Είδε και σχολιάζει η Πίτσα Στασινοπούλου για την Κουλτουρόσουπα
«Μεταλλάχθηκαν οι Νεοέλληνες;» είναι το ρητορικό ερώτημα που θέτει το δελτίο τύπου, δίνοντας ξεκάθαρα το στίγμα μιας παράστασης στην κατηγορία «επιθεώρηση»… ένα εγχώριο παραδοσιακό θεατρικό είδος, ιδιαίτερα ελκυστικό για ανάλαφρη ψυχαγωγία και αθώα διασκέδαση ως απόλυτα σεβαστός – υγιής στόχος, που μπορεί να μοιάζει «εύκολο», όμως κάθε άλλο παρά είναι! Ο συνδυασμός ευθύβολης σατιρικής πρόζας, καυτής επικαιρότητας, ζωντανού τραγουδιού ή χορού, συνεχών εναλλαγών, αδιάλειπτου ρυθμού, είναι μια πολύ απαιτητική θεατρική συνθήκη που λίγες επιθεωρήσεις την πληρούν επιτυχώς χωρίς να εκπέσουν σε έναν προχειροφτιαγμένο αχταρμά…
.
Και η παρούσα με τίτλο «Μετάλλαξη» σε κείμενο Γιώργου Οικονομίδη και σκηνοθεσία Δημήτρη Βασιλειάδη από την ομάδα «Μαλλιά Κουβάρια» που παρακολουθήσαμε στο θέατρο Αυλαία, ανταποκρίθηκε με συγκινητική ευσυνειδησία και όχι μόνο…
Η φράση -πάλι από το δελτίο τύπου- «ποτέ η πραγματικότητα δεν ήταν τόσο τραγική και τόσο αστεία», αποδίδει πολύ εύστοχα όλο το πνεύμα της παράστασης, βασισμένης στην κλασική επιθεωρησιακή δομή με διαδοχικές αυτόνομες σκηνές- σκετσάκια, που όμως εδώ έμοιαζαν συχνά αλληλένδετες με έναν κοινό εννοιολογικό άξονα να τις ενώνει… Με φόντο μια «μεταλλαγμένη» σύγχρονη καθημερινότητα, επηρεασμένη καταλυτικά από την τεχνολογική εξέλιξη, την κυριαρχία των σόσιαλ, την πρόσφατη πανδημία, τη θρησκοληψία, τις θεωρίες συνωμοσίας, την ανατροπή στερεότυπων κλπ. παρακολουθούμε ποικίλα στιγμιότυπα από τη ζωή νεοελλήνων με σατιρικό χιούμορ και δόσεις φαντασίας, πλαισιωμένα από όμορφα τραγούδια και χωρίς να εκλείπουν- ειδικά στο συγκινητικό φινάλε- και συναισθηματικές πινελιές με βαθύτερο προβληματισμό…
Ένα αξιοπρεπές, δουλεμένο, απολαυστικό κείμενο (+) από τον Γιώργο Οικονομίδη, που παρότι σε λίγα σημεία υπέπεσε σε κλισέ ευκολίες, εντούτοις κατά βάση και για τα συνήθη δεδομένα του είδους απέφυγε τα τετριμμένα, κινήθηκε με φαντασία σε πιο «ψαγμένα» πεδία, φώτισε απολαυστικά λιγότερο θεατές πλευρές των καταστάσεων, δημιούργησε μέσα από τις διαφορετικές αλλά όχι τυχαίες ή ετερόκλητες σκηνές ένα είδος «σπονδυλωτού» έργου με εσωτερική συνοχή και αλληλουχία, προσφέροντας ένα δεμένο αποτέλεσμα που σε στιγμές στόχευσε καίρια και προκάλεσε αυθεντικό γέλιο, χωρίς ποτέ να καταφύγει σε βωμολοχία ή χοντράδες- μια συνήθης πληγή των επιθεωρήσεων… Με εμφανή αίσθηση του χιούμορ σατίρισε εκφάνσεις της σύγχρονης επικαιρότητας με κάποιες σκηνές πιο δυνατές κι άλλες λιγότερο, επιχειρώντας με συχνά εμπνευσμένα συγγραφικά ευρήματα να «χαρτογραφήσει» τα νέα μεταλλαγμένα ήθη λόγω ανατροπών, που επέφεραν θεαματικές αλλαγές στον τρόπο σκέψης, τις αντιδράσεις, τις συμπεριφορές, τα στερεότυπα, τις διαχωριστικές γραμμές…
Ο Δημήτρης Βασιλειάδης που ανέλαβε τη σκηνοθεσία, έφερε σε πέρας με απόλυτη επιτυχία ένα δύσκολο έργο, έχοντας να διαχειριστεί ένα πολυπληθές σύνολο 13 ηθοποιών, αλλεπάλληλες σκηνές με ταχύτητα αλλαγών, ζωντανή ορχήστρα και τραγούδια, φροντίζοντας ταυτόχρονα να κρατήσει μια συνεχή ροή με γρήγορο ρυθμό για να διασφαλίσει τη γερή συνοχή του αποτελέσματος… πεδία, στα οποία τα κατάφερε περίφημα με προσέγγιση που διακρίθηκε από μια γοητεία «χειροποίητου» που πάντα συγκινεί με την αθωότητά της και από έντιμες προθέσεις χωρίς την παραμικρή προχειρότητα ή δηθενιά… που ανέδειξε εξαιρετικά την κωμικότητα και το χιούμορ, εστίασε εύστοχα στους χαρακτήρες χωρίς κραυγαλέες υπερβολές, έδεσε τις σκηνές με μαεστρία και θαρρείς αόρατη συρραφή να μοιάζουν ενιαίο έργο που κυλά σαν νερό αδιάκοπα… διανθισμένο στο διάβα του με τη σωστή δοσολογία από κατάλληλα επιλεγμένα τραγούδια- γνωστά και πρωτότυπα- προσφέροντας ένα ενδιαφέρον, απολαυστικό, ξεκούραστο δίωρο,όπου η έλλειψη διαλείμματος ουδόλως μας απασχόλησε…
Στο κομμάτι της υποκριτικής, θα πούμε απλά ότι και οι 13 ήταν αξιοπρεπέστατοι σε πολλαπλούς ρόλους με ταχύτατες μεταμορφώσεις περνώντας σε ακραίους μεταξύ τους χαρακτήρες και μόνο γι αυτό, χωρίς να διαθέτουν όλοι την ανάλογη σκηνική εμπειρία, είναι αξιέπαινοι… από κει και πέρα, προφανώς κάποιοι εμπειρότεροι ή πλέον ταλαντούχοι ξεχώρισαν με την πηγαία κωμική τους φλέβα, την εκφραστική άνεση, την σκηνική αντίληψη, την δουλεμένη κινησιολογία, την ικανότητα στο τραγούδι με άρτιες ερμηνείες και κάποιοι λίγοι υπήρξαν ελαφρώς πιο αδύναμοι, καταφέρνοντας ωστόσο να σταθούν φιλότιμα στο ύψος των δύσκολων περιστάσεων και συμβάλλοντας με την αθωότητά τους στη γοητεία του «χειροποίητου» που λέγαμε… γενικά μια δουλειά συνόλου στην οποία συμμετείχαν υποκριτικά και ο σκηνοθέτης και ο συγγραφέας, από μια δεμένη ομάδα που ουδόλως… δικαίωσε τον τίτλο της «Μαλλιά Κουβάρια», κάθε άλλο!
Επιπλέον ιδιαίτερα εύσημα αξίζουν στην πρωτότυπη μουσική της παράστασης με τραγούδια σε εξαιρετικούς στίχους του Γ. Οικονομίδη και θαυμάσιες συνθέσεις των Αστέρη Τσαλίκη (μαέστρου της ζωντανής ορχήστρας), Μέλας Γεροφώτη και Αλέξανδρου Τζοβάνη, που μαζί με άλλα αγαπημένα δημιούργησαν το κατάλληλο κλίμα ευφορίας και κορυφαίες στιγμές τη σύζευξη του «Enderlezi» με τον «Μπαλαμό» και την συγκινητική, ατμοσφαιρική απόδοση του «Μη κλαις και μη λυπάσαι που βραδιάζει» λίγο πριν το πανηγυρικό αισιόδοξο φινάλε με Χαρούλα Αλεξίου… Ευέλικτο το σκηνικό των (καλυμμένων από ύφασμα) επίπλων με σαλόνι-τραπεζαρία- γραφείο, μετακινούμενων από τους ηθοποιούς για τις αλλαγές σκηνών, πολλά και εύστοχα τα κοστούμια για τις μεταμορφώσεις, φροντισμένοι οι φωτισμοί στις διακυμάνσεις τους χωρίς κάτι ιδιαίτερο…
Τα ελάχιστα που θα επισημαίναμε (-), πέρα από τις υποκριτικές αδυναμίες κάποιων, αφορούν βασικά στο κείμενο, με την έννοια ότι εφόσον υπήρχε αποδεδειγμένα η δυνατότητα για το καλύτερο ποιοτικά με ευφάνταστα ευρήματα, έξυπνο χιούμορ, πρόθεση εμβάθυνσης, δεν βλέπουμε τον λόγο να ενταχθούν, έστω και σε σημεία, πιασάρικα κλισέ πχ. με τη Ζωζώ Σαπουντζάκη ή στερεότυπα τσιγγάνων ή γραφικότητες θρησκόληπτων κλπ, με συνέπεια την άνιση δυναμική των σκηνών, όπου κάποιες έλαμπαν με την έμπνευσή τους και άλλες υστερούσαν εμφανώς μοιάζοντας αποδυναμωμένες ή επίπεδες ή επαναλαμβανόμενες και η τελευταία του φινάλε δεν ήταν η δυνατότερη επιλογή, σε αντίθεση με την σπαρταριστή (της γιαπωνέζας γιαγιάς) που προηγήθηκε…
Συνοψίζοντας (=) και ξεπερνώντας μικρές «σκιές», θα σταθούμε σε μια απολαυστική, καλοδουλεμένη παράσταση που προσφέρει έντιμα δυο ώρες ευφορίας με αυθεντική ψυχαγωγία και «υπονοούμενα» υπό σκέψη…
Βαθμολογία:
6.8/10
.
-k-
ΑΥΛΑΙΑ
«Μετάλλαξη» του Γιώργου Οικονομίδη.
Σε μία χώρα που έχει υποφέρει πολλά δεινά τα τελευταία χρόνια, οι γραμμές που διαχωρίζουν την προσωπική από την κοινή λογική, την θρησκοληψία από το γνήσιο θρησκευτικό αίσθημα, την ελευθερία από την αναρχία δεν είναι πλέον ορατές!
Σκηνοθεσία: Δημήτρης Βασιλειάδης.
Ερμηνεύουν: Δημήτρης Βασιλειάδης, Μέλα Γεροφώτη, Βάλια Γκαγκάτση, Στέφανος Δημόπουλος,, Παναγιώτης Καβαλιεράκης κά.
Ήμερες και ώρες παραστάσεων: Από Τετάρτη 30 Μαρτίου έως Κυριακή 3 Απριλίου στις 21:00
-Κ-
Όλες οι νέες παραστάσεις (πρεμιέρες) που θα δοθούν έως 15/05/2022 στην πόλη της Θεσσαλονίκης, αυτόματα συμμετέχουν για τα 3 Βραβεία Κοινού καθώς και για τα Βραβεία Κριτικής Επιτροπής στα 11α Θεατρικά Βραβεία Θεσσαλονίκης 2022