Απολαυστικός κι ανάλαφρος «ΡΑΦΤΗΣ ΚΥΡΙΩΝ» στο θέατρο Σοφούλη. Είδαμε & Σχολιάζουμε.
Για έναν θεατρόφιλο του (καταθλιπτικού) σήμερα, το να συναντά μια παράσταση απολαυστική κι ανάλαφρη, είναι σίγουρα ευεργέτημα. Θα του προσφέρει εκείνες τις πολύτιμες «ανάσες» από μια βαριά καθημερινότητα που τόσο έχει ανάγκη και θα τον βοηθήσει να «αποφορτιστεί» ευχάριστα… να αποξεχαστεί με τα κωμικά παθήματα των ηρώων, χωρίς να βαρύνει τα ήδη βεβαρημένα μυαλό και ψυχολογία με παραπανίσια… Κι όταν όλο αυτό του προσφέρεται ως μια αξιοπρεπέστατη παράσταση, φεύγει με τις καλύτερες των διαθέσεων! Μιλάμε για την παράσταση «Ράφτης κυριών» του Ζωρζ Φεϋντώ, από την ομάδα OMERTATheater σε σκηνοθεσία Δημήτρη Ζώτου, που παρακολουθήσαμε στο κατάμεστο θέατρο Σοφούλη.
Μια κλασική, καλοστημένη και έξυπνη κομεντί από τον «μάστορα» του είδους Ζωρζ Φεϋντώ που εστιάζει στο αγαπημένο του θέμα: τη διακωμώδηση των ηθών της εποχής του 19ου αιώνα με σταθερή αφορμή τη συζυγική απιστία. Η οποία και εδώ, περιπλέκεται σε ένα απίθανο γαϊτανάκι κωμικών καταστάσεων, καθώς όλοι σχεδόν οι ήρωες του έργου κυνηγούν την εξωσυζυγική περιπέτεια, χωρίς ωστόσο να θυσιάζουν τα κοινωνικά προσχήματα. Γλυκειά η… dolce vita, αλλά το πρότυπο της καθωσπρέπει οικογένειας οφείλει να μείνει ανέγγιχτο. Οπότε η υποκρισία και σεμνοτυφία είναι φυσικό να πυροδοτήσουν απίστευτες σκηνές προκειμένου να σωθεί η «έξωθεν καλή μαρτυρία» και μια… σειρά από απιστίες θα εμπλακούν με τρελούς ρυθμούς. Ενώ η προσπάθεια των εμπλεκομένων να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα, θα οδηγήσει σε σουρεαλισμό… απείρου κάλλους, προκαλώντας ανατροπές και βέβαια αυθόρμητο γέλιο, μέχρι την «αποκατάσταση» της τάξης, πάντα στα καθωσπρέπει πλαίσια.
Αξιολογώντας τα θετικά (+) της παράστασης, οφείλουμε καταρχήν την απαραίτητη μνεία στο έργο του γάλλου θεατρικού συγγραφέα:
– Το οποίο φέρει την ιδιαίτερη, ξεχωριστή σφραγίδα του Ζώρζ Φεϋντώ, με την αγαπημένη του θεματολογία και θεατρικό ύφος, χαρακτηρισμένο από έντονη πλοκή, συνεχείς ανατροπές, κωμικά απρόοπτα, έξυπνη σάτιρα, συνθέτοντας την απόλυτη φάρσα. Ενώ ταυτόχρονα επιχειρεί – με τον δικό του εύπεπτο/ εύληπτο τρόπο- μια κριτική στα υποκριτικά στερεότυπα της τότε αστικής τάξης, για την οποία το «φαίνεσθαι» αποτελούσε πρωταρχική αξία και… θεάρεστο στόχο ζωής, έχοντας εκπαιδευτεί άριστα στο «κουκούλωμα» των παθών. Στο συγκεκριμένο έργο (όπως και στα υπόλοιπα) η οπτική του συγγραφέα δηλώνεται μέσα από μια κωμωδία τρελών καταστάσεων με καθαρή θεατρικότητα και σφιχτή δομή, όπου κυριαρχούν το απρόοπτο και το χιούμορ, κατατάσσοντάς το στα κλασικά του είδους. Στοιχεία δοσμένα εν προκειμένω με ένα κείμενο σύγχρονο, ολοζώντανο, με αποτελεσματικό χιούμορ και πανέξυπνες ατάκες, σαν να γράφηκαν οι διάλογοι σήμερα.
– Εξίσου θετικά θα σχολιάσουμε την επιτυχημένη σκηνοθεσία του Δημήτρη Ζώτου, που έφερε ένα κλασικό έργο με «παλιακή χροιά» ως φόρμα στο παρόν, αποδίδοντας ένα αποτέλεσμα σύγχρονο, απολαυστικό, ενδιαφέρον για τον σημερινό θεατή, προσπαθώντας παράλληλα να κρατήσει τις απαραίτητες ισορροπίες. Η σκηνοθετική οπτική του έδωσε έναν φρέσκο αέρα στην κωμωδία, προβάλλοντας ιδιαίτερα την ελαφράδα και το χιούμορ μέσα από κατάλληλες ατάκες ή ευφάνταστη κινησιολογία κάνοντάς τα οικεία, ενώ στήριξε αποτελεσματικά τον «αγχώδη» ρυθμό των συνεχών εναλλαγών με ελάχιστα μικρά χάσματα. Επιπλέον απέδωσε μια ωραία συνολικά ατμόσφαιρα, επένδυσε σημαντικά στη φαντασία με εύστοχα ευρήματα και εξυπηρέτησε άριστα τη σκηνική οικονομία ενός πολυπρόσωπου έργου με πολλαπλές «ανάγκες» και ανατροπές, χρησιμοποιώντας απλά, συμβολικά μέσα- δείγμα ευφυίας και ταλέντου.
– Σε επίπεδο υποκριτικής, είναι γεγονός ότι – λιγότερο ή περισσότερο- απολαύσαμε όλες τις ερμηνείες των ηθοποιών, με κυρίαρχη του πρωταγωνιστή «γιατρού- ράφτη» σε έναν ρόλο απαιτητικό και… εκτεταμένο που υπηρέτησε με αυθεντική κωμικότητα, την απαραίτητη ένταση και το κατάλληλο μπρίο, αφήνοντας άριστες εντυπώσεις για την «ευλυγισία» του στις αλλαγές, την ετοιμότητά του στην ατάκα και τη δουλεμένη κινησιολογία. Αυθεντικά κωμικός όμως, στακάτος και καρατερίστας με δυνατότητες υπήρξε και ο «κ. Οντιέν», πειστικός και ιδιαίτερος ο μπάτλερ, με σωστή σημειολογία κινήσεων και επιτυχημένες στιγμές παντομίμας, συμπαθέστατος ο φίλος του γιατρού με χαριτωμένη αφέλεια, εξαιρετικές η νευρική πεθερά και η (δήθεν) σεμνότυφη ερωμένη, απλά αποτελεσματικές η σύζυγος και η… άλλη ερωμένη με πιο περιορισμένους ρόλους. Γενικά ένα σύνολο καλοδεμένο και σωστά συγχρονισμένο σε ένα έργο με ακατάπαυστο ρυθμό.
– Το οποίο επίσης διέθετε ένα όμορφο και κυρίως λειτουργικό σκηνικό που άλλαζε επί σκηνής, δίνοντας αφαιρετικά με εύστοχες λεπτομέρειες, όχι μόνο το κλίμα της εποχής αλλά παράλληλα τη διαχρονικότητα του έργου. Άψογα για κάθε ρόλο τα κοστούμια εποχής και απολύτως ταιριαστή με τη σύγχρονη ατμόσφαιρα- ως σκηνοθετική οπτική η μουσική, με επιλογές νεώτερων γαλλικών τραγουδιών. Όσο για τους επιτυχημένους φωτισμούς που ανέδειξαν τα κατάλληλα σημεία, οφείλουμε να επισημάνουμε ότι αποτελούν ένα σημαντικό και σταθερό «συν» του συγκεκριμένου θεάτρου.
Αν επιχειρούσαμε κάποιες παρατηρήσεις (-) σε λεπτομέρειες, αυτές θα αφορούσαν σε μικρές σκηνοθετικές υπερβολές- κυρίως στην κινησιολογία ή σε προσθήκες, που στην προσπάθεια «εκσυγχρονισμού» του έργου, φάνταζαν σε κάποια σημεία εκτός γενικού κλίματος, κάπως σαν ο σκηνοθέτης να παλινδρομούσε περιστασιακά ανάμεσα σε κλασική και μοντέρνα απόδοση, δείχνοντας τις επίμαχες στιγμές αναποφάσιστος. Επίσης σε δυο-τρία σημεία εντοπίσαμε ελαφρά χαλάρωση του ρυθμού, που ωστόσο στο σύνολό του κρατήθηκε… στο ύψος του.
Καταλήγοντας (=) θα πούμε ότι πρόκειται για μια αξιόλογη, ταλαντούχα ομάδα και έναν κλασικό, γνώριμο «Φεϋντώ», δοσμένον στη συγκεκριμένη παράσταση με σύχρονη ματιά, απολαυστικό τρόπο και ευεργετικές δόσεις γέλιου, φεύγοντας με ανάλαφρη διάθεση και ένα σταθερό μειδίαμα…
k
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ:
6 στα 10
-ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: ΕΥΤΥΧΊΑ ΠΛΑΖΟΥΜΊΤΗ
-ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΕΜΙΕΡΑ ΕΔΩ
-ΑΝΑΛΥΤΙΚΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΕΔΩ
Φωτογραφικό υλικό
