Είδε και σχολιάζει η Σοφιανίδου Ειρήνη.
Το «Φάλτσο Σοπράνο», που δεν ολοκλήρωσε τον προγραμματισμένο αριθμό παραστάσεων (σχετικά διαβάστε εδώ), ωστόσο προλάβαμε να παρακολουθήσουμε στο θέατρο Αμαλία και με αρκετή καθυστέρηση αναφερόμαστε σε αυτήν.
,
Στη φράση «Δεν υπάρχει άνθρωπος ικανός να με σταματήσει, εκτός κι αν είναι θεός» περιέχεται όλη η κοσμοθεωρία της Φλόρενς Φόστερ Τζέκινς που με την τεράστια ορμή και δύναμή της κατάφερε να πραγματοποιήσει το όνειρό της και να γίνει σοπράνο. Με τη μόνη διαφορά ότι έμεινε γνωστή ως η πιο παράφωνη σοπράνο στον κόσμο.
Η ζωή της Φλόρενς ξεκίνησε στην Πενσιλβανία το 1868. Ο πατέρας της ήταν δικηγόρος και τραπεζίτης και η ίδια παιδί –θαύμα στο πιάνο, με εμφανίσεις όχι μόνο στην πολιτεία που γεννήθηκε αλλά και σε πολλά άλλα μέρη. Έφτασε να παίξει πιάνο και στον Λευκό Οίκο, όταν ήταν πρόεδρος ο Rutherford B. Hayes. Όμως φωνή δεν είχε. Όταν ο πατέρας της πέθανε, η Φλόρενς, με τα αμύθητα πλούτη που κληρονόμησε ως μοναδικό εφόδιο και της υποστήριξη μιας ομάδας που την περιέβαλλε και την υποστήριζε φανατικά, άρχισε να δίνει ρεσιτάλ το 1912, λίγο πριν τα 40 της. Η Φλόρενς τραγούδησε με την απελπιστικά φάλτσα φωνή της από το φουαγέ του ξενοδοχείου «Ritz-Carlton» της Νέας Υόρκης, μέχρι το Κάρνεγκι Χολ, την Ουάσιγκτον και τη Βοστώνη. Η ίδια δεν είχε καμία συναίσθηση ότι της έλειπε το πιο βασικό. Η φωνή. Όμως και ο κύκλος της, οι άνθρωποι γύρω της, κόλακες ή επωφελούμενοι από τον πλούτο της δεν τόλμησαν να της το πουν ποτέ. Σε όλη της τη ζωή ήταν πεπεισμένη για το ταλέντο της ενώ πίστευε ότι όλα τα κακά σχόλια ήταν προϊόν συνωμοσίας. Οι επικριτές της σε καμία περίπτωση δε θα μπορούσαν να σταθούν εμπόδιο στην καριέρα της για την οποία έλεγε: «Οι άνθρωποι μπορεί να λένε δεν μπορώ να τραγουδήσω, αλλά κανείς δεν μπορεί ποτέ να πει ότι δεν τραγουδάω»
Η ιστορία λοιπόν της απίθανης αυτής γυναίκας ενέπνευσε τον Πίτερ Κουίλτερ να γράψει την κωμωδία του, την οποία μετέφρασε στα ελληνικά ο Δημήτρης Αρβανίτης και σκηνοθέτησε ο Βούλγαρος Ιβάιλο Χριστώφ.
.
Στην παράσταση αυτή λίγα πράγματα πήγαν καλά. Υπήρχε μια πενία ως προς τα περισσότερα στοιχεία της, δίνοντας την εντύπωση «σχολικής παράστασης»…
.
.
Ξεκινώντας με τα αρνητικά (-) το κείμενο του Κουίλτερ έχει αδυναμίες. Ενώ το έργο χαρακτηρίζεται ως κωμωδία, του έλειπαν τα κωμικά στοιχεία. Δεν είχε συνοχή. Υπήρχαν δε σκηνές που όχι απλώς δεν εξυπηρετούσαν την πλοκή αλλά «έκαναν και κοιλιές». Προφανώς σκοπό είχαν να προκαλέσουν το γέλιο, όμως οι ισορροπίες στο θέατρο είναι λεπτές κι η γραμμή ανάμεσα στο γελοίο και το αστείο ακόμα πιο λεπτή.
Ως προς τη σκηνοθεσία του Χριστώφ το πρώτο που έρχεται στο μυαλό είναι ότι δεν ήταν ξεκάθαρη. Δεν ήξερε προφανώς ούτε ο ίδιος προς τα πού ήθελε να την κατευθύνει. Φάνηκε να ήθελε να κινηθεί σε ένα αβά γκαρντ, σουρεαλιστικό πλαίσιο αλλά τελικά το φοβήθηκε κι είχε σαν αποτέλεσμα ένα θολό, ημίμετρο που επεκτάθηκε και στους ηθοποιούς αφού τους έκανε να μοιάζουν με καρικατούρες κι όχι με πραγματικούς ανθρώπους. Παγιδεύτηκε σε στερεοτυπίες. Ολόκληρος ό ρόλος της Ισπανίδας υπηρέτριας ήταν κλισέ. Μέχρι και σομπρέρο επιστρατεύτηκε μην τυχόν κα δεν καταλάβουμε την καταγωγή. Οι αλλαγές των σκηνών ήταν αμήχανες. Έλειπε η ευρηματικότητα. Εν κατακλείδι μια σκηνοθεσία πρόχειρη, περιορισμένης δημιουργικότητας. Εξαίρεση η ενδιαφέρουσα αρχή όπου σε μια άδεια σκηνή εμφανίστηκε ο αφηγητής και το σκηνικό στήθηκε μπροστά στους θεατές κατά την αφήγηση.
Όσον αφορά τα σκηνικά της Πολυτίμης Μαχαίρα, η ιδέα είχε σωστή αφετηρία όμως δεν ολοκληρώθηκε. Κυριαρχούσε το χοντρό χαρτόνι, ίσως και ξύλο, (δεν ήταν πολύ ξεκάθαρο) σε όλα τα σκηνικά αντικείμενα όπως τσάντες, ανθοδέσμες κτλ. Για να έχει όμως νόημα όλο αυτό θα έπρεπε να «επεκταθεί», να αξιοποιηθεί περισσότερο στο να ξεχωρίσει η μία σκηνή από την άλλη.. Στη σκηνή του Κάρνεγκι Χολ, για παράδειγμα, που έλειπε η πολυτέλεια ένας, χάρτινος έστω, πολυέλαιος θα έδινε λίγη «σουρεάλ» αίγλη στο χώρο.
Στα κουστούμια (της ίδιας) παρατηρήθηκε μια ακατανόητη παραφωνία. Τα κοστούμια της Μαγγίρας ήταν πολύ προσεγμένα, με ζωηρά χρώματα, έντονα κοσμήματα, εντυπωσιακά καπέλα και κοστούμια εποχής που αντικατόπτριζαν με ακρίβεια την προσωπικότητα της ηρωίδας. Όλων των υπόλοιπων ηθοποιών όμως ήταν εντελώς εκτός εποχής. Για παράδειγμα τα ρούχα της Κουρή, που φορούσε φορέματα δεκαετίας ‘60 ενώ η ιστορία εξελίσσεται πολύ νωρίτερα. Γενικά επικράτησε η αίσθηση ότι επρόκειτο για δυο διαφορετικούς ενδυματολόγους.
Στις ερμηνείες η Άννα Κουρή δεν ξέφυγε σε τίποτα από την τηλεοπτική περσόνα της Νανάς Δάγκα. Μία από τα ίδια. Βέβαια κι ο ίδιος ο ρόλος δεν ήταν κάτι σπουδαίο.
Ο Θάνος Καληώρας ήταν επίσης εντελώς τηλεοπτικός. Ξεπέταξε τον ρόλο του πιστού συντρόφου της Φλοράνς. Επιφανειακή προσέγγιση. Έλειψε η ευγένεια, η τσαχπινιά από τον ρόλο και η μποέμ διάθεση αυτού του υπαρκτού προσώπου.
.
Η Ελένη Κρίτα, μια καλή ηθοποιός, που εδώ υπηρέτησε μεν τον ρόλο αλλά δεν είχε και πολλά να κάνει.
.
Η Τίσσα Βασιλάκη, ως ισπανίδα υπηρέτρια, έκανε μια πολύ κακή εμφάνιση. Ο ρόλος της θα μπορούσε και να λείπει. Ήταν υπερβολική και άχαρη.
.
.
Όλου αυτού του θεατρικού ναυαγίου διεσώθησαν (+) αλώβητοι ο Ευθύμης Χαλκίδης και η Ματθίλδη Μαγγίρα.
.
Ο μεν πρώτος κράτησε τον ρόλο του αφηγητή και πιανίστα Κόσμε μακ Μουν. Φυσικός κι άνετος με ζηλευτή αμεσότητα απέδωσε αρκούντως ικανοποιητικά τον ήρωά του και ήταν πολύ καλός και στις κωμικές του στιγμές. Όσο δε για την Ματθίλδη Μαγγίρα έδωσε πραγματικά μια απολαυστική ερμηνεία.
Έχοντας το απαραίτητο θεατρικό εκτόπισμα ξεχώρισε με την έντονη παρουσία της μέσα σε μία άνευρη κι άγευστη παράσταση. Φάνηκε η δουλειά που έκανε, οικειοποιήθηκε το ρόλο σε μεγάλο βαθμό χρησιμοποιώντας το πολύ εκφραστικό της πρόσωπο, την ευελιξία της φωνής και την κίνηση της κι έπλασε έναν απόλυτα αληθινό χαρακτήρα με χιούμορ κι ευαισθησία. Βλέποντας την, έβλεπες μια πολύχρωμη, μπριόζα μαντάμ Φλοράνς, με χαρακτηριστική ομιλία και στυλ. Έναν άνθρωπο ιδιαίτερο και διαφορετικό από όλους τους άλλους. Πολύ καλή δουλεία από την ηθοποιό.
Σε σχέση με τη μουσική, την επιμέλεια είχε ο Κώστας Νικολόπουλος. Στις περισσότερες σκηνές μπήκαν αυτούσια αποσπάσματα από τις ηχογραφήσεις της πραγματικής μαντάμ Φλοράνς.
Στα φώτα δεν υπήρχαν έντονες αλλαγές αν και το έδαφος ήταν πρόσφορο. Υπήρχε μια μονοτονία με το κλασικό χαμήλωμα στις στιγμές συγκίνησης.
.
Συνοψίζοντας (=): Σ’ ένα έργο βασισμένο στη ζωή μιας γυναίκας –αντιηρωίδας που χωρίς ταλέντο με όπλο την πίστη της στο δικαίωμα να είναι κανείς ξεχωριστός και να κυνηγά τα όνειρά του με όποιο κόστος, θα περιμέναμε να έχει περισσότερα νοήματα και μεγαλύτερο βάθος. Η κωμωδία είναι σοβαρή υπόθεση. Η προχειρότητα και τα εύκολα κόλπα που εκβιάζουν το γέλιο δεν της ταιριάζουν.
Βαθμολογία:
2,8/10
.
Δείτε & αυτά:
..
.
.
.
/
Όλες οι νέες παραστάσεις (πρεμιέρες) που θα δοθούν από 15/5/2019 έως 14/05/2020 στην πόλη της Θεσσαλονίκης, αυτόματα συμμετέχουν για τα 3 Βραβεία Κοινού καθώς και για τα Βραβεία Κριτικής Επιτροπής στα 10α -επετειακά- Θεατρικά Βραβεία Θεσσαλονίκης 2020.
& αυτά:
–Τι παίζουν τα θέατρα στη Θεσσαλονίκη τώρα, κλικ εδώ.
–Τι παίζουν οι κινηματογράφοι στη Θεσσαλονίκη, κλικ εδώ.
–Συναυλίες: Είδαμε & Σχολιάζουμε, κλικ εδώ.
–Σινεμά: Είδαμε & Σχολιάζουμε, κλικ εδώ.
–Βιβλίο: Διαβάσαμε & Σχολιάζουμε, κλικ εδώ.
.
–Κερδίστε προσκλήσεις – Βιβλία, κλικ εδώ.
..
Ακολουθήστε μας στα social media
.
Φωτογραφικό υλικό
