Είδαμε και σχολιάζουμε.
Όλοι νομίζω συμφωνούμε ότι το είδος «μονόλογος» δεν είναι ό,τι πιο εύκολο στο θέατρο, τόσο για τον ηθοποιό που το επιχειρεί, όσο και για τον θεατή που το εισπράττει… Κι αν για τον ηθοποιό συνιστά καλλιτεχνική πρόκληση, για τον θεατή που αγνοεί μέχρι να βιώσει, οι προσδοκίες συνήθως κινούνται χαμηλά για την παράσταση «του ενός», που οφείλει μόνος να υποκαταστήσει τα πάντα και να κρατήσει το ενδιαφέρον… Όταν το πετυχαίνει, έχει κερδίσει αναμφίβολα ένα μεγάλο και δύσκολο στοίχημα. Περί αυτού πρόκειται μιλώντας για την παράσταση «Life is a fairytale» σε κείμενο της Γλύκας Στόιου και σκηνοθεσία της Γιούστινα Χορόστσακ , που παρακολουθήσαμε στο «μικρό» Θέατρο Αθήναιον και με την Γλύκα Στόιου στην ερμηνεία του μονολόγου, ο οποίος παρουσιάζεται τόσο στα ελληνικά, όσο και στα αγγλικά.
Όπου ο αρχικός τίτλος προβάλλεται σε οθόνη στο βάθος ως «Life is not a fairytale», καθώς η ηθοποιός περνώντας από την πλατεία για να ανέβει στη σκηνή, ξεκινά με παραστατική αφήγηση γνωστών παραμυθιών, για να καταλήξει σε μια απολαυστική «αποδόμηση» μέσα από παρωδία κλασικών «παραμυθένιων» στερεότυπων. Ταυτόχρονα εκθέτει τη βασική συνθήκη του έργου, σύμφωνα με την οποία έχει πεθάνει, βρίσκεται στον κάτω κόσμο και η συγκεκριμένη μέρα είναι καθοριστική γι αυτήν, καθώς πρόκειται για την «ημέρα της κρίσης», όπου θα αποφασιστεί η τύχη της… Αυτή λοιπόν την κρίσιμη στιγμή επιλέγει μια αναδρομή σε οικογενειακές ιστορίες του παρελθόντος που την έχουν σημαδέψει, ξεκινώντας από μνήμες της γιαγιάς με έναν απροσδόκητο νεανικό έρωτα… στην πορεία θα θυμηθεί και θα αναπαραστήσει οικείες γυναικείες φιγούρες με τον δικό τους ερωτικό καημό η κάθε μια… ενδιάμεσα θα εμπλέξει ως «δεσπόζον» πρόσωπο την (συνονόματή της) Κατερίνα από το «Ημέρωμα της στρίγγλας» του Σαίξπηρ, με τα γνωστά της τερτίπια και την εξέλιξη του μύθου… για να φθάσει στον απρόβλεπτο τρόπο του θανάτου της, ενόσω περιμένει να κριθεί με μια επίσης απρόσμενη «ετυμηγορία»…
Σε μια παράσταση που κρατά τον θεατή προσηλωμένο για 80 απολαυστικά λεπτά (+), το κείμενο της Γλύκας Στόιου προσφέρει καταρχάς μια ενδιαφέρουσα βάση, χαρακτηρισμένη από συγγραφική έμπνευση και έντονη θεατρικότητα. Πάνω στην οποία μπορεί να χτιστεί σκηνοθετικά ένα ελκυστικό δρώμενο, καθώς η προσθήκη των πολλών, ιδιαίτερων, αντιφατικών χαρακτήρων- που υπερβαίνουν την αφήγηση και δραματοποιούνται σε παρόντα χρόνο, δίνει την αίσθηση ενός πολυπρόσωπου έργου- αναβαθμίζοντας σκηνικά τη στενή έννοια του μονολόγου. Επιπλέον η επιλογή των συγκεκριμένων χαρακτήρων, εναλλάσσοντας συγκίνηση, δραματικότητα και χιούμορ, καθώς και η εμπλοκή της σαιξπηρικής στρίγγλας, προσδίδουν επιπρόσθετο ενδιαφέρον και μια αντισυμβατική αίσθηση με αδιόρατες σουρεαλιστικές νύξεις, που κεντρίζουν σε πολλά επίπεδα. Ενώ η κεντρική ιδέα της παραμονής στον «κάτω κόσμο» και της «κρίσης», αναπτύχθηκε εμπνευσμένα μέχρι το απρόσμενο φινάλε, ενόσω η «στρίγγλα» Κατερίνα ξετυλίγει μνήμες από την επίγεια εμπειρία της, αναθυμάται την αναζήτηση του «πρίγκιπα», ψάχνει τη λύτρωση στο σκοτεινό ταξίδι της…
Η σκηνοθεσία της Γιούστινα Χορόστσακ έδωσε με θαυμάσια αισθητική, ισορροπία, φαντασία, πληθωρικό όγκο σε έναν μονόλογο- ωστόσο «πολυπρόσωπο». Όπου με μικρές αλλαγές στην εμφάνιση- με τη βοήθεια κάποιων συμβολικών αξεσουάρ- με αλλαγές στη φωνή και την κινησιολογία, η Κατερίνα περνούσε με άνεση από τη μια γυναικεία μορφή στην άλλη, κρατώντας σταθερά το ενδιαφέρον με τις συνεχείς μεταμορφώσεις και καταφέρνοντας να δημιουργεί κάθε φορά την ανάλογη ατμόσφαιρα, ενώ κάποια αποσπάσματα σε προβολή από το σαιξπηρικό κείμενο της στρίγγλας, επεχείρησαν σε ένα βαθμό το δέσιμο των ιστοριών. Οι οποίες αποδόθηκαν με ισορροπημένες συναισθηματικές εναλλαγές μεταξύ δραματικού και κωμικού, με ζωντανό ρυθμό χωρίς χάσματα, με καλαίσθητη σκηνική ατμόσφαιρα, φροντίζοντας ώστε και τα αφηγηματικά μέρη σε πρώτο πρόσωπο να διακρίνονται από θεατρικότητα με μικρά ευφάνταστα ευρήματα. Ένα σύνολο καλοστημένο και απολαυστικό, που κερδίζει από την χαριτωμένη έναρξη μέχρι το φινάλε της ανατρεπτικής «κρίσης», έχοντας στο μεταξύ «ξεχάσει» ο θεατής ότι πρόκειται για μονόλογο…
Όσον αφορά στην ερμηνεία- ή ακριβέστερα τις ερμηνείες της Γλύκας Στόιου, θα τολμούσαμε να κάνουμε λόγο για ένα μικρό ρεσιτάλ υποκριτικής. Καθότι απέδωσε πολλά και αντιφατικά πρόσωπα της «μνήμης», περνώντας ακαριαία από ρόλο σε ρόλο και επανερχόμενη επίσης ακαριαία στην αφηγήτρια- Κατερίνα, πείθοντας απόλυτα για κάθε αλλαγή και χωρίς στιγμή να χάσει την ταυτότητά της. Πολλαπλές, καλοδουλεμένες αλλαγές με διαφορετική εκφορά του λόγου και κίνηση, που ανέδειξαν τα θαυμάσια εκφραστικά της μέσα, την σκηνική άνεση, την ετοιμότητα, παράλληλα με μια έμφυτη γλυκύτητα (τυχαίο το.. Γλύκα;), έντονη εκφραστικότητα, αμεσότητα, επικοινωνιακό χάρισμα… Ένα δύσκολο εγχείρημα- πρόκληση, στο οποίο ανταπεξήλθε εξαιρετικά, κερδίζοντας θερμότατο χειροκρότημα.
Το λιτό σκηνικό με τις προσεγμένες λεπτομέρειες, η εύστοχα επιλεγμένη μουσική, οι θαυμάσιοι φωτισμοί και το «θεατράλε» ρούχο της με τα φροντισμένα αξεσουάρ, όλα μαζί συνέβαλαν σε μια καλαίσθητη ατμόσφαιρα, με ένα μικρό «αλλά», παρακάτω στις επισημάνσεις…
Δυο – τρία είναι τα σημεία που θα εντοπίζαμε με ερωτηματικό ή επιφύλαξη (-), ξεκινώντας από το κείμενο ως βάση και προχωρώντας στη σκηνοθεσία. Όπου η σύζευξη των ιστοριών με το «Ημέρωμα της στρίγγλας», θεωρούμε ότι διακρίθηκε από ένα βαθμό ασάφειας, κάπως σαν να ενσωματώθηκε θολά, χωρίς ξεκάθαρη διακριτή στόχευση, κάτι που μοιραία συνόδευσε και τη σκηνοθετική οπτική σε νοηματικό επίπεδο και ανεξαρτήτως αισθητικού αποτελέσματος. Επίσης κάποια- ελάχιστα σημεία του κειμένου εκπίπτουν περιστασιακά σε κοινοτοπίες ή κλισέ και ακριβώς επειδή πρόκειται για εμπνευσμένο σύνολο, μοιάζουν ως «ξένα». Τέλος, αναφορικά με την ατμόσφαιρα και την ωραία αισθητική της, θα εκτιμούσαμε έναν τόνο «σκοτεινότερο» ώστε να αποδοθεί πιο πειστικά το περιβάλλον του κάτω κόσμου, ο οποίος επελέγη ως φυσικός χώρος του έργου…
Εν κατακλείδι (=) και παρά τις επουσιώδεις επιφυλάξεις- πάντα με υποκειμενικό κριτήριο- η ουσία είναι ότι πρόκειται για μια ενδιαφέρουσα, καλοστημένη παράσταση που ελάχιστα παραπέμπει σε κλασικό μονόλογο και με μια απολαυστική ερμηνεία που προκαλεί θαυμασμό…
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ:
6 ΣΤΑ 10
.
Παραστάσεις: Παρασκευή 27/4 (Aγγλικά), Σάββατο 28/4 και Κυριακή 29/4 (Eλληνικά). Ώρα έναρξης: Παρασκευή, Σάββατο στις 21:00 και Κυριακή στις 20:00
,
Η Ψηφοφορία για τα Βραβεία Κοινού ξεκίνησε.
Ψήφισε ΤΩΡΑ τις 5 καλύτερες θεατρικές παραστάσεις Φεβρουαρίου – Απριλίου 2018
ΑΠΟ ΠΕΜΠΤΗ 26 ΈΩΣ ΣΑΒΒΑΤΟ 28 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2018
.
Τα 8α Θεατρικά Βραβεία Θεσσαλονίκης 2018
Τα 8α Θεατρικά Βραβεία Θεσσαλονίκης 2018, [Βραβεία Κριτικής Επιτροπής και Κοινού], θα απονεμηθούν τη Τρίτη 22 Μαίου 2018 στο θέατρο Κολοσσαίον και ώρα 21.00, σε μία άκρως ψυχαγωγική βραδιά θα παρουσιαστούν βίντεο αποσπάσματα κατηγοριών όλων των υποψήφιων παραστάσεων, μουσικοθεατρικά δρώμενα, τιμητικά αφιερώματα, επώνυμους καλεσμένους κ.α., προσκαλώντας το κοινό και συντελεστές του θεατρικού χώρου να συμμετέχουν σε αυτήν.
Η είσοδος στην Τελετή Απονομής των Βραβείων είναι ελεύθερη για όλους.
==========================
Τι παίζουν τα θέατρα στη Θεσσαλονίκη τώρα.
Πρόγραμμα παραστάσεων ΚΛΙΚ ΕΔΩ
=========================
ΕΙΔΑΜΕ & ΣΧΟΛΙΑΖΟΥΜΕ ΕΔΩ
===========================
Θεατρικά Κουλτουροβραβεία Θεσσαλονίκης [σελίδα ανακοινώσεων] ΕΔΩ
Facebook page ΕΔΩ
==============================
Kάντε like στη σελίδα του Kulturosupa.gr στο facebook και ακολουθήστε μας στο twitter για να βλέπετε πρώτοι όλη την ροή πληροφοριών και να μαθαίνετε όλους τους νέους διαγωνισμούς προσκλήσεων
Φωτογραφικό υλικό
