Μια ωραία ιδέα η παράσταση «Μια υπέροχη Κυριακή για εκδρομή» Είδαμε στο θέατρο Φούρνος και σχολιάζουμε…
Βρεθήκαμε στο θέατρο Φούρνος με αφορμή την πρεμιέρα της παράστασης «Μια υπέροχη Κυριακή για εκδρομή» (1979). Η άγνωστη κωμωδία/δίπρακτο έργο του Τέννεσι Ουίλιαμς, ανεβαίνει με τη σκηνοθεσία του Βασίλη Νικολαΐδη και τις ερμηνείες των Μαρία Καρακίτσου, Ευγενία Μαραγκού, Θεοδώρα Σιάρκου, Στέλλα Χατζημιχελάκη (Ομάδα ΄92). Η μετάφραση είναι του Ερρίκου Μπελιέ και ο σκηνικός χώρος/κοστούμια του Γιάννη Μετζικώφ.
Μια υπέροχη Κυριακή… και η υπόθεση αναφέρεταιστο σχεσιακό κουαρτέτο τεσσάρων γυναικών με συγκεκριμένη ψυχοπαθολογία και χρονολογικά έκαστη γύρω /περί τα σαράντα έτη. Η δράση τοποθετείται στην Αμερική του οικονομικού κραχ (1930) και λίγο πριν την έναρξη του Β΄ Παγκόσμιου πολέμου, με όλες τις κοινωνικές και ψυχολογικές προεκτάσεις.Στο σύνολο το έργο θυμίζει κατά γενική ομολογία «Αλμοδοβαρικές καταστάσεις» αν και οι προγονικές ψυχογραφικές/ψυχαναλυτικές προεκτάσεις στο έργο του Τένεσι Ουίλιαμς παραμένουν ανυπέρβλητες!
Ναι μια εκδρομή… και ο Βασίλης Νικολαΐδης σκηνοθέτησε ακολουθώντας τη ροή του κειμένου και δίδοντας στις ερμηνείες το απαραίτητο χαρακτηριολογικό στίγμα (στο κουαρτέτο). Σολαρίσματα και μαζώξεις, γρήγορος ρυθμός, απαραίτητος σχεσιακός χρωματισμός και κυρίως διακριτή διαφορετικότητα χαρακτήρων. Ουσιώδης σκηνοθεσία αν και συχνό ήταν το μπέρδεμα μεταξύ ισπανικού και ελληνικού ταπεραμέντου, σε ένα έργο που αν και κωμωδία φωτίζει επαρκώς, ακόμα και ονομαστικά, κάποια από τα θεμελιώδη/βασικά στοιχεία της ζωής. Πχ η ηρωίδα Ντόττυ, νευρωτική και μονίμως φαντασιωτική (τύπου Μπλανς Ντυπουά) συγκατοικεί με την Μπόντι, η οποία είναι σαφώς εξίσου νευρωτική αλλά περισσότερο πραγματική. Χειρουργική ακρίβεια για την πένα του Τένεσι Ουίλιαμς και μια εξαιρετική θεατρική αναγωγή του συγγραφέα ανάμεσα στη διττότητα του ανθρώπου ως σώμα (πραγματικότητα) και ψυχή (ανισόρροπος) ή Μπόντι /Ντόττυ- Body/Dotty. Περιφερειακά εισέρχεται ο ρόλος μια ναρκισσιστικής διεισδυτικής μορφής με το όνομα Έλενα και φυσικά ο τέταρτος μόνιμος ανθρώπινος φόβος (ο καθρέπτης της πιθανής κατάληξης) και εδώ ως ρόλος της καταθλιπτικής/ψυχωτικής γειτόνισσας Σόφι.
Ερμηνευτικά διατηρούμε αποχρώσεις δυσαρέσκειας από την ερμηνευτική “δυσκολία/ μερική τραχύτητα” επί σκηνής. Ναι τούτες οι χαρακτηριολογικές συμπτύξεις είναι δύσκολο να αποτυπωθούν και να συνδιαλέγουν ακόμα και στη ζωή, ωστόσο στη συγκεκριμένη θεατρική προσαρμογή και γραφή, είναι απαραίτητη μια βαθειά τρυφερότητα έκαστου ρόλου. Για να ακριβολογούμε δεν είναι μόνο ένα γκροτέσκο ή μια χιουμοριστική, τραγική ή νευρωτική δομή. Είναι τόσο, όση ευαισθησία αφήνει το μελάνι της γραφής για έναν άνθρωπο ή αλλιώς κάπως όπως ερμήνευσε επί σκηνής η Στέλλα Χατζημιχελάκη.
Στα συν[+] της παράστασης:
1. Η ιδέα της μεταφοράς ενός διαφορετικού Τεν. Ουίλιαμς επί σκηνής
2. Η διακριτική/ευδιάκριτη/διαυγής σκηνοθεσία του Βασίλη Νικολαΐδη
3. Η μετάφραση του Ερρίκου Μπελιέ
4. Η ερμηνευτική απόδοση της Στέλλας Χατζημιχελάκη
5. Η επιμέλεια κίνησης από την Κική Σελιώνη
Στα πλην[-] της παράστασης:
1. Οι άνευ ευαισθησίας ερμηνείες
2. Τα σκηνικά κοστούμια του Γιάννη Μέτζικωφ
3. Η έλλειψη αγωνίας/προσμονής για μια εκδρομή…
4. Οι φωτισμοί στο σύνολο τους.
Εν κατακλείδι[=]
η παράσταση μια «Μια υπέροχη Κυριακή για εκδρομή» είναι για την καλή σκηνοθετική μεταφορά μιας κωμωδίας του Τένεσι Ουίλιαμς και για την ερμηνευτική παρουσία της Στέλλας Χατζημιχαλή.
Βαθμολογία
5 στα 10
Υγ :Σημείωμα σκηνοθέτη
Ο Ουίλιλαμς έγραψε το δίπρακτο αυτό έργο το 1979. Ο τίτλος στα αγγλικά είναι: «A lovely Sunday for “Creve Coeur”». “Creve Coeur” (Ραγισμένη Καρδιά) ονομάζεται μια παραλίμνια περιοχή, κοντά στο Σαιντ Λιούις, όπου δύο από τις ηρωίδες του έργου θα καταλήξουν, μεσημέρι Κυριακής, για πικ-νικ. Η δράση τοποθετείται στην Αμερική, στο Σαιντ Λιούις, στο τέλος της δεκαετίας του ΄30, λίγο πριν την έναρξη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, εποχή ζυμώσεων έντονων αδιεξόδων και μεγάλης κατάθλιψης. Τέσσερις γυναικείους ρόλους έχει το έργο, τέσσερις μοναχικές γυναίκες, γύρω στα 40, που προσπαθούν, η καθεμιά με τον τρόπο της, να υπάρξουν.
Η Ντόττυ, θυμίζει σε πολλά σημεία την Μπλανς Ντυμπουά, μια Μπλανς όμως, που, παρόλο που αρέσκεται να ζει με φαντασιώσεις, τελικά επιλέγει το ρεαλισμό για να επιβιώσει. Η Μπόντυ, η συγκάτοικός της, ζει κι αυτή με όνειρα, αλλά είναι πολύ πιο δυνατή και τελικά παρασύρει και τη Ντόττυ στον τρόπο της δικής της ζωής. Η Έλενα είναι η «ξένη», που εισδύει αποφασιστικά στο χώρο των δύο γυναικών και προσπαθεί, μάταια, να πάρει στον δικό της κόσμο τη Ντόττυ. Ο τέταρτος ρόλος, η Σόφι, η μανιοκαταθλιπτική γειτόνισσα, λειτουργεί ως καταλύτης.
Στο πρόσωπό της προβάλλεται ο εφιάλτης, η πιθανή κατάληξη των άλλων γυναικών, που ούτως ή άλλως φλερτάρουν, σαν αυθεντικές ηρωίδες του Ουίλιαμς, με την κατάθλιψη και την παράνοια… Τα βασικά στοιχεία της γραφής του Ουίλιαμς, συναντιούνται και στο έργο αυτό, μ΄ έναν τρόπο όμως που ρέπει προς το γκροτεσκ, κάνοντας την «Κυριακή…» μια μοναδική ίσως περίπτωση στο έργο του συγγραφέα.
Αφεθήκαμε στη ροή του έργου, χωρίς προκαταλήψεις, και προσπαθήσαμε να κρατήσουμε ακέραια, το καταλυτικό χιούμορ, τη συγκίνηση, τις συνεχείς ανατροπές καθώς και την απρόσμενη λύση. Δεν ξέρω αν είναι τυχαίο, πάντως οι καταστάσεις και η ατμόσφαιρα του έργου μας θύμισαν το κλίμα ενός άλλου λάτρη των γυναικών, του Αλμοδόβαρ.
Έχουμε δηλαδή έντονα την αίσθηση πως η συγκεκριμένη Μπλανς της «Κυριακής…» υπήρξε και η ηρωίδα μιας από τις ταινίες του Αλμοδόβαρ! Ο «θίασος ΄92», στο φιλόξενο περιβάλλον του «Φούρνου», σας προσκαλεί και φέτος, αυτή τη φορά για ένα «κωμικογλυκόπικρο» Πικ-νικ, στο ειδυλλιακό και εξιδανικευμένο “Creve Coeur”.
Βασίλης Νικολαϊδης
Φωτογραφικό υλικό
