Αριστοφανικός, Αριστοφανικοί και μια ακόμα φορά Αριστοφανικά!

Σταμάτης Κραουνάκης + Σπείρα Σπείρα.

«Αυτό είναι το “χρέος” της κωμωδίας.
Στον καιρό, την πολιτική και την απαίτηση
να είναι η τέχνη το όπλο της αντίστασης
στον εθνικό φόβο και την κατάθλιψη».
Σταμάτης Κραουνάκης
Βρεθήκαμε στο Ίδρυμα Μιχάλη Κακογιάννη για τις δύο τελευταίες παραστάσεις 11 και 12 0κτωβρίου του Αριστοφάνη Τώρα, μια σύλληψη του Σταμάτη Κραουνάκη με τη Σπείρα Σπείρα. Ο Αριστοφάνης τους τελειώνει εδώ την πορεία του και την περιοδεία του, αφού πρωτοπαρουσιάστηκε στην Αθήνα και τη Μικρή Επίδαυρο, περιόδευσε στην Κωνσταντινούπολη, την Τιμισοάρα (Ρουμανία) και το Λονδίνο και με τις δύο αυτές παραστάσεις ολοκληρώνει τον κύκλο του. 
Κατά το δελτίο τύπου.. 

Αρχηγός ο Διόνυσος! Από τη μυσταγωγία στην έκρηξη… Από τον αγιασμό στην αποθέωση της φαλλικής γιορτής…
Σπαράγματα χορικών, παραβάσεις, τραγούδια από τις έντεκα σωζόμενες κωμωδίες του Αριστοφάνη, με άξονα τη μουσική. Αθήνα: πόλεμος τότε, πόλεμος τώρα. Τότε Πελοποννησιακός, τώρα οικονομικός. Πάντα ο πόνος είναι ίδιος. Την εποχή της μεγάλης πτώσης, της ύψιστης στιγμής του Ελληνισμού, η κωμωδία ανέλαβε το χρέος να κάνει το καρδιογράφημα της πτώσης και να αποτελέσουν αυτές οι έντεκα σωζόμενες κωμωδίες του προγόνου μας τη μαρτυρία της ελληνικής «κατάρας». Όπως σμίξανε τα έργα και εκτινάσσονται δυνατά οι στίχοι των παραβάσεων, θα έλεγε κανείς ότι το Αριστοφάνης τώρα –με όχημα τη μουσική– είναι ένας μεγάλος ύμνος στην πόλη, στη δημοκρατία, στον τόπο που γέννησε τους ποιητές και ένα σκληρό χαστούκι στη διαφθορά. Όλα μ’ ένα αθώο, μετέωρο χαμόγελο, σαν άναυδοι από το πιθανό θαύμα…

Και η κωμωδία έκανε το χρέος της και στην παράσταση που είδαμε .
Η έναρξη με τι άλλο από δυνατές φωνές που εξηγούν το ρόλο του Αριστοφανικού λόγου και της ακόλουθης σκέψης του . Πως μετατράπηκαν οι ρόλοι σε βατράχους( Βάτραχοι Αριστοφάνης ), πως αποφύγαμε τη λογοκρισία, πως  ζούμε ένα ακόμα πόλεμο.  Κι αν ζούσε ο Αριστοφάνης θα έβλεπε τον Κραουνάκη να κάνει την είσοδό του στη σκηνή, βακχικός  και ήσυχος, με ένα μπαστούνι στο χέρι σηματοδοτώντας την εκκίνηση της δράσης και παραμένοντας εκεί. Βακχικά Αριστοφανικός όπως αρμόζει στα πεπραγμένα της αρχαίας πρακτικής και όπως  σωστά υπενθυμίζει Ευριπίδειες τακτικές εισαγωγής. Ο ίδιος ο Αριστοφάνης έτρεφε ιδιαίτερη εκτίμηση για τον Ευριπίδη, όσο κι αν τον καυτηρίασε στις δικές του κωμωδίες.
Κι αν ζούσε ο Αριστοφάνης θα παρακολουθούσε τον ποταμό του συλλειτουργώ, του αίρομαι και φέρομαι κατά τας Αριστοφανικάς γραφάς, του συγ-κινούμαι, ενός μαέστρου και μιας δεμένης ταλαντούχας ομάδας. Λυσιστράτη, Νεφέλες, Βάτραχοι, Πλούτος Θεσμοφοριάζουσες, Αχαρνής, Εκκλησιάζουσες, Ιππής ,Ειρήνη, Σφήκες ,Όρνιθες. Όλα σε μια κλιμακωτή δράση πάνω στον καμβά της μελωδικότητας (και είχε απ όλα )του συνθέτη.

Και τι να ιστορίσει κάποιος για αυτή τη μιάμιση ώρα ελληνικότητας και σφιχτοδεμένης χαράς (καλύτεροι όλοι τους όσο περνούσε η ώρα)ως άλλου διονυσιακού χορού (εξαιρετική Αγγελική Στελλάτου ), που από τη μονάδα του Βάκχου έφτανε στην Απολλώνια λυρική ένωση, σε εμάς και τούμπαλιν.

Το λες και ψυχαγωγία το λες και θεραπεία, αν συμμετείχαμε περισσότερο και εμείς οι δύσκαμπτοι  θεατές.

Κι αν ζούσε ο Αριστοφάνης αυτά θα ήθελε να ακούει και να βλέπει δραματουργικά, τα καινούργια νεοελληνικά από τη Λίνα Νικολακοπούλου και τα δικά του αποδοσμένα από το Κ.Χ.Μύρη.

Τα εννιά της Σπείρας Σπείρας παιδιά και τη σπουδή του μαέστρου τους, να ερμηνεύουν τα ίδια και τα ίδια για την γεωγραφία μας και τον παράλογο τόπο μας. Και ναι το λες και κωμωδία το λες και τραγωδία το λες και τραγικομωδία. Όσο για μας δε μας ενόχλησε τίποτα από την φροντισμένη παράσταση (σκηνικά κοστούμια, χορογραφία, ερμηνείες, μουσική,  φωτισμοί) παρά μονάχα η θλίψη που αφήνει η κυκλικότητα των καταστάσεων και εκείνο της αισιοδοξίας το αίσθημα που δεν έχουμε τι να το κάνουμε.
Εν κατακλείδι[=]

…μπορεί να είδαμε μια ακόμα καλή παράσταση, αλλά  θα θυμόμαστε και στο μέλλον ομηρικά θα ιστορούμε, ότι σε τούτα τα ζοφερά χρόνια ένας άνδρας, ο Σταμάτης Κραουνάκης, φώναζε στη σκηνή ότι θέλει τη χώρα του πίσω…

Ενισχύστε την “Κulturosupa” με μία δωρεά στο PayPal !