Καλωσορίζουμε τον κριτικό θέατρου Βαγγέλη Ραφτόπουλο στην «Κ» με 2 κριτικές για αρχή…
Ο γνωστός και έγκριτος κριτικός θεάτρου Βαγγέλης Ραφτόπουλος καταθέτοντας την επαγγελματική του άποψη για θεατρικές παραστάσεις της πόλης και όχι μόνο, εντάσσεται στο δυναμικό του Kulturosupa.gr, ανεξάρτητα από την επίσημη θεατρική γνώμη της «K», «Είδαμε & Σχολιάζουμε…». Τον ευχαριστούμε θερμά για την παρουσία του και του ευχόμαστε καλή επιτυχία.
«ANAΦΟΡΑ ΣΤΟΝ ΓΚΡΕΚΟ» με τον Τάκη Χρυσικάκο.
Ένα από τα σπουδαιότερα έργα της παγκόσμιας λογοτεχνίας, η αναφορά στον Γκρέκο του Νίκου Καζαντζάκη, παρουσιάσθηκε από τον Τάκη Χρυσικάκο στο θέατρο Αυλαία.
Η σοφή επιλογή των σπουδαιότερων τμημάτων του βιβλίου από τον καλό ηθοποιό και η εξαιρετική ερμηνεία του προσέδωσαν στο άψυχο κείμενο μία σπάνια ζωντάνια, σε μια ασύλληπτη ιεροτελεστία, σε μια ιερή μυσταγωγία, με κυρίαρχα πρόσωπα τον Νίκο Καζαντζάκη – παρόντα και τον Δομήνικο Θεοτοκόπουλο – απόντα.
Το τελευταίο αυτό βιβλίο του Καζαντζάκη, γραμμένο το 1956, το καλύτερο κατά πολλούς, αφιερωμένο στο συντοπίτη του ζωγράφο, σε μια σχέση στρατηγού-στρατιώτη, κρητός-κρητός, παππού-εγγονού, προσδιορίζεται από τις ασύλληπτες λέξεις κόκκινη γραμμή, ανήφορος, Γολγοθάς και ανάσταση, λέξεις όχι μόνο ατομικής περιουσίας του συγγραφέα, αλλά και πανανθρώπινης σημασίας και αξίας.
Με σαφήνεια ο Καζαντζάκης λατρεύει τέσσερις μορφές-σκαλοπάτια, τον Χριστό, τον Βούδα, τον Λένιν, τον Οδυσσέα, που συντέλεσαν στη διαμόρφωση της ψυχοσύνθεσης του μεγάλου Έλληνα.
Το αγαπημένο θέμα του συγγραφέα είναι ο Χριστός, ο πανανθρώπινος Χριστός, ο δικός του Χριστός, ο Χριστός όπως ο ίδιος τον εκλαμβάνει, όπως ο ίδιος τον εννοεί, αγωνιστή και αιρετικό από την ύλη, για την ανάσταση και την απελευθέρωση.
Στην αναφορά του στον Γκρέκο ο Καζαντζάκης στέκεται σαν στρατιώτης μπροστά στον στρατηγό, νοιώθει κοντά του γιατί είναι Κρης, γιατί είναι ο πιο προβεβλημένος διεθνώς Έλληνας καλλιτέχνης και τον αποκαλεί παππού.
Στο τέλος του βίου του ο βαθειά θρησκευόμενος Κρητικός αναφωνεί (Παρατέντωσέ με Κύριε κι ας σπάσω) και τελειώνει με τη φράση-παππού μου αγαπημένε φιλώ το χέρι σου, φιλώ τον ώμο τον δεξιό σου, φιλώ τον ώμο τον ζερβό σου, παππού καλώς σε βρήκα-.
Ακόμη και αυτός ο σπάνιος άντρας νοιώθει την ανάγκη να απευθυνθεί -όχι όμως με πρόθεση την εξομολόγηση- σε ένα σπουδαίο συντοπίτη του, να του εκθέσει τη ζωή του, τις φιλοσοφικές του ανησυχίες, τους σπουδαίους ανθρώπους που τον καθοδήγησαν, που σημάδεψαν τη ζωή του.
Ο Τάκης Χρυσικάκος, με μία πορεία έξοχα ανοδική, λάτρης του ποιητικού θεάτρου, ανέδειξε με ευλάβεια, ένα υπέροχο έργο, το σεβάστηκε, υποδύθηκε τον σπουδαίο συγγραφέα με πιστότητα, επιβεβαίωσε τη υψηλή του αισθητική και τη ποιότητά του.
Τέτοια έργα, υψηλής θεατρικής ποιότητας και αισθητικής, αποδεικνύουν όχι μόνο τον ψυχαγωγικό χαρακτήρα του θεάτρου, αλλά και τον εκπαιδευτική αποστολή του, να προβληματίζει, να μετατρέπει τον θεατή σε ισότιμο μέλος της παράστασης, να τον κάνει να στοχάζεται κριτικά, να μετασχηματίζεται, να βελτιώνεται σαν άνθρωπος, όπως το ίδιο πράττει και ο ηθοποιός.
Βαθμολογία
8/10
Πληροφορίες για τη παράσταση ΕΔΩ
——————————————————————————————————————————————–
«ΛΩΞΑΝΔΡΑ» με την Αννα Βαγενά
,
Η καλή ηθοποιός Αννα Βαγενά αυτή τη φορά εξέθεσε τον εαυτό της, ένα εαυτό που δημιούργησε με κόπο και προσπάθεια.
΄΄
Είναι η τρίτη φορά που επισκέπτεται αυτό το χρόνο τη Θεσσαλονίκη με το ίδιο έργο, ένα έργο πολυπρόσωπο που η ηθοποιός προσπάθησε ανεπιτυχώς να ολοκληρώσει μόνη της, υποδυόμενη τουλάχιστον δέκα πρόσωπα.
Οι λόγοι, πέραν από οικονομικοί, είναι ανεξιχνίαστοι.
Το έργο, από μόνο του συγκινητικό και ρεαλιστικό, ιστορικό και εθνικό, προσφέρεται για διάβασμα, επιλογή και ανέβασμα στη σκηνή.
Η Μαρία Ιορδανίδου, τίμια και περιγραφική, αναλύει, καταγράφει και διαπιστώνει τα δρώμενα στην οικογένεια της γιαγιάς της, της Λωξάντρας, μιας γυναίκας-ορχήστρας, με ευαισθησία και ενσυναίσθηση, συνείδηση και φιλοτιμία, δικαιοσύνη και γενναιοδωρία.
Στη Κωνσταντινούπολη, πόλη πλοκής του έργου, η Λωξάντρα παντρεύεται τον χήρο Δημητρό, με τέσσερα παιδιά από τον πρώτο γάμο του, που τα αγαπά περισσότερο και από τον εαυτό της, καταφέρνει όμως να γεννήσει και δύο δικά της παιδιά, γινόμενη η μάνα που φροντίζει, ενδιαφέρεται, λατρεύει αδιακρίτως.
Και τα χρόνια περνούν, οι Ρώσοι επιτίθενται στη πόλη, οι Τούρκοι σφάζουν τους Αρμενίους, πολλοί Έλληνες εγκαταλείπουν τη Πόλη, φοβούμενοι εκκαθαρίσεις από τους Τούρκους και τη Λωξάντρα να τους ακολουθεί με το νου της όμως στη Κωνσταντινούπολη, στην οποία επιστρέφει, για να φροντίσει τα παιδιά της και την αγαπημένη της εγγονή Άννα.
Με επιλογή μουσικής από τον Λάμπρο Λιάβα, κατάλληλης και σε πλήρη αρμονία με το έργο, η Βαγενά, με αρκετά λάθη στην αρχή, με βελτίωση όμως στη συνέχεια, απέδωσε ικανοποιητικά το ρόλο της, ένα ρόλο ελκυστικό, όπως και η Πόλη.
Τα συναισθήματα που κυριάρχησαν, τα πολιτικά γεγονότα που συνέβησαν, οι χαρακτήρες αν και δεν εμφανίστηκαν, αναφέρθηκαν με πιστότητα, το ίδιο και οι περιγραφές των κατοικιών τους, η καθημερινή τους ζωή, καθώς και η επιλογή ενδιαφερόντων κομματιών του βιβλίου ήταν εύστοχη.
Η παρουσία όμως μιας ηθοποιού, με αναφορά μόνο πολλών χαρακτήρων δεν ικανοποίησε, παρά τη προσπάθεια της ηθοποιού να τους υποκαταστήσει.
Βαθμολογία
6,5/10
Πληροφορίες για τη παράσταση ΕΔΩ
Φωτογραφικό υλικό
