Είδε η 
και σχολιάζει για την Κουλτουρόσουπα
Στην σκηνή Σωκράτης Καραντινός της Μονής Λαζαριστών, παρακολουθήσαμε το Σάββατο 28 Ιανουαρίου την πρεμιέρα της νέας κωμωδίας του ΚΘΒΕ «Η Τριλογία του Παραθερισμού του Κάρλο Γκολντόνι, σε σκηνοθεσία Γιάννη Σκουρλέτη.
Πρόκειται στην ουσία για τρία έργα του σπουδαίου Ιταλού κωμωδιογράφου,τ ην «Μανία του Παραθερισμού», τις «Περιπέτειες του Παραθερισμού» και την «Επιστροφή από τον Παραθερισμό», που γράφτηκαν το 1761.Έργα κατά βάση κωμικά, στα οποία ο συγγραφέας σκιαγραφεί χαρακτήρες με ιδιαίτερα διεισδυτικό τρόπο και κριτικάρει κοινωνικές καταστάσεις και συμπεριφορές της αστικής κοινωνίας της εποχής του.
Η υπόθεση του έργου μας ταξιδεύει στο Λιβόρνο της Ιταλίας την εποχή που ξεκινούν οι ετοιμασίες για τον καλοκαιρινό παραθερισμό. Ένα γεγονός άκρως σημαντικό για τους ματαιόδοξους ήρωες της ιστορίας που μπροστά στην προσπάθεια τους να ζουν στα πρότυπα της υψηλής κοινωνίας και να διατηρήσουν μια εικόνα λαμπερή και επιτυχημένη,παγιδεύονται σε έναν αγώνα απερίσκεπτης σπατάλης χωρίς μέτρο και λογική που τους οδηγεί στην χρεοκοπία. Η ματαιοδοξία τους αυτή δηλητηριάζει και τις προσωπικές τους σχέσεις, τις φιλίες και τους έρωτες,που θυσιάζονται στον βωμό του «φαίνεσθαι», αφήνοντας τους μόνους, δυστυχείς και συνεχώς ανικανοποίητους, έρμαια του ίδιου τους του παραλογισμού…
Στα θετικά (+) στοιχεία της παράστασης καταρχάς το κείμενο του Γκολντόνι, ένα από τα σημαντικότερα δημιουργήματά του, το οποίο απολαύσαμε σε μετάφραση Γιώργου Δεπάστα. Ο συγγραφέας, έχοντας επιρροές από τον Μολιέρο, ενσωμάτωσε στα έργα του στοιχεία της commedia dell’arte και δημιούργησε εξαιρετικές κωμωδίες χαρακτήρων στις οποίες εμβαθύνει στα άδυτα της ανθρώπινης ψυχής. Στην «τριλογία του παραθερισμού» παρουσιάζει έντεχνα τα πάθη και τις αδυναμίες της αστικής τάξης, κριτικάροντας τα κακώς κείμενα, ενίοτε με τρόπο έντονα ειρωνικό, καθιστώντας, εν τέλει, συμπαθείς ή έστω άξιους συμπόνοιας τους ήρωές του, τους οποίους και εξυψώνει σε χαρακτήρες τραγωδίας. Αξίζει να σημειωθεί ο τρόπος που αντιμετωπίζει τους υπηρέτες, τους οποίους παρουσιάζει συνετότερους των αφεντικών, συμπονετικούς και καλόπιστους σύμβουλους. Η χιουμοριστική διάθεση είναι έντονη και πηγάζει από τους ζωηρούς, γεμάτους ένταση διαλόγους, καθώς και από την κωμικότητα των καταστάσεων που περιγράφονται. Ταυτόχρονα με την ιλαρή διάθεση του έργου ο συγγραφέας κατορθώνει να επικοινωνήσει την σοβαρότητα των κοινωνικών θεμάτων που θίγονται, δίνοντας τροφή για σκέψη και προβληματισμό.
Η σκηνοθεσία της παράστασης από τον Γιάννη Σκουρλέτη, ευφυής και σύγχρονη μεταφέρει επί σκηνής, με τον πλέον παραστατικό τρόπο, τον παραλογισμό που διακατέχει τους ήρωες, την υστερία, την ένταση, την αγωνία, την ακατάπαυστη διεκδίκηση της ανούσιας ευτυχίας. Η ειρωνεία και η κριτική διάθεση αποδίδονται εμφανώς και προσεγμένα σε κάθε κίνησηκαι σε κάθε διάλογο, οι δε χαρακτήρες μπαίνουν δυναμικά στην σκηνή, αναδεικνύοντας ο καθένας την προσωπικότητά του και προβάλλοντας την ματαιοδοξία του με πλήρη επιτυχία. Η ατμόσφαιρα είναι εύθυμη, το χιούμορ άπλετο και οι κωμικοτραγικές καταστάσεις διαδέχονται η μία την άλλη δίνοντας εξαιρετικό ρυθμό και δυναμική στην παράσταση που δεν κουράζει παρά την μεγάλη διάρκειά της. Αξίζει να σημειωθεί η ιδιαίτερα έξυπνη επιλογή ως σκηνικού ενός παρακμιακού μπουζουξίδικου (από το οποίο δεν έλειπε ούτε η «λουλουδού»), οπτική που ενέτεινε την έννοια του ξεπεσμού της δήθεν «αριστοκρατίας», του νεοπλουτισμού που βασίζεται στα «δανεικά», του υπερκαταναλωτισμού για χάρη της κοινωνικής καταξίωσης. Αξιοσημείωτη επίσης η τοποθέτηση στο πάνω μέρος της σκηνικού της φωτεινής επιγραφής«Τragedy», που έδωσε «όνομα» στα όσα διαδραματίζονταν. Ένα ευφάνταστο αποτέλεσμα τόσο οπτικά, όσο και από άποψη περιεχομένου, μια παράσταση με συνοχή, αμεσότητα και ζωντάνια, που ανέδειξε την διαχρονικότητα του πρωτότυπου κειμένου.
Ο θίασος των ηθοποιών που συμμετείχε στην παράσταση, με τις σκηνοθετικές οδηγίες του Γιάννη Σκουρλέτη συνέβαλε τα μέγιστα στην επιτυχία της, καθώς οι συμμετέχοντες ένας προς έναν ανέδειξαν τους ρόλους τους με μαεστρία και επαγγελματισμό, κερδίζοντας επάξια το θερμότερο χειροκρότημα.
Η Κλειώ- Δανάη Οθωναίου ερμήνευσε δυναμικά την όμορφη Τζακίντα, που ενώ διακηρύσσει τις αρχές της αληθινής αγάπης και απαιτεί από τον αρραβωνιαστικό της τον δέοντα σεβασμό, θυσιάζει τα πάντα ακόμα και το πάθος της για έναν άλλο άντρα μπροστά στους κανόνες που επιβάλλει η κοινωνική της τάξη και ο καθωσπρεπισμός. Η εντυπωσιακή παρουσία της συνδυάστηκε άψογα με την εμφάνιση του Χρίστου Στυλιανού που ως Λεονάρντο απέδωσε με ερμηνευτική δεινότητα τον ζηλιάρη, ερωτευμένο αλλά και καταχρεωμένο νέο, που αγωνιά να διατηρήσει το κύρος που του απέμεινε.
Η εμπειρία και η ερμηνευτική άνεση του Γιώργου Καύκα υπήρξε έκδηλη επί σκηνής. Ήταν απλά εξαιρετικός στον ρόλο του Φερντινάντο, του ευγενικού κόλακα που ζει παρασιτικά εις βάρος των άλλων και προσπαθεί να αναδειχθεί και να ευνοηθεί οικονομικά από την εύπορη Σαμπίνα, την ερωτευμένη θεία της Τζακίντα που ερμηνεύει με πιστότητα και έναν ιδιαίτερα στιβαρό κωμικό αέρα η Άννα Κυριακίδου.
Πολύ καλή εμφάνιση από τον Δημήτρη Κολοβό στον ρόλο του σινιόρ Φιλίππο, του πατέρα της Τζακίντα, αλλά και από τον Δημήτρη Σιακάρα στον ρόλο του ηθικού και αφοσιωμένου φίλου του Φουλτζέντσιο. Αμφότεροι κινούνται με άνεση και φυσικότητα επί σκηνής, με καθαρές και μεστές ερμηνείες.
Ιδιαίτερα χιουμοριστικές οι εμφανίσεις της Εύας Φρακτοπούλου στον ρόλο της επιπόλαιης Βιττόριας, της αδελφής του Λεονάρντο, που θεωρεί σημαντικότερο όλων την απόκτηση ενός καινούριου φορέματος και της Σοφίας Καλεμκερίδου που ως Κοστάντσα είχε μια εξαιρετική εμφάνιση, με πλήρη έλεγχο τόσο στην κίνηση όσο και στην έκφραση της.
Απολαυστικός ο Κώστας Σαντάς τόσο ως αφηγητής με τα υπέροχα ιταλικά του, αλλά και ως Μπερναρντίνο, σε έναν άκρως κωμικό ρόλο που του ταίριαζε γάντι.
Πολύ καλές εμφανίσεις και από τους Βασίλη Μπεσίρη στον ρόλο του ερωτευμένου Γκουλιέλμο, του Κωνσταντίνου Τσονόπουλου στον ρόλο του Τονίνο, τηςΘεοφανώΤζαλαβράστον ρόλο της Ροζίνας.
Εξαιρετικές, τέλος, οι ερμηνείες της Μαίρης Ανδρέου ως Μπριτζίντα, η οποία αντικατέστησε στην πρεμιέρα την Άννα Ευθυμίου, με πολύ καλές κωμικές στιγμές και ένα σκέρτσο που ξεχώρισε, του Χρήστου Νταρακτσή στον ρόλο του υπηρέτη Τσέκο, που ήταν από τις πιο κωμικές και ολοκληρωμένες παρουσίες και άφησε το δικό του στίγμα στην παράσταση, του Δημήτρη Καρτόκη στον ρόλο του Πάολο, του Φαμπρίτσιο Μούτσο στον ρόλο του Τίτα και του Γιώργου Κωνσταντινίδη ως Πασκουάλε.
Αξίζει να αναφερθούν τα ονόματα όλων των ηθοποιών καθώς ήταν, τόσο ο καθένας ξεχωριστά όσο και ως σύνολο, απλά υπέροχοι.
Το σκηνικό του Κωνσταντίνου Σκουρλέτη, ιδιαιτέρως ευφυές, τόνισε στο έπαρκο την κριτική και ειρωνική διάθεση του έργου. Ένα μπουζουξίδικο, με αισθητική περασμένων χρόνων (του «αειθαλούς» είδους που επιβιώνει έως σήμερα), ένα καταγώγι ντυμένο με χρυσαφί – λαμπερούς τοίχους, ένα γυαλιστερό περιτύλιγμα με φθηνό περιεχόμενο, που αποδίδει πλήρως την περιρρέουσα ατμόσφαιρα και χαρακτηρίζει και αυτούς τους ίδιους τους ήρωες του έργου. Αξιοσημείωτη προσθήκη τα γυάλινα χωρίσματα – ένας οιονεί διάδρομος που έδωσε την δυνατότητα παρακολούθησης των ηθοποιών «καθ’οδόν» για την είσοδο τους στην σκηνή, εμπλουτίζοντας το πεδίο δράσης. Στον χώρο αυτό κινούνταν και η κερασφόρος μορφή της παράστασης, ευθεία παραπομπή στους Σάτυρους – τους Τράγους της δραματικής ποίησης και στην έννοια του αχαλίνωτου γλεντιού και της άμετρης καλοπέρασης της Διονυσιακής λατρείας.Στο ίδιο πνεύμα και τα κοστούμια, αλλά και οι πετυχημένοι, ατμοσφαιρικοί φωτισμοί, δημιουργίες του ιδίου.
Η μουσική ένδυση της παράστασης από τον Πάνο Ηλιόπουλο επίσης συνέδραμε στο όλο αποτέλεσμα, προσδίδοντας χρώμα, ένταση, αγωνία και μια ιδιαίτερη δυναμική στην όλη παρουσίαση.
Δεν θεωρώ σκόπιμη την αναφορά σε αρνητικά (-) στοιχεία της παράστασης, καθώς πέρα από κάποια πταίσματα στις ερμηνείες, αναμενόμενα ίσως σε μια πρεμιέρα και κάποιες άλλες μικρολεπτομέρειες, το συνολικό αποτέλεσμα ήταν κατά άλλα θετικό.
Συμπερασματικά (=), η «Τριλογία του παραθερισμού» του Γιάννη Σκουρλέτη, ήταν μια εξαιρετικά ευχάριστη παράσταση, με πολύ καλές ερμηνείες από το σύνολο των ηθοποιών που συμμετείχαν, με ένα πανέξυπνο λαμπερό – στραφταλιζέ σκηνικό (πιο ειρωνικό δεν γίνεται…) και μια εμπνευσμένη σκηνοθεσία που ανέδειξε στο έπακρον την ουσία του έργου του Γκολντόνι. Ενός έργου που μπορεί να γράφτηκε σχεδόν πριν από δύο αιώνες, η διαχρονικότητά του, όμως, ως προς το θέμα της ανθρώπινης ματαιοδοξίας, είναι παραπάνω από προφανής…
Βαθμολογία
7,3/10
.
.
-k-
ΜΟΝΗ ΛΑΖΑΡΙΣΤΩΝ
«H Tριλογία του Παραθερισμού» του Κάρλο Γκολντόνι.
Ο Λεονάρντο και η αδελφή του η Βιττόρια, ετοιμάζονται για το Μοντενέρο. Ο παραθερισμός δεν αποτελεί γι’ αυτούς ευκαιρία ξεγνοιασιάς και ανάπαυλας αλλά δυνατότητα κοινωνικής και οικονομικής αυτοπροβολής, στους κύκλους που επιθυμούν να ανήκουν. Ο έρωτας και τα πάθη ενισχύουν τη μανία των παραθεριστών και αυτοί παραδίνονται στη δίνη μιας μεταβατικής περιόδου, που τους αποκόπτει από τις υποχρεώσεις και τις ευθύνες τους.
Σκηνοθεσία: Γιάννης Σκουρλέτης.
Ερμηνεύουν: Άννα Ευθυμίου, Σοφία Καλεμκερίδου, Δημήτρης Καρτόκης, Γιώργος Καύκας, Δημήτρης Κολοβός, Άννα Κυριακίδου, Βασίλης Μπεσίρης κ.ά.
Ημερες και ώρες παραστάσεων: Τετάρτη: 19.00, Πέμπτη – Παρασκευή: 21.00, Σάββατο: 18.00 & 21.00, Κυριακή: 19.00
-Κ-
Όλες οι νέες παραστάσεις (πρεμιέρες) που θα δοθούν έως 14/05/2023 στην Θεσσαλονίκη, αυτόματα συμμετέχουν για τα 3 Βραβεία Κοινού καθώς και για τα Βραβεία Κριτικής Επιτροπής στα 12α Θεατρικά Βραβεία Θεσσαλονίκης 2023
.
Δείτε & αυτά:
–Τι παίζουν τα θέατρα στη Θεσσαλονίκη τώρα, κλικ εδώ.
–Οι νέες ταινίες της εβδομάδας και σε ποιες αίθουσες προβάλλονται, κλικ εδώ.
.
–Θέατρο: Είδαμε & Σχολιάζουμε, κλικ εδώ.
–Συναυλίες: Είδαμε & Σχολιάζουμε, κλικ εδώ.
–Σινεμά: Είδαμε & Σχολιάζουμε, κλικ εδώ.
–Βιβλίο: Διαβάσαμε & Σχολιάζουμε, κλικ εδώ.