Κάνοντας λόγο για τα τηλεοπτικά σήριαλ, φαντάζομαι όλοι θα συμφωνήσουμε – ανεξάρτητα από τον βαθμό αρεσκείας καθενός- ότι η σειρά «Άγριες μέλισσες» λειτούργησε ως ορόσημο στον τομέα της μυθοπλασίας, αλλάζοντας δραστικά το τηλεοπτικό τοπίο σε αυτό το κομμάτι… Με την έννοια ότι επηρέασε καθοριστικά την οπτική δημιουργών και καναλιών για τα σήριαλ που ακολούθησαν, με κυρίαρχο τον μιμητισμό ως πάγια τακτική σε βαθμό… μάστιγας! Όπου δεν τολμά να κάνει κάτι επιτυχία και την ίδια στιγμή πέφτουν στην πιάτσα τα κοράκια, αντιγράφοντας πιστά κατά συρροή και άνευ μέτρου την δοκιμασμένη, επιτυχημένη συνταγή! Παραβλέποντας πάνω στη φούρια του κέρδους, τις εκάστοτε συνθήκες, συγκυρίες, ιδιαιτερότητες, τάιμινγκ, περιεχόμενο κλπ. που προφανώς διαμορφώνουν μια επιτυχία, θεωρώντας με παιδιάστικη αφέλεια ότι μια επανάληψη του «κόνσεπτ» θα φέρει το ίδιο κερδοφόρο αποτέλεσμα, λες και είναι κάθε μέρα Πασχαλιά…
Με συνέπεια μετά τις «Μέλισσες» να συναντούμε σε ΟΛΑ τα κανάλια πληθώρα κουραστικών αντιγραφών με τις ίδιες βασικές επιλογές, ήτοι: εμμονή σε σήριαλ εποχής εστιάζοντας στις ίδιες δεκαετίες ’50- ’60, όπου βαρεθήκαμε να βλέπουμε παλιομοδίτικα ταγιεράκια, κλαρωτές φούστες, κρεπαρισμένο μαλλί, μουσειακά αξεσουάρ… Ακριβές παραγωγές λόγω εποχής ώστε να στηθούν τα ανάλογα σκηνικά, κοστούμια, λεπτομέρειες κλπ. συν μπόλικα εξωτερικά γυρίσματα… Δραματικό περιεχόμενο με φόνους, τραγωδίες, μυστηριώδη μπλεξίματα, βαριά οικογενειακά μυστικά, συγκρούσεις φατριών, απανωτά κερατώματα και πάει λέγοντας… Πολυπρόσωπες και πολυσύνθετες πλοκές να χάνεις τον μπούσουλα και να ξεχνάς από πού ξεκίνησε το αναμαλλιασμένο κουβάρι… Πλασάρισμα πολλών νέων ηθοποιών, που ναι μεν αξιολογείται θετικά ως επιλογή, ωστόσο μεταξύ τους εντοπίζουμε και ουκ ολίγους ατάλαντους, να απορείς με το κάστινγκ…
Αντιγράφοντας λοιπόν κατά γράμμα την «μελισσοκομική» συνταγή, περιμένουν την ανάλογη επιτυχία της ιστορικής πλέον σειράς, ξεχνώντας τα πλέον ουσιώδη: ότι α) οι «Μέλισσες» ξεκίνησαν να προβάλλονται με την έναρξη της καραντίνας, που σημαίνει αποκλεισμός με μηδέν εξόδους και επίσης σε ένα κατάξερο τηλεοπτικό τοπίο χωρίς κανέναν ανταγωνισμό, που σημαίνει μηδέν επιλογές, παίζοντας σε άδειο γήπεδο… β) Ήταν το πρώτο σήριαλ που καταπιάστηκε ως πρωτότυπη μυθοπλασία – χωρίς να βασίζεται σε λογοτεχνικό βιβλίο- με μια νοσταλγική εποχή για την πλειοψηφία των τηλεθεατών, ανακαλώντας οικείες μνήμες… γ) Εντυπωσίασε η ακριβή παραγωγή και κινηματογραφική οπτική, ξεφεύγοντας επιτέλους από το πανομοιότυπο εσωτερικό διαμερισμάτων και τις διαδρομές σαλόνι- κουζίνα- κρεβατοκάμαρα που είχαμε μπουχτίσει…δ) Επένδυσε για πρώτη φορά σε καινούργιους άγνωστους στο γυαλί ηθοποιούς, προσεκτικά επιλεγμένους, ανατρέποντας θεαματικά το μέχρι τότε «καθεστώς των ανακυκλωμένων δεινοσαύρων»…
Ερχόμενοι στο σήμερα, δεν χρειάζεται προφανώς βαθιά ανάλυση για να διαπιστώσει κανείς ότι ΔΕΝ ισχύει ΚΑΜΙΑ από τις ανωτέρω προϋποθέσεις που ήταν βέβαιο ότι θα εξασφάλιζαν υψηλές τηλεθεάσεις… Σήμερα με τις άπειρες επιλογές, τηλεοπτικές ή μη, γίνεται πανικός από αναρίθμητα σήριαλ που κονταροχτυπιούνται τις ίδιες ώρες, αναφέρονται όλα σχεδόν στην ίδια εποχή, πραγματεύονται πάνω – κάτω τα ίδια πονεμένα δράματα, έχουν επενδύσει μπόλικο χρήμα στην παραγωγή, πλασάρουν αβέρτα νέα πρόσωπα ανεξαρτήτως ταλέντου, ενώ τα τότε καινούργια των «Μελισσών», έχουν πλέον «παλιώσει» – ενίοτε σε βαθμό φθοράς- με απανωτές συμμετοχές παντού όπως ήταν αναμενόμενο κι επομένως τα καθοριστικά στοιχεία της έκπληξης, της ανατροπής, του καινούργιου, του διαφορετικού εκλείπουν παντελώς… Τώρα πώς γίνεται τα προφανή που αντιλαμβάνεται οποιοσδήποτε, να μη γίνονται αντιληπτά από τους ιθύνοντες που επενδύουν χρήμα με τη σέσουλα περιμένοντας κατόπιν τούτων την… γκράντε επιτυχία, μόνο ένας θεός ξέρει!
Με πιο τρανταχτό παράδειγμα την πολυδιαφημισμένη, πολυαναμενόμενη και προκλητικά πολυέξοδη «Μάγισσα» του Αντέννα, ως δημιούργημα των συντελεστών των «Άγριων μελισσών»… Οι οποίοι ως πρώτοι διδάξαντες και υπεύθυνοι της τηλεοπτικής ανατροπής που προκάλεσε η άκρως επιτυχημένη δουλειά τους και πλέον κυριάρχησε ως μόδα, δεν μπορούσαν βέβαια να αντιγράψουν επακριβώς τον εαυτό τους στο δεύτερο εγχείρημα, οπότε επέλεξαν τη διαφοροποίηση από τους άπειρους μιμητές τους, τοποθετώντας τη νέα μυθοπλασία πολύ πιο πίσω, ήτοι το 1817 επί τουρκοκρατίας… Που σημαίνει αναπαράσταση μιας μακρινής ιστορικής εποχής με ιδιαίτερα απαιτητικά σκηνικά, πλήθος χρηστικών αντικειμένων, άπειρα πανάκριβα κοστούμια, πάμπολλους ηθοποιούς ως πολυπρόσωπο έργο, άφθονα εξωτερικά γυρίσματα, ρεαλιστικές σκηνές μάχης κλπ., τα οποία μεταφράζονται αυτονόητα σε πακτωλό χρημάτων και ήδη διαφημίστηκε ως η ακριβότερη παραγωγή όπως ήταν φυσικό!
Η οποία επένδυσε άφθονο χρήμα ως καθαρά εμπορική πράξη, προσδοκώντας βεβαίως πολλαπλάσια οφέλη από υψηλότατες τηλεθεάσεις, κυριαρχώντας στη ζώνη της κι έχοντας ως εγγύηση τους ίδιους δημιουργούς των «Μελισσών»… Μόνο που όνειρο ήταν και πάει, καθότι και η αφέλεια έχει όρια κι όταν ο καναλάρχης είναι ανίκανος να σταθμίσει τις συνθήκες της αγοράς τη δεδομένη στιγμή και να αξιολογήσει ορθά το προϊόν που πουλά, μοιραία τραβά τα μαλλιοκέφαλά του για τόσο χρήμα που πέταξε στο βρόντο, οπότε οι «αποκεφαλισμοί» στελεχών που ακολούθησαν το φιάσκο, ήταν αναπόφευκτοι… Διότι όταν έχεις επενδύσει κάποια βαρβάτα εκατομμύρια περιμένοντας φυσικά ανάλογα κέρδη και βλέπεις τη σειρά τριτοτέταρτη στους πίνακες να πιάνει με το ζόρι ένα μίζερο 15άρι ποσοστό, το φυσάς και δεν κρυώνει, ψάχνοντας γωνιά να βαρέσεις το κούφιο σου κεφάλι!
Καθότι δεν σου επέτρεψε να διακρίνεις- πέρα από τις παρούσες συγκυρίες ανελέητου ανταγωνισμού- κάποιες ιδιαιτερότητες κι αδυναμίες της νέας σειράς, που κραύγαζαν από μακριά ότι το πάλαι ποτέ ποσοστό των «Μελισσών» δεν επρόκειτο να το δεις ούτε με κυάλι, ώστε να κάνεις λίγο κράτει στα αδιανόητα – αλαζονικά έξοδα…
Όπως ας πούμε ότι 1) ημυθοπλασία μιας τόσο μακρινής ιστορικής εποχής με ήρωες μη “αναγνωρίσιμους“ με τους οποίους ο θεατής αδυνατεί να ταυτιστεί στο ελάχιστο, μοιραία δεν αγγίζει συναισθηματικά, 2) το άγριο, σκοτεινό, πολεμοχαρές κλίμα με ακραία και ωμή βία σε πλεόνασμα (βασανιστήρια, αποκεφαλισμοί κλπ) απωθεί εντελώς, καθότι η πραγματική που εισπράττουμε καθημερινά έχει ήδη ξεπεράσει κάθε όριο τοξικότητας και την εμπεδώσαμε, σώνει! 3) Ο εντυπωσιασμός από μόνος του με σκηνικά, μπούγιο, χατζάρες, βρυχηθμούς, αγριοφωνάρες, σκηνές μάχης (με έλλειψη αληθοφάνειας που κραυγάζει το “στημένο“), ΔΕΝ αρκούν για την επιτυχία, απλά βγάζουν μια απωθητική αλαζονεία του τύπου “δέστε πόσα λεφτά δώσαμε για να σας θαμπώσουμε”, 4) Οι μανιέρες στην ερμηνεία, οι στυλιζαρισμένες υπερβολές, οι εντελώς ανέκφραστοι κομπάρσοι, οι ατυχείς διάλογοι με σύγχρονο λεξιλόγιο που ουδόλως παραπέμπουν στην εποχή φαντάζοντας ψεύτικοι, προκαλούν φαιδρότητα κλπ…
Επιπλέον είναι πραγματικά απορίας άξιο ότι μια σειρά με τόση βία, σεξ και βωμολοχία κατηγορίας “αυστηρώς ακατάλληλο για ανηλίκους” προβάλλεται στις… 9 (!), ενώ θα έπρεπε ΗΔΗ να έχει επιληφθεί το κοιμισμένο ΕΣΡ επιβάλλοντας ώρα προβολής μετά τις 11μμ! Εν ολίγοις μας έταξαν τόσα πολλά κεράσια που ετοιμαστήκαμε να κουβαλήσουμε κοφίνια και τελικά δεν χρειάστηκε ούτεη… χούφτα μας! Άσε που αποδείχθηκαν θεόξινα και τα φτύσαμε- μάρτυς μας τα νούμερα… Συμπέρασμα; Ότι όσοι ποντάρουν στο χρήμα ως εγγύηση επιτυχίας πλανώνται και μια πανάκριβη παραγωγή για «θάμπωμα» ΔΕΝ μπορεί επουδενί να υποκαταστήσει το ταλέντο, τη φαντασία, το μεράκι, το ένστικτο, τον ορθολογισμό, τη σοβαρή δουλειά και λοιπά «άυλα» προσόντα ή όπως λέει το αρχαίο σοφό «ουκ εν τω πολλώ το ευ, αλλά εν τω ευ το πολύ»! Ελπίζω οι επηρμένοι αιθεροβάμονες με την ανύπαρκτη κρίση, τώρα που η χασούρα έτσουξε για τα καλά, να το κατάλαβαν κατόπιν εορτής…
