Είδε και σχολιάζει η Πίτσα Στασινοπούλου.
Η παρούσα παράσταση μοιάζει τρόπον τινά ως «συνέχεια» της περσινής με αντικείμενο τον έρωτα του Ίωνα Δραγούμη με την Πηνελόπη Δέλτα και την ίδια πρωταγωνίστρια που τότε ενσάρκωνε την Π. Δέλτα, σήμερα να υποδύεται την αντίζηλό της στην καρδιά του πολιτικού, την Μαρίκα Κοτοπούλη. Η παθιασμένη ερωτική σχέση του διάσημου ζευγαριού που προκάλεσε τα ήθη της εποχής είναι μοιραίο να αποτελεί δυνατή πηγή έμπνευσης και ιδιαίτερα για τη θεατρική τέχνη, καθώς εμπλέκεται η κορυφαία ελληνίδα θεατρίνα- σημείο αναφοράς για τον χώρο… Πρόκειται για την παράσταση «Μαρίκα Κοτοπούλη – Το αγρίμι» σε κείμενο Δήμητρας Παπαδήμα και σκηνοθεσία της ίδιας και του Γιάννη Μποσταντζόγλου, που παρακολουθήσαμε στο θέατρο Αθήναιον…
Ένας σπαρακτικός μονόλογος της μεγάλης ηθοποιού, που μόνη με τον εαυτό της στο καμαρίνι της και περιμένοντας μάταια τον αγαπημένο της Ίωνα στις παραστάσεις, «συνδιαλέγεται» με το πορτραίτο του, εξομολογείται τον παθιασμένο της έρωτα, ξεσπά την οργή της για την απουσία του, περνά από την απόλυτη αφοσίωση στο μίσος και την αυτοκαταστροφή, χωρίς να γνωρίζει επί 23 ημέρες τη δολοφονία του… Παράλληλα αναθυμάται την πορεία της θυελλώδους σχέσης τους, τα «αγκάθια» από τον συντηρητικό περίγυρο της εποχής, δικές της κορυφαίες στιγμές στο σανίδι και τον πόλεμο που δέχθηκε ως πνεύμα ατίθασο κι ασυμβίβαστο, τη νοερή καυστική «συνομιλία» της με την αντίζηλο Πηνελόπη Δέλτα… Όταν πληροφορείται το θάνατο του αγαπημένου της κι ενώ κουβαλά στα σπλάχνα το παιδί τους, καταρρέει ολοκληρωτικά, μέχρι που μετά από χρόνια θα βρει καταφύγιο στον μελλοντικό της σύζυγο και συνεργάτη…
Αναμφίβολα ένα αξιόλογο κείμενο (+) από την Δήμητρα Παπαδήμα, ως προϊόν σοβαρής μελέτης, που συνδύασε πλεόνασμα συναισθήματος και ενίοτε βαθύτερα στοχαστικό ύφος, με ιστορικά δεδομένα της εποχής και ειδικότερα όσον αφορά στην καριέρα της σπουδαίας Μαρίκας Κοτοπούλη. Της οποίας ο πληθωρικός, αντισυμβατικός χαρακτήρας, τόσο στον καλλιτεχνικό χώρο όσο και στην προσωπική της ζωή, αποδόθηκε με επάρκεια, τουλάχιστον βάσει μαρτυριών, κειμένων ή επιστολών, καθώς λείπουν ντοκουμέντα με τη ζωντανή της δράση/ εικόνα- κι εδώ εντοπίζεται το «ριψοκίνδυνο» του πράγματος σχετικά με την όποια αυθαιρεσία. Ωστόσο εισπράξαμε σε υπερθετικό βαθμό το φλογερό πάθος για έναν ιδεαλιστή πολιτικό της αστικής τάξης, από μια κορυφαία, γεννημένη θεατρίνα, πολέμια του κατεστημένου, ένα αγρίμι ανυπότακτο και φιλήδονο να φτύνει κάθε τόσο τον καθωσπρεπισμό και να καίγεται στα πάθη της… Ένας μονόλογος καλοδουλεμένος, με ζωντανή γλώσσα και κάποιες ποιητικές πινελιές, όπου το ερωτικό παραλήρημα εναλλασσόταν με αναμνήσεις, θεατρικές αναφορές, αποσπάσματα ερμηνειών, σκιαγραφώντας το πλαίσιο της σχέσης, της εποχής, της μοναδικής καριέρας… Αλλά και με ένα τρωτό σημείο που θα αναφερθεί παρακάτω.
Σε επίπεδο σκηνοθεσίας από την Δ. Παπαδήμα και τον Γ. Μποσταντζόγλου, θα κάναμε λόγο για μια αξιοπρεπή, έντιμη, φροντισμένη διαχείριση, που προσέφερε μάλλον πληθωρικό όγκο σε έναν μονόλογο περιορισμένων έτσι κι αλλιώς σκηνοθετικών δυνατοτήτων. Με κυρίαρχα στοιχεία εδώ τις έντονες έως ακραίες συναισθηματικές εναλλαγές, την ομαλή ροή και ζωντανό ρυθμό, τη συνεχή κινητικότητα- σωστά μελετημένη ως προς τη θεατρικότητα και τις σκηνικές ανάγκες… Σε τούτα συνέβαλαν θετικά το μίνιμαλ, προσεγμένο σκηνικό που με εύστοχη σύλληψη συνδύασε καμαρίνι και δωμάτιο σπιτιού ως προέκταση ενός του άλλου και με σωστά επιλεγμένα αντικείμενα, καθώς και οι φροντισμένοι φωτισμοί σηματοδοτώντας με τις εναλλαγές το παρελθόν, το παρόν, τις μεταπτώσεις, ενώ η ηχητική κάλυψη και οι νοσταλγικές μουσικές επιλογές τόνισαν κατάλληλα την ατμόσφαιρα, αν και μπορούσαν περισσότερο… Σχετικά με τα άφθονα κοστούμια ανταποκρίθηκαν επιμελώς στις απαιτήσεις χωρίς να περιοριστούν στα στενά καλούπια της εποχής, με μόνη ένσταση το αρχικό ρούχο, του οποίου το κορσάζ τυραννούσε διαρκώς την ηρωίδα με το να σηκώνει τις μόνιμα πεσμένες τιράντες…
,
Ωραία όλα αυτά, ωστόσο θα μπορούσαν θα γίνουν πολύ ωραιότερα, αν δεν έριχνε βαριά τη σκιά του στην παράσταση (-) το «πλήγμα» του μελοδραματισμού! Ξεκινώντας φυσικά από το κείμενο με την υπερβάλλουσα δραματικότητα και υπέρ το δέον φορτισμένες εκφράσεις, για να υλοποιηθεί στη σκηνή τόσο τραβηγμένα κάποιες στιγμές, που άγγιζε τα όρια της ενόχλησης… Είναι απορίας άξιο για έμπειρους καλλιτέχνες που δεν αντιλαμβάνονται ότι η υπερβολή του μελό με την κραυγαλέα εξωστρέφεια, εν τέλει φτηναίνει την όποια τραγικότητα, την κάνει να μοιάζει επιφανειακή, ψεύτικη, στημένη, τη στιγμή που μπορεί να αποδοθεί τόσο δυνατά με μικρές καίριες λεπτομέρειες και μελετημένη εσωτερικότητα, αυτό που αποκαλούμε «βουβό πόνο» αγγίζοντας αυθεντικά…
Και σε αυτήν την παγίδα έπεσε η ερμηνεία της Δ. Παπαδήμα… μια καλή, έμπειρη ηθοποιός, που όντως κατέθεσε ψυχή στη σκηνή, όμως με τρόπο έντονα αμφιλεγόμενο. Διότι πέραν του «δυσβάσταχτου» μελό με συνεχείς κραυγές, υπερβολική κινησιολογία, σύρσιμο στα πατώματα, θρήνο και οδυρμό, διαρκή στόμφο σε έναν λόγο υποτίθεται προσωπικό και εξομολογητικό που έκανε να μοιάζει με απαγγελία αρχαίας τραγωδίας και το βίωμα με ρόλο παράστασης, υπήρξε και δεύτερο ατόπημα… Ο «χύμα» τρόπος που υποδύθηκε την Κοτοπούλη δεν παρέπεμπε σε σπουδαία ηθοποιό μεγάλων ρόλων και υψηλής καλλιτεχνικής ποιότητας, δίνοντας περισσότερο την αίσθηση μιας κοινής αρτίστας, ίσως και… καμπαρέ, ιδιαίτερα σε καθοριστικές λεπτομέρειες εκφοράς «μάγκικου» λόγου και άκομψων κινήσεων, παρασυρμένη ίσως από την λαϊκή καταγωγή και το ατίθασο πνεύμα της, που όμως είναι λογικό να «εξευγενίστηκαν» μέσα από παρόμοια καλλιτεχνική πορεία… Αντίθετα, στη σκηνή της απεύθυνσης στην Π. Δέλτα, όπου απέβαλλε το μελό και τον στόμφο ερμηνεύοντας ρεαλιστικά και με φυσικότητα, υπήρξε θαυμάσια και είναι κρίμα που άφησε την υπερβολή να καταπιεί το ταλέντο της…
Η εμφάνιση του Γιάννη Μποσταντζόγλου για ελάχιστα λεπτά και με δυο-τρεις ατάκες, ουδέν προσέθεσε στο σύνολο, μοιάζοντας περισσότερο με μια εμβόλιμη προσθήκη άνευ ουσίας που δεν ενσωματώθηκε στα δρώμενα, όπως άλλωστε φάνηκε στην αμηχανία της παρουσίας του. Πέραν αυτών, θα περιμέναμε το καταλυτικό γεγονός της δολοφονίας του Δραγούμη να αναδειχθεί πολύ εντονότερα με την απαιτούμενη κορύφωση, αντί μιας στεγνής αναγγελίας της είδησης κι εδώ που η σκηνοθετική ένταση δικαιολογούνταν πλήρως, απλά έλειπε… Όπως έλειπε και μια γενικότερη «σύμπτυξη» στην παράσταση που σε αρκετά σημεία φλυάρησε με περιττές επαναλήψεις…
Εν κατακλείδι (=) πρόκειται για έντιμη προσπάθεια σαφώς καλών προθέσεων και με εμφανή δουλειά, που αν απέφευγε ή έστω μετρίαζε την κυρίαρχη μελοδραματική υπερβολή και φρόντιζε κάποιες σημαντικές λεπτομέρειες, θα κέρδιζε αναμφίβολα πολύ περισσότερο…
Βαθμολογία:
5,6/10
-k-
.
ΑΘΗΝΑΙΟΝ
«ΜΑΡΙΚΑ ΚΟΤΟΠΟΥΛΗ – ΤΟ ΑΓΡΙΜΙ» της Δήμητρα Παπαδήμα.
Είκοσι τρεις μέρες και είκοσι τρεις νύχτες δίνει την ψυχή της σε θεατρικούς ρόλους, μη γνωρίζοντας την δολοφονία του αγαπημένου της Ίωνα Δραγούμη, από άγνωστες σφαίρες, πατριωτών. Κάποιοι της το κρατούν κρυφό, είκοσι τρεις μέρες και νύχτες. Κάποιοι σωπαίνουν γιατί… Λυγίζουν τα τουφέκια τους μπροστά στην οργή της Κοτοπούλη!
Σκηνοθεσία: Δήμητρα Παπαδήμα.
Ερμηνεύουν: Δήμητρα Παπαδήμα και Γιάννης Μποσταντζόγλου.
.
Ήμερες και ώρες παραστάσεων: Παρασκευή & Σάββατο στις 21:15. Κυριακή στις 20:00
.
Δείτε & αυτά:
/
Όλες οι νέες παραστάσεις (πρεμιέρες) που θα δοθούν από 15/5/2019 έως 14/05/2020 στην πόλη της Θεσσαλονίκης, αυτόματα συμμετέχουν για τα 3 Βραβεία Κοινού καθώς και για τα Βραβεία Κριτικής Επιτροπής στα 10α -επετειακά- Θεατρικά Βραβεία Θεσσαλονίκης 2020.
& αυτά:
–Τι παίζουν τα θέατρα στη Θεσσαλονίκη τώρα, κλικ εδώ.
–Τι παίζουν οι κινηματογράφοι στη Θεσσαλονίκη, κλικ εδώ.
–Συναυλίες: Είδαμε & Σχολιάζουμε, κλικ εδώ.
–Σινεμά: Είδαμε & Σχολιάζουμε, κλικ εδώ.
–Βιβλίο: Διαβάσαμε & Σχολιάζουμε, κλικ εδώ.
.
–Κερδίστε προσκλήσεις – Βιβλία, κλικ εδώ.
.
Actors Portfolio:
Εμπλουτίστε το βιογραφικό σας με φωτογραφίες υψηλών προδιαγραφών.
Επιπλέον αναλαμβάνουμε: Φωτογράφησης προβών, πρεμιέρας, φωτογραφίες δελτίων Τύπου, συνεντεύξεις, προώθηση φωτογραφιών κοινωνικών δικτύων κ.ά.
.
.
Ακολουθήστε μας στα social media
Φωτογραφικό υλικό
