Οι 15 καλύτερες ελληνικές συμμετοχές Eurovision σύμφωνα με τη Μέθοδο ΓΛΕΝΤΖΕΣ (Οι 5 καλύτερες)

Αλλοπρόσαλλη, ενοχλητική, ώρες ώρες τραγικά ανεπαρκής ή κι απλά τραγική. Δε μιλάω για τη συμπεριφορά των συνθεατών μου σε θερινά θέατρα/κινηματογράφους, αλλά για την προσωπική μου κατάταξη των τραγουδιών που έστειλε το Greece στη Eurovision.
Συνέθεσα την απόλυτα επιστημονική μέθοδο, με την οποία μπορώ ακόμη πιο μεθοδικά και ασύστολα να δικαιολογώ τις παραφροσύνες μου κατά το δοκούν. Η Μέθοδος ΓΛΕΝΤΖΕΣ, αποτελεί το εν λόγω κομψοτέχνημα διανοητικής ρώμης μου και συνίσταται σε δεκαέξι κατηγορίες που διευκολύνουν την αξιολόγηση και την κατάταξη τραγουδιών Eurovision και σας συνιστώ επιφυλαγμένα να τη χρησιμοποιείτε κι εσείς, όταν παρακολουθείτε.

Γράφει ο Μανώλης Ιωαννίδης για την Κουλτουρόσουπα

Γιουροβιζιονικό-Λαοφιλές-Ελληνιάρικο-Νταμπαντούμπα-Τρελιάρικο-Ζωηρό-Ερμηνεία-Σύνθεση

Πάμε να δούμε τις θέσεις 5 έως 1.

5. Marina Satti – Zari (ESC 2024, 11η θέση)

Τα είπαμε εδώ κι εδώ

Το τρις εξαμαρτανείν, ουκ κοπρός σοφόν. Δε φιλοδοξώ να αποκτήσω πτυχίο Γιουροβιζιονολογίας, ενάφ ιζ ενάφ* (…λέει αυτός που έχει γράψει ογδόντα δύο χιλιάδες λέξεις για τα σχετιζόμενα με το όλο γλέντι).

Δεν αλλάζω τίποτα απ’ την αρχική μου κατάθεση. Όχι από ισχυρογνωμοσύνη αλλά γιατί είναι το τραγούδι που μαζί με το νούμερο un της λίστας, τα θεωρώ εξαιρετικά και κορυφαία ανεξαρτήτως διαγωνιστικού κομματιού.

Ένα μόνο: γουστάρω τρελά ανθρώπους (τρελά όμως) που τη βιολογική τους ηλικία την έχουν μόνο για να τσεπώνουν μια μέρα τον χρόνο δώρα και κεράσματα, διατηρώντας τη νεανικότητα του πνεύματός τους πεισματικά και συνειδητά ολάνθιστη. Τη νεανικότητα. Όχι την εφηβικότητα.

* κατάγομαι απ΄το βορειοδυτικό Πόρτσμουθ

Γιουροβιζιονικό: Ταίριαζε στο τωρινό meta της Eurovision σαν γάντι. ΣΑΝ. ΓΑΝΤΙ.
Λαοφιλές: Εκ του αποτελέσματος, μάλλον ήταν το γάντι του O.J.
Ελληνιάρικο: Ειρωνικά, μη-ειρωνικά, μετα-ειρωνικά… δεν ξέρω ακριβώς κι ούτε θα το ψάξω περαιτέρω, αλλά ΑΠΟΛΥΤΑ.
Νταμπαντούμπα: Ακριβώς επειδή δόθηκε έμφαση μόνο στο νταμπαντούμπα διέγραψε πορεία Τιτανικού.
Τρελιάρικο: Με υπέροχο τρόπο.
Ζωηρό: Υπερκινητικό και πανηγυρτζίδικο, ως έπρεπε.
Ερμηνεία: Μετά του Michael Rakintzis, η χειρότερη.
Σύνθεση: Το δεύτερο καλύτερο ελληνικό τραγούδι που έχει πάει ποτέ Eurovision, πριν ανέβει σκηνή, I said what I said.

4. Keti Garbi – Ellada, chora tou fotos (ESC 1993, 9η θέση)

Ειλικρινά είχα ξεχάσει πόσο τρομερή τραγουδίστρια είναι η Κατερίνα.

Μου αρέσει το τραγούδι αυτό να τ’ ακούω κι άλλο τόσο να το βλέπω. Πραγματικά αν είχαν λίγο μυαλό τότε στο ελληνικό υπουργείο πολιτισμού, θα έπαιρναν ένα οιοδήποτε καρέ από την εμφάνιση της Κάτιας και θα έκαναν καμπάνια για να προωθήσουν τον τουρισμό στην Ελλάδα, τύπου “Μπορείτε να βρείτε μια τέτοια στο Greece”! Η Αικατερίνη μπορούσε να πάει Eurovision, να κερδίσει, μετά Miss Υφήλιος, να κερδίσει κι εκεί και μετά να ανακηρυχθεί ως ένα απ’ τα θαύματα του σύγχρονου κόσμου απ’ την Unesco. Αν η J-Lo ασφάλισε τα οπίσθιά της 28 εκατομμύρια δολάρια, δεν ανέχομαι να ζω σ’ έναν κόσμο που η Κατίνα δεν έχει ασφαλισμένα τα μάτια της τουλάχιστο 420 εκατομμύρια ευρώ. Τουλάχιστο!

Όποτε ξαναβλέπω την εμφάνιση στο Millstreet, νιώθω μίσος για τον Σχοινά. Δηλαδή τιιιιι παραπάνω έχει από μας, κυρα Ρίνα (Κατερίιιιινα, cue the Bigalis), ο Διονύσης; Εκτός από ομορφιά, γοητεία, ταλέντο, μπρίο, τσαγανό και υπέροχο μαλλάκι.

Πέρα απ’ τα σάλια. Εξαιρετική ερμηνεία ενός πάρα πολύ ευχάριστου τσιφτετελοπόπ {με ουρανοκατέβατα ροκ(!) γυρίσματα} τραγουδιού, με την Τίνα να έχει κολλήσει σαν βδέλλα στον τόνο και το ίδιο να πράττει η υπέροχη Βικτώρια Χαλκίτη στα φωνητικά (θα τη θυμάστε, απ’ το πρώτο κείμενο, οι πιστοί). Υπερ-υπέροχη η ενορχήστρωση στην εκδοχή της Eurovision με την εξαίσια ζωντανή ορχήστρα, αντιαισθητικό B-side καμιάς αρτίστας με μέλλον για παραλιακή, η ενορχήστρωση στην εκδοχή του στούντιο.

Στην τελική, αν είναι ν’ ακούσω μπουζούκια, θέλω να ακούω τέτοια μπουζούκια.

Α, έχω και λαϊκίστικη,δήθεν αναπροσαρμογή των στίχων για 2025 εποχή.
Original: “Τη μια μας παίζουν ροκ την άλλη τσιφτετέλι, παιδιά του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη. Μας ξεγελάνε με σεκλέτι και μεράκι, πνεύμα αθάνατο, σε τρώει το σαράκι”.
2025: “Τη μια μας παίζουν τραπ την άλλη τσιφτετέλι, παιδιά του Πορτοσάλτε και του Πρετεντέρη. Μας ξεζουμάνε με τον ΕΝΦΙΑ και χαράτσι, θα προτιμούσα να ‘χα γεννηθεί Απάτσι”. Panik Records (senpai), notice me!

Γιουροβιζιονικό: Αναντίρρητα.
Λαοφιλές: Η 9η θέση είναι το δίκαιο που έγινε πράξη.
Ελληνιάρικο: Ευτυχώς όχι όσο στη στουντιακή ηχογράφηση.
Νταμπαντούμπα: Ανατολίτικη τρυφή.
Τρελιάρικο: Μπα, τυπική επιλογή Γιουροβίζιο.
Ζωηρό: Η κλασική ενέργεια που περιμένεις κανείς από μποζουκο-τσιφτετελοειδή άσματα.
Ερμηνεία: Άψογο δίδυμο Γαρμπή-Χαλκίτη, δεν έχαναν νότα.
Σύνθεση: Για άλλη μια φορά- σώθηκε απ’ τη live ορχήστρα. Αλλιώς, κυρίως για γλέντια, για τ’ αφτάκια μου τουλάχιστον.

3. Elina Konstantopoulou – Pia Prosefhi (ESC 1995, 12η θέση)

Απλά εξαιρετικό. Τσιφτετελίζει και τούτο, αλλά τσιφτετελίζει εύηχα.

Για εμένα, πολύ καλό έθνικ ποπ με ΑΨΕΓΑΔΙΑΣΤΗ ερμηνεία από Ελίνα Κωνσταντοπούλου, τέλειες δεύτερες από Μαριάντα Πιερίδη και κάτι πεντάμορφες αρμονίες μεταξύ των δύο, πραγματικό ear candy. Απ’ τα τραγούδια-προσωπικές αδυναμίες. Τι ωραίο όταν οι επαγγελματίες κάνουν τη δουλειά τους…

Ομολογώ δεν το ‘χα παρακολουθήσει τότε και δε θυμάμαι και τι έκανα. Ε, μάλλον ό,τι κάνω και τώρα- αργοπεθαίνω. Αλλά ανακαλύπτοντας το τραγούδι τώρα, λίγο καιρό μετά τη συμμετοχή του στη Eurovision (όχι πολύ, μόνο 30 χρόνια) θεωρώ ότι πρόκειται για την καλύτερη μπαλάντα που έστειλε ποτέ η Ελλάδα να διαγωνιστεί. Επαναλαμβάνω: να διαγωνιστεί. Όχι ότι εκτός διαγωνισμού το τραγούδι ασθμαίνει αλλά διαθέτει όλα τα στοιχεία που προδιαθέτουν μια αξιοπρεπή πορεία μακριά απ’ αυτά τα αξιοθρήνητα μετάλλια συμμετοχής και παρηγορητικούς διθυράμβους.

Μάλιστα, οι κακές γλώσσες (άραγε υπάρχουν και καλές;) λένε ότι δεν πήγε το τραγούδι όπως θα έπρεπε, επειδή αναφερόταν υπόρρητα σε διαμφισβητούμενες ονομασίες. Άρα, η Ελλάδα όντας μόνιμα πιόνι στο γεωπολιτικό σκάκι, έφαγε ρουά ματ απ’ τους euroψηφοφόρους. Δεν ξέρω αν έχουν λόγο να πανηγυρίζουν οι Μακεδονομάχοι ή αν είναι αστικός μύθος. Υπάρχει ένας ειρμός στο τραγούδι (πράγμα σχεδόν ανήκουστο για Eurovision), υπάρχει μια λογική συνέχεια, τώρα αν θέλησαν οι δημιουργοί να δώσουν και αυτήν τη νότα στη συμμετοχή, κρίμα για αυτούς. Η Eurovision είναι πολιτική, όταν η πολιτική μας είναι αυτή που ευθυγραμμίζεται χωρίς παρεκκλίσεις με την πολιτική της Eurovision.

Επίσης, το τραγούδι έχει μια ιδιαίτερη θέση στην παγερή καρδιά μου, γιατί ΙΔΙΟ φόρεμα (αλλά μιλάμε ΙΔΙΟ ακριβώς) έβαλε η μάνα μου στο γλέντι στον γάμο της αδερφής μου και ψιλοαρπαχτήκανε κι εγώ γελούσα σε μια άκρη.

Γιουροβιζιονικό: Απ’ τα πιο μαζεμένα, αλλά εντελώς.
Λαοφιλές: Ήρθε το douze όχι σε points αλλά σε position, αν και ήταν για παραπάνω.
Ελληνιάρικο: Υγιώς ελληνικό.
Νταμπαντούμπα: Σε άλλα γήπεδα έπαιζε.
Τρελιάρικο: Σε άλλα καζίνο στοιχημάτιζε.
Ζωηρό: Σε άλλους κήπους άνθιζε.
Ερμηνεία: Τρομερή και σίγουρα άξια για μια τόσο “μεγάλη” σκηνή.
Σύνθεση: Πανέμορφη.

2. Απόλυτος – Shake it (ESC 2004, 3η θέση)

Απόλυτος. Ο πιο Απόλυτος που έχει απολυτεύσει ποτέ σε όλη την ιστορία της απολυτότητας.

Σωκράτης, Περικλής, Βενιζέλος, Απόλυτος! Ένας ποιητής, δε θυμάμαι ποιο παλικάρι (πήρε και νόμπελ) δήλωνε “Εάν αποσυνθέσεις την Ελλάδα, στο τέλος θα δεις να σου απομένουν μια ελιά, ένα αμπέλι κι ένα καράβι”. Θα προσέθετα “Εάν αποσυνθέσεις την Ελλάδα, στο τέλος θα δεις να σου απομένουν μια ελιά, ένα αμπέλι, ένα καράβι… κι ένας Απόλυτος”!

Και μόνο που εκπροσωπηθήκαμε από τον Απόλυτο στη Eurovision, νιώθω υπερηφάνεια. Βασικά και μόνο που έζησα στην εποχή του Απόλυτου, ριγώ.

Τι δεν έκανε επί σκηνής! Τραγουδούσε, χόρευε, χαμογελούσε, έκανε νάζια, χαμογελούσε, έκανε ανάποδη τούμπα, χαμογελούσε. Ο άνθρωπος μάλλον μπερδεύτηκε και πήγε Eurovision- γιατί μ’ αυτά που έκανε, που έκανε ΤΕΛΕΙΑ, μάλλον έπρεπε να πάει Ολυμπιακούς.

Και τι Άδωνις… Ο Νάρκισσος μπροστά του, θα πνιγόταν μια ώρα νωρίτερα. Ένα παράπονο έχω, ότι έβγαλε μόνο το σακάκι. Με τις κάλτσες έπρεπε να μείνει, you can @ me!

Σε έναν κόσμο όπου το δέον δε μένει στο συλλογικό φαντασιακό, ο Απόλυτος κέρδισε τη Eurovision, κέρδισε το Φεστιβάλ Καννών (διαγωνιστικό τμήμα, “Ένα Κάποιο Βλέμμα Χαμόγελο”), κέρδισε Χρυσό Φοίνικα, Χρυσό Διόνυσο, Χρυσό Ποσειδώνα και τον υπόλοιπο Όλυμπο μαζί με Ρα, Όσιρις και άλλες θεότητες, κατέβηκε-κέρδισε Ευρωεκλογές και τώρα υπερασπίζεται τα ελληνικά δίκαια εκ Βρυξελλών ορμώμενος.

Έχω έγκυρες πληροφορίες ότι από τα λικνίσματα-γυμναστικές επιδείξεις του Απόλυτου εκείνο το βράδυ στην Τουρκία, προκλήθηκαν 134 λιποθυμίες, 745 υπερτασικά επεισόδια και 86 αθέμιτες εγκυμοσύνες (μερικές και στον ανδρικό πληθυσμό).

Από το Φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης μέχρι και τώρα, έχει σπάσει τον χρόνο, θέλετε/ δε θέλετε. Όλα γύρω του γυρίζουν έτσι κι αλλιώς, όλα καλά του πάνε και δικαίως, άντεξε μόδες και εποχές για τον απλό λόγο ότι μετά από αυτόν τον χάος.

Τον γουστάρετε, δεν τον γουστάρετε εκείνο το βράδυ ήταν ΔΙΚΟ ΤΟΥ. Εκείνο το βράδυ ήταν ένα βαθιά γιουροβιζιονικό βράδυ ευθυμίας, κουνήματος και show. Ήταν η επιφάνεια, ήταν οι επιληπτικοί φωτισμοί, ήταν μια ατομική βόμβα διασκέδασης που παραλύει τον εγκέφαλο κι ευτυχώς.

Interesting fact: Δεν ήταν να πάει ο Απόλυτος Eurovision. Στα ιντερνετικά λαγωνικά θα συνιστούσα να ψάξουν “Greece in the Eurovision Song Contest 2004”.

Γιουροβιζιονικό: Δεν απαντώ καν…
Λαοφιλές: Χάλκινο μετάλλιο για έναν χρυσό θεό!
Ελληνιάρικο: Αν δεν ήταν ο Απόλυτος, θα μου βρομούσε, αλλά τώρα περνάει τον ποιοτικό έλεγχο.
Νταμπαντούμπα: Το όλο ζητούμενο.
Τρελιάρικο: Καθόλου. Ταιριαστό στο φυσικό περιβάλλον του.
Ζωηρό: Απόλυτος είναι αυτός, δε θα ‘ταν;
Ερμηνεία: Ξανά. Τον γουστάρετε δεν τον γουστάρετε ο άνθρωπος δίδαξε τη σημαίνει επαγγελματίας performer.
Σύνθεση: Γιουροβιζιονική.

1. Sofia Vossou – Anixi (ESC 1991, 13η θέση)

Νομίζω αν υπάρχει σημείο επαφής ανάμεσα στους κατοίκους του Greece (τους περισσότερους), είναι ότι η “Άνοιξη” είναι ένα, τουλάχιστον, αξιοπρεπές τραγούδι. Προφανέστατα και για εμένα δεν είναι απλώς “αξιοπρεπές”- είναι ένα εξαιρετικό τραγούδι και τέλος. Δε με αφορά αν πήγε Eurovision, δε με απασχολεί αν διαγωνίστηκε στο San Remo ή στο σιγκαπουριανό Χ-Factor, εγώ το θεωρώ υπέροχο τραγούδι.

Να πούμε για τα μαθήματα φωνητικής που παρέδωσε δωρεάν η Βόσσου, ντυμένη cosplayer BatWoman, με μαλλί που λίγο πιο 80s’ να ‘ταν και θα ‘κανε επιστροφή το AIDS; Να πούμε για το λαγούμι που έσκαψε ο Ανδρέας με το μπρος-πίσω με το μπάσο του; Να πούμε για την εξαίρετη ορχήστρα, μέχρι που άρχισε να σολάρει ο κύριος Καλαμάρης κι όλα πήγαν κατά διατάνου;

Προφανώς και δε μ’ απασχολεί να είμαι αντικειμενικός- πρόκειται για τραγούδι που θαυμάζω όχι επειδή είναι μόνο στα ακούσματά μου, αλλά επειδή είναι υπέροχα-καμωμένο τραγούδι στα ακούσματά μου.

Τα ‘χουμε ξαναπεί.

Τα νΕυΡΩΤΙΚΑ (Γιουροβύζιον εκδοχή): Η Άνοιξη (1991) | Μανώλης Ιωαννίδης

Γιουροβιζιονικό: Την ομορφιά απ’ όπου και να την κοιτάξεις ομορφιά θα παραμείνει.
Λαοφιλές: Άλλη μια απόδειξη ότι οι eurofans πάσχουν από βαρηκοΐα ή/και ρατσισμό.
Ελληνιάρικο: Ελληνικό ποπ, όχι ελληνιάρικο.
Νταμπαντούμπα: Όχι ακριβώς.
Τρελιάρικο: Αν θεωρήσουμε τρελή την ποιότητά του, ναι.
Ζωηρό: Στη σωστή δοσολογία.
Ερμηνεία: Σπουδαία; Εξαιρετική; Τιτανομέγιστη; Διαλέξτε.
Σύνθεση: Επιμένω ότι πρόκειται για ένα απ’ τα καλύτερα ελληνικά ποπ τραγούδια της δεκαετίας του ‘90. Για να μην το παραξηλώσω και πω ένα απ’ τα καλύτερα ελληνικά ποπ τραγούδια ever.

Οι 15 καλύτερες ελληνικές συμμετοχές Eurovision σύμφωνα με τη Μέθοδο ΓΛΕΝΤΖΕΣ (Θέσεις 10-6)