Γράφει ο Γιώργος Τοκμακίδης για την Κουλτουρόσουπα
Υπάρχουν ταινίες που «ακούγονται» και διαφημίζονται και άλλες που παραμένουν ήσυχες και μετριοπαθείς. Ορισμένες από αυτές ακόμα και μέσα από την ησυχία τους προκαλούν αίσθηση και εντύπωση. Η ταινία με τίτλο: «Snack Shack» είναι μία από αυτές και μας ταξιδεύει σε μια προσφάτως περασμένη εποχή. Πάμε να δούμε περί τίνος πρόκειται!!!
Υπόσχεση:
Ο Άνταμ Ρίμερ, έπειτα από την επιτυχία του με την κοινωνικού είδους ταινία: «Dinner in America» (2020), επιστρέφει στη θεματική για να γυρίσει σε μία άλλη εποχή. Οι επιρροές του είναι έντονες και η ταινία προσδοκά να αποτελέσει φόρο τιμής σε αυτές, κινούμενη σε έναν τριπλό άξονα. Οι συντελεστές φιλοδοξούν να παραδώσουν μία ταινία που υπηρετεί το κοινωνικό είδος και συγχρόνως ακολουθεί τη φόρμα τόσο των εφηβικών ταινιών (teenmovies), όσο και των ρομαντικών αντίστοιχων (romanticcomedy). Η υπόσχεση δόθηκε και το πλάνο υλοποιήθηκε, τα καταφέρνει;
Πλοκή:
Βρισκόμαστε στη Νεμπράσκα τη δεκαετία του ’90. Δύο νέοι φίλοι, ο Εϊ Τζεϊ και ο Μουζ επιθυμώντας να βγάλουν χρήματα γρήγορα και εύκολα αναλαμβάνουν τη διοίκηση της καντίνας στη συνοικιακή πισίνα. Ο ανορθόδοξος τρόπος διοίκησης, αλλά και μάρκετινγκ θα τους αποφέρει μεγάλα κέρδη. Η μεταξύ τους φιλία θα δοκιμαστεί καθώς γνωρίζουν την Μπρουκ που εμπνέει τη γοητεία και το πάθος και στους δύο. Οι ισορροπίες στις σχέσεις τους θα διαταραχθούν με το συναισθηματικό τους ψυχισμό να παρουσιάζει έντονες διακυμάνσεις.
Σκηνοθεσία:
Η σκηνοθετική προσέγγιση του Ρίμερ δε διαφέρει από τους υπόλοιπους που ασχολήθηκαν με την απεικόνιση του κοινωνικού είδους στον κινηματογράφο. Πρόκειται για κάλυψη της δράσης, δίχως οπτικές ανατροπές. Τα πλάνα εντούτοις είναι συγκεκριμένα και η εστίαση τους με σκοπό. Κοντινά σε μάτια, σε πρόσωπα, σε χέρια μπορεί να μην είναι κάτι το πρωτότυπο, αλλά ενισχύουν τους ηθοποιούς που βρίσκονται πάντοτε στο επίκεντρο.
Ο ρυθμός είναι ζωηρός, αφού η ιστορία πραγματεύεται την ανεμελιά και τη ξεγνοιασιά της νιότης. Ο τόνος ακολουθεί τον ρυθμό, αλλά επειδή στην ταινία συνδυάζονται τα είδη και οι επιταγές τους, έχει προοδευτικές αυξομειώσεις κατά το πέρας της. Η αρχή είναι πιο ανάλαφρη προς εισαγωγή της ακολουθούμενης πορείας με τη συνέχεια να καταλήγει σε εντάσεις και εκτονώσεις.
Ο σκηνοθέτης και ταυτοχρόνως σεναριογράφος γνωρίζει πως το έργο του δεν είναι η εξαίρεση στον κανόνα, που θα προκαλέσει επανάσταση! Για αυτό δεν ενδιαφέρεται να αποκρύψει με τεχνάσματα την κατάληξη του σεναρίου του. Ενδιαφέρεται ωστόσο για τον τρόπο με τον οποίο θα φθάσει προσδίδοντας τη μέγιστη δυνατή απόλαυση στον δρόμο.
Ερμηνείες:
Μια κοινωνική ταινία απαιτεί από τους πρωταγωνιστές της τη μεταφορά ειλικρινών μεν, ρεαλιστικών δε συναισθημάτων στην οθόνη. Σε αυτή την κατηγορία δε χωρούν δραματικές εντάσεις, οι οποίες θα ενισχύονται από θλιμμένες και μελοδραματικές μελωδίες. Για να αποτυπωθεί ο ρεαλισμός, χρειάζεται δραματική μετριοπάθεια και ισορροπία. Με αυτό τον τρόπο εξυπηρετείται πλήρως η ατμόσφαιρα μιας ταινίας κοινωνικής λογικής που σέβεται τον εαυτό της. Πάμε να δούμε το καστ!
Στον πρωταγωνιστικό ρόλο έχουμε τον Κόνορ Σέρι στον ρόλο του «Εϊ Τζέϊ». Ο Σέρι, αν και πρωτοεμφανιζόμενος δίνει μια πολύ καλή ερμηνεία για την ελάχιστη εμπειρία του. Ακόμα και αν σε ορισμένες σκηνές, κάποιος ίσως να διέκρινε ψήγματα αμηχανίας, ο ηθοποιός καταφέρνει να αγκαλιάσει αυτό το στοιχείο και να το υιοθετήσει σαν στοιχείο του χαρακτήρα του. Το πρόσωπο του είναι ιδιαίτερο, αφού συνδυάζει τη ψυχρή αθωότητα με την εφηβική μελαγχολία. Στις σκηνές όμως που ο χαρακτήρας του διασκεδάζει και είναι ευδιάθετος, ο ηθοποιός είναι απολαυστικός και περνάει καλά.
Συμπρωταγωνιστής του Κόνορ Σέρι είναι ο Γκάμπριελ Λαμπέλ στον ρόλο του «Μουζ». Ο Λαμπέλ, όπως ο Σέρι είναι νέος ηθοποιός με μεγαλύτερη ωστόσο εμπειρία. Το ταλέντο του φάνηκε στην ταινία με τίτλο: «The Fabelmans» (2022) σε σκηνοθεσία Στίβεν Σπίλμπεργκ. Έχει μεγαλύτερη άνεση με την κάμερα και το σετ, στοιχείο που χρειάζεται ο χαρακτήρας του. Αποτελεί το αρχέτυπο του «προχωρημένου» φίλου, αλλά ποτέ δε βγαίνει βεβιασμένο, λόγω σεναρίου, αλλά πηγάζει από τη χημεία του τόσο με τον Σέρι, όσο και με την Μίκα Αμπντάλα. Υποστηρίζει πλήρως τις διασκεδαστικές στιγμές, αλλά και τις εκρήξεις του χαρακτήρα του που εκτονώνονται και φορτίζονται συναισθηματικά.
Την παρέα συμπληρώνει η προαναφερθείσα Μίκα Αμπντάλα. Η ηθοποιός ως «Μπρουκ», πρωτοεμφανιζόμενη όπως άλλωστε και ο συμπρωταγωνιστής της, προέρχεται από τον χώρο της τηλεόρασης. Η ταινία είναι το μεγάλο της άνοιγμα στον κινηματογράφο και η Αμπντάλα το εκμεταλλεύεται πλήρως. Ο ρόλος της είναι να αποτελέσει το επίκεντρο του συναισθηματικού υποβάθρου του πρωταγωνιστή. Η ηθοποιός καταφέρνει να φέρει μία ανεξάρτητη γοητεία στον ρόλο και να παραμείνει συμπαθής τόσο σε επίπεδο πλοκής, όσο και στα μάτια των θεατών. Η δράση της εξελίσσει την ταινία από «teenmovie» σε «rom com» και η νεαρή ηθοποιός γνωρίζει πως να διατηρήσει τον ρόλο της ακέραιο ανάμεσα στα δύο είδη.
Τεχνικό μέρος:
Η ταινία λόγω του είδους στο οποίο ανήκει δεν έχει ανάγκη από ψηφιακά εφέ ή την κατασκευή μεγάλων κινηματογραφικών σετ. Γυρίστηκε εξ ολοκλήρου στη Νεμπράσκα με τα μέρη που αναδεικνύονται μέσα από αυτή να αποτελούν αληθινές τοποθεσίες. Μία γνώριμη προσέγγιση που συναντήσαμε πρόσφατα και στην καινούργια ταινία του Μάικλ Πέιν με τίτλο: «Τα παιδιά του Χειμώνα» (Holdovers, 2023).
Τα πρακτικά και ψηφιακά μέσα όμως δεν είναι οι μοναδικοί τομείς που απασχολούν το τεχνικό κομμάτι. Το ενδυματολογικό τμήμα κάνει εξαιρετική δουλειά ως προς την αναβίωση μίας ολόκληρης, μα και ξεχωριστής δεκαετίας του διαμετρήματος των 90s.Το μοντάζ είναι ένας ακόμη τομέας που πραγματικά προβαίνει σε μία πολύ ζωηρή αφήγηση της ταινίας. Σε συνδυασμό με τη μουσική, και μία σειρά πολυαγαπημένων τραγουδιών, καταφέρνουν να προκαλέσουν τους θεατές να ακολουθήσουν τους πρωταγωνιστές στο πολυτάραχο ταξίδι τους.
Αποτίμηση:
Η ταινία «Snack Shack» γνωρίζει τον ρόλο και τον σκοπό της και αυτά ακριβώς υπηρετεί. Θέλει να πει μία απλή ιστορία, σε βαθμό ίσως και βιογραφική, και το κάνει δίνοντας πληθώρα συναισθημάτων, όπως γίνεται και στην πραγματική ζωή. Συντελεστές μπροστά και πίσω από τις κάμερες κάνουν ό,τι καλύτερο μπορούν με το αποτέλεσμα να τους δικαιώνει! Έχει τεράστιο ενδιαφέρον το γεγονός της μετάβασης από τις αναφορές στη δεκαετία του ’80 στην αντίστοιχη δεκαετία του ’90. Αυτές οι εποχές εκπέμπουν μια νοσταλγία άνευ προηγουμένου. Βλέποντας ταινίες και άλλα έργα τέχνης που τις αναφέρουν και τις εξετάζουν, ίσως να δοθεί η έμπνευση στις σύγχρονες κοινωνίες να ανακτήσουν κάτι πολύτιμο που έχασαν στην πορεία.
Θα έβαζα με ταπεινότητα όπως πάντα ένα 7,2/10 για όλη την ατμόσφαιρα που σε ταξιδεύει για δύο ώρες κάπου ολότελα διαφορετικά, ίσως μαγικά.
Snack Shack, 2024εγχρ.
Διάρκεια: 1 ώρες και 52 λεπτό Είδος: Κοινωνική Σκηνοθεσία: Άνταμ Ρίμερ
Πρωταγωνιστές: Σέρι Κόνορ, Γκάμπριελ Λαμπέλ, ΜίκαΑμπντάλα.
