|
|
Γράφει η Πίτσα Στασινοπούλου για την Κουλτουρόσουπα.
Διαφημίστηκε με τυμπανοκρουσίες η νέα δραματική σειρά της ΕΡΤ, με ένα δυνατό τρέιλερ που έκανε αίσθηση, ένα δελτίο τύπου γεμάτο διθυράμβους, μια ιστορία που καλλιέργησε υψηλές προσδοκίες, ένα αξιόλογο καστ ηθοποιών που υποσχόταν πολλά… άλλωστε η ΕΡΤ μετά τη θεαματική «αφύπνισή» της έχει προσφέρει κάποια εξαιρετικά δείγματα ειδικά στη μεταφορά λογοτεχνικών έργων με πολύ προσεγμένες παραγωγές, ενώ μπήκε δυναμικά και στο κομμάτι της μυθοπλασίας με σήριαλ που φιλοδοξούν να διεκδικήσουν την (προ πολλού χαμένη) μερίδα τηλεθέασης που αναλογεί στο κρατικό κανάλι… Ένα πεδίο πολύ δύσκολο δεδομένου του σκληρού ανταγωνισμού από τα ιδιωτικά κανάλια με πληθώρα αντίστοιχων σειρών που έχουν ήδη κατακτήσει σταθερό κοινό, ωστόσο δεν νοείται να απουσιάζει από τον τομέα η δημόσια τηλεόραση, οφείλοντας μάλιστα με τα τεχνικά μέσα και το κρατικό χρήμα που διαθέτει, να προσφέρει το καλύτερο δυνατό, καλούμενη να κερδίσει το στοίχημα μετά από χρόνια αδράνειας…
Με αυτό το σκεπτικό και κρατώντας ακόμη τον απόηχο από την εξαιρετική «Αγάπη παράνομη» που δικαίωσε στο μέγιστο τις προσδοκίες μας από μια δουλειά- πρότυπο της ΕΡΤ, αναμέναμε τον πολυδιαφημισμένο «Όρκο» στημένοι στους δέκτες βράδυ Σαββάτου για την πρεμιέρα των δύο πρώτων επεισοδίων… Όπου ήδη από το πρώτο τέταρτο νιώσαμε ότι «κάτι» δεν πάει και πολύ καλά, ότι κάτι στην προώθηση υπερτιμήθηκε κατά πολύ, ότι γρήγορα χάνουμε το ενδιαφέρον μας και επειδή «η αρχή ως ήμισυ του παντός» λειτουργεί νομοτελειακά ως… απαράβατος νόμος, ξέρουμε όλοι ότι τα πρώτα λεπτά στην παρακολούθηση ενός θεάματος είναι απολύτως καθοριστικά κι αν δεν καταφέρουν να αιχμαλωτίσουν τον θεατή, είναι σχεδόν βέβαιο ότι αποκλείεται να το καταφέρουν τα επόμενα ανατρέποντας την αρχική απογοητευτική αίσθηση. Διότι επιπλέον, ο θεατής που έχει χάσει εξ αρχής το ενδιαφέρον, κουβαλά αθέλητα μια αρνητική προκατάληψη που κάθε άλλο παρά τον ωθεί για τη συνέχεια, χάνοντας ίσως και μια πιθανή έκπληξη (απίθανη, αλλά λέμε τώρα) στο «παρακάτω»…Είναι ακριβώς το σοφό «η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται» και δύσκολα αλλάζει το… απόγευμα!
Και τί μας έδειξε το «πουρνό» για τη νέα πολυαναμενόμενη σειρά;;; Μια δουλειά όχι απλώς κατώτερη των προσδοκιών που καλλιέργησε, αλλά με σοβαρές αδυναμίες σε πολλά επίπεδα που ουδόλως περιμέναμε και η απογοητευτική αίσθηση του πρώτου τέταρτου στη συνέχεια εντάθηκε σε σημείο με το «ζόρι» σχεδόν να παρακολουθήσουμε το δεύτερο απανωτό επεισόδιο, εξίσου κακό αν όχι χειρότερο από το πρώτο, επιβεβαιώνοντας απλά τον γνωστό «νόμο»… Σε παρόμοιες περιπτώσεις που δεν έχουμε ολοκληρωμένη εικόνα στο σύνολό της, διατηρούμε φυσικά μια σχετική επιφύλαξη για το μέλλον, ωστόσο κρίνουμε το υλικό που είδαμε, θεωρώντας ότι αφενός αποτυπώνει ξεκάθαρα το στίγμα όσων ακολουθούν και αφετέρου λειτουργεί ως βαρόμετρο για την πορεία της σειράς και την απήχησή της… Με το δικαίωμα που κάποιοι υποδέχονται το πρώτο επεισόδιο ως σούπερ επιτυχία, με το ίδιο ακριβώς κάποιοι άλλοι το εισπράττουν αλλιώς.
Και κάτι μας λέει ότι παρά τις μεγαλοστομίες «Ο όρκος» δεν είναι γραφτό να αξιωθεί σοβαρή τηλεοπτική καριέρα, με πιθανότερο ενδεχόμενο να κινηθεί σε μονοψήφια νούμερα, πολύ κοντά σε… πολικά, τα πάλαι ποτέ «οικεία» της ΕΡΤ και είναι κρίμα για το φιλόδοξο άνοιγμα του επιχειρεί… Και αυτό διότι επένδυσε σε μια σειρά κακοφτιαγμένη σε όλα τα επίπεδα, ξεκινώντας αρχικά από ένα σενάριο με δόσεις μελό, ακόμα πιο μπόλικες δόσεις προκλητικής αφέλειας, λογής ανούσια κλισέ, ενίοτε ηθικολογίες ή ακόμα παιδαριώδεις «υπερβάσεις» σε μια πλοκή άτεχνα τραβηγμένη για τεχνητό αδιέξοδο «σασπένς» που προκύπτει ξεκάρφωτα χωρίς συνδέσεις, χωρίς το κατάλληλο υπόβαθρο, χωρίς αληθοφάνεια…
Όπου ο μεγαλογιατρός-σταρ Στάνκογλου (τελευταίως η ιατρική θεματολογία απολαμβάνει μέγα σουξέ) μετά το σοκ από τον χαμό της γυναίκας του (Παπαχαραλάμπους) και της κόρης του σε τροχαίο, αποσύρεται στην ερημιά ως ασκητής και επιστρέφοντας διαλυμένος για το ετήσιο μνημόσυνο, ξαφνικά σαν από θαύμα- ανεξήγητο ψυχολογικά- αναλαμβάνει πολυεπίπεδη δράση: ξεγεννά στο δρόμο μια γυναίκα… εφοπλιστή (Παπαδόπουλος) ο οποίος σε ανταπόδοση προτίθεται να χρηματοδοτήσει το εθελοντικό πρόγραμμα «Γιατροί στο δρόμο» του επίσης γιατρού αδελφού του (Γάλλος), στη συνέχεια όμως ο μεγαλογιατρός ανακαλύπτει στο γραφείο της δικηγόρου μακαρίτισσας γυναίκας του μια περίεργη σύνδεσή της με τον εφοπλιστή, ενώ ένας μαχαιρωμένος άστεγος στον δρόμο από το πουθενά (Πολυζωίδης) θα τον βάλει ξανά στο χειρουργείο με ανορθόδοξο τρόπο, ερχόμενος σε σύγκρουση με τον αδελφό του που επίσης κάτι περίεργο τον βασανίζει, διατηρώντας παράλληλα μια αδιευκρίνιστη σχέση με τη φίλη (Μιχαλοπούλου) της χαμένης νύφης του…
Αυτά τα μπουρδουκλωμένα είδαμε στα δύο πρώτα επεισόδια, ωστόσο πέραν της άτεχνα επιτηδευμένης πλοκής με θύμα την αληθοφάνεια προκειμένου να «εξιτάρει», το σημαντικότερο ήταν ότι τα είδαμε με εκνευριστικά κακή σκηνοθεσία ως αφελές εγχείρημα άπειρου ή ατάλαντου. Με σκηνές θαρρείς αποκομμένες αυθαίρετα χωρίς εσωτερική συνοχή και ροή που να δένουν τις ιστορίες σε ενιαίο καμβά… με ανύπαρκτο συναίσθημα για τραγικές απώλειες, που λες ότι το πάτημα ενός μαγικού κουμπιού μετά από λίγο τις ακυρώνει… με αίσθηση ουδόλως πειστικού «μυστηρίου» και ατμόσφαιρα απούσα… με διαλόγους και αισθητική ελληνικών ταινιών του ’60, όπου ο «καλός» υποφέρει μέχρι να δικαιωθεί, το «απολωλός πρόβατο» ξαναβρίσκει το δρόμο του, ο «πλούσιος» ευεργετεί, η «συμφορά» εξαγνίζει, η «έγνοια για τον πλησίον» κυριαρχεί ως ηθικό δίδαγμα με τις ενδιάμεσες σάλτσες…
Όπου βλέπεις τον παραιτημένο ερημίτη με την ρακένδυτη μορφή και τσακισμένη ψυχολογία έχοντας χάσει σε μια νύχτα τα πάντα, να μεταλλάσσεται αυτόματα χωρίς μεταβατικό στάδιο ή πειστικά ίχνη πόνου σε δυναμικό επιστήμονα- ερευνητή μυστηρίων- μαχητικό ανθρωπιστή, που απλά δυο-τρία αμήχανα κι ανούσια φλας μπακ αναμνήσεων περνούν επιδερμικά χωρίς να τον αγγίζουν αποτυπωμένα στη στάση του… για να μην αναφερθούμε στην εντελώς ξεκάρφωτη με παιδαριώδη αφέλεια σκηνή του μαχαιρωμένου άστεγου ή την τραβηγμένη από τα μαλλιά (μιλάμε για ξεμάλλιασμα!) του ξεγεννήματος της… εφοπλιστίνας στο πεζοδρόμιο ή την επιτηδευμένα φλύαρη προς επίδειξη «ιατρικών γνώσεων» σκηνή του χειρουργείου, υποβαθμίζοντας απαράδεκτα την ποιότητα μιας σκηνοθεσίας επιδερμικής με πολλά κενά, με προχειρότητες, με ατυχείς προσπάθειες εντυπωσιασμού …
Μοιραία κατόπιν τούτων, οι ερμηνείες δοκιμασμένων ηθοποιών που έχουν να διαχειριστούν μια πλοκή «φοσκωλικού» τύπου με ανούσιο στόμφο και μη αληθοφανή πολύπλοκα μπερδέματα, ενώ παράλληλα υφίστανται μια σκηνοθεσία επιεικώς ακατέργαστη χαμηλής αισθητικής και άνευ στόχου, είναι αναμενόμενο να εκπέσουν στη μετριότητα αποδίδοντας χαρακτήρες άλλοτε επίπεδους χωρίς ψυχή και περιεχόμενο, άλλοτε παγωμένους χωρίς συναίσθημα, άλλοτε υπερβολικούς με εξάρσεις εντυπωσιασμού, άλλοτε στυλιζαρισμένους… τουλάχιστον όσα εισπράξαμε στα πρώτα δείγματα και επαναλαμβάνουμε ότι είναι καθοριστικά ως γενική σφραγίδα κι ένεκα τούτου το «καλημέρα» οποιασδήποτε σειράς οφείλει να είναι ιδιαίτερα προσεγμένο αν οι συντελεστές επιθυμούν σταθερό κοινό και νούμερα…
Λυπούμαστε τόσο για τους καλούς ηθοποιούς όσο και για την ΕΡΤ που επέλεξε να φιλοξενήσει μια κακοφτιαγμένη σειρά, παρασυρμένη από την «απληστία» της να παρουσιάσει ποσότητα πασχίζοντας θαρρείς να αναπληρώσει το χαμένο έδαφος… μόνο που ο θεατής απαιτεί από αυτήν ποιότητα γιατί αν δεν του την προσφέρει το κρατικό κανάλι χωρίς κίνητρο κέρδους, από πού να την περιμένει, από τα ιδιωτικά μαγαζιά;; ΟΧΙ κύριοι της ΕΡΤ, δεν ζητήσαμε ποτέ «μπούγιο» από σήριαλ του συρμού που βρίθουν στην εμπορική πιάτσα, ζητάμε λίγα και ποιοτικά! Κι επιτέλους αν η μυθοπλασία αποδεικνύεται προβληματική ή ανάξια λόγου, καταφύγετε στην ασφάλεια των καταξιωμένων λογοτεχνικών έργων που έχετε αποδείξει την υπεροχή σας κι εμείς την επιβράβευσή μας… είναι απλό!
Φωτογραφικό υλικό
