«Η Ελλάδα όλη ένας χρυσαυγίτης τσιγγάνος;». Άρθρο του Μιχάλη Σκολιανού, Δικηγόρου.
Δυστυχώς, η Ελλάδα είναι μια βαθιά ηθικά και κατ’ ακολουθία νομικά διεφθαρμένη χώρα. Αυτό αποδεικνύεται περίτρανα συνεχώς. Στο ποδόσφαιρο μαίνεται πόλεμος συμμοριών, ο οποίος πλέον γίνεται απροκάλυπτα δημόσια, αυτοαποκαλούμενοι εθνοσωτήρες και υπερπατριώτες πολιτικοί βρίσκονται με εκατομμύρια ευρώ σε τραπεζικούς τους λογαριασμούς που δεν μπορούν να δικαιολογήσουν· και μπροστά σε όλα αυτά έρχεται να προστεθεί μια δικαιοσύνη με εκλεκτική ευαισθησία, δείχνοντας αρκετές φορές να διέπεται από μία συντεχνιακή νοοτροπία.
Το μεγαλύτερο δυστύχημα όμως φαίνεται να είναι ότι και οι κάτω, δηλαδή όλοι εμείς δείχνουμε να εμφορούμαστε από ανάλογες νοοτροπίες και να υιοθετούμε αντίστοιχες συμπεριφορές και πρακτικές. Εξάλλου ότι έκαναν και εξακολουθούν να κάνουν οι από πάνω τα κάνουν όχι απλά υπό την ανοχή μας αλλά πολλές φορές υπό τη στήριξη και τη συμμετοχή μας. Πυκνά συχνά μου δημιουργείται η εντύπωση ότι ο μόνος λόγος που αγανακτούμε και εξοργιζόμαστε με τους φορείς της εξουσίας είναι ότι μένουμε στη απέξω. Και τώρα με την κρίση έχει μικρύνει εκ των πραγμάτων η πίτα για αυτό έχει μεγαλώσει και η οργή. Παλαιότερα που οι πάνω είχαν τη δυνατότητα να ταΐζουν τους από κάτω όλα ήταν καλά σε γενικές γραμμές.
Στην όμορφη Θεσσαλονίκη μας, εκλέγαμε επί σειρά ετών πανηγυρικά τύπους σαν τον Τσοχατζόπουλο και τον Παπαγεωργόπουλο. Δεν μπορεί να μην ξέραμε ή τουλάχιστον υποπτευθεί όλα αυτά τα χρόνια την ποιότητα των δύο ανδρών-οι Θεσσαλονικείς δεν θεωρούνται χαζοί. Δεν θα ξεχάσω λίγο καιρό πριν γίνουν οι αποκαλύψεις εις βάρος του Τσοχατζόπουλου, έναν τύπο σε μια παρέα να ισχυρίζεται με πάθος ότι ο Τσοχατζόπουλος είναι μεγάλος πολιτικός άνδρας. Φαντάζομαι τώρα ότι ο μόνος λόγος που θα έχει αλλάξει γνώμη είναι ότι τον πιάσανε και δεν έχει πλέον τη δύναμη για «χορηγίες».
.
Και τις περισσότερες φορές που κάποιος από εμάς τους κάτω τα καταφέρνει και ανέρχεται στους πάνω, γίνεται τρεις φορές χειρότερος από αυτούς που είναι ήδη πάνω. Το φαινόμενο της κοινωνικής αναδίπλωσης εφαρμόζεται, δυστυχώς, πλήρως στην Ελλάδα. Οι περισσότεροι από εμάς μόλις «εισακουστούν» οι γκρίνιες μας και οι διαμαρτυρίες μας και αποκτήσουμε οποιαδήποτε μορφή εξουσίας ακόμα και μικρή και κατ’ επέκταση δύναμη, βγάζουμε αμέσως με τον πιο σκληρό και πολλές φορές απάνθρωπο τρόπο τα απωθημένα μας που μας είχαν δημιουργηθεί και συσσωρευθεί όλα αυτά τα χρόνια που ήμασταν από κάτω. Αντί η εμπειρία του να είμαστε από κάτω να λειτουργεί διδακτικά και κατ’ επέκταση θεραπευτικά για τον χαρακτήρα μας ώστε να μην αναπαράγουμε τις πρακτικές της διαβρωμένης εξουσίας, μόλις βρεθούμε μέσα σε αυτή μας γεμίζει με δηλητήριο που σπεύδουμε να το φτύσουμε στους συνανθρώπους μας που βρισκόμασταν μέχρι πριν από λίγο καιρό στην ίδια θέση και τάξη, στους από κάτω.
Μου έρχεται στο μυαλό σε μια πολυσύχναστη παραλία της Χαλκιδικής ένας ταβερνιάρης και ιδιοκτήτης θαλάσσιων αθλημάτων που είναι χρυσαυγίτης τσιγγάνος και ένα καλοκαίρι είχε στείλει τα πρωτοπαλίκαρά του, τους σερβιτόρους, να ξυλοφορτώσουν κάτι μαύρους πλανόδιους πωλητές. Ώρες, ώρες αυτή την εντύπωση μου δίνει η Ελλάδα, ότι είμαστε όλοι εμείς οι από κάτω εν δυνάμει χρυσαυγίτες τσιγγάνοι. Φυσικά υπάρχουν και εξαιρέσεις, αλλά ακριβώς το δυστύχημα είναι ότι είναι εξαιρέσεις. Και φυσικά δεν εξισώνω, για την εθνική τραγωδία την οποία βιώνουμε, το μερίδιο ευθύνης που έχουμε εμείς οι από κάτω με το εξ’ ορισμού ασυγκρίτως μεγαλύτερο που έχουν οι από πάνω.
Απλά διαπιστώνω ότι και εμείς οι από κάτω είμαστε εμποτισμένοι από την ίδια ανυπαρξία αξιών με τους από πάνω, διψασμένοι να αναπαράγουμε και να διατηρήσουμε τα ίδια πρότυπα εξουσίας. Και το δυστύχημα είναι ότι οι μεγάλες και πραγματικές αλλαγές στην Ιστορία γίνονται ανέκαθεν από τους από κάτω.
Φωτογραφικό υλικό
