Γράφει η Πίτσα Στασινοπούλου για την Κουλτουρόσουπα
Όχι, δεν θα επαναλάβω το κλισέ για το πόσο λαχταρούσαμε οι στερημένοι έστω μια υποψία γέλιου στις οθόνες, μετά από τόνους δράματος που μας καταπλάκωσαν… τα είπαμε, τα χιλιογράψαμε, τα εμπεδώσαμε! Ούτε θα αναλύσω το αυτονόητο, ήτοι την ελπίδα αισιοδοξίας που γέννησε η φετινή επιλογή των καναλιών να εντάξουν κωμωδίες στο πρόγραμμα, όχι βέβαια επειδή εισακούστηκε η ανάγκη μας, αλλά επειδή πίεσαν οι διαφημιστικές που τα χώνουν χοντρά και είδαν στις δημοσκοπήσεις τους πελάτες να λακίζουν, μπουχτισμένοι από τις τηλε-τραγωδίες με τη σέσουλα! Γιατί, σου λένε οι ταλαίπωροι, δεν φτάνει η κιτρινίλα, η μιζέρια, η τρομολαγνεία, η προπαγάνδα, η φτήνια, η αναξιοπιστία, ο καταιγισμός βίας κλπ, να έχεις στο καπάκι και μυθοπλασίες- ψυχοπλάκωμα, πάει πάρα πολύ, νισάφι και ουστ! Κάπως έτσι λοιπόν οι χορηγοί απαίτησαν ευχάριστο, κωμικό περιεχόμενο για να συγκρατήσουν τους φευγάτους καταναλωτές και η επιθυμία τους διαταγή βεβαίως! Γιατί όσα δεν καταφέρνουν χρόνια διαμαρτυρίας, τα καταφέρνει αυτοστιγμεί το πανίσχυρο χρήμα και για την ακρίβεια η απειλή για κλείσιμο της κάνουλας!
Οπότε τα κανάλια τσακίστηκαν φέτος να παραγγείλουν κωμωδίες, βγήκαν με αγωνία στη γύρα αναζητώντας γελαστικά σενάρια, ξεψάχνισαν την πιάτσα για να ανακαλύψουν το καταχωνιασμένο χιούμορ και ψάξε- ψάξε αναφώνησαν περιχαρείς «εύρηκα»! Όπου κάθε κανάλι ενημέρωσε με ενθουσιασμό τους διαφημιστές του για τα καθέκαστα ώστε να επενδύσουν αναλόγως και χάρη σ’ αυτούς θα επωφελούνταν και το άμοιρο κοινό, κατά το «μαζί με τον βασιλικό ποτίζεται κι η γλάστρα»… διαφορετικά, σιγά μη καίγονταν και σιγά μην ίδρωναν για τουςθεατές,μακάρι να χτυπιόταν οι τζαμπατζήδες άλλα δέκα χρόνια! Θα την έβγαζαν με δράμα και ξερό ψωμί μέχρι να σβήσει ο ήλιος, γιατί εδώ που τα λέμε, από δράμα σαν είδος «βρωμάει» η συγγραφική πιάτσα, όπου κι αν γυρίσεις το μάτι, μια τραγωδία με τα όλα της, μέχρι να πεις κύμινο θα σου έρθει στο πιάτο, ενώ η κωμωδία πολύ απαιτητικό και δυσεύρετο μενού η άτιμη! Θέλει βαρβάτα προσόντα, ταλέντο, ευφυία, φαντασία, τόλμη, δυνατό μυαλό και άλλα πολλά για να κερδίσει το πηγαίο γέλιο κι όχι εκβιασμένο χάχανο, εξ ου και ακριβοθώρητη, να την ψάχνεις μάταια με το φανάρι στην πυκνή ομίχλη…
Λογικό λοιπόν ότι οι ιθύνοντες κατέβαλλαν παραπανίσιο κόπο να πετύχουν το σχεδόν υπό εξαφάνιση είδος, μόνο που τζάμπα ο κόπος, τζάμπα η χαρά μας, τζάμπα τα πεταμένα λεφτά…γιατί δεν περιμέναμε τέτοια «εκφυλισμένα» δείγματα, ανίκανα τα περισσότερα να προκαλέσουν έστω και μειδίαμα, παρά μόνο απογοήτευση για ένα είδος κορυφαίας ψυχαγωγίας που από την πολύχρονη «αχρηστία» έχει πλήρως απονευρωθεί…Και βεβαίως εξαιρούμε το ανεκδιήγητο «Η κατάρα της Τζέλας Δελαφράγκα»– το οποίο «στόλισα» αρκούντως σε προηγούμενο άρθρο– καθώς η απύθμενη γελοιότητά του με τις άθλιες καρικατούρες, πέρα από κατάφωρη προσβολή της νοημοσύνης και αισθητικής ενός υγιούς θεατή, προσβάλλει ταυτόχρονα και τον όρο «κωμωδία», αδυνατώντας να κατατάξεις παρόμοια τερατουργήματα κάπου… αποτελούν μια δική τους ειδική κατηγορία ευτέλειας, απευθυνόμενα σε θαρρείς λοβοτημένους μπας κι αποσπάσουν κανένα χάχανο με αμφίβολα αποτελέσματα ακόμα και επ’ αυτού!
Οπότε προσπερνάμε το θλιβερό κατασκεύασμα του ντουέτου Ρέππας- Παπαθανασίου, που είναι ντροπή να βαφτίσουμε «κωμωδία» και πάμε στις άλλες, τις «κανονικές», που μέχρι στιγμής πήραμε μια πρώτη γεύση… και ήταν τόσο «άχρωμη, άοσμη και άγευστη» μέχρι ανόητη ή εκνευριστική ενίοτε, που δύσκολα το πράγμα θα αντιστραφεί στην πορεία, ΑΝ βέβαια παραμείνουν κάποιες…
Ξεκινώντας από την (τάχα) κωμική σειρά της ΕΡΤ «Αρχελάου 5» που πρόλαβε να κόψει το νήμα και από τα πρώτα επεισόδια, αντί να μας διασκεδάσει… μας κούφανε! Διότι μάταια πασχίζαμε να βγάλουμε άκρη με τον απίστευτο αχταρμά του σεναρίου, που ανακάτεψε χωρίς ειρμό στο μίξερ ό,τι πιθανό κι απίθανο μπορεί να κατεβάσει η κλάβα ενός τρικυμισμένου μυαλού, ενώ η ντεμέκ σύγχρονη, κουλ, νεανική σκηνοθεσία, μόνο ως αλαλούμ ανίδεου μπορεί να χαρακτηριστεί… με ανύπαρκτη συνοχή και δομή,με ασύνδετα ξεκάρφωτα πλάνα, υστερίες και υπερβολές, ανόητες κλισέ μοντερνιές ως«χαλαρή» και καλά μανιέρα, εξεζητημένες ερμηνείες όπου ελάχιστοι διασώζονται, με μια Παπούλια εκνευριστική στις πόζες, το υφάκι και τα ανούσια, βαρετά ξεσπάσματα κι έναν Στάνκογλου θλιβερό στην προσπάθεια να βγάλει ανύπαρκτο χιούμορ με το στανιό, που λες ποιος διεστραμμένος τον επέλεξε για κωμικό ρόλο και πώς γίνεται ένας έμπειρος ηθοποιός να μη διαθέτει ούτε στάλα αυτογνωσία…
Αποτέλεσμα βεβαίως η μονοψήφια τηλεθέαση με συνεχή κατρακύλα – πληρωμένη από τον πολίτη- και οσονούπω, όπως διαβάζουμε, κόφτης οριστικός…
Στη συνέχεια εμφανίστηκε, με αρκετές ελπίδες είναι αλήθεια, η σειρά «VIΠ- Καλά γεράματα» στον Αντέννα, με πιασάρικο θέμα τους τρόφιμους ενός γηροκομείου, καθώς τα ευτράπελα της τρίτης ηλικίας τροφοδοτούν αρκούντως καταστάσεις γέλιου… και ομολογούμε ότι κάποιες στιγμές χαμογελάσαμε με χαριτωμένα στιγμιότυπα ή ατάκες και κυρίως με τις αυθεντικά χιουμοριστικές ερμηνείες νέων (πρωτοεμφανιζόμενων;) ηθοποιών με ευφάνταστους χαρακτήρες… Αντίθετα η Κουτσαφτίκη στον ρόλο της διευθύντριας καταντά απωθητική με το υπερβολικό αφύσικο παίξιμο στα όρια της καρικατούρας, και κάποιος πρέπει να της μάθει ότι νισάφι επιτέλους με τις έντονες συνεχείς γκριμάτσες, λες και υποδύεται καρτούν!
Όσο για τους υπόλοιπους πεπειραμένους ηθοποιούς, δυστυχώς αναπαράγουν τη βολική μανιέρα που τους καθιέρωσε χωρίς την παραμικρή έκπληξη, ενσαρκώνοντας στερεοτυπικούς χαρακτήρες απολύτως προβλέψιμους, σε ένα σενάριο που ακολουθεί με ασφάλεια την πεπατημένη του είδους…ήτοι μια «μάζωξη» ετερόκλητων ανθρώπων με τις απαραίτητες γραφικές φιγούρες για γέλιο πχ. σε μια εταιρεία, ένα ξενοδοχείο, μια φυλακή, ένα μεγάλο σόι, μια πολυκατοικία και πάει λέγοντας το γνωστό γαϊτανάκι με γκάφες και μπλεξίματα, σπανίως ευρηματικά και συνήθως χιλιοειπωμένα ή αδιάφορα…
Τελευταία μέχρι στιγμής κατά σειρά εμφάνισης η κωμωδία «Έχω παιδιά» στο Μega, της οποίας το χαριτωμένο, πρωτότυπο τρέιλερ μας προϊδέασε ευχάριστα για κάτι ίσως διαφορετικό αναφορικά με τις σχέσεις γονιών- παιδιών, ελπίζοντας σε ένα έξυπνο σενάριο από τον Λάμπρο Φισφή… Ωστόσο, πολύ γρήγορα διαπιστώσαμε το «μία από τα ίδια», με επανάληψη και εδώ γνωστών κλισέ και καταστάσεων που έχουν πλέον εξαντληθεί- σαν να μη πέρασε μια μέρα από το «Ευτυχισμένοι μαζί», «Άκρως οικογενειακόν», «Το σόι μας» και λοιπά με συμμετοχή παιδιών –χωρίς φαντασία, σπιρτάδα, έμπνευση…
Αντίθετα με τραβηγμένα από τα μαλλιά, εξωπραγματικά «ευρήματα» σε βαθμό ανόητου σουρεαλισμού, αδιάφορη κατά τα άλλα συμβατικότητα, ενίοτε λάθος μηνύματα ανατροφής με παιδιά- δυνάστες, έναν Φισφή απροσδιορίστου σαχλής ταυτότητας, μια Μπέσυ Μάλφα υποβαθμισμένη, περιφερειακούς ρόλους κραυγαλέους για εκβιασμό δήθεν «γέλιου», με μόνο θετικό στοιχείο τις φυσικές ερμηνείες του ζευγαριού των πρωταγωνιστών…
Συνοψίζοντας, ο πρώτος, αυθόρμητος απολογισμός για τις πολυαναμενόμενες κωμικές σειρές λέει «άνθρακες ο θησαυρός» και επειδή η πρώτη εντύπωση είναι καθοριστική ή αλλιώς «το ήμισυ του παντός», οι ελπίδες για μελλοντική ανάκαμψη στερεύουν…οδηγώντας στη θλιβερή επαλήθευση ότι δυστυχώς η σύγχρονη κωμωδία πάσχει σοβαρά από έμπνευση και έξυπνες ιδέες, αναμασώντας με «άλλα λόγια» ή ανούσιες «μοντερνιές» τα ίδια εξαντλημένα προ πολλού στερεότυπα, που πλέον η επανάληψη τα έχει ξεθωριάσει, ακυρώνοντας το γέλιο…
Κρίμα οι καλοί ηθοποιοί, κρίμα τα έξοδα, αλλά κυρίως κρίμα οι ματαιωμένες προσδοκίες μας, καθότι δεν ήταν γραφτό…
