παρόμοιων σκοτεινών έργων με κάποια αξιοθαύμαστα δείγματα… Εν προκειμένω επέλεξε ένα αφαιρετικό, έξυπνο και με εμπνευσμένο συμβολισμό σκηνικό περιβάλλον, όπου οι ενδεικτικές «πόρτες» και κάποια καθοριστικά λειτουργικά αντικείμενα, σε συνδυασμό με υποβλητικό ήχο θρίλερ, εξαιρετικό τραγούδι- μοιρολόι τραγουδισμένο a capella, προσεγμένους έντονους φωτισμούς και απολύτως ταιριαστά κοστούμια συνοδευόμενα ενίοτε από μάσκες, απέδωσαν πειστικά την απαιτούμενη ατμόσφαιρα, δεμένα όλα αρμονικά μεταξύ τους…
Επιπλέον διατήρησε μια καθαρή σκηνοθετική γραμμή στην απόδοση της ιστορίας των γυναικών, με σαφή αλληλουχία των γεγονότων, με λιτότητα στους διαλόγους, με πλήρως κατανοητό περιεχόμενο, ενώ δεν έλειψαν κάποιες ευρηματικές σκηνές ως «φαντασιώσεις», αναδεικνύοντας ατμοσφαιρικά, θεαματικά και εμπνευσμένα με κατάλληλη υπόκρουση και χορογραφημένη κινησιολογία, το σκοτεινό- υπερβατικό στοιχείο του μύθου με δόσεις αλληγορίας και έντονη θεατρικότητα…
Επίσης επέλεξε για τις σκηνές των βασανιστηρίων τον σκληρό ρεαλισμό, που παρότι μπορεί να χαρακτηριστεί ως «ευκολία» αντί παιδέματος της φαντασίας, ωστόσο αναπόφευκτα προσθέτει δύναμη σε θέαμα και συναίσθημα, εντάσσοντας σε αυτές και γυμνά σώματα, πλήρως ενσωματωμένα στις συνθήκες, χωρίς την παραμικρή πρόκληση ή υπερβολή σε ένα σύνολο άψογα συντονισμένο και με δουλεμένες σκηνικές «εικόνες»…
Σε επίπεδο υποκριτικής, η συντριπτική πλειοψηφία ανταποκρίθηκε αποτελεσματικά έως εξαιρετικά κάποιοι, έστω κι αν σε σημεία διακρίναμε μικρές «ερασιτεχνικές» αμηχανίες, που όμως προσπερνάμε με κατανόηση χωρίς ιδιαίτερες μνείες, για μια ομάδα που εμφανώς κατέθεσε ψυχή, δουλειά, αφοσίωση και υπηρετεί για χρόνια με συνέπεια το όραμά της… Θα πούμε απλά ότι οι Θεοδώρα Κωστάκου, Τατιάνα Οικονόμου, Βάλια Γκαγκάτση, Μαρία Σεμερτζίδου, Βαρβάρα Δουμανίδου, Νατάσα Κοψαχείλη (με υπέροχη οπερετική φωνή) που υποδύθηκαν τις Μάγισσες, άγγιξαν συγκινητικά με τα πάθη, την απελπισία, τη δύναμή τους, ενώ ο παγωμένος, αυστηρός, δόλιος έπαρχος Στέργιος Κωνσταντζίκης, ο άγριος, κυνικός, φοβιστικός βασανιστής Δημήτρης Βασιλειάδης και ο υποταγμένος, υποκριτής παπάς Δημήτρης Ελιάς, έδωσαν τον καλύτερο εαυτό στις απαιτήσεις των ρόλων…
Οι δευτερεύουσας σημασίας παρατηρήσεις μας (-) εντοπίζονται αρχικά στο κείμενο, όπου σε κάποια σημεία και ειδικότερα στην ανατροπή, διακρίναμε ένας είδος απλουστευμένης αφέλειας σε βάρος της αληθοφάνειας με στόχο την ανάδειξη της γυναικείας δύναμηςκι επίσης θα εκτιμούσαμε μεγαλύτερηεμβάθυνσηκαι βαρύτητα στην απόδοση του προβληματισμού για τα γυναικεία πάθη, πίσω από τα ακραία γεγονότα…
Στο σκηνοθετικό κομμάτι θεωρούμε ότι πλεόνασαν οι διακοπές με σκοτάδι τεμαχίζοντας συνεχώς τη ροή, ενώ το διαπεραστικό «σφύριγμα» που τις συνόδευε με εκκωφαντική ένταση ταράζοντας τα αυτιά, από ένα σημείο έγινε ενοχλητικό χωρίς να προσφέρει κάτι και επιπλέον η (προβλέψιμη) επαναληψιμότητα κάποιων σκηνών, εν μέρει αφαίρεσε από τη δυναμική τους… Τέλος εκτιμούμε ότι η καταληκτική φράση του φινάλε που συμπύκνωνε όλη την ουσία του έργου συνδέοντάς το με το σήμερα, ειπώθηκε υποτονικά μειώνοντας άδικα τη δύναμή της…
.jpg)
Εν κατακλείδι (=)πρόκειται αναμφίβολα για μια ενδιαφέρουσα παράσταση με ελκυστικό περιεχόμενο και έντονες σκηνοθετικές εικόνες, που μένει στη μνήμη και συνάμα διεγείρει σκέψεις για την πολύπαθη θέση της γυναίκας που διαρκεί από αιώνες μέχρι σήμερα, παρά την καταλυτική της δύναμη…
Βαθμολογία:
6,8/10
