Είδαμε την καλή παράσταση «Μάρτυς μου ο θεός» με τον Ιωσήφ Ιωσηφίδη στο Vault και σχολιάζουμε…
Βρεθήκαμε στην παράσταση «Μάρτυς μου ο Θεός» η οποία βασίζεται στο ομώνυμο βραβευμένο βιβλίο του Μάκη Τσίτα [Βραβείο λογοτεχνίας της Ευρωπαϊκής ένωσης 2014]. Τη θεατρική μεταφορά του βιβλίου παρουσιάζει η ομάδα GAFF, με τη σκηνοθεσία της Σοφίας Καραγιάννη και την ερμηνεία του Ιωσήφ Ιωσηφίδη. Τη δραματουργική επεξεργασία του μονολόγου επιμελήθηκε ο ίδιος ο συγγραφέας.
.
Η υπόθεση αναφέρεται στην ιστορία ενός τυπικού αντιήρωα της εποχής μας [μέσα στο πανηγυρικό κλίμα της Αθήνας του 2014] του Χρυσοβαλάντη, ο οποίος είναι ένας απλός άνθρωπος ,οπλισμένος με χιούμορ, φαντασία και μια ιδιαίτερη λεκτική ευφορία. Έχοντας βρεθεί στα πενήντα του, άνεργος και με υγεία κλονισμένη, εξιστορεί τα πάθη που υφίσταται από παιδί στην αναμέτρηση του με την πραγματικότητα. Όλοι –οι γυναίκες που συναντά, οι εργοδότες του ,ακόμη και η ίδια του η οικογένεια –τον προδίδουν, ενώ γύρω του διαγράφεται η εικόνα μιας κοινωνίας που, παρά την επιφανειακή της ευμάρεια, βυθίζεται στην παρακμή. [Δελτίο τύπου].
Και εμείς είδαμε μια καλή παράσταση, δύσκολο για μονολόγους, που στην ολιστική επιμέλεια της και σε αυτό που ήθελε να αφηγηθεί ήταν ακριβής, ευφάνταστη, κλιμακωτή, θεατρικά πλαστική και κυρίως ειλικρινής. Τόσο το ίδιο το καλογραμμένο κείμενο ( με αρετές λογοτεχνικές και ένα ωραίο Αθηναϊκό οδοιπορικό) όσο και η θεατρική μεταφορά του, από τη γραμμικότητα της παρουσίασης του ήρωα μέχρι την σκηνοθεσία και την ερμηνεία δεν είχαν κενά “αέρος” ή την φλυαρία, που από καιρό «φωνάζουμε», κυρίως αναφορικά με τη γνωστή τάση «να τα πούμε και να τα εξηγήσουμε όλα» σε ένα κείμενο, λες και ο θεατής απέχει πολύ από την ικανότητα της συνδυαστικής σκέψης ή την μαγεία των συνειρμών [τουλάχιστον για τα νεοελληνικά κείμενα που βλέπουμε επί σκηνής].
.
Ο “τυπικός” ήρωας Χρυσοβαλάντης- ο Υποφαινόμενος που παρουσιάζεται, αν και αυτό χρειάζεται αρκετό τυπογραφικό μελάνι ή μάλλον ώρες πληκτρολόγησης, γιατί μόνο «τυπικό» από τα γεννοφάσκια του δεν τον λες (και εδώ διατηρούμε τις πρώτες ενστάσεις μας), είναι σαφώς μεγαλωμένος σε μια αρκετά κακοποιητική ελληνική οικογένεια και έχει και φέρει, όλα τα οιδιπόδεια, τα ακραία νευρωτικά, τα συγκρουσιακά και τα άκρως υποτιμητικά που έχει ζήσει από την παιδική του ηλικία.
Τυπογράφος στο επάγγελμα, με τα ψυχαναγκαστικά του και με την ατυχία να εργαστεί σε ένα σαδιστή/νάρκισσο εργοδότη, που αφού τον υποτιμά καθ΄ όλη την εργασιακή τους ζωή τον εξωθεί και στην ανεργία! Και αυτή είναι η “μητέρα” όλων των επερχόμενων κακών και κυρίως της δικής του κατάρρευσης, που από χρόνια άλλωστε έχει αρχίσει και περιέχει στο κυρίως θρησκευτικό παραλήρημά της, αρκετά ενοχικά/απαγορευτικά αναφορικά με την σεξουαλική συνεύρεση, ρατσιστικά παρανοϊκά και κυρίως κρυμμένα μεγαλομανιακά.
.
Για μας είναι ένας εξαιρετικός ιδιαίτερος ελληνικός ρόλος/δημιούργημα του Μάκη Τσίτα, που άξιζε να δραματοποιηθεί και σαφώς να επαναληφθεί, με το επί πλέον ότι περιγράφει πολύ καλά και φέρει στο σώμα του ήρωά του, αρκετό από το αστικό τουλάχιστον καθρέφτισμα του «έξω», δηλαδή αρκετά από τα σύνδρομα του γεωγραφικού μας τόπου, αφορμής δοθείσης και του απαράμιλλου Αθηναϊκού Ολυμπιακού χρονικού.
.
Μάρτυς μου ο θεός… και εμείς δεν μαρτυρήσαμε/κουραστήκαμε στο ελάχιστο με τη σκηνοθεσία της Σοφίας Καραγιάννη που σεβάστηκε και ανέγνωσε το κείμενο σωστά, αποδίδοντας όλες εκείνες τις στιγμές/σκηνές που ήταν απαραίτητες για την θεατρική αφήγηση του «ιδιαίτερου» Χρυσοβαλάντη. Σκηνοθεσία στη ροή των λέξεων, στατικό ξεδίπλωμα σκηνών, έντεχνη κινησιολογική ένταση και κυρίως εκφραστικός αφηγηματικός πλούτος στο πρόσωπο/σώμα του ηθοποιού της. Ναι είναι γεγονός ότι κάθε βιωματική αφήγηση, θέλει το λυρικό σκηνοθέτη της [είναι γνωστές οι Ομηρικές μας εμμονές].
.
Ιωσήφ Ιωσηφίδης, που στα τόσα όσα τετραγωνικά του κορμιού του και με όλο του το εκφραστικό οπλοστάσιο, απέδωσε ερμηνευτικά έναν ιδιαίτερο ήρωα, με ιδιαίτερη χάρη, τονίζοντας την όλη κωμικοτραγωδία και ενισχύοντας ζωηρά αλλά και με μέτρο την επαφή με το κοινό. Εν ολίγοις ερμηνευτική πλαστικότητα στο συγγραφικό «χτίσμα» με μια και μόνη αναφορά : η βιωματική αφήγηση χρειάζεται κοιλιακή αναπνοή-πάσχουσα αναπνοή.
Ωστόσο στα πλην [–] της παράστασης…
είναι η «φτωχή» περιεχομένου σκηνογραφική επιμέλεια της σκηνοθέτιδας & της Λίνας Παγώνη, καθώς και οι εξίσου «φτωχοί» φωτισμοί του Νίκου Βλασόπουλου.
Εν κατακλείδι[=]
η παράσταση «Μάρτυς μου ο θεός» είναι μια καλή αφορμή για να δείτε μια καλή παράσταση και τη δημιουργία ενός θεατρικού/συγγραφικού ήρωα από τα γεννοφάσκια του.
Βαθμολογία
6,5 στα 10
ΥΓ: είναι σπάνιες οι φορές που έχουμε θεατρικά δυσαρεστηθεί από το θεατρικό πολυχώρο Vault, για τον οποίο πλέον μπορούμε να εκφράσουμε ότι αποτελεί κυψέλη και σημείο δημιουργικότητας. Ναι το θέατρο Vault εξακολουθεί να κάνει καλλιτεχνικό θόρυβο.
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ:
Κείμενο – δραματουργική επεξεργασία: Μάκης Τσίτας
Σκηνοθεσία: Σοφία Καραγιάννη
Μουσική Επιμέλεια: Κατερίνα Πολυχρονοπούλου
Φωτισμοί: Νίκος Βλασόπουλος
Σκηνογραφική επιμέλεια: Σοφία Καραγιάννη- Λίνα Παγώνη
Βοηθός σκηνοθέτη: Μυρτώ Αθανασοπούλου
Φωτογραφίες: Χάρης Λυγούρας
Αφίσα παράστασης: Νικολέττα Γιαννούλη, Αλέξανδρος Βενιέρης
Παίζει ο Ιωσήφ Ιωσηφίδης
Κείμενο – δραματουργική επεξεργασία: Μάκης Τσίτας
Σκηνοθεσία: Σοφία Καραγιάννη
Μουσική Επιμέλεια: Κατερίνα Πολυχρονοπούλου
Φωτισμοί: Νίκος Βλασόπουλος
Σκηνογραφική επιμέλεια: Σοφία Καραγιάννη- Λίνα Παγώνη
Βοηθός σκηνοθέτη: Μυρτώ Αθανασοπούλου
Φωτογραφίες: Χάρης Λυγούρας
Αφίσα παράστασης: Νικολέττα Γιαννούλη, Αλέξανδρος Βενιέρης
Παίζει ο Ιωσήφ Ιωσηφίδης
ΗΜΕΡΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ:
Σάββατο 18: 00
Κυριακή 21:00
ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 80 λεπτά (χωρίς διάλειμμα)
ΤΙΜΕΣ ΕΙΣΗΤΗΡΙΩΝ
Γενική είσοδος: 10 ευρώ
Μειωμένο: 08 ευρώ (Φοιτητές/ Μαθητές / Σπουδαστές/ Κάτοχοι Κάρτας Πολυτέκνων (ΑΣΠΕ)/ ΑμΕΑ/ Κάτοχοι Κάρτας Ανεργίας (ΟΑΕΔ)
Σάββατο 18: 00
Κυριακή 21:00
ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 80 λεπτά (χωρίς διάλειμμα)
ΤΙΜΕΣ ΕΙΣΗΤΗΡΙΩΝ
Γενική είσοδος: 10 ευρώ
Μειωμένο: 08 ευρώ (Φοιτητές/ Μαθητές / Σπουδαστές/ Κάτοχοι Κάρτας Πολυτέκνων (ΑΣΠΕ)/ ΑμΕΑ/ Κάτοχοι Κάρτας Ανεργίας (ΟΑΕΔ)
Φωτογραφικό υλικό
