Όποιοι κάνουν τον κόπο και δουν την ταινία «ΜΟΝΟ Ο ΘΕΟΣ ΣΥΓΧΩΡΕΙ» του Δανού σκηνοθέτη Νίκολας Γουίντινγκ Ρεφν που προβάλλεται αυτή την εβδομάδα στις αίθουσες, θα χάσουν πάσα ιδέα βλέποντας την ηθοποιό Κριστίν Σκοτ Τόμας στο πανί…
Η πιο σωστή, λαϊκή μεν έκφραση είναι… «θα μείνετε [κυριολεκτικά λέμε] παγωτό…»…
Ενσαρκώνει μια μάνα δυνάστη, μια μάνα που έχει 2 μεγάλους γιους υπό πλήρη κυριαρχία της και αυτοί κάθονται σούζα σα να είναι 5χρονα. Μια μάνα χωμένη στον υπόκοσμο, επιβλητική και παράλληλα σαγηνευτική. Μεταμορφωμένη κυριολεκτικά σε κερδίζει από τη πρώτη στιγμή που εμφανίζεται στην οθόνη όταν φτάνει στο ξενοδοχείο της μετά από πολύωρη πτήση για Ταϋλάνδη, γνωρίζοντας ότι ο αγαπημένος της γιος έχει δολοφονηθεί άγρια από την εκεί μαφία, πράττοντας όμως και ο ίδιος βιασμό και δολοφονία μιας 16χροης κοπέλας.
Τα χώνει με το πιο άγριο βλέμμα της στη ρεσεψιονίστ που της αρνείται λόγω ώρας να μπει στο δωμάτιο της και αυτή ζήτα επιτακτικά τον διευθυντή για να του τα πει ψάλει χύμα και τσουβαλάτα κάνοντας φυσικά την δουλειά της…
Ως θεατής, μόλις έχεις σαλέψει… προσπαθώντας να συνειδητοποιήσεις ότι είναι αυτή και όχι άλλη ηθοποιός…
Μα και πώς να την αναγνωρίσεις;
Πλούσια μακριά ξανθιά κόμη, βαμμένη επιμελημένα πολύ έντονα, μαυρισμένη και ντυμένη στην τρίχα… με έναν αέρα που αποπνέει βεβαιότητα σπουδαίας και ισχυρής για το ποια είναι..
Και είναι μόνο η αρχή…
Η συνέχεια και ο διάλογος με τον μικρό της γιο [Ράιαν Γκόσλιν], ο οποίος είναι παραμελημένος από αυτήν, θα σε αποτελειώσει εντελώς ακούγοντας την, μεταξύ άλλων, να συγκρίνει δημοσίως μπροστά στην υποτιθέμενη νύφη της… το μέγεθος των πεών των παιδιών της με κάθε λεπτομέρεια, ως μέτρο δύναμης, αποφασιστικότητας και αντρισμού, μειώνοντας [σοκαρίστηκα για μας] τον ευαίσθητο γιο της ακόμα περισσότερο, και την αδυναμία του να εκδικηθεί τον θάνατο του αδελφού του.
Και φυσικά δεν είναι μόνο αυτά…
Είναι ένας ρόλος δώρο στην όπως πάντα ντελικάτη αυτή ηθοποιό που γνωρίσαμε και αγαπήσαμε κυρίως στο «Άγγλο Ασθενή», άλλα και στα πολλά ευρωπαϊκά περάσματα που έκανε στις πάμπολλες ταινίες της, παίζοντας κατά βάση πότε την ερωτευμένη και πότε την απατημένη γυναίκα.
Γι αυτό μας ξάφνιασε ευχάριστα η εξαιρετικά «στραπατσαρισμένη» εμφάνιση της, το ρίσκο που πήρε, ενώ είναι αλήθεια, δύσκολα θα φανταζόμασταν να την δούμε κατά αυτό τον τρόπο.
Δυστυχώς η παρουσία της Κριστίν Σκοτ Τόμας δεν είναι αρκετή όσο θα θέλαμε για να την ευχαριστηθούμε, δεδομένου ότι είναι το μόνο θετικό στοιχείο αυτής της ταινίας που ενθουσιάζει μόνο τους ψευτοκουλτουριάρηδες. Βασανιστικά αργή, στυλιζαρισμένη από την αρχή μέχρι το τέλος, ελάχιστους διαλόγους και ένας κόσμος λες και δεν υπάρχουν άλλοι στη γη…
Ευχόμαστε να την δούμε στην κατηγορία, «Υποψήφια Β’ Γυναικείου Ρόλου» στα Οσκαρ που ακολουθούν.
Αξίζει και με το παραπάνω να μπει τουλάχιστον στην 5άδα.
“K”
Φωτογραφικό υλικό
