Δεν είναι η πρώτη φορά, που η ιδιότητά μου, μου ανοίγει διάπλατα δρόμους προσέγγισης. Που με φθάνει στο κατώφλι της καρδιάς ανθρώπων που χρόνια επιθυμώ να γνωρίσω.
Την κοιτώ επίμονα, καθώς προσεγγίζει το γραφείο. Βήμα σίγουρο, αύρα αέρινη, ματιά ευθύβολη…Συμμαζεύω στα γρήγορα το αδιάκριτο βλέμμα μου και ρίχνω το βάρος στο ταίριασμα της διττής ως είθισται ακαταστασίας μυαλού και γραφείου για να την υποδεχθώ.
Δεν είμαι δεσμοφύλακάς σου. Εδώ δεν είναι φυλακή.
ΜΑΙΡΗ:
Το ξέρω, αν εσύ εξακολουθείς να το νομίζεις για σπίτι.
ΠΡΑΞΗ Β’
Αυτό το σπίτι που παρακολουθούμε να εξελίσσεται η «μεγάλη μέρα» τους, μέσα σε μία και μόνη νύχτα, ο Τάιρον το αγαπά πολύ. Εξάλλου ο ίδιος ποτέ του δεν επέλεξε να φτιάξει ένα πραγματικό, ένα κανονικό οίκημα για την οικογένειά του. Και τούτο, το έφτιαξε -όπως η Μαίρη εξομολογείται-με τα πιο ευτελή υλικά.
ΜΑΙΡΗ: «… Ποτέ μου δεν το ‘ νιωσα σπίτι μου. Όλα έγιναν με τα ψέματα, με τα πιο φτηνά υλικά..»
ΠΡΑΞΗ Α’
Μέσα στην κατάσταση αυτή, της διαρκούς κίνησης από τόπο σε τόπο, μένει έγκυος. Όμως οι συνθήκες την οδηγούν στο να χάσει το παιδί, γεγονός που την σημαδεύει για όλη τη ζωή της. Ο γιατρός που την παρακολουθεί, επεμβαίνει για να απαλύνει τους πόνους της χορηγώντας της μορφίνη. Οι πόνοι ασίγαστοι, η δοσολογία της μορφίνης μεγαλώνει, και τελικά, η Μαίρη βγαίνει εξαρτημένη απ’ τη ζοφερή περιπέτεια. Ο σύζυγος την βάζει σε Κέντρα Αποτοξίνωσης, όμως η αδυναμία της δεν σταματά. Της βγαίνει ακολούθως και στον Έντμοντ, το στερνοπαίδι της, που του έχει τεράστια αδυναμία. Βγαίνοντας από το κέντρο αποτοξίνωσης ξανακυλά στη μορφίνη καθώς έρχεται αντιμέτωπη με την αρρώστια του γιού της από φυματίωση. Εκεί λυγίζει.
ΠΡΑΞΗ Β’
ΠΡΑΞΗ Γ’
ΠΡΑΞΗ Γ’
-Νοιώθει ότι αγαπήθηκε απ’ τον άντρα της; Εκείνος όπως μπόρεσε την αγάπησε…
ΜΑΙΡΗ: «Όχι, δε σε κατηγορώ! Πώς να με πιστέψεις, αφού κι εγώ η ίδια δεν πιστεύω στον εαυτό μου; Λέω τόσα ψέματα στον εαυτό μου…»
ΠΡΑΞΗ Γ’
Ναι, όταν πάτησα σανίδι, βγήκα ως χορεύτρια. Μετά εξ’ ενός τυχαίου γεγονότος ευτύχησα να συνυπάρξω σε παράσταση πλάι στην Έλλη Λαμπέτη, που θεωρώ μετά τη μητέρα μου τον σημαντικότερο άνθρωπο της ζωής μου.. Παρά το νεαρό της ηλικίας μου, ήμουν πάντοτε συγκροτημένη. Πάντοτε ήξερα τι ήθελα, κι άλλο τίποτε δεν ήθελα παρά μόνο να κάνω θέατρο! Και δεν ήμουν εύθραυστη, παρά την εικόνα μου. Ήμουν δυνατός χαρακτήρας, με άποψη, με θέση, «τζόρας» ήμουν!
Ε, πώς δεν είχαν. Τα «όχι» μας πάντοτε έχουν. Δεν τα μετάνιωσα. Ήξερα με σαφήνεια τι ήθελα να κάνω. Κι επίσης, διάλεξα να έχω και τον σύντροφο-συνοδοιπόρο που θα μπορεί να με κατανοεί, και θα μπορώ να τον καταλαβαίνω. Θα με ακολουθούσε ή θα τον ακολουθούσα εγώ, και πάντως θα μας άρεσαν κοινά πράγματα, θα μας έδεναν κοινές ανησυχίες κι όνειρα.
Θα ήταν κουταμάρα κάτι τέτοιο. Δεν λέω πως δεν έχει συμβεί με συναδέρφους να φέρνουν τον επαγγελματικό ανταγωνισμό εντός οικίας. Κυρίως κατά το παρελθόν αυτό το φαινόμενο είχε μεγαλύτερη ένταση. Υπάρχουν ωστόσο και σύντροφοι ή σύζυγοι που άντεξαν για πολλά χρόνια να είναι δεμένοι κι αγαπημένοι μαζί. Με χαροποιεί επίσης το γεγονός πως τα νέα παιδιά του θεάτρου κάνουν σχέσεις και οικογένειες που διαρκούν στον χρόνο.
Στην Όπερα της πεντάρας του Μπρεχτ. 1981. Εδώ στο Κρατικό Θέατρο, με σκηνοθέτη τον Νίκο Κούνδουρο. Εδώ, όπου ξεκίνησε όλη μου η καριέρα στο κλασικό ρεπερτόριο. Δεν την ξεχνώ εκείνη την παράσταση, και περιδιαβαίνοντας σήμερα στους χώρους νοιώθω κι όλη την αύρα των ημερών εκείνων, τον δημιουργικό οίστρο, το εξαιρετικό καμαρίνι, τις συνεργασίες… ακολουθούν παραστάσεις όπως «Η τύχη της Μαρούλας», το «Νυχτιάτικο τραγούδι» και 42 πρώτοι ρόλοι(!)
Φυσικά, στέκω πάντα ευλαβικά στη συνάντηση που είχα με την Έλλη Λαμπέτη. Συχνά μου ζητούν, να μιλήσω για κείνη. Μα, δεν περιγράφεται με λέξεις…
Δεν μπορείς να μιλήσεις για την αύρα που είχε αυτή η προσωπικότητα. Τώρα που το σκέφτομαι, ένα έχω να σου πω: πόσο πολύ τη σκέφτομαι! Ποτέ δεν την έχω ξεχάσει και ούτε πρόκειται. Ήταν ευλογία για μένα να βρεθώ στο διάβα της, να με ξεχωρίσει, να με εμπιστευτεί, να υπάρξουμε σε ένα τέτοιο δέσιμο….
Έζησε δύσκολες στιγμές, ήταν αχάριστοι οι βιολογικοί γονείς της μικρής. Πρώτα την παράτησαν και μετά πήγαν και την βρήκαν, έτοιμο παιδί, πέντε ετών. Κι ούτε που νοιάστηκαν για την ψυχή της… την άρπαξαν πίσω…
Την λάτρευα την Έλλη. Δύο ήταν οι γυναίκες της ζωής μου: η μάνα μου κι η Έλλη. Ήταν μεγάλη δασκάλα και στη ζωή εκτός σκηνής και μαγική … έπαιζε και χάζευες… Ακόμη και συνάδερφοι μου αναγνωρίζουν την αγαθή τύχη που έζησα της απόλυτης προσέγγισης μαζί της. Κι εκείνη με τίμησε βαθιά με την φιλία και την αγάπη της μέχρι τέλους… Όλοι οι άνθρωποι που μου δείξαν αδυναμία, σκέφτομαι, με τίμησαν με την παρουσία τους στη ζωή μου.
Έχω τόσα δικά της μέσα μου, τόσες πολλές στιγμές κι εικόνες μαζί… Σινεμά, ταινίες, μακαρονάδες, τάβλι, το Πήλιο, τα μπάνια μας, τα σκόρδα που τρώγαμε… (κάναμε αγώνα δρόμου, να φάμε όσα περισσότερα σκόρδα γίνεται, να μην μπορεί να μας πλησιάσει άνθρωπος… και γελούσαμε… πόσο γελούσαμε)!!!!! Εγώ πάλι τα έτρωγα για τα κουνούπια, φυσικό εντομοαπωθητικό, βλέπεις! Ξέρεις, στον Αη-Γιάννη του Πηλίου, μετά που έφυγε, δεν μπόρεσα να πάω… Νομίζω το κτήμα της το ΄χει αγοράσει ο Απόστολος Δοξιάδης, αλλά, δεν έχω πάει… δεν μπορώ, δεν θέλω να πάω.
Δε θέλω τίποτα. Ούτε κινηματογράφο, ούτε τηλεόραση. Μόνον η ΕΡΤ κάνει αξιόλογες σειρές. Είμαι φανατική της Δημόσιας Τηλεόρασης. Πέμπτη – Παρασκευή δεν χάνω επεισόδιο από «Τα καλύτερά μας χρόνια».
Η παραγωγή είναι μεγάλη, έχει καλούς ηθοποιούς που υποστηρίζουν το σενάριο. Τον πρώτο μήνα ναι, την έβλεπα την σειρά, ενθουσιάστηκα. Μετά, βαρέθηκα. Όμως θα πω το εξής: χαίρομαι πολύ που άνοιξε ο δρόμος και γίνονται σειρές αξιώσεων, και έτσι οι συνάδερφοί μου έχουν να δουλέψουν σε σήριαλ με ενδιαφέρον.
Το Κρατικό Θέατρο το αγαπώ! Έχω κάνει πέντε παραστάσεις έως τώρα που οι τέσσερις ήταν sold out. Ήμουν τόσο ευτυχισμένη εδώ! Κι έχω και μια μεγάλη αγάπη για την πόλη της Θεσσαλονίκης. Και με το Εθνικό συνεργάστηκα, δούλεψα με τον Σολομό, με τον Κούρκουλο, αλλά αδυναμία έχω στο Κρατικό. Κι ας είμαι μακριά απ’ το σπίτι μου, χωρίς τις ανέσεις της οικειότητας του δικού μου χώρου, με έξοδα μεγαλύτερα.. Δεν με νοιάζει. Είμαι ξανά εδώ, κι αυτό είναι που μετράει.
Ανανεώνουμε το ραντεβού, για τις πρόβες. Θα την δω να «χτίζει» τον ρόλο. Μα δεν είναι το μόνο μου δώρο. Λίγο πριν αναχωρήσει της ζητώ να μου αποθησαυρίσει μια αγαπημένη της παράγραφο … Έχω τη βεβαιότητα πως ο γραφικός της χαρακτήρας, δε μπορεί, θα έχει την ίδια λεπτότητα κι ευγένεια με την ίδια…. της ζητώ ταπεινά να μην μου πει το απόσπασμα, παρά να μου το γράψει, σε μια κόλλα χαρτί για να χω ένα ιδιόχειρο κομμάτι της κρατημένο στο μυστικό συρτάρι με τα σπουδαία φυλαχτά… Συμφωνεί με χαρά… κάθεται και γράφει… τώρα μου μοιάζει με κοριτσάκι δημοτικού που τις ανατέθηκε έκθεση ιδεών μ΄ αγαπημένο θέμα… το στυλό χορεύει σαν την παιδική της αθωότητα, θαλασσώνοντας το χαρτί συναίσθημα… και ο γραφικός της χαρακτήρας της μοιάζει.. είναι καλλιτέχνημα ότι γεννά ένας καλλιτέχνης… από ένα γράμμα ως έναν ακόμη βαρυσήμαντο ρόλο…
Φωτογραφικό υλικό
