Είδε στο Coronet Theater ο Βασίλης Καρατζόγλου και σχολιάζει…
Το θέμα του θανάτου είναι ένα λεπτό ζήτημα που δύσκολα μπορεί κάποιος να το πιάσει, πόσο μάλλον να το σατιρίσει. Ο θάνατος έχει απασχολήσει τον άνθρωπο εδώ και πολλά, πάρα πολλά, εκατομμύρια χρόνια, από την γέννηση του μέχρι και σήμερα. Φιλόσοφοι, ψυχολόγοι, θρησκείες, παραθρησκείες, συγγραφείς, ποιητές, ζωγράφοι, όλοι έχουν κάνει μια αναφορά στον μεγαλύτερο φόβο του ανθρώπου και στην μαύρη μορφή που στοιχειώνει τα όνειρα μας και έχει γίνει ο χειρότερος εφιάλτης. Ο τύπος με την μαύρη κουκούλα και το δρεπάνι που παραμονεύει και «όποιον πάρει ο Χάρος», πιάστηκε στα χέρια του Γιώργου Γαλίτη και έγινε μια υπέροχη παράσταση, ένας εξαιρετικός μονόλογος που δεν θέλεις να τελειώσει ή όταν τελειώσει σκέφτεσαι ότι θέλεις να ξαναπάς, αλλά αυτή την φορά με άλλη παρέα για να την δούνε και αυτοί που την έχουνε χάσει.
Η αρχή γίνεται με τα τραγούδια που έχουν γραφτεί για τον Χάρο, όπως «ο Χάρος βγήκες παγανιά», «τον «Χάρο αντάμωσαν», και διάφορα μοιρολόγια που με τον μοναδικό τρόπο του Γαλίτη μετατρέπονται από σπαρακτικά σε κωμικά ή μάλλον κωμικοτραγικά, όπως είναι και η παράσταση, και όπως είναι οι δεκατρείς διαφορετικές προσωπικότητες που βρίσκονται πάνω στην σκηνή έτοιμες να μας χαρίσουν άφθονο γέλιο. Χωρίς να κουράζει, χωρίς να πλατιάζει, χωρίς να χρησιμοποιεί την εύκολη οδό που είναι οι βωμολοχίες, όπως κάνουν πολλοί συνάδελφοι του, με όπλα το καλό σενάριο, το έξυπνο χιούμορ και το ταλέντο του, καταφέρνει να σηκώσει μια παράσταση στην πλάτη του και την βγάλει εις πέρας. Ο Γιώργος Γαλίτης παίζει με φυσικότητα, οι αυτοσχεδιασμοί του που είναι το μεγάλο φόρτε του καταφέρνουν να κάνει ένα ολόκληρο θέατρο να ξεσπάσει σε χειροκρότημα, το γέλιο βγαίνει αβίαστα και η αμεσότητα του κερδίζει ακόμα και τους πιο δύσπιστους θεατές. Όλα αυτά υπό την σκηνοθετική καθοδήγηση του Βλαμίδηρου Κυριακίδη που με μεράκι σκηνοθέτησε την παράσταση και της έδωσε μια υπέροχη νότα… μαύρης κωμωδίας και σαρκασμού.
.
,
«Τα ραδίκα αναποδα είναι ένα one dead man show, ένας black total κωμικός μονόλογος με δεκατρείς ρόλους. Δεκατρείς κωμικούς επικήδειους που και νεκρούς ανασταίνουν», αναφέρει το δελτίο τύπου της παράστασης και εμείς δεν έχουμε παρά να συμφωνήσουμε. Ο ανταγωνισμός είναι μεταξύ των χαρακτήρων και η σύγκριση γίνεται ανάμεσα στον Κρητικό, τον εγωπαθή, φαφλατά, βουλευτή που ακόμα και στην κηδεία του φίλου του μιλάει για τον εαυτό του (αλίμονο), την τραγουδίστρια που με χάρη και σκέρτσο αλλάζει γνωστές επιτυχίες και τις κάνει μακάβρια τραγούδια με θέμα (τι άλλο), τον θάνατο. Στους επικήδειους θα συναντήσουμε και τον σκληροτράχηλο στρατηγό που έθρεφε «ιδιαίτερα» συναισθήματα για τον εκλιπόντα φίλο του και συνάδελφο, τον παπά που κλείνει πονηρά το μάτι σε όποιον άνδρα δει στο πέρασμα του και μιλάει για τις δωρεές του νεκρού Αρχιμανδρίτη (βλέπε εκκλησιαστική περιουσία), την πλούσια κληρονόμο που δεν χάνει την ευκαιρία να τονίσει ακόμα και πάνω από τον τάφο του άντρα της, πόσο, πολύ, πολύ, πολύ, πολύ, πολύ, πολύ, πολύ, πάρα, πάρα, πάρα, πάρα, πάρα, πάρα, πάρα, πολύ, πολύ, πολύ, πολύ, πλούσια είναι αλλά δεν θέλει να προκαλεί, και τον μάγειρα που ο επικήδειος στον φίλο του μάγειρα έχει κάτι από γεύση …..οικονομικής κρίσης (και άφθονο γέλιο).
.
.
Ο Γιώργος Γαλίτης έχει πιάσει τους χαρακτήρες που κυκλοφορούν ανάμεσα μας, ζουν δίπλα μας, είναι μέσα στον ίδιο το σπίτι μας, μπορεί να είμαστε εμείς οι ίδιοι, και τους έχει χτίσει πολύ καλά, τόσο καλά ώστε ακόμα και αν ελάχιστες φορές φτάνει στην υπερβολή, το διορθώνει κα συνεχίζει με όπλο το ταλέντο του και την σκηνική του παρουσία. Και όλα αυτά παντρεύονται με το low profil του και την αμεσότητα που έχει με τους θεατές, χαρακτηριστικά σπάνια στην εποχή μας, την εποχή της μετριότητας, της πόζας, του ναρκισσισμού και του δήθεν.
Τα Ραδίκια ανάποδα, δεν λένε να μας αφήσουν χρόνους και να τινάξουν τα πέταλα αλλά συνεχίζουν για όγδοη χρονιά… επιτυχίας. Ή αν προτιμάτε συνεχίζουν για όγδοη φορά θανατερά με οχτώ χρόνια επικηδείας, σε νέο τόπο, εν τόπω χλοερώ και αναψύξεως, στο CORONET THEATER
Βαθμολογία:
6,6 στα 10.
.
-ΕΙΔΑΜΕ κιν/
Φωτογραφικό υλικό
