(δείτε όλες τις κριτικές μας με μια ματιά)
.
Είδε και σχολιάζει για την Κουλτουρόσουπα.
.
Το συγκεκριμένο διάσημο έργο, βασισμένο σε αληθινά γεγονότα στη Μασαχουσέτη του 17ου αιώνα, με πολλά θεατρικά ανεβάσματα και επίσης μεταφορά στην μεγάλη οθόνη, ανήκει αναμφίβολα στην κατηγορία των κλασικώνμε παγκόσμια επιτυχία και σε παρόμοιες περιπτώσεις το στοίχημα είναι πάντα ο τρόπος της καινούργιας προσέγγισης, κυρίως μέσα από τη σκηνοθετική ματιά του εκάστοτε δημιουργού… Γνωρίζοντας λοιπόν εν προκειμένω τους αξιόλογους συντελεστές του εγχειρήματος, ήταν λογικό να προσέλθουμε με προσδοκίες στο ανακαινισμένο Ράδιο Σίτυ για την παρακολούθηση της παράστασης «Οι Μάγισσες του Σάλεμ» του Άρθουρ Μίλλερ σε σκηνοθεσία Νικορέστη Χανιωτάκη, όπου οι προσδοκίες μας κάθε άλλο παρά διαψεύστηκαν…
Το έργο διαδραματίζεται στο Σάλεμ της Μασαχουσέτης το 1692, με μια σκοτεινή υπόθεση μαγείας να ταλανίζει τη μικρή πόλη… κάποιες κοπέλες εκδηλώνουν περίεργες «δαιμονικές» συμπεριφορές σαν επηρεασμένες από τον Σατανά, που διαταράσσουν τα χρηστά ήθη των πιστών και ενοχοποιούνται για ποικίλα «κακά» που συμβαίνουν, με συνέπεια να συλληφθούν ως μάγισσες και να οδηγηθούν στην αγχόνη… Μεταξύ τους πρωτοστατεί η δαιμόνια νεαρή Άμπιγκειλ, ερωτευμένη με τον παντρεμένο Πρόκτορ μετά από μια νύχτα πάθους, ο οποίος όμως δεν εγκαταλείπει την πιστή γυναίκα του Ελισσάβετ και η «μάγισσα» Άμπιγκειλ βάζει στόχο τον θάνατό της… Μετά τις μαζικές συλλήψεις ύποπτων γυναικών με γελοία προσχήματα και τη βοήθεια του πάστορα Πάρις, όποια ομολογεί ενώπιον του δικαστή Ντάνφορθ την εμπλοκή της με τον Σατανά ως μάγισσα γλιτώνει την αγχόνη, ενώ όποια αρνείται τον παραλογισμό είναι καταδικασμένη…κι εδώ, ένα βήμα πριν τον θάνατο, τα μεγάλα ηθικά διλήμματα των πρωταγωνιστών του δράματος για την αλήθεια, τη σκοπιμότητα, το ψέμα, την αξιοπρέπεια, την πίστη, θα οδηγήσουν μέσα από συγκρούσεις στην μοιραία Κάθαρση…
Ένα έργο-διαμάντι της παγκόσμιας δραματουργίας (+)από την καταξιωμένη πένα του Άρθουρ Μίλλερ, με διαχρονική δύναμη νοημάτων, προβληματισμούς υψηλού πνευματικού- ηθικού επιπέδου, εξαιρετικά δομημένη πλοκή με βάση αληθινά γεγονότα, ιδανική κορύφωση στις εξελίξεις, βαθύ ψυχολογικό υπόβαθρο, διαρκή αναμέτρηση του καλού με το κακό μέσα από φωτεινούς και σκοτεινούς χαρακτήρες… εν ολίγοις ένα κείμενο που εντυπώνεται ανεξίτηλα με τη δύναμη του περιεχομένου του και παραπέμπει στον θησαυρό των αρχαίων τραγωδιών με αντικείμενο τις κορυφαίες πανανθρώπινες αξίες, όπως αυτές αποτυπώνονται μέσα από συμβολικούς μύθους, μοιραία πάθη, υπερφυσικές παρεμβάσεις, οδηγώντας από την Ύβρη στην Κάθαρση…Το γεγονός ότι το έργο βασίστηκε μεν σε γεγονότα του 17ου αιώνα, αλλά γράφηκε το 1953 με αφορμή την αντικομμουνιστική υστερία επί Μακάρθικαι τις εξοντωτικές διώξεις αντιφρονούντων, του προσδίδει ιδιαίτερη συμβολική βαρύτητα πολιτικών προεκτάσεων, καθιερώνοντας τον εμβληματικό όρο «κυνήγι μαγισσών»… Είναι δε εντυπωσιακό ότι ενώ η υπόθεση αφορά πολλούς αιώνες πίσω, εντούτοις τα θέματα δεισιδαιμονίας, προκαταλήψεων, χειραγώγησης του όχλου, κοινωνικού αυτοματισμού, σκοτεινών σκοπιμοτήτων, φανατισμού, συνωμοσιολογίας κλπ. παραμένουν εσαεί επίκαιρα μέχρι σήμερα,μιλώντας σε πλείστες περιπτώσεις για «επιστροφή στον Μεσαίωνα»…
Επίσης ένα έργο που ευτύχησε να σκηνοθετηθεί όπως του άξιζε από έναν «μετρ» του είδους, τον πολυτάλαντο Νικορέστη Χανιωτάκη με τα εξαιρετικά μέχρι τώρα δείγματα δουλειάς… Η προσέγγισή του εν προκειμένω διέθετε μια σειρά από σπουδαίες αρετές, όπως: καθαρή ταυτότητα και αισθητική, προσωπικό στίγμα, έντονο θέαμα σε «γεμάτη» σκηνή, υποδειγματική σκοτεινή ατμόσφαιρα μπαρόκ μεσαιωνικού τύπου, άριστο συντονισμό και καθοδήγηση των ηθοποιών, συμβολική λιτότητα με έξυπνα ευρήματα, ανάδειξη του «στόμφου», όπως ακριβώς υπαγόρευε το πνεύμα ενός έργου με επιρροές από αρχαία τραγωδία και κυρίαρχο το στοιχείο της δραματικότητας σε επίπεδο πολλαπλών συγκρούσεων…
Τόσο η σκηνή με το ευφυές σκηνικό εικαστικά, όσο και η πλατεία χωροταξικά, αξιοποιήθηκαν με τον καλύτερο τρόπο, αποδίδοντας μια πολυσύνθετη πλοκή με εμπλοκή πολλών προσώπων, διαρκείς μεταβάσεις στον τόπο και τον χρόνο, έντονες εξελίξεις και ψυχολογικές μεταπτώσεις, αντικρουόμενους χαρακτήρες σε ιδεολογική ή συναισθηματική πάλη, με το στοιχείο της Ηθικής ως υπέρτατη προσωπική- κοινωνική αξία να δεσπόζει οδηγώντας στη λύτρωση… Μια σπουδαία σκηνοθετική διαχείριση που επένδυσε ισοδύναμα τόσο στην ανάδειξη του λόγου με τα βαθιά νοήματα, τα κορυφαία διλήμματα, το έντονο συναίσθημα, όσο και στην ανάδειξη του θεάματος με ευρηματική θεατρικότητα και δουλεμένους συμβολισμούς, αξιοποιώντας είτε σκηνικά μέσα είτε κινησιολογία, όπως πχ. η χορογραφημένη συμβολή των μαγισσών ως μορφή Χορού ή η ατμοσφαιρική «δαιμονική» τελετή ή η αποτύπωση της εξουσίας κλπ. με μόνο ένα αδύναμο στοιχείο που θα αναφερθεί παρακάτω…
Σε επίπεδο ερμηνειών αποδίδουμε τα εύσημα σε όλους ανεξαιρέτως (13 στο σύνολο) ηθοποιούς, καθώς θεωρούμε ότι κατέθεσαν τον καλύτερο εαυτό τους, ξεκινώντας από τον θαυμάσιο Άκη Σακελλαρίου (Πρόκτορ) σε έναν ρόλο που απαιτούσε έντονη εσωτερική πάλη, ηθικό ανάστημα, υπέρβαση, ηρωισμό, συνδυασμό δυναμισμού, τρυφερότητας, σαρκασμού και τα απέδωσε εξαιρετικά… Η υπερταλαντούχα Ιωάννα Παππά (Άμπιγκειλ) ως δαιμόνια μάγισσα, εντυπωσίασε κυριολεκτικά με μια ερμηνεία υποδειγματική που συνδύασε λεπτομερώς δουλεμένη κίνηση (υπέροχα χέρια), κοριτσίστικη «αθώα» χάρη ως αερικό, άψογη άρθρωση και εκφορά του λόγου, παράλληλα με υπόγεια, εσωτερική σατανικότητα, σε ένα «διαβολικό» κράμα γοητευτικό και συνάμα επικίνδυνο… Η εξαιρετική Ρένια Λουϊζίδου (Ελισσάβετ) με την χαρακτηριστική φυσικότητα στο «γήινο» παίξιμό της, απέδωσε τον τραγικό ρόλο με απόλυτη πειστικότητα, αυθεντικό συναίσθημα, ακρίβεια, ισορροπία…
Ο Γιάννης Καλατζόπουλος (Πάρις) ως εκπρόσωπος του φανατικού εκκλησιαστικού κατεστημένου υπήρξε άκρως αποτελεσματικός με το σκληρό και δόλιο πρόσωπο, ενώ ο Δημήτρης Πετρόπουλος (δικαστής Ντάνφορθ), παρότι αντικατέστησε τελευταία στιγμή τον Ν. Τσακίρογλου, έδειχνε πλήρως ενταγμένος στο πνεύμα του έργου και σε έναν ρόλο που του πήγαινε γάντι, αποπνέοντας όλη την επιβλητικότητα, εξουσία, κύρος ενός αυστηρού κριτή- παρά τη μικρή ανθρώπινη ρωγμή του…
Συγκινητική, ευαίσθητη, ηθικά ακέραια η Μελίνα Βαμβακά (Ρεβέκκα Κόρεϊ), δυναμικός, αποφασιστικός, δίκαιος ο Γεράσιμος Σκαφίδας (Χέηλ) και επίσης άψογοι ως ένα άριστα συντονισμένο σύνολο αλλά και με αξιόλογες προσωπικές επιδόσεις ερμηνευτικά και κινησιολογικά, οι Θωμάς Γκαγκάς, Κατερίνα Νικολοπούλου, Ισιδώρα Δωροπούλου, Μαρία Μοσχούρη, Αντουανέτα Παπαδοπούλου, Δανάη Ομορεγκιέ Νεάνθη…
Από τα στοιχεία της παράστασης που κέρδισαν τις εντυπώσεις, θα ξεχωρίζαμε οπωσδήποτε το ευφάνταστο, ευφυές, άκρως ατμοσφαιρικό σκηνικό (έστω κι αν παρέμεινε αμετάβλητο), σε σχήμα συμβολικού «σταυρού» να δεσπόζει στη σκηνή, με υπόγεια κρύπτη να λειτουργεί ως φυλακή και καταβύθιση στον αθέατο σκοτεινό κόσμο, με γυμνά κλαδιά δένδρων να πλαισιώνουν ως «στοιχειά» τα εξωπραγματικά δρώμενα, δημιουργώντας όλα μαζί ένα απόκοσμο και συνάμα λειτουργικό περιβάλλον… στο οποίο συνέβαλλαν τα μέγιστα τόσο οι άρτιοι φωτισμοί με τις εύστοχες, μελετημένες αλλαγές σε καίρια σημεία, όσο και η υποβλητική μουσική με το εκκλησιαστικό όργανο να τονίζει ιδανικά την σκοτεινή μπαρόκ ατμόσφαιρα, ενώ τα πολύ σωστά επιλεγμένα κοστούμιαεποχής με το μαύρο των μαγισσών να κυριαρχεί και τους γήινους τόνους να συμβολίζουν την ανθρώπινη ή εξαγνισμένη πλευρά των χαρακτήρων, έδεσαν εξαιρετικά με το συγγραφικό και σκηνοθετικό πνεύμα του έργου…
Το μόνο που θα εκφράζαμε ως ένσταση (-) σε μια θαυμάσια δουλειά, είναι η μεγάλη διάρκεια των 130 λεπτών, ως αποτέλεσμα ενός χαλαρού, εκτεταμένου και φλύαρου πρώτου μέρους, όπου ο θεατής εισπράττει έναν περιττό πλατειασμό και μια στατικότητα στις εξελίξεις που τρόπον τινά αποδυναμώνουν το ενδιαφέρον του και κουράζουν, σε πλήρη αντίθεση με το δεύτερο δυνατό μέρος της καταιγιστικής κορύφωσης, που καθιστά εμφανή την ανισότητα μεταξύ των δύο μερών… Θεωρούμε ότι μια σύμπτυξη στο πρώτο αδύναμο κομμάτι μπορεί να περιορίσει δραστικά τη διάρκεια συμβάλλοντας παράλληλα σε ένα πιο σφιχτοδεμένο, πυκνό και ισοδύναμο αποτέλεσμα με αμείωτο ενδιαφέρονεξ αρχής, καθώς τα 130 λεπτά άνευ διαλείμματος, γίνονται δύσκολα ανεκτά…
Εν κατακλείδι(=) αυτό που «μετράει» προφανώς είναι η συνολική αίσθηση καθώς αποχωρείς… κι εμείς αποχωρήσαμε με αίσθηση πληρότητας από μια παράσταση «καλού θεάτρου», με σπουδαίο κείμενο, ατμοσφαιρική σκηνοθεσία, άξιες ερμηνείες…
Βαθμολογία:
7,4/10
1
–k-
RADIO CITY THEATRE
«Οι Μάγισσες του Σάλεμ» του Άρθουρ Μίλερ.
Το 1692 στο Σάλεμ, η Άμπιγκεϊλ, ερωτεύεται παράφορα έναν μεγαλύτερό της παντρεμένο άνδρα, τον Τζον Πρόκτορ. Εκείνος όμως την απορρίπτει και διαλέγει να μείνει στο πλάι της συζύγου του. Έτσι, εκείνη μαζί με άλλες κοπέλες του χωριού του κάνουν μάγια για να τον φέρουν πίσω. Οι κάτοικοι του Σάλεμ τις ανακαλύπτουν και οι γυναίκες κινδυνεύουν να θανατωθούν ως μάγισσες. Η Άμπιγκεϊλ κατηγορεί την σύζυγο του αγαπημένου της ως υποκινήτρια των μεταφυσικών πράξεων, με αποτέλεσμα να ξεκινήσει μία δίκη με καταστροφικές συνέπειες για όλους.
Σκηνοθεσία: Νικορέστης Χανιωτάκης.
Ερμηνεύουν: Δημήτρης Πετρόπουλος, Άκης Σακελλαρίου, Ιωάννα Παππά, Ρένια Λουιζίδου κ.ά.
Ήμερες και ώρες παραστάσεων: Από Παρασκευή 8 – Κυριακή 17 Απριλίου. Κάθε Παρασκευή στις 21.00, Σάββατο 18:00 & 21.00 και Κυριακή στις 18.00
.
-k-
-Κ-
Όλες οι νέες παραστάσεις (πρεμιέρες) που θα δοθούν έως 15/05/2022 στην πόλη της Θεσσαλονίκης, αυτόματα συμμετέχουν για τα 3 Βραβεία Κοινού καθώς και για τα Βραβεία Κριτικής Επιτροπής στα 11α Θεατρικά Βραβεία Θεσσαλονίκης 2022