Μεροληπτική, “χρωματισμένη”, ώρες ώρες τραγικά ανεπαρκής ή κι απλά τραγική. Δε μιλάω για τη δημοσιογραφία στην Ελλάδα, αλλά για την προσωπική μου κατάταξη των τραγουδιών που έστειλε το Greece στη Eurovision.
Συνέθεσα την απόλυτα επιστημονική μέθοδο, με την οποία μπορώ ακόμη πιο μεθοδικά και ασύστολα να δικαιολογώ τις παραφροσύνες μου κατά το δοκούν. Η Μέθοδος ΓΛΕΝΤΖΕΣ, αποτελεί το εν λόγω κομψοτέχνημα διανοητικής ρώμης μου και συνίσταται σε εννιά κατηγορίες που διευκολύνουν την αξιολόγηση και την κατάταξη τραγουδιών Eurovision και σας συνιστώ επιφυλαγμένα να τη χρησιμοποιείτε κι εσείς, όταν παρακολουθείτε.
Γράφει ο Μανώλης Ιωαννίδης για την Κουλτουρόσουπα
Γιουροβιζιονικό-Λαοφιλές-Ελληνιάρικο-Νταμπαντούμπα-Τρελιάρικο-Ζωηρό-Ερμηνεία-Σύνθεση
Πάμε να δούμε τις θέσεις 10 έως 6.
10. Afroditi Fryda – Clown (ESC 1988, 17η θέση)
Κατά πολλούς ένα απ’ τα χειρότερα τραγούδια που έστειλε το Greece στο Eurovisio Song (εδώ γελάμε) Conte. Κατά πολύ συγκινήθηκα εγώ τώρα.
Ένα τραγούδι απ’ τις προσωπικές ΑΔΥΝΑΜΙΕΣ. Υπεραδικήθηκε από μια ολίγον τι (πώς να το πω) ΑΘΛΙΑ σκηνική παρουσίαση κι ένα πολύ αδύναμο ρεφρέν. “Τι μένει τότε;” θα ρωτήσετε. Ίσως μια εξαιρετική ερμηνεύτρια και μια ευχάριστη 80ίλα βιντεοκασέτας.
Την ντύσανε την καψερή την τραγουδίστρια κάτι ανάμεσα σε Μπάρμπι, Βασίλισσα των Νεράιδων και Τσάκι, Κούκλα του Σατανά. Ήταν σαν το χαμένο, ροζ Τελετάμπι που κόπηκε απ’ το pilot episode, γιατί τρόμαζε τα παιδάκια. Μάλλον παρήγγειλαν πολύ ύφασμα για μπομπονιέρες και είπαν να ράψουν κι ένα φόρεμα, μη πάει στράφι η παραγγελία.
Η παρουσίαση-δρώμενο-χορογραφία επί σκηνής αντίστοιχα αρνητική, κατ’ εμέ- λες και την έκανε τυφλός, κωφάλαλος, απογοητευμένος μεσήλικας, γυμναστής Λυκείου. Σε γυμνασιακές παραστάσεις περισσότερη έμπνευση έχω δει. Ειλικρινά- κι ο Γαρδέλης να πετιόταν στη σκηνή με μια μοτοσυκλέτα κι αλυσίδες, δε θα’ ταν ξεκάρφωτος μπροστά σ’ αυτήν την Γκουέρνικα, που εξελισσόταν στα έντρομα ή απορημένα, υποθέτω, μάτια των ξένων. Ίσως αν τον φώναζαν τον Σταμάτη καλύτερα να πήγαινε το τραγούδι.
Ούτως ή άλλως το τραγούδι ταξίδευε προικισμένο απ’ τη μαμά-πατρίδα με τις ίδιες κατάρες, με τις οποίες ταξίδεψε και ο Μιχάλης του γένους Ρακιντζή. Ίσως και χειρότερες. Τον επεισοδιακό, διαβόητο ελληνικό τελικό του 1988 δεν τον είχα δει. Παρίστανα μάλλον τότε το βαθύ λαρύγγι πολιτισμού.
Δεν ξέρω γιατί τόση αρνητικότητα για μια Eurovision. Τύπου, αυξήστε τα όρια για συντάξεις στα σαραντάμερα, αλλά μη μας ακουμπάτε τη Eurovision, μη, παρακαλούμε σας, μη.
Γιουροβιζιονικό: Αλλοπρόσαλλα πολύ.
Λαοφιλές: Λαομίσητο, μάλλον.
Ελληνιάρικο: Πού είναι το μπουζούκι; Πού είναι το τσιφτετέλι; Πού είναι ο νταλκάς; Απαράδεκτον! Αποφευκτέον! Εξωφρενικόν!
Νταμπαντούμπα: … περιείχαν τα παρασκήνια πιο πολύ παρά το τραγούδι.
Τρελιάρικο: Ω, μα ναι! Σίγουρα θα χρειάστηκε η ελληνική αποστολή ψυχοθεραπεία μετά τη θερμότητα υποδοχή απ’ την… Ελλάδα.
Ζωηρό: Με την κακή την έννοια.
Ερμηνεία: Έκαναν ότι μπορούσαν οι επί σκηνής ερμηνευτές και τουλάχιστον τραγούδησαν υπέροχα όλοι τους.
Σύνθεση: Το ρεφρέν λίγο (δηλαδή πολύ) μου βαράει στα μηνίγγια αλλά όλο το υπόλοιπο είναι νοστιμότατο και μου αρέσει πάρα πολύ για Eurovision.
9. Paschalis, Marianna, Robert and Bessy – Mathema solfege (ESC 1977, 5η θέση)
Και πάμε μια δεκαετία πίσω απ’ την προηγούμενη συμμετοχή. Και Μάθημα Σολφέζ. Iconic. Ανόθευτη χαρά, απλώς ένα μελίρρυτο τραγούδι που θέλει (και νομίζω καταφέρνει) να χαρίσει λίγη ανεπιτήδευτη ευθυμία, χωρίς δαιδαλώδεις αξιώσεις και εμβριθείς απαιτήσεις. Ένα ωραίο βράδυ Σαββάτου (ή Παρασκευής ή όποτε έγινε ο διαγωνισμός) που πέρασε με ζωντανή μουσική. Λένε και τις νότες κιόλας οι ερμηνευτές για όποιον θέλει να κάνει και sing along. Όπως εγώ, κακή ώρα, και χτυπάνε τις σκούπες από πάνω οι γείτονες και δε με χαιρετάνε, όταν με βλέπουν στον διάδρομο. Ωραίες εικόνες.
Οκ, στην αρχή τους βλέπεις έτσι ντυμένους και τους τέσσερις κι υποψιάζεσαι. Αναρωτιέσαι από ποια σέκτα ξεφύτρωσαν τούτοι κι αν θέλουν να σου πουλήσουν κάτι ή να σου κλέψουν κάνα νεφρό. Αλλά τελικά, καλά παιδιά είναι, διαπαιδαγωγούν και διασκεδάζουν.
Υπέροχη η ελληνική προσαρμογή των ΑΒΒΑ. Σόρρυ, κιόλας αλλά, γίνεται να βλέπεις δυο άντρες και δυο γυναίκες να τραγουδάνε κοκτέιλ ποπ-ντίσκο, δεκαετία ‘70, ταιριαστά ρούχα και τα συναφή (οι άντρες λες και μετά τη βραδιά θα πάνε να βοηθήσουν τον Μπομπ τον Μάστορα και οι γυναίκες λες και το σκάσανε απ’ το κατηχητικό) και να μη σκεφτείς ABBA; Και μάλιστα στη Eurovision;! Δηλαδή, οκέι τώρα, gimme gimme gimme a break, δηλαδή.
Γιουροβιζιονικό: Εντάξει, τώρα σοβαρά; Ο ορισμός του.
Λαοφιλές: 5η θέση, όχι αστεία.
Ελληνιάρικο: Και ναι και όχι.
Νταμπαντούμπα: Τίποτα έξαλλο- ένα ζεστό, νόστιμο ποτήρι γάλα πριν το νάνι.
Τρελιάρικο: Όχι, μωρέ…
Ζωηρό: Όσο έπρεπε για να υπηρετηθεί ο σκοπός.
Ερμηνεία: Φανταστική. Agnetha, Björn, Benny και Anni-Frid στα καλύτερά τους! Μισό λεπτό…
Σύνθεση: Για Eurovision μέτρα- μνημείο πολιτιστικής κληρονομιάς.
8. Yiannis Dimitras – Feggari Kalokerino (ESC 1981, 8η θέση)
Αν το κακέκτυπο είναι η τοξική αρρενωπότητα, το καλέκτυπο είναι η υγιής αρρενωπότητα. Και αυτό το τραγούδι μου βγάζει αυτό ακριβώς: μια παλικαριά, μια ιπποτικότητα, μια περηφάνια.
Με έναν εξαίσιο πραγματικά ερμηνευτή να στέκεται με παραστάτη ένα πιάνο (και μια πιανίστα) και να μη χάνει μισή νότα (με τις μηδενικές επιστημονικές μουσικές μου γνώσεις, εμένα αυτό μου φαίνεται) και μια παραμυθένια μελωδία, δε νομίζω να χρειάζονται πολλά παραπάνω για να δέσει το γλυκό. Και ήταν γλυκό αυτό το κομμάτι που έστειλε το Greece και μπράβου του.
Τι ωραίες εποχές… Τότε που τα κρύβαμε όλα κάτω απ’ το χαλί. Και μετά δεν είχαμε πού να περπατήσουμε αλλά δεν πειράζει.
Γιουροβιζιονικό: Πιο μειλίχιο αλλά ναι, γιουροβιζιονικό.
Λαοφιλές: Άνετα στην πρώτη δεκάδα και δικαίως.
Ελληνιάρικο: Με έναν ευχάριστο τρόπο, ναι.
Νταμπαντούμπα: Δεν ήταν αυτό το point.
Τρελιάρικο: Δεν ήταν αυτό το point.
Ζωηρό: Ακριβώς το αντίθετο, δηλαδή αυτό που χρειαζόταν.
Ερμηνεία: Εξαιρετική. Ήταν κάποια χρόνια, και νομίζω φαίνεται, που η Ελλάδα έστελνε τραγουδιστές. Όχι performers.
Σύνθεση: Ζεστή και όμορφη.
7. Helena Paparizou – My Number One (ESC 2005, 1η θέση)
“Καλά, αυτό κέρδισε και είναι στο νούμερο εφτά”;
Ναι, μη με λιντσάρετε, μισό λεπτό. Οκ, κέρδισε και με το σπαθί του (ή το δοξάρι του) και μπράβο σε όσους ήταν υπεύθυνοι στη δημιουργία και την εκτέλεση. Αλλά, αν κρίνει κανείς την πχιότητα των τραγουδιών απ’ τη βαθμολογική τους κατάταξη, υποθέτω είναι άξιος της ατυχίας του. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι όποιος διαγράφει καλή πορεία στη Eurovision, πρέπει να διαγράφεται απ’ τα ραντάρ μας ως υπανάπτυκτος και δευτεροτρίτος ή όποιος γλωσσοφιλά τον πάτο ότι είναι χαμένη ιδιοφυΐα.
Να παραδεχτούμε τα αυτονόητα: βγήκε η Λενιώ του παπα-Ρίζου ωραία, τσαούσα, δυναμική και ήταν σε φάση “Νίκησα απλώς δεν το ξέρετε ακόμα”. Δύσκολα έπαιρνες το βλέμμα σου από πάνω της και καλά έκανες. Γιατί ήταν και performer και ερμηνεύτρια.
Χορευτές υπέροχοι, φωνητικά τέλεια και η συνέχεια είναι η γνωστή. Άντε απ’ τους 20 να έβγαινε πέμπτη, μπορεί λίγο να ‘παιζε και ρόλο η τύχη. Αλλά στην πρωτιά, ξεχάστε τύχες ή ριζικά. Δεν κερδίζει κανείς περιμένοντας το στρίψιμο ενός νομίσματος, ούτε νικάει καθήμενος στα ωά του. Η ιδρωμένη φανέλα (χρυσοποίκιλτο φόρεμα εν προκειμένω) φαίνεται κι εδώ απέδωσε ο ιδρώτας εντελώς.
Εθνική υπερηφάνεια, συγκίνηση, δέος, κατάνυξη. Όταν κερδίζω σε κάτι, κάτι αξίζει, κάτι σημαίνει. Όταν δεν τα πάω καλά, είναι ένα υπερτιμημένο πανηγύρι. Μην αλλάξεις ποτέ, ανθρωπότητα.
Γιουροβιζιονικό: Μπααα, μόνο… κέρδισε!
Λαοφιλές: Ελαφρώς.
Ελληνιάρικο: Ποντιακά μέσα, κρητικά μέσα, ποπ, ανατολικοφέρνει κιόλας- φουλ ελληνικό!
Νταμπαντούμπα: Η μισή του γοητεία.
Τρελιάρικο: Για Eurovision απολύτως τυποποιημένη επιλογή. Και για να μην παρεξηγηθώ (και κρίνοντας κι εκ του αποτελέσματος) απόλυτα σωστή και ταιριαστή.
Ζωηρό: Η άλλη μισή γοητεία.
Ερμηνεία: Εντάξει, Helena, τρομερή.
Σύνθεση: Για να νικήσει Eurovision.
6. Takis Biniaris – Miazoume (ESC 1985, 16η θέση)
Ό,τι πιστεύω για το “Φεγγάρι Καλοκαιρινό” (νούμερο 8 στη λίστα), πιστεύω σε υπερθετικό βαθμό για το εν λόγω κομμάτι.
Τι όμορφο, αισθαντικό τραγούδι… Το “χαριτωμένο” δε μου αρκεί, το “τρισχαριτωμένο” το παραξηλώνει, άρα… δισχαριτωμένο και κλείσαμε. Μου βγάζει λορδοσύνη (όχι την κρυόκωλη αλλά αυτήν τύπου Jane Austen), ευαίσθητη αρχοντιά, πρωτοκλασάτο-ακριβό ερωτισμό. Είναι σαν να γράφει τα συναισθήματά του ο ερμηνευτής με καλλιγραφικά, μια φάση. Βρίσκω, τέλος πάντων, κάτι το γοητευτικά και μη καρικατουρίστικα κιμπάρικο στην ατμόσφαιρα.
Επίσης, στα θετικά, βλέποντας τον ερμηνευτή, στο ένα πλάνο βλέπω τον Κώστα Σπυρόπουλο και ψάχνω Σελήνη και Χόχο σε ένα διαμέρισμα οιασδήποτε πελούσιας Αθηναίας, που δεν αρρωσταίνει επειδή είναι πελούσια και κακιά πελούσια ψόφο δεν έχει. Σε άλλο πλάνο βλέπω τον Barry Gibb κι αναρωτιέμαι πού λάσκονται ο Robin κι ο Maurice να συμπληρωθεί η τριανδρία, να ρίξουν ένα “Nights on Broadway”. Και σε άλλο πλάνο περιμένω μήπως τραγουδήσει “Συγχώρα τους, Πατέρα. Δεν ξέρουν τι τους γίνεται”, γιατί είμαι πεπεισμένος ότι είναι o Robert Powell ντυμένος σερβιτόρος στα διαλείμματα του γυρίσματος ο Jesus από το Nazareth.
Εξαίσιο τραγούδι, νομίζω ότι θα το άκουγα και σε πλαίσιο εκτός Eurovision. Όπου και πάτωσε. Και δεν πειράζει καθόλου όμως.
Γιουροβιζιονικό: Γιατί όχι; Απ’ τα πιο ησυχούλια.
Λαοφιλές: Όταν λέω εγώ, να μην κρίνουμε από κατατάξεις, κάτι τέτοια όργια έχω στο μυαλό μου.
Ελληνιάρικο: Ναι, αλλά καλά ελληνικό.
Νταμπαντούμπα: Μακριά από μας.
Τρελιάρικο: Είπαμε όχι!
Ζωηρό: Γιατί επιμένετε;
Ερμηνεία: Εξαίρετη.
Σύνθεση: Πανέμορφη.
Οι 15 καλύτερες ελληνικές συμμετοχές Eurovision σύμφωνα με τη Μέθοδο ΓΛΕΝΤΖΕΣ (Θέσεις 15-11)
Η εβδομάδα Eurovision συνεχίζεται με:
-11/05: Οι 15 καλύτερες ελληνικές συμμετοχές Eurovision σύμφωνα με τη Μέθοδο ΓΛΕΝΤΖΕΣ (Θέσεις 5-1)
-18/05: – Ανταπόκριση απ’ το δωμάτιό μου
