Είδαμε και σχολιάζουμε.
Το Θέατρο Τ παρουσίασε το αυτοβιογραφικό αριστούργημα του Τενεσί Ουίλλιαμς, Γυάλινος Κόσμος με πρωταγωνίστρια τη Γιώτα Φέστα, σε σκηνοθεσία Γλυκερίας Καλαϊτζή παραδίδοντας αυτούσια την ποιητική-ονειρική φύση του έργου κινούμενη πάνω στην ευθραυστότητα ενός “γυάλινου” κόσμου..
Λίγα Λόγια για το Έργο: Στο έργο εξιστορείται μέσα από τις αναμνήσεις του Τομ η ζωή της οικογένειας Γουίνγκφιλντ, που την απαρτίζουν ο γιος Τομ, η μητέρα Αμάντα και η κόρη Λώρα. Ο πατέρας, τους έχει εγκαταλείψει για χρόνια κι εκείνοι ζουν σ’ ένα δικό τους “γυάλινο κόσμο”. Η μητέρα έχει έμμονη ιδέα με τα παιδικά και νεανικά της χρόνια στο Νότο, ωστόσο τώρα δείχνει την εικόνα της “ξεπεσμένης καλλονής”, ένα μοτίβο που επανέρχεται σε πολλά έργα του συγγραφέα. Ταυτόχρονα, ονειρεύεται ένα καλύτερο μέλλον για τα παιδιά της, ωστόσο η πραγματικότητα είναι σκληρή. Για το γιο της, θεωρεί ότι είναι ένας εγωιστής ονειροπόλος, ο οποίος είναι ανεύθυνος και καταφεύγει στο αλκοόλ, στην ποίηση, στη λογοτεχνία και τον κινηματογράφο, αντί να συνεισφέρει ουσιαστικά στην οικογένεια. Ο ίδιος ονειρεύεται να φύγει και αυτός όπως ο πατέρας του. Η Λώρα είναι μια εύθραυστη παρουσία, ανάπηρη στο πόδι, φοβάται τον έξω κόσμο, προτιμώντας τη συλλογή της από γυάλινα ζωάκια και την συλλογή παλιών δίσκων γραμμοφώνου του πατέρα της.
Κάποια στιγμή, όλη η οικογένεια στρέφει την ελπίδα της σε ένα τέταρτο πρόσωπο, τον Τζιμ, έναν επισκέπτη από τον έξω κόσμο, με τον οποίο έχει ένα σύντομο φλερτ η Λώρα. Ωστόσο, τα πάντα γκρεμίζονται, καθώς εκείνος διαλύει τις αυταπάτες τους κι έτσι επανέρχονται στη σκληρή πραγματικότητα.
Η δυναμική με την οποία χαρακτηρίζεται αυτό το φαινομενικά απλό έργο και έχει πολλές φορές ονοματιστεί ως ένα από τα σπουδαιότερα έργα του συγγραφέα οφείλεται στην αυτοβιογραφική του μορφή.Ο Τενεσί Ουίλλιαμς καταθέτει δικά του βιώματα αποτυπώνοντας μια συγκλονιστική αλήθεια διαμορφώνοντας καθολικούς συμβολισμούς. Σε μια τέτοια προσπάθεια αναζήτησης της διαχρονικής αποδοχής του Γυάλινου Κόσμου ,ο Μάριος Πλωρίτης συνέγραψε τα παρακάτω λόγια:
“Οι χαρακτήρες του γυάλινου κόσμου δεν σβήνουν μαζί με το έργο. Προεκτείνονται στα κατοπινά έργα του Ουίλλιαμς. Η Άλμα του ‘Καλοκαίρι και Καταχνιά” είναι ομογάλακτη αδελφή της Λάουρας, κι ο ξεπεσμός της Άλμας στην τελευταία σκηνή του έργου συνεχίζεται δραματικός σ’ ολόκληρο το “Λεωφορείον ο Πόθος”, όπου η Μπλάνς Ντυ Μπουά ξαναγυρίζει στις φαντασιώσεις της Αμάντας του “Γυάλινου κόσμου”. Ουσιαστικά σε όλα τα έργα του Ουίλλιαμς υπάρχει ένας βασικός χαρακτήρας, μία βασική κατάσταση: ο άνθρωπος (η γυναίκα κυριότατα), που ανήμπορος να πλάσει την πραγματικότητα σύμφωνα με τα όνειρά του και μη αντέχοντας τη θλιβερότητά της, γλιστράει στη φαντασία για να βρει μιαν υπνωτική λύτρωση.”
Στα θετικά (+)…
.
Σε ένα σκηνικό όμορφης αισθητικής (Ευαγγελία Κιρκινέ), πλαισιωμένο από ένα κάδρο, όπου οι σκηνές διαμορφώνονταν σε παράλληλη δράση ενίοτε πίσω και μπροστά από αυτό, αποτυπώθηκε ευθύς αυτή η νοσταλγικότητα αλλοτινών εποχών. Αρώματα και χρώματα αναδύονταν και ταξίδευες στο Σαιντ Λουίς του 1944 χαζεύοντας από το παράθυρο σου τα αλκοολικά βήματα των θαμώνων του απέναντι “Παραδείσου”…
Η σκηνοθέτης του έργου, Γλυκερία Καλαϊτζή,πιστή πάντα στο πλαίσιο των προσεγμένων παραστάσεων που παραδίδει, άγγιξε με έναν απλό αλλά όχι απλοϊκό τρόπο τον Γυάλινο Κόσμο. Του προσέθεσε την ομορφιά της νοσταλγίας, έδωσε χώρο και χρόνο στους χαρακτήρες να εξελιχθούν ,δημιούργησε ως επί το πλείστον μία σκηνοθετικά κλασική απόδοση χωρίς υπερβολές αφήνοντας σε πρωταγωνιστικό ρόλο το πολυδιάστατο κείμενο του Τ. Ουίλλιαμς και τους λυρικούς συμβολισμούς του. Εξαιρετική έμπνευση η αποτύπωση σκηνών και καταστάσεων στο φόντο μιας οθόνης όπου διαμόρφωνε και έδενε σκηνές εξελίσσοντας το έργο δημιουργώντας μια ακούραστη καλλιτεχνική ροή. Ποίηση, φαντασία, όνειρα μα και συγχρόνως αδιέξοδα, φόβοι, αναμνήσεις βαριές που σέρνονται σαν αλυσίδες και στο τέλος πανταχού παρούσες η ζωή και η μοίρα να μας ενώνουν με μικρές αόρατες κλωστές..
Η Γιώτα Φέστα, στον ρόλο της Αμάντας αποτύπωσε πάνω στην σκηνή την εμπειρία της. Η Αμάντα είναι ο πιο εξωστρεφής ρόλος μέσα στο έργο. Θυσιάζεται στο βωμό των αγαπημένων της προσώπων και αποδίδει ρεαλιστικά τη ψυχοσύνθεση μιας μητέρας που στωικά υπομένει χωρίς να διαμαρτύρεται. Φυσικά ο ρόλος εμπεριέχει “υστερία” και πληθωρικότητα, στοιχεία που κατατέθηκαν επαρκώς από την ώριμη καλλιτεχνικά πρωταγωνίστρια παρόλο που κάποιες στιγμές ξέφευγε σε ένα πλαίσιο αμηχανίας.
Η Κατερίνα Συναπίδου διαμόρφωσε εξαιρετικά την εύθραυστη Λώρα σε μια ερμηνεία ευαισθησίας για ένα κορίτσι συνεσταλμένο που φοβούμενο την ανθρώπινη επαφή δημιουργεί την ασφάλεια της μέσα σε έναν δικό της μικρόκοσμο.
Ο Δημήτρης Κρίκος, είναι ο Τζιμ. Ένας χαρακτήρας με αυτοπεποίθηση που όμως ακουμπά συναισθηματικά μέσα στο έργο δίνοντας ουσιαστικά τη χαριστική βολή στον γυάλινο κόσμο της Λώρα.Ο ρόλος αποδόθηκε διεκπεραιωτικά με μια σχετικά επιφανειακή προσέγγιση.
Τέλος μεγάλος πρωταγωνιστής της παράστασης ο Χρήστος Παπαδόπουλος, σε έναν διττό ρόλο αυτό του αφηγητή και του γιου Τομ. Η δυαδικότητα που εμπεριέχει ο χαρακτήρας αποδόθηκε με ακριβή ισορροπία και ταλέντο από τον Χ.Παπαδόπουλο. Ως αφηγητής υπήρξε ανεξάρτητος και στέρεος και ταυτόχρονα ως Τομ συναισθηματικός αλλά και τραχύς εξωτερικεύοντας τις μεγάλες αντιφάσεις της ψυχοσύνθεσης του.
“Δεν πήγα στο φεγγάρι, πήγα πιο πέρα. Γιατί ο χρόνος είναι η μεγαλύτερη απόσταση που χωρίζει δύο τόπους…Θα μπορούσα να έχω σταματήσει κάπου, αλλά είχα την αίσθηση ότι κάτι με κυνηγούσε, κάτι που εμφανιζόταν ξαφνικά μπροστά μου και με ξάφνιαζε. Άλλοτε ένα κομμάτι μουσικής που κάτι μου θύμιζε, άλλοτε ένα κομμάτι απλό, διάφανο γυαλί…
Εν κατακλείδι,
Μια φροντισμένη παράσταση με αξιοσημείωτες ερμηνείες, με μια σκηνοθεσία που άφησε το έργο να “μιλήσει” δίνοντας του όμως ένα υπέροχο καλλιτεχνικό χαλί για να ξεδιπλωθεί. Ο Γυάλινος Κόσμος είναι ένα έργο θύμησης, είναι ένα έργο λυρικών συμβολισμών ποτισμένο με ποίηση, όνειρα και συγχρόνως το τέλμα του αδηφάγου ρεαλισμού.. Μα η μνήμη είναι γυαλί και κόβει, χαράζει μέσα μας ονόματα και αισθήσεις και φτάνει μόνο μια εικόνα ή ένας ήχος για να μας ξαναγυρίσει πίσω.. Στον δικό μας εύθραυστο γυάλινο κόσμο…
Αχ, Λώρα, Λώρα, προσπάθησα να σ’ αφήσω πίσω μου, αλλά τώρα σου είμαι πιο πιστός απ’ όσο ήμουν τότε! Ψάχνω για τσιγάρο, περνάω στο απέναντι πεζοδρόμιο, τρέχω σ’ ένα σινεμά ή σ’ ένα μπαρ, παίρνω ποτό, μιλάω στον πρώτο τυχόντα που θα βρω δίπλα μου, κάνω τα πάντα για να καταφέρω να σβήσω τα κεριά σου. Γιατί σήμερα ο κόσμος φωτίζεται μόνο με αστραπές. Σβήσε τα κεριά σου Λώρα.”
Βαθμολογία:
6,5/10
Φωτογραφικό υλικό
