Γράφει ο Μανώλης Ιωαννίδης για την Κουλτουρόσουπα
Ανασκόπηση των ένδοξων ελληνικών χρονιών της Eurovision που, αν αφιέρωνα τον ίδιο χρόνο στις Πανελλήνιες που αφιέρωσα σε αυτά, τώρα θα δούλευα στη NASA. Καθαριστής τουαλετών αλλά και πάλι.
2019: Better Love – Katerine Duska
Δε θυμάμαι πώς και γιατί, αλλά ενώ είχα παλουκωθεί, την ελληνική συμμετοχή την έχασα. Ένιγουεηζ.
Υπέροχη σκηνική παρουσία, με ένα χαριτωμένο ονειρικό στοιχείο, ψιλοαταίριαστη για επιληπτικά όργια σχολής Eurovision (που για να μην παρεξηγηθώ, τα επικροτώ σφόδρα). Μια πιο artpop προσέγγιση, που δεν κάνει καθόλου κακό σε μια χώρα που μάλλον κομπάζει για την εξαγωγή τρικούβερτων τσιφτετελιών. Γι’ αυτό και θεωρώ παράσημο το να μη θυμίζει σε τίποτα τυπικά εξαγόμενη Ελλάδα. Μου άρεσαν όλα- το girly μενταγιόν-κρεμμύδι για prop, το αριστοκρατικό κοστούμι της ερμηνεύτριας, η θεατρικότητα στο δρώμενο. Ή μάλλον σχεδόν όλα- το τραγούδι καθαυτό, ευχάριστο μεν, δε νομίζω ότι ήταν για Eurovision δε. Δεν ξέρω αν θα ‘ταν καν single σε κάποιο album της καλλιτέχνιδας, για να ‘μαι ειλικρινής.
Θυμάμαι που ‘χε πάρει τ’ αφτί μου, ότι ήταν επηρεασμένη η όλη παρουσία(ση) απ’ τον πίνακα του Τζέρυ του Αφεντικού, “Ο Κήπος των επίγειων απολαύσεων”. Ζουμερότατη πηγή άντλησης έμπνευσης. Αλλά θα μπορούσε να πει κανείς ότι κρίνοντας εκ του αποτελέσματος, δυστυχώς η Γκουέρνικα θα ταίριαζε περισσότερο.
Δεν μπορώ να πω ότι πρόκειται για τραγούδι που θα βρίσκεται σε ανελέητο rotation στις επιμελώς ατημέλητες playlist μου. Αλλά μου αρέσει πραγματικά πολύ η αισθητική του κι όλη ιδέα που πουλούσε, μαζί με την αντίστιξη σε σχέση με πιο επιτυχημένες διαγωνιστικά επιλογές, που εμένα όμως μ’ άφηναν παντελώς αδιάφορο.
Παρεμπιπτόντως. Για τους eurofans: σιβυλλική έκφραση υγιούς γειτνίασης, όταν η Νορβηγία δίνει δωδεκάρια στη Σουηδία. Για τους ίδιους eurofans: αξιοθρήνητο αλισβερίσι αμόρφωτων παρακατιανών, όταν η Κύπρος δίνει δωδεκάρια στην Ελλάδα. Όχι, για να μη νομίζουν μερικοί- ο Καραγκιόζης έχει ελληνική προέλευση, αλλά τα κακέκτυπά του είναι πανευρωπαϊκά/παγκόσμια.
-Θέση στον Ημιτελικό: 5η (185 βαθμοί)
-Θέση στον Τελικό: 21η (74 βαθμοί)
-Νίκησε η…: Ολλανδία με την Duncan Laurence και το “Arcade”.
-Εγώ ξεχώρισα: Έχετε λίγο χρόνο; Ή… πολύ; Συνοπτικά και με βάση την κατάταξη- την υπέροχη Ολλανδία, την ενδιαφέρουσα Ιταλία, τον αψεγάδιαστο Ρώσο, τη Νορβηγία που ομολογώ ότι είχα κατα-υποτιμήσει, την αδικημένη απ’ το κοινό Τσεχία, την αδικημένη απ’ τον εαυτό της Κύπρο, τη φοβερή και ας λένε ό,τι θέλουν Λευκορωσία. Επίσης, την BDSM-light Ισλανδία, το fun Σαν Μαρίνο, τις εξαίσιες δεύτερες της Αλβανίας και τη χαριτωμένη Μάλτα. Και για την Πορτογαλία τα λόγια αδικούν την αφοσίωση που έχω σ’ εκείνο το αριστούργημα.
ΥΓ. Στον προαναφερθέντα πίνακα-επιρροή, υπάρχει ένας τύπος στα οπίσθια του οποίου, αναγράφονται κάποιες νότες τις οποίες κάποιοι μελοποίησαν- επανερμήνευσαν στο YouTube. Και για κάτι τέτοιες στιγμές λέω ότι είμαι χαρούμενος που έχω ζήσει.
[ΒΙΝΤΕΟ από μουσική οπισθίων από “Κήπο επίγειων απολαύσεων:
2021: Stefania – Last Dance
Κι εδώ την είχα χάσει τη Χώρα του Φωτός, αλλά λόγω αντικειμενικών δυσκολιών.
Παρόλα αυτά τέσσερα χρόνια μετά που την ακούω, έτσι, πολύ έγκαιρα, νομίζει ότι είναι μια πάρα πολύ καλή ποπ επιλογή, με μια απρόσμενα δυνατή ερμηνεία κι άλλο τόσο φαντεζί ιδέα για τη σκηνή. Νοστιμότατο bop, με μια πολύ του άνω του αξιοπρεπούς ερμηνεύτρια, που νομίζω ότι πρέπει να είναι πολύ ευχαριστημένη με την επίδοσή της και σε νεαρότατη ηλικία κιόλας. Μια τέτοια σκηνή, σε μια τέτοια βραδιά ΚΑΤΑΠΙΝΕΙ και τους εμπειρότερους και το έχουμε ξανακούσει στην πράξη. Αλλά σ’ αυτήν την περίπτωση, 20 χρονών κορτσόπουλο, έσκισε πραγματικά.
Η οποία Ελληνίδα ερμηνεύτρια μου φέρνει λίγο και σε Noa Kirel πριν τη Noa Kirel, τώρα που τα λέμε. “Do you wanna see me dance?” η μία, “Let’s dance!” η άλλη, ημι-έξαλλα χορευτικά η μία, σκερτσόζικα κλεισίματα του ματιού η άλλη. Βαρύ γιουροβιζιονικό ποπ η μία, κλασικό χορευτικό ποπ η άλλη. Και πάνω απ’ όλα: γαλαζί μάτια η μιά, γαλαζί κι η άλλη… Νομίζω δε λαθεύουν τα μπιρμπίλικα, σαγηνευτικά και γαλαζί δικά μου μάτια και οι ομοιότητες είναι εκεί.
Δεν έχω την παραμικρή ενδυματολογική κατάρτιση για να κρίνω με περίσσια σιγουριά τις επιλογές των διαγωνιζομένων αλλά αυτές οι ολόσωμες φόρμες μου κάνουν λίγο ανερχόμενο παλαιστή του WWE.
Αξιολογότατη επιλογή, πετυχημένη εκτέλεση και ένα αξιοπρεπέστατο χορευτικό τραγούδι ικανό να αναρριχηθεί ψηλά στον βαθμολογικό πίνακα. Όπως κι έκανε, σφυρίζοντας κλέφτικα για την αρχή της υψηλών πτήσεων της Γενέτειρας της Δημοκρατίας στον χρυσοποίκιλτο αχταρμά ονόματι Eurovision.
-Θέση στον Ημιτελικό: 6η (184 βαθμοί)
-Θέση στον Τελικό: 10η (170 βαθμοί)
-Νίκησε η…: Ιταλία με τους Måneskin και το “Zitti e buoni”.
-Εγώ ξεχώρισα: Ω, καλά… Η Eurovision του ‘21 μάλλον μ’ έκανε να αρχίσω πάλι να βλέπω (και να ακούω, γελάστε ελεύθερα) Eurovision. Δυνατή Ιταλία, πραγματικά θαυμάσια Ελβετία, Ισλανδία ΕΠΟΣ-το πνεύμα της καλής Eurovision, κατ’ εμέ, Λιθουανία τρομερή, Μολδαβία γλυκούλα, Κύπρος ως συνήθως ν’ αδικεί εαυτόν, Αρμενία και “Μάτα Χάααααααρι”, τρισχαριτωμένη και υπεραδικημένη Κροατία. Και εννοείται- Ουκρανία. Ίσως ό,τι καλύτερο βγήκε από Eurovision στη σύγχρονη εποχή. Θεότητα, η: γένος θηλυκού, παράδειγμα σε πρόταση “Η συμμετοχής της Ουκρανίας στη Eurovision του ‘21 ήταν μια θεότητα”. Ουκρανία 2021 και Ουκρανία 2007 στο πάνθεον των συμμετοχών της σύγχρονης εποχής.
2022: Die Together – Amanda Georgiadi Tenfjord
Πάρα, πάρα πολύ ωραίο τραγούδι. Το είχα περάσει πάνω-πάνω τότες, ένοχος, αλλά ξανακούγοντάς το νομίζω ότι πρόκειται για μια πολύ όμορφη στιγμή. Απ’ αυτά το εσωτερικούλια, τα ευάλωτα που με καλό στήσιμο και καλαίσθητο μοιρολόι χτυπάνε δεκάδα. Νομίζω ήταν υπέροχα σκηνοθετημένο και έβγαζε αρχοντιά κι όχι μιζέρια, όποτε δεν ήταν της λογικής “Αμολήστε τον έρημο τον ερμηνευτή σε μια έρημη σκηνή -μπαλάντα έχουμε- κι ό,τι χιονίσει, ας κατεβάσει”.
Μπορεί να είμαι εγώ τονικά κωφός αλλά νομίζω ότι υπήρχε room for improvement στα φωνητικά. A whole floor for improvement, όχι ένα room αλλά ας είναι. Γιατί φρονώ ότι πρόκειται για πραγματικά ενδιαφέρον τραγούδι, πέρα από στεγανά Eurovision. Δε θεωρώ ότι ασθμαίνει όταν ακούγεται σε περιβάλλον εκτός Eurovision. Είναι το καλό το ηλεκτρονικό ποπ, με αξιώσεις- φωνητικά, στιχουργικά, μουσικά.
Τι ωραία ήταν και η σκηνή στην Ιταλία με τα τρεχούμενα νερά. Από πού βέβαια τα πήρανε τα νερά δεν ξέρω- βοθρόνερα ήταν; Αποξήραναν κανένα έλος; Αλλά η σκηνή ήταν εντυπωσιακότατη κι όλο το τρίλεπτο είχε ένα a e s t h e t i c χάρμα οφθαλμών.
-Θέση στον Ημιτελικό: 3η (211 βαθμοί)
-Θέση στον Τελικό: 8η (215 βαθμοί)
-Νίκησε η…: Ουκρανία με τους Kalush Orchestra και το “Stefania”.
-Εγώ ξεχώρισα: Ισπανία is bringing sexy back (yeah, yeah), Πορτογαλία πανέμορφη, Νορβηγία έμαθα σχεδόν όλη τη χορογραφία κι ήταν προσωπικό πουλέν, Φινλανδία blast from the past, Τσεχία άξια, Σλοβενία δε σας άξιζε, Κύπρος ό,τι δίνεις παίρνεις.
2023: What They Say– Victor Vernikos
Αξιοπρεπέστατος. 17 χρονών με έναν απολύτως δικαιολογημένο υπερενθουσιασμό, που οκέι, δε βγήκε πουθενά αλλά τουλάχιστον υπήρχε για να υπηρετήσει τη συμμετοχή κι όχι τον εαυτό του. Όλα τα memes κι ο συνηθισμένος αρνητισμός προέκυψαν για τους απλούστατους δύο λόγους: 1) δεν πέρασε τελικό και 2) οι κακιασμένες, ημιμαθείς κομπλεξάρες είναι οι πιο φωνακλούδες.
Ήταν λίγο ντυμένος, σαν κομπάρσος σε ντοκιμαντέρ του National Geographic κι αυτά τα ΓΡΣΣΚ στη γιγαντοοθόνη κυμαίνονταν απ’ το αχρείαστο ως το αστείο. Τα φωνητικά δεν ήταν και το πιο δυνατό στοιχείο του κομματιού, ούτε και η σκηνική παρουσίαση με το air-boxing ήταν για πεντάδα τελικού. Αλλά άνετα, για εμένα τουλάχιστον, μπορούσε να πάρει το εισιτήριο για τον τελικό από τουλάχιστον άλλα δύο κομμάτια απ’ τον ημιτελικό του (της Πολωνίας ή της Αλβανίας, για τους ψαγμένους), αν επικεντρωθούμε στο μουσικό της υπόθεσης.
Ήταν τραγούδι για Eurovision; Εύκολο να κρίνει κανείς εκ του αποτελέσματος. Αλλά εμένα με ηδονίζει ότι δεν έστειλε η Ελλάδα κάποια απομίμηση απ’ αυτά που κάνουν θραύση εγχώρια και με κάνουν, προσωπικά, να ψάχνω indie-underground καλλιτέχνες.
-Θέση στον Ημιτελικό: 14η (13 βαθμοί)
-Θέση στον Τελικό: Μας τέλειωσε.
-Νίκησε η…: Δεν έχει σημασία. Αλλά τη Juryvision την κέρδισε, ποια άλλη, η Σουηδία.
-Εγώ ξεχώρισα: Δεν είμαι βίαιος άνθρωπος αλλά γίνομαι, όταν ακούω έστω και το παραμικρό σχόλιο που δεν αναγνωρίζει τη Φινλανδία ως ένα απ’ τα καλύτερα τραγούδια Eurovision όλων των εποχών. Ισραήλ συμπαθητικό, Βέλγιο ΘΕ-ΟΣ, Αυστραλία απίστευτη, Αυστρία η απόδειξη γιατί οι eurofans μοιράζονται ελάχιστα εγκεφαλικά κύτταρα μεταξύ τους και ευτυχώς που μπήκανε οι κριτικές επιτροπές, Γαλλία σπουδαία, προτού η ερμηνεύτρια δείξει την παιδεία της στην ήττα, Ισπανία απόκοσμη και μοναδική, Εσθονία δυνατή, Σερβία εγκληματικά παραγνωρισμένη, Γερμανία σπουδαία.
2024: Zari – Marina Satti
Για εμένα το τραγούδι ήταν για 5άδα. Γιατί επρόκειτο για μια καλλιτέχνιδα που θεωρώ σπουδαίο ταλέντο, που δε βρίσκεις πολλά όμοιά του στο εγχώριο mainstream κι ένα τραγούδι που ήταν ντουγρού για Eurovision. Και καλή Eurovision, πάνω απ’ όλα, τουλάχιστον στα δική μου αισθητική.
Πάνω από κάτι συμπαθητικές Ιταλίες, από κάτι άοσμες Γαλλίες (απορώ τι μανία πάθατε με αυτό, το, οκ, αξιοπρεπές-αλλά-μόνο-αυτό, τραγούδι), πάνω από τη γλυκήτατη αλλά μέχρι εκεί Αρμενία και από την καλή Πορτογαλία. Μπορούσε υπερανετότατα να είναι κάτω από Κροατία, Ελβετία, Ιρλανδία και τέλος! Προφανώς διαφορετική άποψη είχε η ερμηνεύτρια που μάλλον απ’ τη στιγμή που επιλέχθηκε να πάει εκεί, την ενδιέφερε περισσότερο πώς θα το παίξει Μπελογιάννης των εφήβων και πώς θα κάνει κοινωνική επανάσταση των κοινωνικών δικτύων, παρά τα αμιγώς καλλιτεχνικά.
Τελικά, βγήκε με τη διαστημική πάνα της, χόρεψε, τραγούδησε, το έζησε (μάλλον, δεν ξέρω, μην υποθέτω και πολλά, γιατί μπορεί να βγει και να πει ότι υπέφερε και ήταν ό,τι χειρότερο στη ζωή της) κι εγώ αναρωτιέμαι τι θέση θα έπαιρνε το τραγούδι αν ΔΕΝ επιτρέπονταν το προ-ηχογραφημένα φωνητικά.
Τραγούδι που ακόμα ακούω και καραγουστάρω με τα χίλια, κομμάτι φτιαγμένο από κομμάτια του τρελιάρικου σήμερα που ασχολείται με τα πάντα και δεν επικεντρώνεται πουθενά, τραγούδι για Eurovision με την έθνικ κολόνια που δεν ψεκάστηκε απλώς αλλά λούστηκε, αλλά και για έξω απ’ τη Eurovision, γιατί δείχνει συνέπεια στην ταυτότητα που έχει δομήσει η δημιουργός του.
-Θέση στον Ημιτελικό: 5η (86 βαθμοί)
-Θέση στον Τελικό: 11η (126 βαθμοί)
-Νίκησε η…: Ελβετία με το Nemo και το “The Code”.
-Εγώ ξεχώρισα: Κροατιάρα που ξεσήκωσε όλο το στάδιο και την Ευρώπη μαζί (1η στις ψήφους του κοινού), Ιρλανδία που ήταν η προσωπικό αδυναμία, Σουηδία (θού, κύριε, φυλακήν τώ βρομοστόματί μου) που μου θύμιζε καλό υπερατλαντικό ποπ, Εσθονία που εκτίμησα αργά, Ισπανία με μουσική και νόημα, Αυστρία με τσαχπινιά ασυναγώνιστη και Νορβηγία που υπέστη τη σφαγή του αιώνα (του αιώνα όμως)!
Δείτε και αυτά:
Ελλάδα στη Eurovision την τελευταία δεκαετία: Τα Πέτρινα Χρόνια 2014-2018
Eurovision 2025 – Ελληνικός Τελικός: Προβλέψεις και προτιμήσεις απ’ το δωμάτιο (Μέρος Α’) (Μέρος Β’) (Μέρος Γ’)
