Είδε και σχολιάζει για την Κουλτουρόσουπα.
Επειδή το ρητό «η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται» (όπως και η… κακή αντίστοιχα), έχει αποδειχθεί αλάνθαστο χωρίς να «προδώσει» σχεδόν ποτέ τη σοφία του, οφείλουμε να πούμε ότι το πρώτο δείγμα της σειράς «Ψυχοκόρες» στον Αντέννα που παρακολουθήσαμε χθες Κυριακή, παρέχει όλες τις εγγυήσεις για μια δουλειά εξαιρετική και το λέμε με μετριοπάθεια… γιατί από αυτό το άρτιο δείγμα της αξίζει ο χαρακτηρισμός «διαμάντι», απλά μετριάζουμε ελαφρώς τον πρώτο ενθουσιασμό, για να αποφανθούμε οριστικά στη συνέχεια- αν και ένα τόσο… ηλιόλουστο πρωινό είναι εντελώς απίθανο να μην εξελιχθεί σε θαυμάσια μέρα!
Διότι διακρίναμε σε όλα τα επίπεδα σπουδαίες αρετές, που μέσα στον τηλεοπτικό συρφετό των φτηνών αντιγραφών, εύκολων μιμήσεων, στείρων επαναλήψεων, προχειρότητας κλπ. συνθέτουν αυτό που αποκαλούμε ευεργετική τηλεοπτική όαση!
Το θέμα της σειράς όπως αποδίδει κυριολεκτικά ο τίτλος, αφορά σε έναν ευρέως διαδεδομένο θεσμό της δεκαετίας του 50 κυρίως, που κουβαλά πολλές πονεμένες, ενίοτε τραγικές ή ακόμα τρυφερές ιστορίες, που ωστόσο, παρά το άκρως ενδιαφέρον περιεχόμενο, η μυθοπλασία παραδόξως μέχρι στιγμής δεν ακούμπησε, οπότε πρόκειται για θεματολογία με «παρθενική» θα λέγαμε παρουσίαση….Όπου οι τέσσερεις νεαρές αδερφές μιας οικογένειας στο χωριό και στα ζοφερά χρόνια του εμφύλιου, μετά τη σύλληψη του πατέρα και τη θάνατο της μάνας από τον καημό της, μένουν κατάμονες, αβοήθητες, πάμφτωχες και προκειμένου να επιβιώσουν δέχονται να εργαστούν σε αρχοντόσπιτα της πρωτεύουσας ως «ψυχοκόρες», όπως αποκαλούσαν κατά κανόνα τις δούλες με την κυριολεκτική έννοια της υποδούλωσης σε πλούσιες φυλακές… Κι ενώ η καπάτσα «προαγωγός» για τα τις πείσει τους τάζει ότι θα είναι όλες μαζί, στο σταθμό τις χωρίζουν βίαια, καταλήγοντας σε τρεις εντελώς διαφορετικές οικογένειες με παράξενες ιδιαιτερότητες, κρυμμένα μυστικά και εντελώς διαφορετική μεταχείριση στις δύστυχες αδερφές που απομονωμένες χάνουν κάθε επαφή μεταξύ τους, αναγκασμένες να υποστούν τα βίτσια κάθε αφέντη και αφέντρας…
Πολλά στοιχεία εντυπωσίασαν στα πρώτα δύο επεισόδια, με κυρίαρχο βεβαίως το εξαιρετικά δουλεμένο και ελκυστικής θεματολογίας σενάριο, βασισμένο προφανώς σε αληθινές μαρτυρίες, που αποδίδονται με θαυμάσια αυθεντικότητα, αληθοφάνεια και κυρίως ιδανική ισορροπία συναισθήματος, χωρίς ίχνος «μελό» ή ψυχολογικούς εκβιασμούς ή τραβηγμένες υπερβολές ή λογής γραφικότητες, παρότι πραγματεύεται τραγικές καταστάσεις με την παγίδα του φτηνού μελοδραματισμού νακαραδοκεί, χωρίς ωστόσο να… γλιστρήσει ούτε στιγμή! Πραγματικά αξιοθαύμαστη κι «ακριβοθώρητη» ισορροπία για παρόμοια θέματα που ως συνήθως καταφεύγουν στην εύκολη λύση να προκαλούν το θυμικό και δεν γίνεται να μην αποδώσουμε εύσημα για τη δύσκολη ακροβασία στους άξιους σεναριογράφους ΠένυΦυλακτάκη και Βαγγέλη Νάση…Των οποίων η ιδέα να μεταφέρουν στο σήμερα ένα «θεμιτό» και «δημοφιλές» καθεστώς δουλείας όχι πολύ μακρινό ούτε ανοίκειο, όπου ο καθωσπρεπισμός κάλυπτε σκοτεινά, αναμολόγητα δράματα, είναι βέβαιο ότι αγγίζει βαθιά μια παλιότερη γενιά με ανάλογα τραυματικά βιώματα και ταυτόχρονα προβληματίζει τη νεότερη για τα ήθη και τα στερεότυπα του τότε…
Το αμέσως επόμενο αξιομνημόνευτο στοιχείο αφορά στην σκηνοθεσία του Μιχάλη Χαραλαμπίδη , που επίσης σέβεται απόλυτα την αυθεντικότητα και αληθοφάνεια των ιστοριών, με θαυμάσια, αβίαστη, πλήρως κατανοητή ροή στις εξελίξεις, σωστή χρονική αλληλουχία χωρίς κουραστικά κι ανούσια πισωγυρίσματα, ιδανικό ρυθμό στη δράση, εξαιρετικά δοσμένη πλοκή με κλιμακούμενο ενδιαφέρον και εντάσεις, άρτια δομημένους χαρακτήρες, αξιολάτρευτη κινηματογραφική οπτική, πειστικότατη ατμόσφαιρα εποχής… Μια πολύ προσεγμένη παραγωγή σε κάθε λεπτομέρεια, όπου τόσο τα πολυδάπανα σκηνικά όσο και τα άφθονα εξωτερικά γυρίσματα, αποτυπώνουν με ακρίβεια τη δεκαετία του ΄50, είτε πρόκειται για αρχοντικά της εποχής και την τότε αριστοκρατία, είτε για φτωχόσπιτα με τη ζωή και το περιβάλλον του χωριού, φροντίζοντας επιμελώς από ανάλογα κοστούμια και επιπλώσεις μέχρι το τελευταίο αξεσουάρ, χωρίς να εντοπίσουμε την παραμικρή παραφωνία…
Και τέλος ένα μεγάλο εύγε για το σπουδαίο καστ της σειράς, συνδυάζοντας έμπειρους και καταξιωμένους ηθοποιούς σαν τους Αλέξανδρο Αντωνόπουλο, Μαρίνα Ασλάνογλου, Πυγμαλίωνα Δαδακαριδη, Δήμητρα Ματσούκα, Οδυσσέα Παπασπηλόπουλο, ΓιούλικαΣκαφιδά κ.α. με τη νεότερη ταλαντούχα γενιά πρωτοεμφανιζόμενων ηθοποιών στο γυαλί, σαν τις υπέροχες Μαργαρίτα Αλεξιάδη, ΜένιαΒουλιώτη, Μαριάννα Κιμούλη και Άννα Λουιζίδη, που υποδύονται τις ψυχοκόρες με υποδειγματικές ερμηνείες δίπλα στις σπουδαίες των «παλιών»… είναι πραγματικά τεράστια χαρά που μόλις τα τελευταία χρόνια (αρχής γενομένης από την σειρά- ορόσημο «Άγριες μέλισσες»), συναντούμε επιτέλους στη μικρή οθόνη που δεκαετίες ολόκληρες μονοπωλούσε ασφυκτικά μια φούχτα συγκεκριμένων ηθοποιών, καινούργια, άφθαρτα, ελπιδοφόρα πρόσωπα με περίσσιο ταλέντο, να χαίρεται η ψυχή του τηλεθεατή! Μετά από απίστευτη ανακύκλωση των ίδιων και ίδιων που μπουχτίσαμε, ήταν διάολε καιρός να δοθεί βήμα σε νέους που αποδεδειγμένα το αξίζουν και εδώ οι υποκριτικές τους επιδόσεις με απρόσμενη ωριμότητα, αυτοέλεγχο, εσωτερικότητα, το αξίζουν με το παραπάνω!
Δεν θα μακρηγορήσουμε περαιτέρω, θα κρατήσουμε τον πρώτο ενθουσιασμό από μια δουλειά εξαιρετικά προσεγμένη από κάθε άποψη που μας κέρδισε ολοσχερώς από τα πρώτα λεπτά, με τη βεβαιότητα ότι ακολουθεί ακόμα πιο ενδιαφέρουσα συνέχεια, όπως όλα εγγυώνται! Και δεν θα… τσιγκουνευτούμε ακόμα ένα μεγάλο ΕΥΓΕ στους άξιους συντελεστές και στο κανάλι για την θαυμάσια επιλογή, μαζί βεβαίως με το ειλικρινές ευχαριστώ μας για την σπάνια «όαση» που τόσο μας λείπει… Συνεχίστε έτσι και είναι απολύτως σίγουρο ότι θα ανταμειφθείτε με την πολυπόθητη τηλεθέαση, γιατί ασχέτως του τί πιστεύετε ή εισπράττετε από τα παραπλανητικά νούμερα, ο συνειδητός τηλεθεατής ΞΕΡΕΙ να διαχωρίζει τη σαβούρα και να εκτιμά τα διαμάντια!
