ΚΑΡΥΟΦΥΛΛΙΑ ΚΑΡΑΜΠΕΤΗ: Όταν μια μεγάλη Καλλιτέχνις ΣΥΓΚΛΟΝΙΖΕΙ +ΒΙΝΤΕΟ
Είναι αλήθεια ότι σε τούτη τη μικρή και ταλαίπωρη χώρα, αν για κάτι μπορούμε με απόλυτη βεβαιότητα και περηφάνια να δηλώσουμε πλεόνασμα είναι στον τομέα της Τέχνης και ειδικότερα της Θεατρικής – και πώς αλλιώς, όταν μιλούμε για τον τόπο που τη γέννησε και η ανάλογη κουλτούρα έχει «διαποτίσει» για αιώνες τα φυλετικά κύτταρα. Ναι, πάντα είχαμε, έχουμε και θα έχουμε μεγάλες θεατρικές μορφές με διαχρονική λάμψη στο καλλιτεχνικό στερέωμα, μορφές που καταγράφονται στην ιστορία του εγχώριου θεάτρου με ανεξίτηλα γράμματα, περνώντας κάποιες από αυτές στη διάσταση του μύθου. Ηθοποιοί που μαγνητίζουν πάνω στη σκηνή με την υποκριτική δεινότητα, αιχμαλωτίζουν πνεύμα και αισθήσεις, απογειώνουν ρόλους… Και δεν μπορείς παρά να υποκλιθείς στην ευλογία του ταλέντου των «μεγάλων».
Για κάποιους από αυτούς, η ευλογία σταματά στην άκρη της σκηνής, περιορίζεται στα λίγα τετραγωνικά της, αποσύρεται με το σβήσιμο των φώτων. Απογυμνωμένοι από το ένδυμα του ρόλου, ξάφνου θαρρείς «μικραίνουν» στα όρια ενός μίζερου θνητού… ο σπουδαίος στη σκηνή που φάνταζε γίγαντας, κατεβαίνοντας στην πλατεία μοιάζει αδιάφορος νάνος… κι εσύ ο θεατής που πριν λίγα λεπτά υποκλινόσουν, εισπράττεις ως πλήγμα την απομυθοποίηση. Κάτι μέσα σου ραγίζει προκαλώντας βαθιές ρωγμές στον θαυμασμό, ευχόμενος να μην είχες υπάρξει ποτέ μάρτυρας μιας αποκαθήλωσης που πονά…
Και στον αντίποδα η… «κατηγορία Καρυοφυλλιά Καραμπέτη». Εκεί όπου ο «γίγαντας» της σκηνής, κατεβαίνοντας στην πλατεία απογυμνωμένος, θαρρείς ψηλώνει κι άλλο, θεριεύει! Με ένα εκτόπισμα να γεμίζει ασφυκτικά το χώρο και μια λάμψη εκ των έσω να θαμπώνει τους προβολείς. Οι «έξω» το λένε «starquality», εμείς πάλι οι «εντός» το λέμε Χάρισμα. Κάτι μαγικό που προσφέρθηκε άνωθεν απλόχερα στον εκλεκτό και τον χρήζει ευλογημένο, ως αυτοδύναμη, ισχυρή πηγή φωτός. Σαν κάποια αστέρια εκεί ψηλά που λάμπουν πιο δυνατά από τα άλλα, οδηγώντας τον προσανατολισμό σου με το βλέμμα καρφωμένο πάνω τους. Και να θέλεις να το αποτραβήξεις κοιτώντας τον ουρανό, απλά ΔΕΝ μπορείς… Όπως ακριβώς ΔΕΝ μπορείς να πάρεις τα μάτια από την Καρυοφυλλιά, όχι μόνο όταν ερμηνεύει στη σκηνή, αλλά και όταν είναι απλά παρούσα στο χώρο. Η σπάνια αύρα έλκει σαν δυνατός μαγνήτης…
Πίσω στα παρασκήνια του Αριστοτέλειον, πίνοντας μια γουλιά καφέ με φίλη θεατρική συντάκτρια, η κουβέντα έρχεται τυχαία στην Κ, Καραμπέτη, που εκείνη τη στιγμή ετοιμάζεται στα καμαρίνια. «Καλά μιλάς σοβαρά ότι είναι εδώ η Καραμπέτη;» με ρωτά με τεράστια έκπληξη και απροκάλυπτη αμφισβήτηση. «Μα ναι, δεν διάβασες τις δημοσιεύσεις;» «Τις διάβασα, αλλά δεν πίστεψα ότι θα ήταν παρούσα, υπέθεσα ότι θα έστελνε κάποιο βίντεο… Μα τώρα μου λες αλήθεια ότι όντως είναι εδώ; Τώρα δηλαδή που μιλάμε, η Καραμπέτη είναι ΕΔΩ;;;» μου κάνει με μάτια έτοιμα να πεταχτούν από τις κόγχες! Πριν προλάβω να ξανα-βεβαιώσω, μια σκιά πίσω, κάνει αυτόματα τα κεφάλια μας να γυρίσουν και να μείνουν καθηλωμένα εκεί: στην Καρυοφυλλιά που μόλις έβγαινε από το καμαρίνι… και χιλιάδες αόρατα φλας άστραψαν στο σκοτεινό διάδρομο!
Μια ψηλόλιγνη φιγούρα με επιβλητικό παράστημα, ντυμένη με απλό μαύρο σύνολο- επιτομή της φινέτσας, τραβηγμένα πίσω τα μαλλιά σε υπέρκομψο σινιόν, εντυπωσιακό μακιγιάζ και κανένα κόσμημα πέραν ενός βραχιολιού. Με δυο έντονα τονισμένα μάτια να λάμπουν κι ένα κατακόκκινο στόμα να χαμογελά αθώα, δειλά, θαρρείς με συστολή. Στο πέρασμά της ασυναίσθητα παραμέρισαν οι πάντες, με βλέμμα εκστατικό να την ακολουθεί σταθερά και κάπου δίπλα ακούστηκε σαν ψίθυρος «ΘΕΑ!» Όταν χάθηκε, απλά κοιταχτήκαμε με τη φίλη και μετά από λίγα λεπτά κλείσαμε το στόμα που έχασκε ανοιχτό. Είπαμε δυο-τρεις κοινοτυπίες περί ομορφιάς, λάμψης, φινέτσας και αμέσως σταματήσαμε, συνειδητοποιώντας ότι οι σχετικοί όροι δεν καλύπτουν το θαυμαστό πλάσμα που μόλις πέρασε μπρος στα μάτια μας… Που όταν το ξαναείδαμε να απευθύνει σε όλους ένα ειλικρινές χαμόγελο, να μην αρνείται σε κανέναν να φωτογραφηθεί μαζί του από τους άπειρους που την τριγύρισαν, να αντιμετωπίζει τους πάντες με γλυκύτητα και ευγένεια, υποκλιθήκαμε στο επιβεβαιωμένο δια ζώσης ΗΘΟΣ, μιας καλλιτέχνιδας που το ποιεί εντός και εκτός σκηνής, κατέχοντας επάξια τον τίτλο της «μεγάλης».
.
Δεύτερο μέρος της βραδιάς και η στιγμή των τιμητικών βραβείων στον Δημήτρη Δημητριάδη και αμέσως μετά στην Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, έχει φτάσει. Πρώτο «σοκ» από το σπουδαίο συγγραφέα, που τα λόγια του παραλαμβάνοντας το βραβείο, θα μείνουν δια παντός χαραγμένα στη μνήμη: «Πάνω από όλες μου τις ιδιότητες, είμαι και θα παραμείνω αναγνώστης, Στην ανάγνωση χρωστώ πολλά έργα μου και σε αυτήν αφιερώνω τούτο το βραβείο» Ένα αυθόρμητο παρατεταμένο χειροκρότημα, επιβράβευσε αστραπιαία τη συμπυκνωμένη σοφία της απλότητας ενός μέγιστου που απέδειξε πόσο «το λακωνίζειν εστί φιλοσοφείν»…. Ο οποίος σε λίγα λεπτά ανέβηκε εκ νέου στη σκηνή για να απονείμει το τιμητικό βραβείο στην αγαπημένη του φίλη Κ. Καραμπέτη με την οποία έχει επίσης συνεργαστεί και μιλώντας για το σπουδαίο ταλέντο της, το απέδωσε κατά βάση στην βαθιά παιδεία που της επιτρέπει να κατανοεί την ουσία των κειμένων.
Και ήταν η σειρά της Καρυοφυλλιάς να προσέλθει για να παραλάβει το βραβείο. Η υπέρκομψη επιβλητική φιγούρα με τη μεσογειακή γοητεία και τη ζεστή, ιδιαίτερη χροιά της φωνής άρχισε να μιλά… Με ντροπαλό χαμόγελο εξέφρασε τις ευχαριστίες της, μίλησε για την πορεία της και τη σχέση της με τον Δ. Δημητριάδη, για τις παραστάσεις που δεν την άγγιζαν όλες, αλλά «από αυτό το επάγγελμα βιοποριζόμαστε», για την ανάγκη της να προχωρά ψάχνοντας το καινούργιο σαν την δουλειά του Χουβαρδά στην «Ορέστεια», δηλώνοντας παράλληλα ότι δεν συνηθίζει καθόλου να παρίσταται σε παρόμοιες εκδηλώσεις βραβεύσεων κλπ., όχι από σνομπισμό ή κάτι τέτοιο, αλλά επειδή νιώθει άβολα στη σκηνή χωρίς την προστασία ενός ρόλου και «επειδή με πιάνει μια συγκίνηση που δεν μπορώ να ελέγξω. Είναι αλήθεια ότι και πέρσι μου το πρότεινε ο Γιάννης (Tσιρόγλου, διευθυντής Kulturosupa.gr), αλλά δεν μπορούσα και φέτος, όταν ήρθε να με συναντήσει στην παράσταση «Ορέστεια», δεν ξέρω πώς με βρήκε… χαλαρή και είπα το ναι. Κι αφού το είπα έπρεπε να το τηρήσω. Δεν ξέρω τι λένε σε τέτοιες περιστάσεις, απλά χθες βράδυ στο ξενοδοχείο μου ήρθαν κάποιες σκέψεις που τις έγραψα και θα μου επιτρέψετε να τις διαβάσω… »
.
Οι σκέψεις μιλούσαν για ένα «κουτί» που δίνεται στον καθένα με το όνομα «ζωή» και τη διαδρομή που ακολουθεί…ο πρώτος κόμπος στη φωνή πρόδιδε έντονη συγκίνηση που πάλευε να συγκρατηθεί με νύχια και δόντια… ο δεύτερος παρατεταμένος δήλωνε την ένταση της εσωτερικής πάλης… ο τρίτος- λυγμός πια, παραδεχόταν ότι η μάχη για τη διάσωση της ψυχραιμίας είχε χαθεί και η Καρυοφυλλιά απελευθερωμένη, παραδινόταν με το όλο της το είναι στο συναίσθημα, εκφρασμένο με κλάμα παιδιού… Τα δάκρυα να τρέχουν ποτάμι, η όψη να έχει αλλοιωθεί, η ανάσα να κόβεται από λυγμούς κι εκείνη να συνεχίζει λυτρωμένη την κατάθεση της, σαν τραγική ηρωίδα αρχαίου δράματος στο αποκορύφωμα του μονολόγου της. Του δικού της αληθινού μονολόγου, γραμμένου από τα χέρια της, βγαλμένου από την ψυχή της… «και να ‘μαι τώρα εδώ μπροστά σας να κλαίω… συμπαθάτε με…»
Συμπάθα μας κι εσύ Καρυοφυλλιά, που από ένα σημείο και μετά, ΔΕΝ μπορούσαμε να κρατήσουμε τις λέξεις, γιατί η συγκλονιστική εικόνα σου- ισοδύναμη με χίλιες λέξεις, μας πέρασε σε άλλη διάσταση… γιατί τα αληθινά σου δάκρυα θόλωσαν και τα δικά μας μάτια… γιατί μας χάρισες γενναιόδωρα, πέρα από τις κορυφαίες ερμηνείες σου όλα αυτά τα χρόνια, μια μοναδική, ανεπανάληπτη στιγμή, ένα βαρύτιμο δώρο: μας επέτρεψες να δούμε το μεγαλειώδες πρόσωπο της Καρυοφυλλιάς πίσω από τους ρόλους της Καραμπέτη και αυτή την υπέρτατη τιμή δεν θα τη ξεχάσουμε ΠΟΤΕ.
Ως κοινό εκείνης της βραδιάς σε ευγνωμονούμε που «δεν μπόρεσες να ελέγξεις τη συγκίνηση» και σ΄ευχαριστούμε που υπάρχεις στη ζωή μας. Οι αυθεντικά «μεγάλοι» μας λείπουν απελπιστικά…
Ευχαριστούμε τη stellasview blog για το βίντεο.
-OΛΑ ΤΑ ΒΡΑΒΕΙΑ – ΟΛΟΙ ΟΙ ΝΙΚΗΤΕΣ: ΕΔΩ
-ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ STUDIO ΜΠΑΙΡΑΚΤΑΡΗ: ΕΔΩ
-ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΕΥΤΥΧΙΑ ΠΛΑΖΟΥΜΙΤΗ: ΕΔΩ
-6α ΘΚΘ 2016: ΜΕΓΑΛΗ ΒΡΑΔΙΑ με ΟΛΗ τη σημασία της λέξης [ΦΩΤΟ + ΣΧΟΛΙΑ] ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΑΠΟ ΚΑΡΔΙΑΣ ΟΛΟΥΣ!!!ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΕΔΩ:
