Πήγε, είδε, άκουσε και σχολιάζει η Ρένα Καλπάκη.
Παρασκευή βράδυ, το κρύο σου θυμίζει έντονα ότι ξημερώνει Δεκέμβρης και η νυχτερινή έξοδος θα ήταν πραγματικά μπελάς αν δεν υπήρχε η πρόταση των Mogwai στο Principal ClubTheatre. Η post–rock μπάντα από τη Σκωτία, σίγουρα ξέρει από κρύες νύχτες και ακόμη καλύτερα πώς να ανεβάζει μουσικά τη θερμοκρασία εδώ και πολλά χρόνια.
Ο χώρος ήταν εντυπωσιακά γεμάτος από διάφορες ηλικίες και στη σκηνή το sound-check γινόταν με περισσή σπουδή μέχρι και ελάχιστα λεπτά πριν την έναρξη της συναυλίας. Αλλά και μετά, οι κιθάρες πηγαινοέρχονταν για κούρδισμα μετά το τέλος κάθε κομματιού. Πώς να μην είναι απαραίτητο βέβαια όταν κάθε κομμάτι διαρκούσε αρκετά λεπτά με μια ενέργεια εκκωφαντική και καθηλωτική.
Το setlist δεν είχε και τόσες πολλές επιλογές από το πρόσφατο άλμπουμ τους “Every Country’s Sun” έχοντας στη φαρέτρα τους και παλιότερες και αγαπημένες επιτυχίες. Ο χαρακτηρισμός που τους έχουν αποδώσει, «υπόκωφα θορυβώδεις», ήταν κάτι που το ένιωθες έντονα σε όλη τη διάρκεια της παρουσίας τους κι εκεί ίσως στα κρεσέντο τους ο ήχος δεν ήταν τόσο ικανοποιητικός στα αυτιά. Η μαεστρία τους βέβαια, φαινόταν μεταξύ άλλων στο πόσο σε έβαζαν βαθιά στο κινηματογραφικό σκηνικό που δημιουργούσαν- δεν είναι άλλωστε και λίγες οι σειρές και οι ταινίες που έχουν «ντυθεί» με τη μουσική τους.
Απίστευτης δυναμικής τα κομμάτια που ενώ σου έδιναν την εντύπωση ότι όδευαν προς το τέλος με ένα γλυκό fadeout, ξεσπούσαν ξαφνικά πιάνοντάς σε απροετοίμαστο γι’αυτή την ηχητική έκρηξη! Κάποιοι στο κοινό αντιδρούσαν τρομαγμένοι, κάποιοι έκλειναν τα αυτιά τους, άλλοι πάλι βουτούσαν παραδομένοι στα βαθιά νερά των Mogwai ηχοτοπιών. Και σ’αυτά τα σημεία πάλι ενώ ήθελες να αφεθείς στη μελωδία, δεν ήταν λίγοι δυστυχώς αυτοί που πρέπει να «χαλάνε» το παιχνίδι, αφού έπιαναν τη συζήτηση μεγαλοφώνως περί καιρού- φαγητού-σχέσεων κι ευτυχώς σαν «θεία δίκη» ερχόταν το ξέσπασμα από τέσσερις κιθάρες επάνω τους!
Η επικοινωνία της μπάντας με το κοινό ήταν τόση όση χρειάζονταν, υπό τις συνθήκες. Ένας χαιρετισμός στην αρχή κι ενδιάμεσα στα κομμάτια ο Stuart Braithwaite ανταποκρίνονταν στον ενθουσιασμό του κόσμου με το εντελώς Σκωτσέζικο “cheers!”. Κάτι παραπάνω από μιάμιση ώρα μαζί με το ανκόρ κράτησε η συναυλία, μας ταξίδεψαν σε τοπία του Βορρά με θερμοπίδακες και ηφαίστεια, μας συγκλόνισαν με έντονα συναισθηματικά ξεσπάσματα, αλλά αυτό το βουητό στα αυτιά έκανε κανα δυο μέρες να φύγει…
SETLIST: LONG WAY, CROSSING THE ROAD, PARTY IN THE DARK, TAKE ME SOMEWHERE NICE, JIM MORRISON, RANO PANO, FIFE, HUNTED, SATAN, EVERY COUNTRY’S SUN, REMURDERED, HEROD- MY FATHER MY KING
Φωτογραφικό υλικό
