Είδε ο Γιώργος Μπαστουνάς και σχολιάζει για την Κουλτουρόσουπα
Μέσα σε έναν καταιγισμό παραστάσεων δραματικού περιεχομένου που έχουν κατακλείσει τη θεατρική Θεσσαλονίκη, εμφανίσθηκε σαν σταγόνα στον ωκεανό το έργο του Ντέιβιντ Μάμετ «November», το οποίο αυτοχαρακτηρίζεται ως πολιτική σάτιρα.
Ως προς τα θετικά (+) στοιχεία της παράστασης αρχικά θα εντάσσαμε το κείμενο, το οποίο αν και γράφτηκε το 2007 δίνει την αίσθηση ότι γράφτηκε χθες, γεγονός που αποδεικνύει έντονα τη διαχρονικότητα των νοημάτων και του περιεχομένου του.
Στο επίκεντρο βρίσκεται ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Τσαρλς Π. Σμιθ, ο οποίο επιθυμεί διακαώς στη δύση της θητείας του να επανεκλεγεί. Οι υποστηρικτές του, αλλά και οι δημοσκοπήσεις τον έχουν εγκαταλείψει με αποτέλεσμα να ψάχνει μανιωδώς τον τρόπο να ανατρέψει την κατάσταση. Με επίκεντρο τη γιορτή των Ευχαριστιών και την γαλοπούλα που καταναλώνουν βάσει εθίμου επιδιώκει να λάβει οικονομικό όφελος. Παράλληλα, η επικοινωνιολόγος του, η οποία έχει σχέση με γυναίκα και υιοθετεί ένα παιδί από την Κίνα, τον πιέζει να νομιμοποιήσει τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών.
Πραγματικά, η ίδια η υπόθεση αποδεικνύει πόσο επίκαιρο είναι το κείμενο, το οποίο όχι απλώς διαπραγματεύεται ζητήματα που έχουν να κάνουν με την πολιτική, όπως τη διαφθορά, τη διάδοση ψευδών ειδήσεων από τις κυβερνήσεις στον λαό, κ.λπ., αλλά καταπιάνεται και με έντονα κοινωνικά θέματα, όπως η αδιαφορία των κυβερνώντων για τα ανθρώπινα δικαιώματα και η συνήθως ευκαιριακή προσέγγισή τους. Είναι σημαντικό να υπογραμμισθεί πως παρότι ο Μάμετ στα έργα του χρησιμοποιεί αρκετές φορές την μανιέρα των βωμολοχιών που ελάχιστα ή καθόλου συμβάλλουν στο κείμενο, εδώ ειλικρινά κούμπωσαν με την πλοκή χωρίς να ξενίζουν. Η πολιτική σάτιρα είναι έντονη, όπως και η φαρσοκωμωδία σε μία ηλεκτρισμένηατμόσφαιρα. Μας άρεσε η προσθήκη της «ευφάνταστης» έναρξης τηςπανδημία του κορονοϊού, η οποία έδεσε πανέξυπνα με την πλοκή.
Ως προς τη σκηνοθεσία του Μιχάλη Σιώνα, η ίδια άφησε πολύ θετικές εντυπώσεις. Αυτό συνέβη, καθώς παρά τον γρήγορο ρυθμό του κειμένου, την ύπαρξη έντασης που εκδηλώθηκε με φωνές, τσιρίδες και συνεχή κινησιολογία, κατάφερε να αποδοθεί χωρίς υπερβολή. Λεπτή διαχείριση, δομημένη διαμόρφωση και ένα συνολικά ποιοτικό αποτέλεσμα. Μας έκανε ιδιαίτερη εντύπωση η παρουσία καθ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης του βασικού πρωταγωνιστή στην σκηνή, πράγμα που σπάνια εμφανίζεται σε αντίστοιχου περιεχομένου παραστάσεις.
Το σκηνικό της Κέννυ Μακλέλαν αποτέλεσε στατικό μεν, αλλά όμορφο οπτικά αποτέλεσμα που αναπαριστούσε το γραφείο του προέδρου με σημαίες από πίσω. Το σκηνικό αξιοποιήθηκε σε όλο του το εύρος από την σκηνοθεσία. Στην ενίσχυσή του συνέβαλαν οι φωτισμοί του Βασίλη Κλωτσοτήρα, οι οποίοι κατάφεραν να αποδώσουν το ηλεκτρισμένο της ατμόσφαιρας πολύ επιτυχώς.
Ως προς τους ηθοποιούς συνολικά αποτέλεσαν ένα εξαιρετικά δομημένο σύνολο με εντυπωσιακή χημεία μεταξύ τους. Ο Σταύρος Σβήγκος μας εξέπληξε, καθώς μεταχειρίστηκε με μαεστρία τον ρόλο του προέδρου. Ο ίδιος παρά το γεγονός πως είχε να σηκώσει ένα μεγάλο φορτίο, με το μεγαλύτερο μέρος του κειμένου να είναι γραμμένο πάνω του, κατάφερε να αποδώσει εξαιρετικά, χωρίς να κάνει ούτε ένα σαρδάμ και να κομπιάζει. Υποστηρικτικά στην ερμηνεία του πρωταγωνιστή λειτούργησε ο Κώστας Καζανάς στο ρόλο του γραμματέα-δεξιού χεριού του προέδρου. Ωραία η χημεία με τον πρωταγωνιστή, σωστή διαχείριση των παύσεων, πολύ ωραία διαχείριση εκφραστικών μέσων. Η Μαρία Χάνου στο ρόλο της επικοινωνιολόγου εξέπληξε με μία μεστή ερμηνεία χωρίς υπερβολές και περιττές εντάσσεις. Το σύνολο συμπλήρωσαν με μικρότερη συμμετοχή οι Νίκος Τουρνάκης και Δημήτρης Ραφαήλοςπου απέδωσαν επιτυχώς τους ρόλους τους.
Ως προς τα ελάχιστα αρνητικά (-) σημεία της παράστασης, τα οποία διατυπώνονται περισσότερο με τον χαρακτήρα βελτιωτικών παρατηρήσεων αξίζει να αναφερθούν τα εξής: Πρώτον, το πρώτο εικοσάλεπτο του πρώτου μέρους μοιάζει ασύνδετο σε σχέση με την υπόλοιπη πλοκή, καθώς ούτε ευθέως στο θέμα εισήγαγε, ούτε τόσο ενδιαφέρον είχε. Δεύτερον, από την παράσταση μάς έλειψε η μουσική, η οποία υπήρχε σε μικρές δόσεις παρότι η πλοκή και κάποιες ενδιάμεσες παύσεις «σήκωναν» περισσότερη.
Συνολικά (=), θα λέγαμε πως πρόκειται για μία αυθεντική κωμωδία, η οποία με το έξυπνο χιούμορ της όχι μόνο προσφέρει γέλιο, αλλά προβληματίζει, σατιρίζοντας τη σύγχρονη παγκόσμια πολιτική σκηνή. Η παράσταση μοιάζει εξαιρετικά δουλεμένη σε κάθε της σημείο, διαμορφώνοντας ένα καλοκουρδισμένο σύνολο που εντυπωσιάζει.
Βαθμολογία:
7,3/10
ΦΑΡΓΚΑΝΗ
«November» του Ντείβιντ Μάμετ.
Λευκός Οίκος, μήνα Νοέμβριο. Προεκλογική περίοδος. Ο καταφανώς αποτυχημένος εν ενεργεία πρόεδρος των ΗΠΑ Τσαρλς Π. Σμιθ θέλει να επανεκλεγεί. Η πρώτη του θητεία κρίνεται αδιαμφισβήτητα και αντικειμενικά ως ανεπιτυχής. Κατά συνέπεια, βρίσκεται αντιμέτωπος με την πιθανή του αποχώρηση από την «θέση». Οι οικονομικοί του υποστηρικτές τον έχουν εγκαταλείψει και τα polls του δίνουν πολύ μικρές πιθανότητες επανεκλογής.
Σκηνοθεσία: Μιχάλης Σιώνας. Ερμηνεύουν: Σταύρος Σβήγκος, Κώστας Καζανάς Νίκος Τουρνάκης, Μαρία Χάνου, Δημήτρης Ραφαήλος.
Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Παρασκευή & Σάββατο 21:00 Κυριακή: 19:00 (έως 18/02)
-Αναλυτικές πληροφορίες για τη παράσταση θα βρείτε εδώ.
