Friends Manifest: Μια ξεχωριστή κι απρόβλεπτη στιγμή του Φεστιβάλ Κωμωδίας στο Σοφούλη. Είδαμε & Σχολιάζουμε.
Το τετραήμερο της «γιορτής γέλιου» στο θέατρο Σοφούλη έριξε αυλαία. Είναι αλήθεια δεν μπορέσαμε να δούμε όλες τις παραστάσεις, αν και κάποιες- σαν τα stand up του Μαιευτηρίου [δείτε εδώ], την ομάδα Felisol ή τo «Ο καθένας τα δικά του» [δείτε εδώ], τα έχουμε ήδη παρακολουθήσει στο παρελθόν και έχουμε γράψει γι αυτά. Ευτυχήσαμε όμως να δούμε τα καλύτερα κατά τη γνώμη μας. Την εξαιρετική ομάδα αυτοσχεδιασμού «Κωμικό ΜΠΟΥΜ» [δείτε εδώ], που προ λίγων ημερών επαινέσαμε, δύο επίσης ταλαντούχους stand up comediens, τον Βύρωνα Θεοδωρόπουλο και Μιχάλη Μαθιουδάκη, τους οποίους απολαύσαμε για την αμεσότητα, το πληθωρικό ή «φλεγματικό» χιούμορ αντίστοιχα, την ευρηματικότητα της θεματολογίας και μεταξύ αυτών μια πολύ ξεχωριστή στιγμή, για την οποία αξίζει ιδιαίτερη μνεία. Την παράσταση με τίτλο Friends Manifest, με τους Ζήση Ρούμπο και Γιώργο Κρήτο, σε κείμενο και σκηνοθεσία του πρώτου.
Την χαρακτηρίζουμε ως «ξεχωριστή στιγμή» για δύο λόγους: Κατά πρώτον γιατί «διαφοροποιήθηκε» από τα στενά πλαίσια ενός Φεστιβάλ Κωμωδίας, συνδυάζοντας με ευρηματικό τρόπο το δυνατό γέλιο και την ακόμα πιο δυνατή συγκίνηση. Και κατά δεύτερον γιατί ανέδειξε το πολύπλευρο ταλέντο ενός εξαιρετικά προικισμένου ηθοποιού, του Ζήση Ρούμπου, που ενώ το κοινό έχει συνδέσει άμεσα με την κωμωδία και τον αυτοσχεδιασμό, εδώ απέδειξε με τη δραματική του διάσταση, ότι ένας σπουδαίος ηθοποιός ΔΕΝ τυποποιείται, ΔΕΝ μπαίνει σε καλούπια, ΔΕΝ δεσμεύεται από μανιέρες. Και πέραν του ταλέντου, ένα ακόμα στοιχείο που καταξιώνει έναν ηθοποιό ως σπουδαίο είναι το ήθος, που η παρουσία ή η έλλειψή του, είτε το θέλει είτε όχι, είναι εμφανέστατα πάνω στο σανίδι… Εν προκειμένω μιλάμε για την ευτυχή συγκυρία όπου μέγιστο ταλέντο και σκηνικό ήθος συνυπάρχουν στο πρόσωπο του συγκεκριμένου.
Ο οποίος πρόσφερε μια ξεχωριστή παράσταση με δυνατά σημεία(+):
– Το έργο που έγραψε αναφέρεται στη φιλία δύο ανδρών, που μεγαλώνουν μαζί από παιδιά και μοιράζονται τα πάντα στη ζωή τους… παιδικά παιχνίδια, παιδικές ανησυχίες, σκανταλιές, εφηβικά σκιστήματα, έρωτες, αποχωρισμούς, πίκρες, διαφορετικούς δρόμους στην ενηλικίωση, μέχρι τον μοιραίο αποχωρισμό του τέλους. Μια αναδρομή στη σχέση τους με τα πιο «σημαδιακά» στιγμιότυπα, που κινούνται ανάμεσα στα πλέον κωμικά, τα γλυκόπικρα, τα συγκινητικά, τα απρόσμενα δραματικά, με συνεχή εναλλαγή έντονων συναισθημάτων. Ένα θέμα ίσως κοινότυπο ως σύλληψη- άλλωστε και ποιο… δεν είναι- ωστόσο η απόδοσή του μέσα από το συγκεκριμένο κείμενο, έβγαλε μια αλήθεια αφοπλιστική που μόνο οι αυθεντικές ιστορίες το καταφέρνουν. Με αξιοθαύμαστα χαρακτηριστικά την ακριβή ισορροπία μεταξύ «γλυκού» και «πικρού», την πολύ προσεγμένη δοσολογία χιούμορ και συγκίνησης, την αποφυγή κλισέ ή μελό που θα το υποβάθμιζαν. Και με μια εξαιρετική οικονομία στο λόγο, κρατώντας το «μεδούλι» της ατάκας χωρίς περιττές φλυαρίες.
– Η αφαιρετική σκηνοθεσία του ιδίου, παρότι στη συνέχεια θα διατυπώσουμε κάποιες ενστάσεις, χαρακτηρίστηκε από απλότητα, αξιοπρέπεια, ευρηματικά στοιχεία, πλεόνασμα συναισθήματος και ένα εξαιρετικό φινάλε με φαντασία και σπάνια ευαισθησία. Βρήκαμε άψογη τη διαχείριση σκηνοθετικά του δραματικού τέλους, απρόσκοπτη τη ροή ανάμεσα στα περάσματα των σκηνών/ αναμνήσεων, εύστοχη την αξιοποίηση απλών αξεσουάρ για τη σημειολογία κάθε φάσης. Δεδομένης της απουσίας σκηνικού – που ωστόσο δεν μας έλειψε- όλο το σκηνοθετικό εγχείρημα στηρίχτηκε στο συναίσθημα μέσω της υποκριτικής, στην επιτυχημένη κινησιολογία, σε κάποια χαρακτηριστικά αξεσουάρ, ενώ η ατμόσφαιρα αποδόθηκε με τη βοήθεια εύστοχων φωτισμών και μουσικής, η οποία όμως μπορούσε να συμβάλλει περισσότερο.
– Ωστόσο το πιο δυνατό σημείο της παράστασης, ακούει στο όνομα Ζήσης Ρούμπος με την ιδιότητα του ηθοποιού, χωρίς να θέλουμε να υποβαθμίσουμε τον συμπρωταγωνιστή Γιώργο Κρήτο που στάθηκε αξιοπρεπώς δίπλα του με θαυμάσια χημεία. Θέλει πραγματικά «κουράγιο» να συνυπάρχει κανείς με ένα χαρισματικό ταλέντο, το οποίο εν προκειμένω μοιράστηκε γενναιόδωρα και επί ίσοις όροις τη σκηνή, ως ένα ακόμα δείγμα ήθους. Και όσον αφορά στη γνήσια κωμική φλέβα του Ζήση Ρούμπου, την έχουμε απολαύσει όσες φορές είχαμε τη δυνατότητα, θαυμάζοντας στο μέγιστο την πληθωρικότητα, την ενέργεια, την ετοιμότητα, την άψογη εκφορά του λόγου, την ιδιαίτερη κινησιολογία, την επιδεξιότητα στην παντομίμα, τις αμίμητες γκριμάτσες….
Δεν είχαμε όμως την ευκαιρία να θαυμάσουμε το άλλο του πρόσωπο… έναν υπέροχο δραματικό ηθοποιό σε ένα ρεσιτάλ ερμηνείας, σαν τον τελευταίο του μονόλογο, που χωρίς ίχνος μελό- αντίθετα με διάθεση σχεδόν σαρκαστική, ράγισε καρδιές και βούρκωσε μάτια. Και απορείς πώς καταφέρνει να ελέγχει με τόση ακρίβεια την περίσσια ενέργεια στα εκφραστικά του μέσα, δίνοντας με αλήθεια, δωρικότητα, μια μόνο λέξη, μια αδιόρατη κίνηση ή ένα βλέμμα, αυθεντικό και βαθύ συναίσθημα. Και πώς καταφέρνει να περνά αυτοστιγμί με τρομερή πειστικότητα και εκφραστικότητα σε αντιφατικές καταστάσεις, από το ακραίο γκροτέσκο χιούμορ μέχρι την απόλυτη συγκίνηση, εν είδει ψυχικού «σκωτσέζικου ντους». Προκαλώντας διαδοχικά στους θεατές… όλη τη γκάμα των δακρύων, από γέλια μέχρι κλάμα! Ευλογημένο, σπάνιο χάρισμα των λίγων και εκλεκτών…
Οι ενστάσεις μας (-) σε επίπεδο σκηνοθεσίας, αφορούν καταρχήν στην παρεμβολή του μικρού (ευτυχώς) κωμικού μέρους τύπου stand up/ αυτοσχεδιασμού, που μπορεί να προκάλεσε έντονο γέλιο, ωστόσο σε μια δομημένη παράσταση με καθαρή θεματολογία, φάνταζε ως «ξένο σώμα» και στιγμιαία αλλοίωσε τον χαρακτήρα της. Διότι το έργο περιείχε ήδη εγγενές και εύστοχο χιούμορ από τη γραφή του και δεν είχε καθόλου ανάγκη από πρόσθετα μπαλώματα. Επίσης μας έλειψαν ένας πιο δεμένος ρυθμός και μια πιο ψαγμένη και λιγότερο συμβατική σκηνοθετική ματιά πάνω σε ένα θέμα που προσφερόταν για ανάπτυξη της φαντασίας, έστω κι αν το φινάλε – και όχι μόνο, μας αποζημίωσαν…
Καταλήγοντας (=) πρόκειται για μια παράσταση συγκινητικά αληθινή, που αξίζει να δεις κανείς όπου την πετύχει, έστω και μόνο για να απολαύσει τον Ζήση Ρούμπο όπως δεν τον έχει ξαναδεί και να επιβεβαιώσει τον ορισμό του σπουδαίου ηθοποιού!
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ:
6,5 ΣΤΑ 10
.
Φωτογραφικό υλικό
