Ρεσιτάλ ερμηνείας Γρηγόρη Παπαδόπουλου στο εξαιρετικό «EXIT– Περιμένετε παρακαλώ…». Είδαμε & Σχολιάζουμε.
Χωρίς περίτεχνους προλόγους και μπαίνοντας απευθείας στην ουσία, θα ομολογήσουμε ότι φεύγοντας από τη συγκεκριμένη παράσταση, ο θεατής νιώθει την ευλογημένη «θεατρική πληρότητα». Αυτήν που σταθερά αναζητά ως πολύτιμο κέρδος, διαβαίνοντας το κατώφλι ενός θεάτρου, κι ας μη μπορεί πάντα να την εκφράσει με λέξεις, απλά τη νιώθει… Όπως εμείς, οι τυχεροί θεατές της παράστασης «ΕΧΙΤ- Περιμένετε παρακαλώ…», ενός μονολόγου γραμμένου από την Πηνελόπη Χριστοπούλου και ερμηνευμένου από τον Γρηγόρη Παπαδόπουλο της ομάδας Eclipses Group Theater, που φιλοξενείται στο θέατρο ΑΝΕΤΟΝ και στα πλαίσια του φεστιβάλ «Ανοιχτή σκηνή- Θεατρικές φωνές της πόλης», οργανωμένου για πέμπτη χρονιά από το Δήμο Θεσσαλονίκης.
Πάνω στη σκηνή, παρακολουθούμε για 70 δραματικά λεπτά, τον επιτυχημένο διαφημιστή μιας πολυεθνικής Ανρί Σαρλότ, ενόσω περιμένει το ραντεβού του με έναν πελάτη για το κλείσιμο μιας μεγάλης, εμπορικής συμφωνίας. Ένα ραντεβού που καθυστερεί τρομερά και η συνεχής αναγγελία «Περιμένετε παρακαλώ…» ακούγεται από ένα σημείο και μετά σαν χλευασμός. Στη διάρκεια της ψυχοφθόρας αναμονής, ο ήρωας θα βιώσει όλο το φάσμα της εσωτερικής πάλης με τους ρόλους- προσωπεία που έχει κληθεί να υπηρετήσει για την εικόνα του επιτυχημένου επαγγελματία/ αριβίστα, αποκηρύσσοντας το «συναίσθημα» και υιοθετώντας την «ανάγκη». Θα παλαίψει με όσα στοιχειώνουν τη ζωή του- οριοθετημένη από τη φιλοσοφία της «ανάγκης» πάνω στην οποία στηρίζεται η επιτυχημένη καριέρα πωλητή και θα υποστεί ένα καταλυτικό ξεγύμνωμα ψυχής μέχρι να φθάσει στην τραγική αυτογνωσία και παραδοχή του συναισθήματος, «ακροβατώντας» στο κενό…
Απαριθμώντας με «τυπική» σειρά όσα μας χάρισαν την πολύτιμη πληρότητα (+), θα ξεκινήσουμε από τον πρωταρχικό πυλώνα μιας παράστασης, το κείμενό της:
– Μια εξαιρετική συγγραφική ιδέα που βούτηξε στα «βαθιά νερά» της ψυχολογίας με ακρίβεια και αλήθεια, από την Πηνελόπη Χριστοπούλου. Η οποία αξιοποίησε θαυμάσια το εύρημα της αναμονής ως καταλύτη για την «αποδόμηση» και ταυτόχρονα «αναδόμηση» του ήρωα, επίσης σοφά επιλεγμένου από τον χώρο διαφήμισης- πωλήσεων, όπου οι πιθανότητες για άσκηση ρόλων ή ανάγκη προσωπείων είναι μεγαλύτερες. Εμβάθυνε στα εσώτερα με ανατομική ακρίβεια, χτίζοντας σταδιακά την αποσύνθεση του Ανρί, που στο πρόσωπό του προβάλλονται τραγικά μια σειρά από αλήθειες… το καταπιεσμένο συναίσθημα κι επιθυμίες… η βία της σύγκρουσης ανάμεσα στα θέλω και τα πρέπει… τα επιβεβλημένα κοινωνικά πρότυπα… οι μάσκες ως πηγή αλλοτρίωσης… οι διαστρεβλωμένες αξίες… το αναπάντητο «κενό»… Ένα έργο βαθιά ανθρωπιστικό με υπαρξιακές προεκτάσεις και ευρείες κοινωνικές αναφορές, ολότελα σύγχρονες και καίριες, δοσμένο με στέρεα θεατρική δομή και λόγο που αγγίζει… «Ήρωας είναι αυτός που υπομένει τη φυλακή της ανικανότητάς του και περιμένει ένα θαύμα…»
– Επόμενο στοιχείο της παράστασης, στο οποίο αποδίδουμε μέγιστα εύσημα, είναι η υπέροχη σκηνοθεσία της, την οποία στο δελτίο τύπου υπογράφει… ο «Ανρί Σαρλότ», βοηθούμενος από την Φωτεινή Τιμοθέου. Συνειρμικά υποθέτουμε ότι πρόκειται για τον πρωταγωνιστή Γρηγόρη Παπαδόπουλο… όποιος κι αν είναι ωστόσο, υποκλινόμαστε στο ευφάνταστο αποτέλεσμα, καθώς σπάνια έχουμε δει μονολόγους τόσο «εμπλουτισμένους» σκηνοθετικά, με θαυμάσια σκηνική αξιοποίηση. Στην οποία βοήθησε ένα πολυσύνθετο σκηνικό επίπλων- αντικειμένων, αλλά κυρίως η δημιουργική φαντασία του σκηνοθέτη που δραματοποίησε θεαματικά ένα εσωτερικό ψυχολογικό ξέσπασμα. Διότι κυριάρχησαν η διαρκής κινητικότητα, η ευρηματική αξιοποίηση του σκηνικού, η ευφυής κλιμάκωση της «δράσης»- ανεπτυγμένη επιπλέον σε διάφορα επίπεδα στο χώρο, οι εύστοχοι συμβολισμοί στα κατάλληλα σημεία… Ένα σύνολο σφιχτοδεμένο, με ιδανικό ρυθμό, με ατμόσφαιρα, με ευρήματα, που δεν άφησε κανένα από τα 70 λεπτά της προσήλωσής μας, να πάει χαμένο. Θα τολμούσαμε να χαρακτηρίσουμε τη συγκεκριμένη σκηνοθετική οπτική ως υποδειγματική για έναν μονόλογο, χωρίς καμία υπερβολή.
– Τελευταία στην «τυπική» κατάταξη αφήνουμε την ερμηνεία του Γρηγόρη Παπαδόπουλου, τονίζοντας ότι ουσιαστικά πρόκειται για το Α και το Ω της παράστασης. Ένας ηθοποιός που έχουμε ξαναδεί, θαυμάσει και επαινέσει, αλλά εν προκειμένω έδωσε ένα πραγματικό ρεσιτάλ υποκριτικής, σηκώνοντας στις πλάτες του το βάρος ενός εξοντωτικού μονολόγου, σωματικά αλλά κυρίως ψυχικά. Ο τρόπος που απέδωσε όλη τη γκάμα των διακυμάνσεων/ συγκρούσεων/ συναισθημάτων/ λεπτών αποχρώσεων του ήρωα, είναι απλά αξιοθαύμαστος και για άλλη μια φορά το περίσσιο του ταλέντο μας συγκινεί. Που μεταφράζεται σε απόλυτο έλεγχο των εκφραστικών του μέσων, κατευθύνοντάς τα με αφοπλιστική ακρίβεια στο ζητούμενο… σε ένταση και πάθος στην ερμηνεία, χωρίς ποτέ να χάνει το μέτρο… σε εκφραστικότητα που σε «καρφώνει», κινησιολογία εξαιρετικά δουλεμένη, εκφορά του λόγου άψογη… σε σκηνική αυτοπεποίθηση που αποπνέει θαρρείς κάθε του κύτταρο… Με λίγα λόγια και για να μην πολυλογούμε, ένας καλλιτέχνης προικισμένος με το «χάρισμα», που απολαμβάνεις κάθε λεπτό του στη σκηνή!
– Όσον αφορά στους λοιπούς συντελεστές, έχουμε να πούμε τα καλύτερα και καταρχήν για το σκηνικό μιας υποτιθέμενης «γκαλερί», δοσμένο όμως ευφάνταστα/ ατμοσφαιρικά και με ένα τεράστιο «ρολόι- γρανάζι» σε ρόλο συμβολικό να κυριαρχεί. Εξαιρετικοί- και λίγα λέμε – οι φωτισμοί που συνέβαλαν με τρόπο εμπνευσμένο στο αποτέλεσμα με τις κατάλληλες διακυμάνσεις σε όλη τη διάρκεια, ενώ το «γιαπίστικο» κοστούμι του ήρωα ήταν βεβαίως αναμενόμενο, αλλά όχι η… συμβολική «χρήση» του, καθώς φορέθηκε επί σκηνής για να «υποδυθεί» τον επιβεβλημένο ρόλο και κατέληξε να αφαιρεθεί επί σκηνής για να τον «απεκδυθεί», ως ευφυές σκηνοθετικό εύρημα. Η ελάχιστη μουσική θεωρούμε ότι μπορούσε να συμμετέχει περισσότερο ενισχύοντας το κλίμα…
Οι ελάχιστες, δευτερεύουσας σημασίας αδυναμίες (-) που εντοπίσαμε, αφορούν σε λίγες στιγμές με τραβηγμένες παύσεις που ίσως μπορούσαν να «μαζευτούν» χωρίς επίπτωση και σε κάποια σημεία του κειμένου που το λογικό δέσιμο των νοημάτων έδειχνε να χαλαρώνει. Όπως π.χ. η κυρίαρχη αντιδιαστολή μεταξύ συναισθήματος και ανάγκης, εστιάζοντας στις υλικές/ βασικές ανάγκες και εξορίζοντας από την αρχική λογική του ήρωα τις συναισθηματικές, ενώ κατά βάση πάνω σε αυτές παλινδρομεί… ή η ελαφρώς «μετέωρη» αιτιολόγηση των πράξεων του… Λεπτομέρειες ωστόσο επί της ουσίας, που αποκαταστάθηκαν με το συγκινητικό φινάλε της αυτογνωσίας, να αιωρείται «ασαφής» πάνω από το κενό…
Μετά την παράσταση με το παρατεταμένο χειροκρότημα, ακολούθηκε μικρή συζήτηση μισής ώρας περίπου, ανάμεσα σε συντελεστές και κοινό, με εκπρόσωπο του Δήμου σε ρόλο συντονιστή, όπου ανταλλάχθηκαν κάποιες απόψεις για τα μηνύματα της παράστασης, διαπιστώνοντας πόσο διαφορετικά πράγματα μπορεί να εκλάβει κάθε θεατής.Επίσης μια ευκαιρία να γνωρίσουμε τη συγγραφέα και το στίγμα της ομάδας Eclipses Group Theater που δραστηριοποιείται σε Θεσσαλονίκη και Ν. Υόρκη, δια στόματος Γ. Παπαδόπουλου, καταλήγοντας σε θερμά συγχαρητήρια για την παράσταση.
Πού καταλήγουμε (=) εμείς, κατόπιν τούτων; Μα στο προφανές… μια παράσταση με δυνατό κείμενο, ευρηματική σκηνοθεσία και αξιοθαύμαστη, μοναδική ερμηνεία που αξίζει να δει κανείς! Για την πληρότητα που λέγαμε…
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ:
7 στα 10
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΕΔΩ
Φωτογραφικό υλικό
