Είδε και σχολιάζει για την Κουλτουρόσουπα η Μαρία Γρηγοριάδου.
Μια έντονη μουσική βραδιά έζησαν λίγοι κι εκλεκτοί Θεσσαλονικείς που είχαν την τύχη να παρακολουθήσουν την «Επιστροφή» του Δημήτρη Μαραμή στο Γκαίτε την Παρασκευή 19 Απριλίου.
Ο συνθέτης μαζί με τους ερμηνευτές Μέλα Γεροφώτη και Νίκο Κύρτσο, το σκηνοθέτη Στέλιο Βραχνή και τη Στέλλα Τέμπρελη στο τσέλο, ετοίμασαν μια μουσική παράσταση βουτηγμένη σε έντονα συναισθήματα και συγκινητικές μελωδίες από την εικοσαετή και πλέον πορεία του τόσο στη δισκογραφία όσο και στο μουσικό θέατρο.
Ήδη από την υποδοχή των ακροατών στην είσοδο του κτηρίου η ατμόσφαιρα προετοίμαζε για κάτι ξεχωριστό καθώς στους χώρους ακουγόταν η σύνθεση από τη «Μουσική της Ροτόντας». Λίγο μετά τις εννέα οι υπεύθυνοι της ταξιθεσίας οργάνωσαν του παρευρισκόμενους σε ομάδες ανά μικρές ζώνες και τους ζήτησαν να εισέλθουν στην αίθουσα σχεδόν με «θρησκευτική ευλάβεια». Οι καλλιτέχνες είχαν πάρει ήδη τις θέσεις τους και είχαν δημιουργήσει μια μουσική και συναισθηματική ατμόσφαιρα αναμονής για όσο οι θεατές εισέρχονταν στην αίθουσα. Στο κέντρο της αίθουσας βρίσκονταν οι δύο ερμηνευτές, οι θεατές ήταν τοποθετημένοι σε δύο ομάδες αντικριστών σειρών, ενώ το τσέλο βρισκόταν ανάμεσα στις θέσεις της μιας πλευράς και το πιάνο στο πιο υπερυψωμένο σημείο της άλλης πλευράς.
Η αλήθεια είναι πως ο χώρος ήταν αρκετά μικρός για το κοινό του Μαραμή στην πόλη αλλά και για την ευρηματική σκηνοθετική σύνθεση του Βραχνή. Παρόλα αυτά ο χώρος έδινε ζεστασιά, οικειότητα κι αμεσότητα. Μόλις τακτοποιήθηκαν όλοι στη θέση τους με μιας έσβησαν τα φώτα και ο επιβλητικός ήχος του πιάνου σήμανε την έναρξη ενός δρώμενου που παρακολουθήσαμε με κομμένη ανάσα ενώ κανείς δε φανταζόταν πώς θα εξελιχθεί.
«Φθινόπωρο σ’ αγάπησα» ξεκινά να μας ερμηνεύει ο Νίκος Κύρτσος και μας αγγίζει με ένα αγαπημένο τραγούδι από την «Αισθηματική ηλικία» ώστε να του απαντήσει η Μέλα Γεροφώτη «Αγάπης πόθοι» κι έτσι να ξεκινήσει να εκτυλίσσεται μια ερωτική ιστορία δύο ανθρώπων που όσο κι αν ήθελαν, όσο κι αν πάλεψαν, δεν κατάφεραν να συναντηθούν ποτέ. Μέσα σ’ ένα ερωτικό πόλεμο οι ερμηνευτές πάσχουν, παλεύουν, διεκδικούν, χτυπιούνται κυριολεκτικά επί σκηνής ξεδιπλώνοντας κάθε είδους συναίσθημα που συνοδεύει μια ιστορία «Έρωτα δίχως παρόν». Από την αθώα και γλυκιά αρχή έως την ομολογία αγάπης, από το ουτοπικό «για πάντα» μέχρι το καταστροφικό κι αιώνιο αντίο. Μελωδίες από όλες τις δισκογραφικές δουλειές και τα μεγάλα μουσικοθεατρικά έργα του συνθέτη συναντούν στίχους του Σωτήρη Τριβιζά, του Ναπολέοντα Λαπαθιώτη, της Μαρίας Πολυδούρη, του Μιχάλη Γκανά κ.α. και ντύνουν τις ιστορίες των ερμηνευτών μας.
«Και τα χέρια σου πλεκόντουσαν
στο κορμί μου γύρω γύρω
κι έπινα από τα χείλη σου
γλυκιάν άχνα σαν το μύρο»
«Σε θέλω και γίνεται αφόρητο
Συγχωρώ και τ’ ασυγχώρητο»
.jpg)
Υπέροχες ερμηνείες τόσο των μουσικών κομματιών όσο και των δραματοποιημένων ρόλων ανέδειξαν τη μελωδικότητα, τη θεατρικότητα, το συναίσθημα και το νόημα του έργου του συνθέτη. Ο Νίκος Κύρτσος ένας ανερχόμενος καλλιτέχνης με φρέσκο και δυνατό ήχο και η Μέλα Γεροφώτη με την αισθαντική και βαθιά φωνή της αποτέλεσαν το τέλειο ερωτικό ερμηνευτικό ζευγάρι.
«Αν σ’ αρνηθώ να μη βρεθεί τόπος να ξαποστάσω»
«Να μ’ αγαπάς μέχρι το φως του φεγγαριού να σβήσει»
Ο ίδιος ο συνθέτης βρισκόταν στο πιάνο δίνοντας το χαρακτηριστικό του στίγμα. Η μουσική του Δημήτρη Μαραμή συνόδευε και καθοδηγούσε τους πρωταγωνιστές μας δίνοντας την εντύπωση ότι κάθε νότα ήταν συνδεδεμένη με μια αόρατη κλωστή με κάθε τους κίνηση, κάθε τους λέξη. Η δύναμη της μουσικής τύλιξε όλους τους ακροατές και γέμισε κάθε σπιθαμή του χώρου. Ο συνθέτης αφηγήθηκε μια διείσδυση στην προσωπικότητα της δημιουργίας και της έμπνευσής του, σαν απολογισμό της επιλογής του, καταθέτοντας κι εκείνος φανερά ένα κομμάτι της ψυχής του. Συνοδός στο μουσικό αυτό ταξίδι η Στέλλα Τέμπρελη στο τσέλο που προσέδωσε στην ατμόσφαιρα έναν ακόμα πιο ελεγειακό τόνο με το βαθύ ήχο του οργάνου.
.jpg)
Όλα αυτά εκτυλίχθηκαν υπό τη σκηνοθετική καθοδήγηση του ταλαντούχου Στέλιου Βραχνή ο οποίος με λίγα και λιτά μέσα απογείωσε τη δραματικότητα της παράστασης. Δύο σώματα που παλεύουν, σκιές στους τοίχους που γιγαντώνονται και σβήνουν, ρυθμικές ανάσες. Κύριο στοιχείο της σκηνοθεσίας ήταν το φως και μάλιστα μια λάμπα που κρεμόταν από το ταβάνι κι άλλοτε αποτελούσε παιχνίδι στα χέρια των ερμηνευτών, άλλοτε αντιπροσώπευε το σώμα του άλλου που δεν υπήρχε, άλλοτε λειτουργούσε σαν «όπλο» έναντι της συνείδησης τους κρίνοντας τις πράξεις τους.
«Πάντα σε θέλω καρτερεί ζώντας κι αποθαμένη»
«Η πρώτη αγάπη δεν ξεχνιέται γιατί αιώνια διαρκεί , μόνον αυτή δε λησμονιέται κι ο έρωτας πάνω στη γη»
.jpg)
Όσοι τυχεροί βρέθηκαν λοιπόν σε αυτό το σπάνιο δρώμενο είχαν την ευκαιρία να βουτήξουν στο μουσικό κόσμο του Δημήτρη Μαραμή και μαζί να εισέλθουν στα άδυτα της δημιουργίας του μέσα από ένα βαθύ, ερωτικό, άμεσο συναίσθημα που άγγιξε άπαντες. Δεν έφυγε κανείς ασυγκίνητος, καθώς η παράσταση έφτασε στα ενδότερα της ψυχής μας, ακούμπησε κομμάτια καλά κρυμμένα κι ανείπωτες ιστορίες που όλοι λίγο ή πολύ έχουν ζήσει. Στο τέλος ένας αναστεναγμός λύτρωσης και κάθαρσης συνόδευσε το κοινό ενώ το θερμότατο κι ενθουσιώδες χειροκρότημα επιβράβευσε κι ανακούφισε τους συντελεστές.
Συμπερασματικά η «Επιστροφή» του Δημήτρη Μαραμή ήταν άλλη μια μοναδική μουσική εμπειρία που πρόσφερε ο δημιουργός στο κοινό του μαζί με τους αξιέπαινους συνεργάτες του Στέλιο Βραχνή, Μέλα Γεροφώτη, Νίκο Κύρτσο, Στέλλα Τέμπρελη. Η μελωδικότητα, η δραματικότητα, ο έντονος διάχυτος ερωτισμός που ξεδιπλώθηκαν μέσα από τη μουσική του δρώμενου κι άγγιξαν το πιο βαθύ σημείο της ψυχής, της καρδιάς και του «είναι» του ακροατή. Μια ολοκληρωμένη καλλιτεχνική εμπειρία που θα μας μείνει πραγματικά αξέχαστη!
