Καλοκουρδισμένος «Ο κατά φαντασίαν ασθενής» στους Λαζαριστές. Είδαμε & σχολιάζουμε.

Το έργο «Ο κατά φαντασίαν ασθενής» του Μολιέρου σκηνοθέτησε ο Θοδωρή Αμπαζής σε συνεργασία με το συνθέτη Νίκο Κυπουργό και παρουσιάζεται στη Μονή Λαζαριστών. Πρόκειται για το τελευταίο έργο που έγραψε ο Μολιέρος το 1673 και στο οποίο πρωταγωνιστούσε ο ίδιος ο Συγγραφέας υποδυόμενος έναν κατά φαντασίαν άρρωστο και μάλιστα γνωρίζουμε πως κατέρρευσε επί σκηνής στην τέταρτη παράσταση του έργου στο Παρίσι.

 

Η υπόθεση του έργου έχει ως σημείο αναφοράς τον ηλικιωμένο κύριο Αργκάν που πιστεύει πως έχει όλες τις αρρώστιες του κόσμου, ενώ είναι υγιέστατος,  κι έτσι πέφτει θύμα των γιατρών, φαρμακοποιών αλλά και κομπογιαννιτών που συνεχώς του συνταγογραφούν και του προτείνουν χάπια και θεραπείες για να αναρρώσει από την υποτιθέμενη ασθένειά του. Συνάμα, εκμεταλλευόμενη αυτού του γεγονότος,  η δεύτερη γυναίκα του Μπελίνα προσπαθεί με τον συμβολαιογράφο και τον θεράποντα γιατρό του συζύγου της να τον εξαπατήσουν και να του φάνε την περιουσία. Ο Αργκάν ευκολόπιστος ασχολείται μονάχα με την εμμονή της αρρώστιας, δεν βλέπει την πλάνη που του έχει στηθεί και φτάνει στο σημείο να θέλει να παντρέψει την κόρη του με γιο γιατρού για να έχει πρόσβαση σε φάρμακα και θεραπείες,  ενώ η κόρη του Αγγελική είναι ερωτευμένη με έναν νέο, τον Κλεάνθη. Τελικά, τη λύση θα τη δώσει ο αδερφός του Μπεράλντ μαζί με την πιστή υπηρέτρια Τουανέττα που συμβουλεύουν τον Αργκάν να παραστήσει τον νεκρό για να μάθει τα πραγματικά συναισθήματα των συγγενών του. Στη θέαση του νεκρού Αργκάν η σύζυγος Μπελίνα ξεσπά σε γέλια και χαίρεται που απαλλάχτηκε από τον γρουσούζη και συνεχώς γκρινιάρη γέρο,  ενώ η κόρη του Αγγελική κλαίει για τον χαμό του πατέρα της φανερώνοντας έτσι την αγάπη της προς αυτόν. Ο Αργκάν συνέρχεται και καταλαβαίνει πως μόνος του μπορεί να θεραπευθεί  από τις σκέψεις του και να ζήσει κοντά σ αυτούς που τον αγαπούν αληθινά.

 

Στην παράσταση που παρακολουθήσαμε,  ο σκηνοθέτης Θοδωρής Αμπαζής μ ένα μεγάλο Θίασο καταφέρνει να μας δώσει το πνεύμα εκείνης της εποχής όπου η πλάνη κι ο κομπογιαννιτισμός κυριαρχούσαν στους αστικούς κύκλους του 17^ου αιώνα στην Ευρώπη και παράλληλα με έξυπνες ατάκες . δοσμένα με μέτρο χιούμορ και ειρωνεία αλλά και χορευτικές κινήσεις σε συνδυασμό  με τραγούδι, επιτυγχάνει να δώσει σ ένα έργο σχεδόν δύο ωρών την ενέργεια που χρειάζεται ο θεατής να μένει προσηλωμένος στην υπόθεση του έργου.

 

Στα θετικά (+) συγκαταλέγονται τα σκηνικά και τα κοστούμια των ηθοποιών: μεγάλα από φελιζόλ χάπια βρίσκονται παντού στον χώρο που γίνονται καθίσματα, κρεβάτι,  σκαλιά για να κινούνται οι ηθοποιοί. Στο βάθος κρέμονται μεγάλα χάπια από πανί όπου το ένα μάλιστα γίνεται και προτζέκτορας, ενώ στη σκηνή οι νοσοκόμες που κουβαλούν υπερμεγέθη ιατρικά αντικείμενα με τις άσπρες στολές τους με διακριτά παστέλ χρώματα πάνω τους ανάλογα με τον φωτισμό, σε συνδυασμό με τη γαλάζια γκρι ρόμπα και πιτζάμα του πρωταγωνιστή, το πουπουλένιο μαύρο-άσπρο σύνολο της υπηρέτριας, το βαθυκόκκινο στενό φόρεμα με ένα φουρό από τσάντες Κανελλόπουλος γύρω του της μοχθηρής συζύγου, το άσπρο κοστούμι του αδερφού Μπεράλντ, τα σκούρα του γιατρού Πυργκόν και του ερωτευμένου Κλεάνθη, τα κοστούμια εποχής της κόρης Αγγελικής, του φαρμακοποιού Φλεράν, των γιού και πατέρα Ντυαφουαρί, του τελευταίου μάλιστα η κάπα κατασκευή που επιδείκνυε την ιδιότητά του ως σημαντικού γιατρού της εποχής, στοιχείο που διακωμωδούσε συνεχώς ο Μολιέρος στην εποχή του, έκανε τους θεατές  να γελούν  συνεχώς, αυτό το πάντρεμα του μοντέρνου με το κλασικιστικό του 17^ου αιώνα άρεσε στο κοινό που αποτελείτο από διάφορες  ηλικίες, σημειώνουμε πως το έργο το παρακολουθεί και πλήθος σχολείων της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης.

 

Ο Γρηγόρης Παπαδόπουλος  που πρωταγωνιστεί ως Αργκάν, ο ρόλος είναι σε διπλή διανομή με τον Καλλιτεχνικό Διευθυντή του Κρατικού,  Αστέριο Πελτέκη, με τις κινήσεις  και μορφασμούς πετυχαίνει ακριβώς το φορμαλιστικό χαρακτήρα που ο ίδιος ο Μολιέρος ήθελε στα πρόσωπα των έργων του, ενώ η πανούργα γυναίκα που υποδύεται η Πολυξένη Σπυροπούλου έρχεται σε πολύ καλό κοντράστ με την αγνότητα και αθωότητα της Αγγελικής –Φιόνα Γεωργιάδη. Απ την άλλη πλευρά, το ζευγάρι πατέρας-γιος Ντυαφουαρί (Πέρης Μιχαηλίδης και Δημήτρης Διακοσάββας αντίστοιχα) με την παρουσία τους στη σκηνή εντείνουν το κωμικό στοιχείο της παράστασης , ενώ κοντά σ αυτή την σκωπτική πτυχή η Τζωρτζίνα Δαλιάννη ως Τουανέτα κερδίζει σ όλες τις σκηνές του έργου με το αστείρευτο χιούμορ της.

 

Στα πλεονεκτήματα παράστασης τοποθετείται κι  η παρουσία μουσικών επί σκηνής που με το πιάνο, τσέλο, τρομπέτα  και βιολί έδιναν αυτούσιο το κλίμα μιας άλλης εποχής.

 

Στα αρνητικά (-) τα δέκα λεπτά της εισαγωγής όπου ο πρωταγωνιστής φλυαρεί για τα χρήματα που δίνει στον φαρμακοποιό και τις συνταγές που του προτείνονται διαλεγόμενος και με τις νοσοκόμες – αυτό είναι και το κείμενο στο πρωτότυπό του – αλλά τα λόγια που ρέουν συνεχώς ακατάπαυστα  και γρήγορα κάνουν για αυτό το διάστημα το κοινό να βρίσκεται σε αμηχανία, γιατί η υπόθεση δεν προχωρά, όμως στη συνέχεια με τη ροή των σκηνών και τα πρόσωπα που ακολουθούν, το έργο αποκτά το ενδιαφέρον που του πρέπει.

 

 

Γενικά (=), πρόκειται για μια καλοδουλεμένη παράσταση που μέσα από τη σκηνοθεσία του Θοδωρή Αμπαζή επιτυγχάνεται αυτό για το οποίο οι Γάλλοι θεωρούν πως ο Μολιέρος είναι ο καλύτερος θεατρικός Γάλλος συγγραφέας: ότι μπόρεσε  δηλαδή να φέρει την κωμωδία της εποχής του στο ύψος της τραγωδίας. Κι αυτό το επίτευγμα το καταφέρνει ο Αμπαζής στα τελευταία λεπτά του έργου, όταν ο Αργκάν κι ο Μολιέρος γίνονται το ένα κι αυτό πρόσωπο, όταν η ίδια η ζωή δημιουργεί μέσα στο έργο την προσωπική τραγική ειρωνεία, κι αυτό είναι ένα τέχνασμα που εκτιμήσαμε ιδιαίτερα στη σκηνοθεσία αυτού του έργου και το επικροτούμε!