Έμπνευση και φλυαρία στην «Ειρήνη» του Τζίμη Πανούση. Είδαμε & Σχολιάζουμε..
Αριστοφάνης. Ο μόνιμος των θερινών θεατρικών παραγωγών, ο πανταχού παρών καλοκαιρινός και ες αεί διασκευαζόμενος. Αν κάτσει κανείς και μετρήσει όλες τις καλοκαιρινές παραγωγές που είτε τον περιλαμβάνουν κλείνοντάς του το μάτι είτε τον αποδομούν από την αρχή μέχρι το τέλος είτε τον υπακούν πιστά, θα ανακαλύψει ότι ο κωμικός συγγραφέας μάλλον μονοπωλεί το ενδιαφέρον ακόμη στην κωμωδία.
Φέτος το Εθνικό Θέατρο είχε ιδέα φρέσκια με μπαγιάτικα υλικά. Ας βάλουμε, λοιπόν, σε μια από τις κωμωδίες του κλασικού κωμικού έναν κλασικό κωμικό, αντισυμβατικό για κάποιους, αντισυμβατικό του καναπέ για κάποιους άλλους και ας δούμε τι θα γίνει. Βέβαια, η ιδέα μάλλον υπάκουσε στη συνηθισμένη και πολυφορεμένη πλέον συνταγή πάρε έναν τραγουδιστή και ανέβασέ τον στην Επίδαυρο. Οι εισπράξεις δεν θα είναι κακές, να’ σαι σίγουρος. Τα κρούσματα πολλά. Λιγνάδης με Ρουβά, Καραθάνος με Μποφίλιου και τώρα Εθνικό με Πανούση.
Δεν μπορώ να υποστηρίξω ότι δεν μου φάνηκε εξαιρετικά ενδιαφέρουσα η ιδέα του Εθνικού Θεάτρου να επιστρατεύσει τον γνωστό και μη εξαιρετέο «Τζιμάκο» για την «Ειρήνη» του. Η αλήθεια είναι πως μάλλον με μεγάλο ενδιαφέρον ανέμενα την παράσταση. Αριστοφάνης και Τζιμάκος προδιαθέτουν για κάτι σίγουρα δελεαστικό. Υποθέτω πως το ίδιο σκέφτηκαν και οι χιλιάδες θεατές που πήραν την ανηφόρα προς το Θέατρο Δάσους μαζί με μένα. Πριν αρχίσει ακόμη η παράσταση ο κόσμος φαινόταν ήδη θετικά διακείμενος στο εγχείρημα, έχοντας την όρεξη να γελάσει λίγο πριν το φινάλε της καλοκαιρινής σεζόν και να απολαύσει την ιδιαίτερη, κωμική περσόνα του Πανούση σε μια από τις ομολογουμένως λιγότερο ανεβασμένες κωμωδίες του Αριστοφάνη.
Το αντιπολεμικό έργο του συγγραφέως βρίσκει τον αμπελουργό Τρυγαίο να σχεδιάζει την ανάβασή του στους ουρανούς προκειμένου να παραπονεθεί στους Θεούς για την μαύρη τύχη της χώρας του. Φτάνοντας στον Όλυμπο πάνω στο σκαθάρι το οποίο είχε εκθρέψει για τον συγκεκριμένο σκοπό, ο Τρυγαίος αντιλαμβάνεται ότι ο μόνος εναπομείνων Θεός είναι ο Ερμής. Ανακαλύπτει ότι η Ειρήνη βρίσκεται φυλακισμένη και αρχίζει άμεσα τους σχεδιασμούς για να την απελευθερώσει.
Για την παράσταση
Η παράσταση σε γενικά πλαίσια φλέρταρε σε ίσες αποστάσεις με το κλασικό και το μοντέρνο και συνδύαζε στοιχεία ετερόκλητα μεταξύ τους σε απόλυτη αρμονία.
.
(+) Στα θετικά της απόδοσης από το Εθνικό Θέατρο δεν μπορεί κανείς να μην συμπεριλάβει τον μοναδικό σκηνικό χώρο που διαμορφώθηκε. Με την καθοριστική συμβολή της τεχνολογίας, το κοινό απόλαυσε μοναδικές προβολές επί του δαπέδου της σκηνής του Θεάτρου Δάσους, μιας τεχνικής γνωστής ως projection mapping, η οποία άλλοτε συνδιαλεγόταν με το έργο και άλλοτε λειτουργούσε μόνο ως οφθαλμόλουτρο για τον θεατρόφιλο. Πιο συγκεκριμένα, παρότι δεν υπήρξε κανένα ουσιαστικό απτό σκηνικό, ο θεατής είχε την αίσθηση ότι η σκηνή γέμιζε, σχεδόν ξεχείλιζε, με προβολές ποικίλων χρωμάτων και παράλληλα διαμορφώνονταν υπέροχες θεατρικές εικόνες.
Ένα ακόμη ατού της κατά Εθνικό Ειρήνης ήταν και η σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Αρβανιτάκη. Ο τρόπος που εκμεταλλεύτηκε τις προβολές στο δάπεδο καθώς και ο τρόπος που έστησε τους ηθοποιούς επί της σκηνής ήταν ομολογουμένως ενδιαφέρων. Η παράσταση μέχρι και τη διάσωση της Ειρήνης χαρακτηριζόταν από σκηνοθετικό μέτρο, από ενέργεια, εναλλαγές και μια ακαθόριστη συμμετρικότητα. Τόσο όσο ένα πράγμα. Κάπου εκεί όμως άρχισαν τα προβλήματα πλατειασμών και φλυαρίας.
Όσον αφορά τις ερμηνείες, η παράσταση ως επί το πλείστον ευτύχησε. Δεν θα έλεγε κανείς ότι κάποιος από τους συντελεστές επέδειξε αλησμόνητη ερμηνεία αλλά σίγουρα στο σύνολό τους οι ηθοποιοί δεν απογοήτευσαν. Ο Τζίμης Πανούσης ως Τρυγαίος είχε και το απαραίτητο, σχεδόν επιτακτικής ανάγκης χιούμορ για να υπερασπίσει τον ρόλο του και την φωνή. Υποκριτικά ήταν κατά ένα μέρος ο Τρυγαίος και κατά ένα άλλο μέρος ο Τζίμης Πανούσης, πράγμα που ίσως αποδυνάμωνε την ανάγνωση του έργου αλλά σίγουρα προσέδιδε παραπάνω γέλιο. Ωστόσο, δεν ήταν αυτό που θα ανέμενε κανείς από αυτόν. Οι απαιτήσεις από έναν Πανούση αθυρόστομο, προκλητικό, βιτριολικό, έναν Πανούση που τα σαρώνει όλα ήταν ιδιαίτερα αυξημένες. Προσωπική μου εκτίμηση είναι ότι η συγκεκριμένη δουλειά του καλλιτέχνη ίσως να ήταν και η πιο συντηρητική του.
Αυτός που εξέπληξε με την παρουσία του, κυρίως φωνητικά αλλά και ερμηνευτικά ήταν ο Τάσης Χριστογιαννόπουλος ως Ερμής. Ο Θεός παρουσιάστηκε επιβλητικός, δυναμικός και βοηθητικός ως προς τον Τρυγαίο στη διάσωση της Ειρήνης.
Παρότι ήταν σύντομη η παρουσία του, δεν πέρασε απαρατήρητη η ερμηνεία του Αιμιλιανού Σταματάκη στον ρόλο του Πολέμου. Ο συγκεκριμένος ηθοποιός και εξαιρετικός τραγουδιστής έχει αποδείξει ότι οι ικανότητές του στο μουσικό θέατρο είναι απεριόριστες.
Και οι υπόλοιπες ερμηνείες στο σύνολό τους ήταν καλοκουρδισμένες και δεν υπήρξαν ερμηνευτικά φάλτσα που να αμαυρώσουν το τελικό αποτέλεσμα.
Το λιμπρέτο του Δημοσθένη Παπαμάρκου, καθώς και η μουσική του Νίκου Κυπουργού έκαναν την κωμωδία πιο ζωντανή και προσέδωσαν πολύ μεγάλη ενέργεια που σε μεγάλο μέρος της ωφέλησε την ανάγνωση.
(-) Στα αρνητικά της συγκεκριμένης εκδοχής της Ειρήνης του Αριστοφάνη βρίσκουμε κατά κύριο λόγο την μεγάλη χαλάρωση του ενδιαφέροντος από ένα σημείο και έπειτα, τους μεγάλους πλατειασμούς, καθώς και την ατολμία του εγχειρήματος. Κάτι που έκανε πολύ καλά η συγκεκριμένη παράσταση είναι ότι παρέδωσε έναν Αριστοφάνη πολιτικοποιημένο αλλά όχι πολιτικάντη. Έχει γίνει σχεδόν ανιαρό στις αποδόσεις της εποχής να ακούγονται ονόματα πολιτικών, κομμάτων, συγκεκριμένες αναφορές που καταργούν τον επίκαιρο λόγο του έργου και το μειώνουν σε επιθεώρηση του συρμού. Η παράσταση απέφυγε σε απόλυτο βαθμό αυτήν την θεατρική κακοτοπιά αλλά έπεσε σε άλλη. Στην άνευ ουσίας θεατρική δράση. Ο θεατής, μετά και τη διάσωση της Ειρήνης, ένιωθε ότι όλα όσα παρακολουθεί δεν καταλήγουν κάπου, δεν έχουν απώτερο σκοπό, δεν έχουν τελεολογική ύπαρξη.
Όσον αφορά την ατολμία, ένιωσα ότι το να μην παίρνει θέση η παράσταση για το τι Αριστοφάνη θέλει να παραδώσει στην πλατεία είναι πρόβλημα. Ήταν τελικά ένας Αριστοφάνης κλασικίζων; (Κλασικό δεν τον λες σε καμία περίπτωση). Ή ένας Αριστοφάνης μοντέρνος, με έναν Τζίμη – Τρυγαίο, με σύγχρονες προβολές και σκηνοθετική ευελιξία;
(=) Καταλήγοντας, το τελικό αποτέλεσμα έφερε τα τραύματα της φλυαρίας και της απώλειας ενδιαφέροντος χωρίς όμως να αμαυρώνει πλήρως την καλή θεατρική εμπειρία. Ήταν αναμφίβολα μια ενδιαφέρουσα θεατρική προσέγγιση που βρήκε κάποιους θεατρικούς κάβους στο ταξίδι της χωρίς να ναυαγήσει.Ενός λεπτού σιγή, λοιπόν.
Βαθμολογία:
6/10
Πληροφορίες για τη παράσταση θα βρείτε ΕΔΩ
.
#Κουλτουρόσουπα #Kulturosupa#Θεατρομανία #Είδαμε και σχολιάζουμε #Εθνικό Θέατρο #Ειρήνη #Θέατρο Δάσους
===================================================
Δείτε & αυτά:
–ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: Η ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ ΑΤΖΕΝΤΑ ΤΟΥ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ 2017. Θέατρο, συναυλίες, φεστιβάλ και άλλα πολλά. ΟΛΕΣ ΟΙ ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ – ΕΔΩ
–Θέατρο Δάσους & Θέατρο Γης 2017: Θεατρικές παραστάσεις και συναυλίες –ΕΔΩ
–Καλοκαιρινές θεατρικές περιοδείες 2017 – ΕΔΩ
–Καλοκαιρινές Συναυλίες 2017 –ΕΔΩ
–Τι παίζουν τα θέατρα στη Θεσσαλονίκη τώρα. Πρόγραμμα παραστάσεων –ΕΔΩ
–Τι παίζουν οι κινηματογράφοι στη Θεσσαλονίκη ΤΩΡΑ – ΕΔΩ
–ΕΙΔΑΜΕ θεατρικές παραστάσεις & ΣΧΟΛΙΑΖΟΥΜΕ –ΕΔΩ
–ΕΙΔΑΜΕ μουσικές συναυλίες & ΣΧΟΛΙΑΖΟΥΜΕ – ΕΔΩ
-Φεστιβάλ Καλοκαιριού 2017 – ΕΔΩ
————————————————————————————-
Φωτογραφικό υλικό
