Ενδιαφέρουσα rom-com, μεταφορά επιστημονικής φαντασίας από κόμιξ και μια εναλλακτική, ελληνική πραγματικότητα….και επιμένω. Διαβάστε πρώτα αυτό, αλλιώς θα χαθούμε στη μη-μετάφραση.
Γράφει ο Μανώλης Ιωαννίδης για την Κουλτουρόσουπα
Ο Καθρέφτης έχει Δύο Πρόσωπα (The Mirror has Two Faces), 1996, 121 λεπτά, ρομαντική κωμωδία - δράμα
Διαθέσιμο ως: Σάββατο, 18 Οκτωβρίου, 23:59
.png)
Μεσήλικας πανεπιστημιακός καθηγητής θετικών επιστημών, ο Jeff ο Bridges, καταλήγει καθηγητής αρνητικών επιστημών στη ζωή, αφού αποκηρύσσει το σεξ για χάρη μιας αγνής συντροφικότητας βασισμένης στον σεβασμό και την κατανόηση. Έχει καεί, ο δόλιος, σε πλείστες περιστάσεις και μα-τα-πτυχία-ψυχολογίας-που-δεν-έχω, όντας στο φάσμα του αυτισμού, βρίσκει μια μεγαλοκοπέλα, επίσης πανεπιστημιακό (και καλύτερη απ’ αυτόν), τη Βαρβάρα τη Στραϊζαντή, η οποία έχει καεί απ’ την άλλη πλευρά, αυτή της απόρριψης και κάνουν… κάτι σαν σχέση. Υποθέτω.
Κύλησε ο τέντζερης, άλλο που δεν ήθελε το καπάκι. Άραγε, αυτή η μορφή συντροφικότητας είναι μια εξελιγμένη, πραγματικά ενήλικη σχέση ή κάποιου είδους μεταμφιεσμένη άρνηση που διαστρέφει και μειώνει το μαζί;
Πρόκληση Τρομερά ενδιαφέρον ζήτημα, γουντιαλλενικών καταβολών και διαστάσεων (δεν πάει προς τα ‘κει). Ως ένα σημείο προχωράει απ’ την ιδέα στην εκτέλεση, αλλά δίχως τη σεκάνς που θα φιλοσοφήσει παραπάνω γύρω απ’ το θέμα. Κι ας λένε οι χαρακτήρες τόσα πολλά, επεξηγώντας στους εμβρόντητους γνωστούς τους τη φύση της σχέσης τους.
Επίσης, να με συγχωρήσει η Βαρβάρα, αλλά αν δίπλα σε Lauren Bacall και Mimi Rogers έβαλε τον εαυτό της να παίζει τη femme-fatale, τότε να ανεβάσω κι εγώ μια παράσταση εγώ, Δον Ζουάν κι ο Αλέν Ντελόν, Σγαναρέλος.
Ατάκα “Έχει πολλή πλάκα. Ίσως… “πλάκα” είναι λίγο τραβηγμένο”. Η Βαρβάρα για τον Τζεφ, όταν αρχίζει το “ειδύλλιο”(;).
Πορνογραφικότητα Θα πετύχαινε περισσότερα αντιμετωπίζοντας αμφότερους τους πρωταγωνιστές δίκαια, αποφεύγοντας νευρωτικά επεισόδια και βολικές μεταμορφώσεις. Ίσως χάθηκε η απόλυτη αβάντα της συνθήκης, αφού δεν επενδύθηκε χρόνος σε τουρνουά λεκτικού τζούντο. Παρόλα αυτά, συνέπασχα με τον χαρακτήρα της Βαρβάρας και σιχάθηκα αυτόν της θεάς, Λόρεν Μπακόλ. Οι γονείς πρέπει να έχουν το τακτ της γνώσης πότε να πεθάνουν.
Αδεσποτοσύνη Όντως αναρωτιόμουν προς τα πού το πάει ο ποιητής. Αλλά δεν καταλαβαίνω αν πρόκειται για αστραπή αδεσποτοσύνης ή δομικής σύγχυσης. Η διάρκειά της ταινίας δυστυχώς φαίνεται. Παρόλα αυτά δεν την αφήνει να κάνει τσάρκα σε πιο εναλλακτικά μονοπάτια, για χάρη των feelgood, σφιχτά οργανωμένων καταλήξεων. Επιστροφή στην παράδοση, το γνωστό είναι καλύτερο.
Ρέμβη Δε γίνεται να μη βάλει σε σκέψεις η συνθήκη. Ποιος ο ρόλος της σωματικότητας στο για πάντα; Ποιος ο ρόλος του ίδιου του “για πάντα”; Μήπως μας πουλάνε τις μελωδίες και τις πεταλούδες στο στομάχι ή είναι έμφυτα; Είναι απαραίτητα; Πόσο αφήνουμε τους γεννήτορές μας να καθορίζουν τη ζωή μας; Φυσικά, γνωρίζω τις απαντήσεις αλλά όπως λένε οι λατρεμένοι μου, κατάβαθα ανθρωπιστές, καπιταλιστές “Μη δίνεις τίποτα δωρεάν, εάν μπορείς να το πουλήσεις”.
Ηθοποιία Και η Βαρβάρα πολύ καλή (σκηνοθετώντας τον εαυτό της) και ο Jeff είναι τυπάρα. Φέρνει και η Λόρεν η Μπακόλ, ένα αρωματάκι περασμένων χολιγουντιανών μεγαλείων… Κανένα παράπονο.
Ατμόσφαιρα Τυπικότατη ρομαντικής κομεντί (για καλό το λέω). Ταινία για χαλαρό Σάββατο μεσημέρι μετά τις δουλειές του σπιτιού.
Οι Άνδρες με τα Μαύρα (Men in Black), 1997, 94 λεπτά, κωμωδία δράσης – επιστημονικής φαντασίας
Διαθέσιμο ως: Τετάρτη, 22 Οκτωβρίου, 23:59
.png)
Ο παλαίμαχος αλλά ουχί απόμαχος, Θωμάς Λη Τζόουνς, ως πράκτωρ K, και ο ράπερ, φρέσκος πρίγκηπας, περιστασιακά πυγμάχος και ηθοποιός, Γουίλ Σμιθ, ως πράκτωρ J, κυνηγάνε διαγαλαξιακή κατσαρίδα, για να αποτρέψουν την καταστροφή της Γης από οργισμένους εξωγήινους λόγω συμπαντικής παρεξήγησης. Σε έναν πλανήτη που αποτελεί άσυλο για διαφορετικές μορφές ζωής, οι Άνδρες με τα Μαύρα είναι υπεύθυνοι για την αρμονική συνύπαρξη των διαπλανητικών φυλών με όλες τις περιπέτειες, γκάφες και γεμάτες-γλίτσα καταστάσεις αυτό συνεπάγεται.
Οκέι χολιγουντιανή περιπέτεια επιστημονικής φαντασίας βασισμένη σε μια τότε ψιλοάγνωστη εταιρία ονόματι Μάρβελ (ίσως, για κάποιους, θα ‘ταν προτιμότερο να μείνει ψιλοάγνωστη). Σίγουρα, τίποτα παραπάνω, για εμένα τουλάχιστον- περίμενα να με κρατήσει περισσότερο. Υπόδειγμα “αντι-φεστιβαλικής” ταινίας, όπου όλα κυλάνε ομαλά με γνωστές συμβάσεις, γνωστό λεξιλόγιο, γνωστή κατάληξη. Οπότε, αυτό στα συν.
Πρόκληση Δεν πρόκειται για το είδος ή τη συγκεκριμένη αναπαραγωγή του, που θα απαιτήσει την κάλυψη οποιασδήποτε νοητικής/ψυχολογικής/πνευματικής ασυνέχειας. Για μένα, περισσότερο πρόκληση είναι να καταλάβω πώς αγαπήθηκε τόσο από τους κριτικούς αυτή η ταινία, παρά οτιδήποτε εντός της. Ώρες-ώρες αναρωτιέμαι αν τουλάχιστον έχουν έστω την ικανότητα να χρηματίζονται απ’ τις εταιρείες ή γλείφουν έτσι απλά σαν ξεχασμένοι αυλοκόλακες.
Ατάκα J: “Ξες τι λένε. Καλύτερα να έχεις αγαπήσει και να ‘χεις χάσει, παρά να μην έχεις αγαπήσει καθόλου”. K: “Δοκίμασέ το”. Καλά, έτσι απομονωμένο, το σενάριο μοιάζει γραμμένο απ’ τον Σαίξπηρ κι όχι από κανέναν δοξασμένο γραφιά του Χόλιγουντ… Με την καμία. Αλλά είναι μνημειώδης τρικλοποδιά στη δράση που εκτυλίσσεται, για χάρη μιας υπέροχης πληγής που αποκαλύπτεται απ’ το πουθενά.
Πορνογραφικότητα Προχωράμε. Νόμιζα ότι θα ‘χε περισσότερη ψυχαγωγία, ήθελα δηλαδή το κινηματογραφικό μου φαστ φουντ. Αλλά μάλλον βγήκε λίγο αρακάς.
Αδεσποτοσύνη Κλασική περιπέτεια, με καθαρά ορισμένους χαρακτήρες, δομή, θεματική. Όλα σε κουτάκια, τακτοποιημένα, ευθύγραμμα. Δε χρειάζεται τα πάντα να είναι πειραματισμός γύρω από τα πάντα. Και αυτό το σέβομαι.
Ρέμβη Είναι αλήθεια ότι, όπως ένας εκ των πρωταγωνιστών, κι εγώ έχω καιρό να παρατηρήσω τα αστέρια. Επίσης: αν υπήρχε μια συσκευή τύπου μαγικό στυλό, που με το πάτημα ενός κουμπιού του, θα ξεχνούσατε μέρες/μήνες/χρόνια (α ρε Απόλυτε, όλα τα ‘χεις πει), θα το χρησιμοποιούσατε; Δίνει φιλοσοφικό ψωμάκι για συζήτηση το φιλμ, δεν μπορώ να πω.
Ηθοποιία Δεν πρόκειται και για κάνα oscar bait, οπότε δεν τίθενται εξωφρενικές απαιτήσεις σπαρακτικής ερμηνείες. Κι ο Θωμάς με κατάθλιψη που δε βρομάει, οπότε τον συμπαθούμε. Κι ο Will εύθυμος και ζωηρούλης, έτοιμος και ταιριαστός για δράση. Κανένα απολύτως παράπονο.
Ατμόσφαιρα Στουντιακή, προσεγμένη. Αν δουλεύετε 87 ώρες τη μέρα (κακό του κεφαλιού σας) και θέλετε στο σπίτι να μη σας περάσει ούτε μισή σκέψη απ’ το κεφάλι (καλό του κεφαλιού σας), δείτε αυτήν την ταινία. Big dumb entertainment, y’all!
Σ’ Αυτή τη Χώρα δεν Ήξερε Κανείς να Κλαίει, 2018, 90 λεπτά, κωμωδία
Διαθέσιμο ως: Παρασκευή, 31 Οκτωβρίου, 23:59
.png)
Περίοδο προσφυγικής κρίσης, κλιμάκιο χαρτογιακάδων, αποβαίνει σε απομακρυσμένο νησάκι του Αιγαίου για να δει τι γραφειοκρατική υπερμπούρδα μπορεί ν’ ανακινήσει. Πρόκληση το έργο των εξ Ευρώπας (και Ελλάδας) ορμώμενων τζιτζιφιόγκων για τον απλούστατο λόγο ότι στο νησί αυτό δεν υπάρχουν χρήματα. Κυριολεκτικά είναι ντεμοντέ κι έχουν καταργηθεί απ’ τους κατοίκους! Στο κλιμάκιο, συμμετέχει η Αύρα (ή Αφροδίτη), η οποία βιώνει: α) πολιτισμικό σοκ, αντικρίζοντας παντού μια αλλοπρόσαλλη μα παραδείσια πραγματικότητα και β) ερωτικό σοκ, βλέποντας με τα καταγάλανα, υπερυπέροχα, τεράστια μάτια της ότι ο “δάσκαλος” του νησιού είναι το ανεκπλήρωτο αμόρε (αυτά είναι τα πιο επικίνδυνα, να / το ξέρετε).
Στην πρώτη θέαση, η ταινία μου φάνηκε περιέργη. Στη δεύτερη, απλά υπέροχη. Τολμάει να ονειρευτεί, να παρουσιάσει έναν άλλο κόσμο. Μια εκδοχή ή διάσταση της πραγματικότητας, φωτεινότερη και αμεσότερη. Αν δεν μπορούμε να ονειρευτούμε στις ταινίες, τότε πού;
Πρόκληση Εγώ που δε γνωρίζω πολλά από ταινίες και βλέπω μία ανά Ολυμπιάδα, βρήκα το θέμα εξαιρετικό και ορθά δοσμένο. Πώς ζούνε αυτοί οι άνθρωποι; Πώς πάμε πέρα απ’ τα λεφτά; Μέχρι πού μπορούν να επεκταθούν τα σύνορα της φαινομενικής Εδέμ; Θυμήθηκα τα νιάτα μου, που ‘χα διαβάσει Κροπότκιν για μάθημα Πολιτικής Φιλοσοφίας (ένας Χριστόφορος Κολόμβος ξέρει πώς κατέληξα σε μάθημα Πολιτικής Φιλοσοφίας) και νόμιζα ότι τέτοια αναρχίζοντα τεκταινόμενα, μπορούν να υπάρξουν και στον δικό μας κόσμο.
Ατάκα “Βάρκα με όνομα γαϊδάρου… Θα γελάν κι οι γλάροι”. Έτσι, πετάω μια ατάκα εκτός περιεχομένου, μήπως δείτε την ταινία.
Πορνογραφικότητα Ναι, υπάρχει. Γιατί με όμορφη σκηνοθεσία και υπέεεεεεεροχη ηθοποιία, νιώθεις ότι ζεις στο νησάκι. Βλέπεις κάτι αγνό όσο και αληθινό να εκτυλίσσεται μπροστά σου. Αυτοί οι άνθρωποι υπάρχουν, σκέφτονται, νιώθουν, κάνουν μερεμέτια. Ίσως όχι σ’ αυτόν τον κόσμο. Αλλά σ’ έναν ωραιότερο. Τους πλησιάζεις όμως και κάτι παίρνεις απ’ την αύρα τους. Δεν πρόκειται για την απελπιστικά συνηθισμένη, αποστειρωμένη και ανίατα βαρετή σκηνοθεσία των μισών ταινιών (και βάλε) που βλέπουμε.
Αδεσποτοσύνη Και μόνο βάσει θεματολογίας, ύψιστη! Δε θέλω να ξέρω προς τα πού το πάει ο ποιητής σε οιοδήποτε ποίημα. Κι εδώ έχουμε μια καλή περίπτωση που αυτό συμβαίνει. Θα κάνω σπόιλερ άθελα μου το χαμένο- αν έχετε δει το Apocalypto, θα με θυμηθείτε.
Ρέμβη Δε γίνεται, έστω για λίγο, να μην αναρωτηθείτε “Βρε λες…;”. Εκτός αν σας έχει φάει τόσο η πραγματικότητα, που τότε, δεν έχουμε να πούμε και πολλά. Ζήστε εσείς στη Χώρα που Όλοι Ήξεραν να Κλαψουρίζουν, αν θέλετε, να ζήσουμε εμείς στη δική μας.
Ηθοποιία Μπάμπης Χατζηδάκης, απλά θαυμάσιος (και γοητευτικότατος). Φωτεινή Τσακίρη, λες και δεν έπαιζε, ήταν ο χαρακτήρας της. Γιάννης Χατζηγιάννης, η cheerleader του έργου, “διερμηνέας” πρώτης διαλογής. Serge-Requet Barville, διαρκώς αποπροσανατολισμένος, ενσωματώνει θεϊκά το απόλυτο μπέρδεμα του ξένου, που όχι μόνο τη γλώσσα δεν καταλαβαίνει, αλλά και ό,τι κινείται! Και Μαργαρίτα Πανουσοπούλου… Την καταγγέλλω δημοσίως, γιατί με ποιο δικαίωμα τολμάει και να έχει αυτό το παρουσιαστικό και να ξέρει να παίζει; Δηλαδή, άσε κάτι και για ‘μας τις ελεύθερες. Πόσο ομορφόσογο πια, έλεος… Γκουγκλάρετε τη μαμά.
Ατμόσφαιρα Σε ρουφάει κι επιπλέεις μαζί με τους κατοίκους.
