Ο εξαίρετος κύριος Φραγκούλης και το «λυπημένο» tango χθες βράδυ στο θέατρο Δάσος. Πήγαμε, είδαμε, ακούσαμε, σχολιάζουμε.
Μια καυτή βραδιά του Σεπτέμβρη με το θέατρο Δάσους να… αχνίζει από τη ζέστη, διαλέξαμε να ταξιδέψουμε στον μυστηριακό κόσμο του tango με πλοηγό έναν εξαίρετο Μάριο Φραγκούλη! Και επιπλέον για έναν σημαντικό σκοπό, καθώς τα έσοδα της συναυλίας θα διατεθούν για την αγορά αντιδραστηρίων στην Παιδοαιματολογική Κλινική του Ιπποκράτειου Νοσοκομείου Θεσσαλονίκης, με πρωτοβουλία της Λέσχης Lions Θεσσαλονίκης- Μακεδονίας. Βέβαια, παρά την προτροπή της «Κ» για τον λόγο αυτό, «γεμίστε το θέατρο Δάσους»… το θέατρο γέμισε κατά το ήμισυ.Λογικό ίσως αν σκεφτούμε ότι η συναυλία συνέπεσε με την επίσημη έναρξη της ΔΕΘ και τις εκεί εκδηλώσεις. Που πέραν άλλων «μοιραίων», επέφερε και ένα μποτιλιάρισμα καθ’ οδόν για το θέατρο, λόγω κλειστών δρόμων. Όμως μικρό το κακό… Μια χαρά τακτοποιηθήκαμε και χωρίς καθόλου καθυστέρηση η ορχήστρα έλαβε θέση στη σκηνή και μετά τις πρώτες νότες έκανε την εμφάνισή του ο κομψός Μάριος Φραγκούλης για να μας χαρίσει το πρώτο τραγούδι.
Αμέσως μετά, καλωσόρισε ζεστά το κοινό, ενημέρωσε για τον φιλανθρωπικό σκοπό της βραδιάς και έδωσε το στίγμα της: ένα αφιέρωμα στο tango με αφετηρία την Ελλάδα και προορισμό τη γενέτειρα Αργεντινή και όχι μόνο… Με όχημα τη σπουδαία οπερετική φωνή του τενόρου που γέμισε με τον όγκο της ασφυκτικά το χώρο του θεάτρου, μεταφερθήκαμε νοερά στο Μπουένος Άιρες, στο Παρίσι, στην Αθήνα για να πάρουμε μια γεύση από μελωδίες ιδιαίτερες κι αγαπημένες. Με τον χαρακτηριστικό ρυθμό που το άκουσμά του οδηγεί σε αυτόματο συνειρμό με χορευτικά βήματα. Που ακόμη κι αν τα πόδια μένουν ακίνητα, το μυαλό και οι αισθήσεις… χορογραφούν αναπόφευκτα! Απολαύσαμε όντως εξαιρετικά ισπανόφωνα κομμάτια με το ιδιαίτερο ηχόχρωμα της λατινικής Αμερικής και τον στακάτο ρυθμό, αλλά και γαλλόφωνα με περισσότερη μελωδικότητα και φινέτσα. Αν και η καρδιά μας χτύπησε πιο έντονα στα… εγχώρια, σαν αυτά του Χατζηδάκη ή το «Τρίτο στεφάνι» ή το «Δικαίωμα» στα οποία βέβαια σιγοντάραμε, απολαμβάνοντας ενδιάμεσα ορχηστρικές μελωδίες του κορυφαίου Πιατσόλα και άλλων συνθετών του είδους.
Προφανώς περιττεύει να σχολιάσουμε οτιδήποτε για τη φωνή ενός ερμηνευτή καταξιωμένου για χρόνια σε μεγάλες σκηνές και δίπλα σε μεγάλα ονόματα, αξίζει όμως να σχολιάσουμε εν προκειμένω τη σκηνική παρουσία και τις παρεμβάσεις του. Με την έννοια ότι είδαμε έναν Φραγκούλη λυμένο και άνετο στη σκηνή, να δείχνει «ασφαλής» μέσα σε ένα ρεπερτόριο οικείο, να συνοδεύει τα τραγούδια του κάποιες φορές με χορευτικά βήματα και ιδιαίτερα κομψή κίνηση, πάντα με τη φυσική ευγένεια και το σκηνικό ήθος που τον διακρίνουν. Τον ακούσαμε επίσης να παρεμβαίνει συχνά-πυκνά ενδιάμεσα, μεταφέροντάς μας ενδιαφέρουσες πληροφορίες για το tango, προκειμένου να ενισχύσει την ατμόσφαιρα της βραδιάς. Έτσι μάθαμε π.χ. ότι tango σημαίνει «ένωση, σμίξιμο»… ότι ένεκα της έννοιας του πολεμήθηκε από δικτάτορες ως «αντιστασιακό»… ότι για την Unesco αποτελεί «μνημείο άυλης πολιτιστικής κληρονομιάς»… ότι γεννήθηκε στις φτωχογειτονιές της Αργεντινής… ότι κάποιος κορυφαίος του είδους το χαρακτήρισε «λυπημένη σκέψη που χορεύει»! Για να προσθέσει επ’ αυτού ο Φραγκούλης: «υπάρχει σήμερα Έλληνας που δεν κάνει λυπημένες σκέψεις;»…. τονίζοντας ωστόσο ότι ΠΡΕΠΕΙ να είμαστε αισιόδοξοι, δεν γίνεται αλλιώς… Τον ακούσαμε όμως να ερμηνεύει και τραγούδι παράλληλα με πρόζα πάνω σε κείμενο και στίχους εξαιρετικούς, γεμάτους αυθεντική ευαισθησία!
Εδώ θα πρέπει να τονίζουμε ξεχωριστά την μεγάλη συμβολή της ορχήστρας στο μουσικό αποτέλεσμα, διότι πρόκειται για ένα σύνολο – κουϊντέτο για την ακρίβεια με τίτλο TANGartO– που εντυπωσίασε με την ακρίβεια των εκτελέσεων, το καταπληκτικό δέσιμο, τις άριστες ενορχηστρώσεις. Πέντε όργανα – πιάνο, κιθάρα, μπαντονεόν, βιολί, κοντραμπάσο – στα χέρια άξιων επαγγελματιών, πρόσφεραν αβίαστο συναίσθημα και ένα άκουσμα υψηλών προδιαγραφών, απόλυτα ταιριαστό με το ηχόχρωμα και το κλίμα των επιλεγμένων κομματιών. Από τεχνικής άποψης, είχες την αίσθηση ότι ακούς ένα άρτιο CD πολυμελούς ορχήστρας και όχι ζωντανή εκτέλεση 5 μόνο οργάνων. Αξίζουν συγχαρητήρια σε όλους και κυρίως στον πιανίστα και υπεύθυνο ενορχηστρώσεων Θωμά Κοντογεώργη για την εξαιρετική δουλειά, ο οποίος επιπλέον έδωσε στα ορχηστρικά κομμάτια μικρά δείγματα της τζαζ- δεξιοτεχνίας του. Εύγε! Ακόμη ένα «εύγε» όμως ανήκει και στους φωτισμούς που «συνεργάστηκαν» απόλυτα συγχρονισμένα με τη μουσική και απέδειξαν πόσο μπορεί να συμβάλλει αυτός ο τομέας στη δημιουργία ατμόσφαιρας. Καθώς τα παιχνιδίσματα των προβολέων με το χρώμα και την ένταση να ακολουθούν πιστά τις διακυμάνσεις της μουσικής, πρόσφεραν ένα είδος «φωτεινού ρυθμικού χορού» πάνω στη σκηνή…
Και ενώ ακούγαμε έναν ρυθμό που παραπέμπει ευθέως σε χορό… κι ενώ υποσυνείδητα το σώμα λικνιζόταν… κι ενώ αναρωτιόμασταν «μα σε μια βραδιά tango, χάθηκε ένα ζευγάρι από τις άπειρες σχολές χορού να στροβιλιστεί έστω για λίγο πάνω στη σκηνή, έτσι για την αίσθηση, για την ατμόσφαιρα..», στο δεύτερο μέρος των ελληνικών ταγκό, ξάφνου δυο ζευγάρια από τις πρώτες σειρές σηκώθηκαν (υποθέτουμε αυθόρμητα) και – επιτέλους- πρόσφεραν αυτό το τόσο απλό αλλά καθοριστικό που έλειπε από παρόμοια βραδιά. Η οποία, παρότι σε μουσικό- τεχνικό επίπεδο υπήρξε άρτια, εντούτοις από άποψη ρεπερτορίου και ενέργειας θα την χαρακτηρίζαμε ελαφρώς υποτονική. Με την έννοια ότι κάποιες επιλογές θα μπορούσαν να περιλάβουν κομμάτια πιο γνωστά ή πιο «ανεβασμένα», δεδομένου ότι όλο το πρόγραμμα στηρίζεται σε έναν μόνο ρυθμό επαναλαμβανόμενο κι αυτό από μόνο του στερεί ήδη, την ρυθμική τουλάχιστον ποικιλία στο άκουσμα. Όπως επίσης θα περιμέναμε το ελληνικό κομμάτι της συναυλίας, που είναι προφανές ότι αγγίζει περισσότερο και κάνει τον ακροατή να συμμετέχει, να καταλαμβάνει μεγαλύτερο μέρος, ειδικά όταν είναι τόσο άψογα εκτελεσμένο! Καθώς το δεύτερο μέρος ξεκίνησε με αγαπημένα ελληνικά κομμάτια και ζεσταθήκαμε και τραγουδούσαμε, λαχταρούσαμε να συνεχίσει… αντί για τα 3-4 μόνο ως «μεζές» που μας άφησαν με τη γλύκα λειψή…
Αυτό όμως που πραγματικά ενόχλησε σε μια συναυλία ατμοσφαιρική ήταν τα απρόβλεπτα… παράσιτα από πλευράς ΔΕΘ. Διότι όπως και να το κάνουμε, ΔΕΝ είναι το καλύτερο να ακούς τον Φραγκούλη να ερμηνεύει σπαρακτικά το «Ne me quitte pas» με υπόκρουση το ροκ «Ρίξε κόκκινο στη νύχτα» από τον παρακείμενο Μαχαιρίτσα! Εξαιρετικό και το δεύτερο, καμία αντίρρηση, αλλά θα ήταν προτιμότερο να τα ακούς… χωριστά. Και γενικώς, από ένα σημείο και μετά, ακούγαμε παράλληλα ΚΑΙ τη συναυλία της ΔΕΘ, σε μια περίπτωση που δεν θα την έλεγες με τίποτα «ευτυχή συγκυρία» του 2 σε 1! Γιατί στην καλύτερη περίπτωση αποσπούσε την προσοχή μας και στη χειρότερη διέλυε μια άλλου είδους ατμόσφαιρα ιδιαίτερων τραγουδιών. Στη σκηνή να παίζει Πιατσόλα και ταυτόχρονα να ακούς «Τι ζητάω, μια ευκαιρία στον παράδεισο να πάω»… Και το αυτί να μη ξέρει τί να διαλέξει. Από τις πραγματικά ατυχείς συγκυρίες, για τις οποίες ωστόσο δεν μπορείς να «γκρινιάξεις» σε κανέναν, απλά τις επισημαίνεις.
Στο κλείσιμο της δίωρης συναυλίας ο Μ. Φραγκούλης ευχαρίστησε το κοινό της Θεσσαλονίκης που δήλωσε ότι αγαπά ιδιαίτερα, καθώς και τους Lions και ευχήθηκε επιτυχία στο στόχο της εκδήλωσης. Στη συνέχεια μας χάρισε μια τελευταία υπέροχη ερμηνεία του «Μη τον ρωτάς τον ουρανό», τραγουδισμένο από όλους και ακολούθησε η απονομή τιμητικής πλακέτας στον ίδιο για την προσφορά του εκ μέρους της Λέσχης. Όπου η πρόεδρος ενημέρωσε πολύ σύντομα για την οργάνωση και τους στόχους της και ευχαρίστησε θερμά τόσο τον καλλιτέχνη για την πρόθυμη ανταπόκριση, όσο και το κοινό για τη συμμετοχή του. Οπότε σε ένα περιβάλλον… ευχαριστιών, δεν μένει παρά να εκφράσουμε κι εμείς τις δικές μας σε άξιους ανθρώπους της τέχνης με κοινωνική ευαισθησία που στηρίζουν τέτοιες σημαντικές πρωτοβουλίες. Παράλληλα βέβαια με το θαυμασμό μας για το ταλέντο τους και εν προκειμένω για μια βραδιά ξεχωριστή, ποιοτική, προσεγμένη, με καθαρή ταυτότητα. ΜΠΡΑΒΟ σε όλους!
Φωτογραφικό υλικό
