Ένας κήπος γεμάτος Αλήθειες ανθίζει στο θέατρο Μουσούρη | «Ο θεατρόκοσμος της Ντάιζης» Λεμπέση.

Γράφει η Νταίζη Λεμπέση για την Κουλτουρόσουπα.

Για την οικογένειά του θεάτρου αυτή η εποχή είναι μέσα στη μαυρίλα της, εποχή χαράς γιατί τα θέατρα ανοίγουν. Μετά από πολύ καιρό που παρέμειναν κλειστά. Κι έτσι μαζί με το απαραίτητο αξεσουάρ μας, την μάσκα, που ήρθε για να μείνει, ξεκινήσαμε τις θεατρικές μας βόλτες.

Έναρξη στο θέατρο Μουσούρη είχε ο «Κήπος με τις αλήθειες» με τους Σταμάτη Φασουλή και Μίρκα Παπακωνσταντίνου στους δύο βασικούς ρόλους ενός παντρεμένου ζευγαριού με τέσσερα παιδιά. Εδώ ο Κήπος τους, που είναι γεμάτος κατακόκκινες τριανταφυλλιές, είναι το σημείο αναφοράς τους, ο άξονας της επικοινωνίας τους αλλά και το οπτικό πεδίο εμάς των θεατών μέσα από το οποίο ξετυλίγεται το έργο.

Έργο σκληρό, αληθινό, ρεαλιστικότατο, επίκαιρο όσο ποτέ, διαπραγματεύεται όλες τις ευκολίες αλλά και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει μια οικογένεια. Υπάρχει αγάπη, υπάρχει αφοσίωση, υπάρχει δοτικότητα, υπάρχει όμως και εγωισμός και παρωπίδες και συμβιβασμός και πλήξη και μοναξιά και διαφορετικότητα. Υπάρχει και ο έρωτας που μας κάνει ενώ το ξέρουμε το σωστό να κάνουμε πως δεν το βλέπουμε. Υπάρχει και το πλήγωμα όταν νομίζουμε πως πολύ ερωτευτήκαμε, όταν μπερδεύουμε τον ενθουσιασμό με αλλά πράγματα, όταν μας λείπει το πάθος μέσα στη ρουτίνα μας και ερχόμαστε και καπελώνουμε όλο αυτό και του βάζουμε και ετικέτα … το λέμε έρωτα.

Υπάρχει μια μάνα στέρεη, δυνατή, κυριαρχεί και δεσπόζει μέσα στο σπίτι. Με αδυναμία στον γιο. Υπάρχει ο πατέρας απόλυτα συμβιβασμένος με αυτά που έχει, σύζυγο, παιδιά και τον κήπο του, σε αυτόν ξεσπάει και αυτόν φροντίζει. Με αδυναμία στην μικρή κόρη. Πάντα οι μαμάδες με τους γιους, πάντα οι πατέρες με τις κόρες.

Η Μίρκα Παπακωνσταντίνου με τον Σταμάτη Φασουλή ή ο Σταμάτης Φασουλής με την Μίρκα Παπακωνσταντίνου γνωρίζονται μια ζωή ολόκληρη. Έχουν κοινές αφετηρίες, κοινούς κώδικες, κοινή μεγάλη καλλιτεχνική πορεία. Είναι φίλοι πολλά πολλά χρόνια. Είναι απόλαυση να τους βλέπεις να παίζουν ξανά μαζί εκεί επάνω στο σανίδι ύστερα από πολλά χρόνια. Είναι σαφώς στην ωριμότερη τους φάση. Είναι πρωταγωνιστές μέσα σε εποχή κορωνοϊού. Είναι άνθρωποι ευφυείς που αντιλαμβάνονται τις δυσκολίες που αντιμετώπισε και αντιμετωπίζει ο κόσμος αλλά και ο χώρος μας. Είναι ευτυχείς που παίζουν θέατρο γιατί αυτό είναι ηθοποιοί και αυτό κάνουν από τότε που βγήκαν από την σχολή θεάτρου.

Είναι μαγεία να τους βλέπεις μαζί γιατί ο ένας συμπληρώνει τον άλλο με κωδικούς που μόνο εκείνοι αντιλαμβάνονται. Είναι καλλιτέχνες με όλη τη σημασία της λέξης. Παίζουν σε δύσκολο έργο που πρέπει να είναι σε εγρήγορση από την πρώτη στιγμή έως και το τέλος της παράστασης. Πότε γέλιο ποτέ δάκρυ. Ασταμάτητο γέλιο αλλά και ασταμάτητη συγκίνηση. Το ένα διαδέχεται το άλλο και τούμπαλιν. Δύο καλοί ηθοποιοί ενώνουν τις δυνάμεις τους και κεντάνε υποκριτική.

Η σκηνή της Μίρκας που διαβάζει το γράμμα και σιγοτραγουδά είμαι μεγάλη της στιγμή. Εκεί βλέπεις πως πρόκειται για μεγάλη θεατρίνα, κάνει κέντημα με πινελιές αριστοτεχνικές.

Ο Σταμάτης τόσο στα κωμικά του όσο και στα δραματικά του είναι πάρα πολύ καλός. Αλλά είναι πολύ καλός και στη μετάφραση του έργου που θέλει λεπτό χειρισμό με μεγάλη δόση χιούμορ που ακροβατεί με την δραματουργική επεξεργασία του κειμένου. Η σκηνοθεσία του εύστροφη, γρήγορη, με απανωτές εναλλαγές που δυσκολεύουν τους ηθοποιούς αλλά εδώ τα κατάφεραν εξαιρετικά. Και φαίνεται στο αποτέλεσμα. Και φαίνεται στο χειροκρότημα. Και φαίνεται στα χαμόγελα. Γιατί και μάσκα να φοράς τα μάτια τα φανερώνουν όλα.

Εξαιρετικοί και οι νεότεροι ηθοποιοί που υποδύονται τα παιδιά. Η σκηνή που χορεύει το ζευγάρι, ειδικά στο δεύτερο μισό της είναι τόσο χαριτωμένη, μιλούν τόσο πολύ την κοινή τους γλώσσα, έχουν τόση χημεία, οι χορευτικές τους κινήσεις είναι τόσο εναρμονισμένες κι ας μην είναι χορευτές. Γιατί χορεύουν με την ψυχή τους. Γιατί η ψυχή τους είναι γεμάτη θέατρο.

Μίρκα – Σταμάτη / Σταμάτη – Μίρκα μεγάλο ευχαριστώ από ένα κοριτσάκι με κοτσιδάκια κατάξανθα, γιατί από τότε με ξέρετε, που αν και τα μαλλιά του είναι κάστανα πλέον σας κοιτάζει από κάτω με τον ίδιο θαυμασμό και την ίδια αγάπη. Και παραμένει κοριτσάκι γιατί μεγάλωσε στο πλάι σας και στη σκηνή του πατέρα με την κόρη έβαλε τα κλάματα γιατί πολύ ταυτίστηκε εκείνο από κάτω και ο Σταμάτης από πάνω και όταν κοιτάχτηκαν, γιατί κοιτάχτηκαν, ε δε σταμάτησε το έρμο το δάκρυ.