Γράφει η Ζωή Ταυλαρίδου
Αλήθεια, μπορώ;
Μπορώ την αλήθεια μου;
Νιώθω τα χέρια σου να θωπεύουν την κοιλιά μου. Αυτά τα χέρια σου τα ονειρεύομαι στ΄ αλήθεια, στο ασυνείδητό μου λες και έχουν αράξει. Απαλά και τρυφερά, χαϊδεύουν τα ατίθασά μου μαλλιά. Συναγωνίζονται το κάθε λογής αεράκι που προσπαθεί να τα κάνει παιχνίδι του. Εσύ τα τιθασεύεις… Αλλά “έως πότε;”, αναρωτιέμαι στο κάθε άγγιγμά τους. Έως πότε θα τιθασεύεις το μέσα μου που λιμοκτονεί, σκέφτομαι σχεδόν τυχαία… Και χάνεται το βλέμμα μου μέσα στο δικό σου, για να βρει τις απαντήσεις σε όλα τα ερωτήματα. Ξεκινάει ένα περίεργο ταξίδι δίχως Ιθάκες. Απλώς τα κορμιά εξερευνούν το ένα το άλλο.
Κουραστικό το ταξίδι. Αισθάνομαι να αδειάζω συνέχεια. Έχει μετατραπεί το κενό μου σε καθημερινή ρουτίνα ανάγκης για την απόλυτη ολοκλήρωση. Πόση ενέργεια χρειάζομαι άραγε, για να διατηρήσω τη θέρμη του αγγίγματός σου μέσα μου; Ρωτάω. Σε χρειάζομαι νομίζω. Καταλαβαίνεις τις πιο σπάνιες στιγμές μου, αυτής της αδυναμίας του κορμιού μου να καλύψει το Εγώ μου. Η΄ τουλάχιστον το προσπαθείς, καημένε Εσύ. Κάτι νιώθω πως έχω ανάγκη. Και δεν ξέρω εάν είναι το άγγιγμά σου, ή κάτι άλλο μέσα μου ποθεί τις σάρκες σου. Σε θέλω. “Σε θέλω”, σου λέω. Θέλω, ποθώ, ιδρώνω από πόθο σε κάθε τικ τακ του ρολογιού μου. Και, εντελώς αβοήθητη στα κενά της ύπαρξής μου και την πείνα μου, δίνω βάση σε αυτό το τικ τακ που με ξυπνάει από τον λήθαργο. Το αφουγκράζομαι. Πεινασμένη.
Θέλω να φάω τα πάντα γύρω μου. Θέλω να καταβροχθίσω τα σωθικά μου. Κλείνω τα μάτια μου τρομαγμένη. Αυτή η κάψα μέσα μου ανεβοκατεβαίνει σαν το τρενάκι του τρόμου ανάμεσα σε πόδια και χέρια, ερμητικά μπερδεμένα. Άλλοτε η κάψα αυτή με γαργαλάει βασανιστικά κι άλλοτε ένας τεράστιος αριθμός πεταλούδων διασχίζει τα έγκατα της ψυχής μου. Θεέ μου! Νιώθω αυτά τα “γεμίσματα” λιγάκι σαν δροσιά. Σε τέτοιο σημείο λοιπόν έχω φθάσει; Πεινάω! Πεινάω για σένα, για μένα, για τα πάντα. Τριγυρνάω σαν λύκος που ψάχνει το παραμύθι του στο εντός, εκτός κι επί ταυτά του σπιτιού μου, που υποτίθεται πως λειτουργεί ως προσωπική μου φωλιά. Η φωλιά μου είναι γεμάτη φωνές και αέρηδες, μια ανακατωσούρα που δεν λέει να κοπάσει.
Ένας ανεμοστρόβιλος δέρνει με λύσσα τα ατίθασά μου μαλλιά. Και η κοιλιά μου διαρκώς γουργουρίζει. Το σώμα μου ανατριχιάζει και εκλιπαρεί το άγγιγμά σου. Πώς να κοπάσει όλος αυτός ο συρφετός της ζωής μου; Τακτοποιώ κι όλα ανακατεύονται. Καταπίνω την τροφή σπασμωδικά και το στομάχι μου γουργουρίζει συνέχεια. Κοιμάμαι με τα μάτια ανοιχτά. Και τρέχω, τρέχω, τρέχω, αναπνέοντας με δυσκολία. Πανικός. “Πεινάω”, σου λέω. “Τάισέ με”, σου λέω. Δεν με αντέχω μακριά Σου.
Έχω την ακαθόριστη αίσθηση πως μόνο τα χέρια σου έχουν τη δύναμη να με κρατήσουν στην επιφάνεια της τρικυμίας μου, να μη βυθιστώ, να μην πνιγώ κι εγώ, όπως Εσύ -ίσως- μέσα μου. Μόνο το βλέμμα σου μπορεί να διαβάσει το μυαλό μου, αισθάνομαι. Μόνο η θέρμη του κορμιού σου μπορεί να με ζεστάνει. Μόνο τα χείλη σου μπορούν να μου μεταδώσουν την αλήθεια μου. Μόνο τα λόγια σου μπορούν να διεγείρουν τα σωστά ερωτηματικά στο μυαλό μου. Είμαι σίγουρη πως ο Έρωτάς μας έχει τη δύναμη να γεμίσει, να ολοκληρώσει, να τελειοποιήσει. Η΄ όχι; Κι αν το κενό μου παραμένει κενό; Κι αν η ανάγκη μου για εσωτερική γαλήνη παραμένει ανάγκη; Κι αν η ανησυχία και η απουσία της πληρότητας, το εσωτερικό μου κενό, διατηρείται σε κάτι ανηλεή σπάργανα, έτοιμο να πυροδοτηθεί εκ νέου, μόλις εμφανιστούν οι κατάλληλες συνθήκες; Το πλήρωμα του χρόνου είναι η μόνη αλήθεια.
“Δεν είναι λύση να με συγχωνεύσεις μέσα Σου”, σε διαβεβαιώνω.
Κανείς άλλωστε δεν μπορεί να τα βάλει με τη συναισθηματική μου πείνα. Τίποτε δεν μπορεί να με κορέσει. Μόνο η γνώση και η αγάπη του εαυτού μου, η επούλωση των τραυμάτων μου, ο προσωπικός μου αγώνας για τα όνειρά μου, οδηγεί στην ολοκλήρωσή μου. Ο Άλλος μόνο συνοδοιπόρος μπορεί να γίνει στο ταξίδι της ζωής μου. Η Ιθάκη είναι καθαρά δική μου υπόθεση, αγαπημένε μου συνοδοιπόρε, Εσύ.
Η παράσταση “Έρωτας και Δίαιτα”, μια γαλλική κωμωδία των DacourtetRobert σε σκηνοθεσία και θεατρική προσαρμογή του Βασίλη Τσικάρα (http://www.kulturosupa.gr/theatromania/erotas-diaiata=aratos-26474/) στο Θέατρο Άρατος με έναν ωραίο κωμικό τρόπο επιχειρεί να συνδέσει τον Έρωτα με την Πείνα. Άνθρωποι-καρικατούρες λιμοκτονούν για αγάπη. Καταναλώνουν τους ανθρώπους με τους οποίους εν μέρει μόνο έχουν τη δυνατότητα να σχετίζονται. Όλα εμπορευματοποιούνται ασύστολα. Η αγάπη χάνει το πραγματικό της νόημα και μετατρέπεται αρχικά σε ζητούμενο, έπειτα σε ουτοπία. Ο Έρωτας είναι απλά μιαν αρχή, το κατώφλι της σχέσης. Δίνει την εντύπωση του τέλους, μας κοροϊδεύει στα μούτρα μας. Ό Έρωτας αποτελεί απλά ένα ορεκτικό. Δεν είναι δυνατό να γεμίσει την κοιλιά που γουργουρίζει. Οι άνθρωποι αυτοί προσπαθούν να ακολουθήσουν μιαν δίαιτα, έναν τρόπο ζωής, που θα τους επιτρέψει να αγαπήσουν. Η δίαιτα ωστόσο αυτή εξαρτάται από τη σχέση με τον εαυτό τους, από την ολοκλήρωση της προσωπικής τους ταυτότητας. Η ολοκλήρωση του παζλ του Εγώ συμβάλλει στην υπέρβασή του, στο αυθεντικό και ειλικρινές μοίρασμα, στην Αγάπη.
Μουσική Πρόταση:
Eric Carmen – Hungry Eyes
.
Δείτε & αυτά:
Φωτογραφικό υλικό
