Είδε και σχολιάζει η Πίτσα Στασινοπούλου για την Κουλτουρόσουπα
Διαβάζουμε το νούμερο «100» ως τίτλο και σε πρώτη φάση το μυαλό αδυνατεί να συνδέσει τον μονολεκτικό αριθμό με το περιεχόμενο μιας παράστασης… Σε δεύτερη φάση, το δελτίο τύπου επιχειρεί μια «αποκωδικοποίηση» δίνοντας στοιχειώδες στίγμα, όμως και πάλι ο γρίφος του 100 δεν ξεδιαλύνεται και σοφά κάνει, διότι καταφέρνει να εξιτάρει το ενδιαφέρον για κάτι που μοιάζει απρόβλεπτο ή πρωτότυπο και πάντως καθόλου συμβατικό…
Και βέβαια, για όσους αγαπάμε ιδιαίτερα τη μη συμβατική θεατρική πράξη που τολμά να πειραματίζεται και να καινοτομεί ως πρόθεση- ανεξαρτήτως αποτελέσματος- ήταν αναμενόμενο να σπεύσουμε στο Θέατρο Τ για την παράσταση με τον παράξενο τίτλο «100» των Christopher Heimann, Neil Monagham, Diene Petterle, σκηνοθετημένη από τον Χάρη Θώμο και υλοποιημένη από την ομάδα DOTEnsemble ΑΜΚΕ…
Το θέμα της διαδραματίζεται «χρονικά» σε ένα υποθετικό μεταθανάτιο σημείο, όπου ένας αυτόκλητος «καθοδηγής» υποδέχεται τους άρτι αφιχθέντες που εγκατέλειψαν τα εγκόσμια και τους ζητά μέσα σε αυστηρά χρονικά πλαίσια να επιλέξουν μια καθοριστική ανάμνηση η οποία θα τους συνοδεύει εσαεί στην αιωνιότητα, διαφορετικά η ψυχή τους θα υποφέρει από την δυσβάσταχτη απουσία μνήμης… Κάτι που αρχικά μοιάζει εύκολο, ωστόσο στην πορεία και κάτω από έντονη πίεση χρόνου που μετρά αντίστροφα, αποδεικνύεται δύσκολη και περίπλοκη υπόθεση, καθώς οφείλουν να επιλέξουν μία και μοναδική ανάμνηση από τη ζωή τους που θα τους σημαδεύει «για πάντα» και επιπλέον με κριτήρια που πρέπει να γίνουν αποδεκτά από ειδικό «ανιχνευτή» ώστε να εγκρίνει το πέρασμά τους στην αιωνιότητα…
Επί σκηνής παρακολουθούμε όλη τη διαδικασία της αναζήτησης μέσα στα εντελώς διαφορετικά βιώματα μιας νέας επιτυχημένης γυναίκας, ενός μοναχικού τύπου κι ενός ερωτευμένου ζευγαριού, με την καίρια συμβολή του μυστηριώδους «καθοδηγητή», άλλοτε χιουμοριστικά κι άλλοτε δραματικά, μέχρι το αποκαλυπτικό και απρόσμενο φινάλε…
Πρόκειται συγγραφικά για μια ευρηματικότατη ιδέα (+) με ευφυΐα και ουσία, της κατηγορίας «θέατρο επινόησης» στα καλύτερά του… Μια ιδέα που αναδεικνύει με απλή, εύληπτη, ελκυστική συνθήκη, κάπως σαν εμπνευσμένο «παραμύθι ενηλίκων», ουσιώδη υπαρξιακά ζητήματα, θέτοντας το κρίσιμο ερώτημα «τί αξίζει να κρατήσεις από τη ζωή σου αποχωρώντας; Τί από όσα έκανες και ένιωσες θέλεις να σε συντροφεύει για πάντα; Με ποια κριτήρια θα κάνεις την κορυφαία επιλογή;» Μια εξαιρετική σύλληψη με στόχο τον πυρήνα της ανθρώπινης ύπαρξης, που επιπλέον συνδυάζει εγκεφαλική διέγερση και συναίσθημα, χαριτωμένο χιούμορ και ένταση, έξυπνα ευρήματα και θεατρικότητα, διαφορετικούς χαρακτήρες και συνθήκες, ανατροπές και αποκαλύψεις με ενδιαφέρουσα κλιμάκωση, προσφέροντας ένα απρόβλεπτο φινάλε μεστό ουσίας ως τροφή για σκέψη, που κλείνει «κυκλικά» τα δρώμενα και αιτιολογεί το «100» ως αντίστροφη μέτρηση χρόνου μέχρι τη μοιραία εκπνοή του…
Τα επόμενα εύσημα ανήκουν δικαιωματικά στην επίσης εμπνευσμένη και δημιουργική σκηνοθεσία του Χάρη Θώμου, που υλοποίησε σκηνικά τη συγγραφική ιδέα με εντυπωσιακή αξιοποίηση του σωματικού θεάτρου και όχι μόνο… Σε ένα λιτότατο συμβολικό σκηνικό, όπου ένα διαφανές πλαστικό περιμετρικά «διαχώριζε» τον έξωθεν επίγειο κόσμο από τα μεταθανάτια συμβάντα επί σκηνής και με τη χρήση ξύλινων ράβδων που «μεταλλάχθηκαν» με ανεξάντλητη φαντασία, έστησε μια υποδειγματική παράσταση «επινόησης» με εξαιρετικές σκηνικές εικόνες… όπου παράλληλα με τον λόγο, τα σώματα των ηθοποιών πρωταγωνίστησαν σε πρώτο πλάνο στη δραματουργία, άλλοτε αναπαριστώντας με ευφάνταστη κίνηση- παντομίμα σκηνές καθημερινότητας κι άλλοτε αποδίδοντας συμβολικά έννοιες της πλοκής με αξιοθαύμαστες, χορογραφημένες, σχεδόν ακροβατικές πολυπρόσωπες συνθέσεις σωμάτων… Ένα απαιτητικό, θεαματικό εγχείρημα, που προφανώς απαιτεί μέγιστη ακρίβεια και συντονισμό και κατά συνέπεια πολλή, σοβαρή, επίμονη δουλειά…
Σε επίπεδο χαρακτήρων ανέδειξε την ιδιαιτερότητα καθενός που δεν χάθηκε μέσα στις ομαδικές αλληλεπιδράσεις και κυρίως τον κομβικό ρόλο του «καθοδηγητή» με την δύσκολη ισορροπία μεταξύ ρεαλιστικού και φανταστιακού με σουρεάλ πινελιές ή μεταξύ κωμικού και δραματικού, κορυφώνοντας με αμείωτο ενδιαφέρον τις εξελίξεις, που παρά την προβλέψιμη μέχρι ενός σημείου πορεία, στην κατάληξη επήλθε η θεαματική ανατροπή… Επιπρόσθετα, η ζωντανή παρουσία του μουσικού Μάριου Αποστολακούλη στο πατάρι με υποβλητικούς ήχους κρουστών και οι εύστοχα μελετημένοι φωτισμοί, διαμόρφωσαν την απαιτούμενη σκοτεινή ατμόσφαιρα, που όμως κάθε άλλο παρά μακάβρια υπήρξε, χάρη στις χαριτωμένες παρεμβάσεις αυτού που κινούσε καταλυτικά τα νήματα του «παιχνιδιού» μέχρι το τραγικό του ξέσπασμα…
Οφείλουμε τέλος να επαινέσουμε τους άξιους σε πολλά επίπεδα ηθοποιούς Θάνο Πουμάκη, Γεωργία Ποντσουκτσή, Αλέξανδρο Μιχαηλίδη, Αλέξανδρο Νικολαίδη, Κορνηλία Προκοπίου, που σε ένα άριστα δεμένο σύνολο, δικαιώνοντας εδώ απόλυτα το «ένα σώμα, μια ψυχή», κατέθεσαν ισοδύναμα το καλύτερο δυνατό από κάθε άποψη και αδυνατούμε να τους ξεχωρίσουμε… γιατί σε όλους διακρίναμε υποκριτικό ταλέντο, συγκινητική προσήλωση, αμεσότητα, πειθαρχία, δουλεμένα εκφραστικά μέσα, συλλογικό πνεύμα, με πλέον αξιοσημείωτο επίτευγμα τις επιδόσεις στο σωματικό θέατρο με εντυπωσιακή ακρίβεια στις ομαδικές συνθέσεις, παρουσιάζοντας ένα εμπνευσμένο θέαμα άξιο θαυμασμού… Ωστόσο, αν επιμέναμε να κάνουμε κάποια διάκριση, θα αφορούσε ένα «κλικ» ελαφρώς παραπάνω επαίνου για τον «καθοδηγητή», με την πλούσια ερμηνευτική γκάμα σε απαιτητικές συνθήκες ψυχολογικής μεταστροφής.
Τα ελάχιστα που θα παρατηρούσαμε (-) έχουν να κάνουν καταρχάς με τον ρόλο του «μοναχικού» χαρακτήρα, που σε κάποιοι βαθμό εμφανίζεται ασαφής χωρίς ξεκάθαρο στίγμα, μοιάζοντας μετέωρος να πελαγοδρομεί…. Επίσης διακρίναμε συγγραφικά μια μορφή αυθαιρεσίας- προφανώς «ποιητική αδεία» για την οικονομία της πλοκής – στην «έγκριση» των αναμνήσεων από το «μηχάνημα», καθώς έμοιαζε να κατευθύνει εκ προμελέτης συγκεκριμένα μηνύματα, τα οποία ωστόσο δεν έπαυαν να τροφοδοτούν σκέψεις… Τέλος θα εκτιμούσαμε λίγο πιο ατμοσφαιρικά, θεατράλε κοστούμια για την ιδιαίτερη περίσταση…
Καταλήγοντας (=) είναι γεγονός ότι απολαύσαμε πλήρως 65 πυκνά λεπτά μιας εμπνευσμένης παράστασης σωματικού θεάτρου με θαυμάσεις επιδόσεις, βασισμένης σε κείμενο με ευρηματική ιδέα και βαθιά ουσία…ό,τι καλύτερο δηλαδή!
Βαθμολογία: 7,3/10
Τ
«100»
Η παράσταση κέρδισε το 1ο βραβείο Κοινού στα 10α Θεατρικά Βραβεία Θεσσαλονίκης 2020
Αν, στη στιγμή του θανάτου σου, το μόνο που μπορείς να κρατήσεις από τη ζωή σου – που θα σε συντροφεύει στην αιωνιότητα και θα268 ορίζει όλα όσα είσαι – είναι μία και μοναδική ανάμνηση, ποια θα ήταν αυτή; Θα μπορούσες να διαλέξεις κατευθείαν ή θα έπρεπε να ανατρέξεις σε όλα όσα έζησες, από τη γέννηση μέχρι το θάνατο, για να βρεις κάτι να αξίζει;
Σκηνοθεσία: Χάρης Θώμος. Ερμηνεύουν: Θάνος Πουμάκης Γεωργία Ποντσουκτσή Αλέξανδρος Μιχαηλίδης Αλέξανδρος Νικολαΐδης Κορνηλία Προκοπίου
Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Παρασκευή, Σάββατο στις 21.15. Κυριακή στις 20.00. (έως 2/6)
-Αναλυτικές πληροφορίες για τη παράσταση θα βρείτε εδώ
